ตอนที่ 18 เจ้ามีพรสวรรค์

อาณาจักรปีศาจ เทือกเขาคาร์นาส

นี่คือพื้นที่ตอนเหนือสุดในอาณาจักรปีศาจ มันถูกปกคลุมด้วยพายุหิมะตลอดทั้งปี หากไม่ใช่เพราะฤดูกาลปัจจุบันในอาณาจักรปีศาจเป็นฤดูร้อน พายุหิมะที่นี่จะทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดแข็งตัว

เมื่อเป็นเช่นนี้…ทุกสิ่งที่อาศัยอยู่บนเทือกเขาคาร์นาสจึงเป็นพวกอันเดธ

“ฝ่าบาทข้าคิดว่าการไปเยี่ยมคนนั้นตรงๆ…ไม่ฉลาด”

ทันทีที่โจชัวก้าวออกจากประตูมิติที่ซีนาร์ทสร้างขึ้น เขาก็ได้ยินคำแนะนำจากพี่เลี้ยงผู้กล้าหาญของเขา

เผ่าพันธุ์ของซีนาร์ทเป็นรองเพียงแค่ปีศาจโกลาหลในอาณาจักรปีศาจ แทบไม่มีอะไรที่จะทำให้เขากลัวได้ กระนั้นเจ้าแห่งเทือกเขาคาร์นาสก็เป็นคนที่ซีนาร์ทกลัว

“ข้าเคยพบกับท่านดยุคมาบ้าง เขาเป็นคนง่ายๆสบาย ๆ” โจชัวกล่าว

“สบาย ๆ …”

ซีนาร์ทปฏิบัติตามคำสั่งของโจชัวทุกคำ แต่คราวนี้ซีนาร์ทไม่สามารถทำให้ตัวเองเชื่อคำพูดนั้นของโจชัวได้

อาณาจักรปีศาจถูกแบ่งเป็นระหว่างหนึ่งราชา สี่ดยุคและเจ็ดลอร์ด ราชาที่ว่าก็คือเจ้าแห่งอาณาจักรปีศาจนอร์ดลีนซึ่งเป็นพ่อของโจชัว เขาอยู่บนจุดสูงสุดของอาณาจักรปีศาจ เป็นผู้ปกครองที่แท้จริง ภายใต้นอร์ดลีนคือสี่ดยุคที่ควบคุมอาณาจักรทั้งสี่ของอาณาจักรปีศาจ

บุคคลที่โจชัวกำลังจะมาเยี่ยมคือหนึ่งในสี่ดยุคที่รู้จักกันในนามดยุคแห่งกระดูก…ซีนาร์ทเคยได้ยินเรื่องราวในอดีตของดยุคนี้มาเพียงเล็กน้อย

ดยุคทั้งสี่แห่งอาณาจักรปีศาจต่างอันตรายและนอกเหนือจากนอร์ดลีนแล้ว พวกเขาสามารถฆ่าใครก็ตามที่เข้ามาในอาณาเขตของตน

“การตัดสินใครสักคนตามข่าวลือ…ไม่เหมือนกับมนุษย์เหล่านั้นหรอกเหรอ?”

การโต้กลับของโจชัวทำให้ซีนาร์ทสูญเสียคำพูด

จากนั้นเขาก็จำเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เขาเคยพบในคุกได้ หลังจากการเผชิญหน้ากัน ซีนาร์ทซ่อนตัวอยู่ในเงามืดและเปลี่ยนเปลวไฟในร่างกายของเขาให้กลายเป็นสัญญาณคล้ายเจตจำนงเพื่อนำเด็กหญิงตัวน้อยเข้าสู่ประตูมิติ

ก่อนที่นางจะเข้าไปในประตูมิติ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ยิ้มและโบกมือให้สัญญาณไฟ นั่นเป็นสิ่งที่ดึงดูดใจของซีนาร์ท เขาไม่เข้าใจว่ามันเป็นความรู้สึกแบบไหน แต่มัน ... เป็นสิ่งที่เขาพบว่ายากที่จะลืม มากกว่าศัตรูคนสุดท้ายที่เขาเผาเป็นถ่านเสียอีก

เมื่อเห็นความเงียบของซีนาร์ท โจชัวก็ไม่ทำให้ข้ารับใช้แสนซื่อสัตย์ลำบากใจต่อ

จากนั้นโจชัวก็มองไปที่ซิริที่เดินตามเขามา

ผลึกบนคอของซิริทำให้นางกลัวมาก เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกแยกออกจากกันระหว่างการเคลื่อนย้ายจนทำให้หัวนางหลุด นางจึงจับมือของโจชัวขณะที่พวกเขาเข้ามาในประตู

“ข้ารู้สึกเหมือนหมาป่าและหมีกำลังจ้องมองมาที่ข้าในป่าแห่งนี้”

ซิริก้าวขึ้นเดินบนชั้นหิมะหนา ขณะที่นางปล่อยมือโจชัว นางดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา ขณะมองไปที่ป่ามืดโดยรอบ

ในขณะที่นางก้าวเข้าไปในป่าที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ซิริรู้สึกถึงความรู้สึกที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี ... ความรู้สึกของการจ้องมองโดยใครบางคนหรือบางสิ่งที่มีเจตนาร้าย

“ที่นี่ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่ไม่เป็นอันตรายอย่างหมาป่าหรือหมี คนที่จ้องมองเจ้าน่าจะเป็นผู้ขโมยชีวิตหรือดวงจิตไฟ หากเจ้าโชคไม่ดีเจ้าอาจต้องเจอกับอัศวินแห่งความตาย”

โจชัวนึกผ่านความทรงจำของเจ้าชาย และโดยพื้นฐานแล้ว พื้นที่นี้เป็นใจกลางอาณาจักรดยุคแห่งกระดูก สิ่งมีชีวิตที่ไม่มีวันตาย ที่นี่จะไม่มีอันเดธที่อ่อนแออย่างนักรบโครงกระดูก

เมื่อคนธรรมดาเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ อันเดธโดยรอบจะรุมเข้ามาในพื้นที่ภายในเวลาไม่กี่วินาที กินเหยื่อของพวกมันจนไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่วิญญาณ

เหตุผลที่โจชัวสามารถยืนอยู่ที่นี่ได้อย่างปลอดภัย ก็เพราะสถานะของเขาในฐานะปีศาจโกลาหล

ซิริไม่ได้พูดอะไรเลย เนื่องจากคำพูดจากปากของโจชัวนั้นเกินความเข้าใจของนาง

นางเพียงแค่ต้องการระบุสิ่งที่จ้องมองนางจากความมืด ซึ่งนางไม่สามารถเอาชนะได้ด้วยไม้สั้น ๆ ในมือของนาง

"ไปกันเถอะ ปราสาทอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่” โจชัวพูดขณะพาซิริและซีนาร์ทเข้าไปในป่าลึกมากขึ้นเรื่อยๆ

…

มีปราสาทอยู่ลึกเข้าไปในป่าและต้นไม้นอกปราสาทก็ปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง อย่างไรก็ตาม สวนภายในปราสาทกลับมีดอกไม้ที่ไม่รู้จักบานอยู่ ดอกไม้มีสีเข้มและหนามสีเข้มยังขดอยู่รอบ ๆ รูปปั้นประดับในสวน ภายใต้ร่มเงาของท้องฟ้ายามค่ำคืน ปราสาททั้งหลังมีบรรยากาศลึกลับ

ทันทีที่โจชัวเดินมาที่บันไดซึ่งนำไปสู่ประตูปราสาท ประตูนั้นก็เปิดออกเองดูเหมือนจะต้อนรับเขา

การตกแต่งภายในปราสาทนั้นหรูหรา ดูเหมือนว่าความตายจะไม่ได้พรากรสนิยมด้านสุนทรียะของดยุคแห่งกระดูกไป

เพลงที่ไม่รู้จักยังดังก้องไปทั่วทั้งปราสาท มันเป็นคณะดนตรี ... และเสียงของเครื่องดนตรีที่ใช้ในคณะดนตรีก็เป็นที่คุ้นเคยของโจชัว

เป็นเพราะพรของโลกคู่ขนานหรือเปล่า?

“ทำไมข้าคิดว่าเพลงนี้แปลกจัง”

ซิริเดินตามโจชัวไปตลอดทางขึ้นบันไดไปยังใจกลางห้องโถงของปราสาท ภาพวาดสีน้ำมันของชายหนุ่มแขวนอยู่ที่บันได

"แปลก? เจ้าตัวเล็ก คำพูดนั้นมีเหตุผลพอให้ข้าป้อนวิญญาณของเจ้าให้สุนัขของข้า!”

เสียงแหบพร่าจนฟังดูเหมือนเล็บข่วนบนกระดานดำดังก้องไปทั่วห้องโถง ขณะที่ร่างมืด“เดิน” ออกมาจากภาพวาด

“ฝ่าบาท…”

เมื่อปีศาจบาปเห็นร่างที่ปรากฏและต้องการที่จะก้าวเข้าไปหาโจชัว เขาพยายามที่จะขัดขวางร่างนั้น แต่โจชัวกลับยื่นมือออกมาเพื่อหยุดท่าทางที่ไม่สุภาพของซีนาร์ท

รูปลักษณ์ของดยุคแห่งกระดูกแตกต่างอย่างมากจากภาพลักษณ์ที่โจชัวมี เขาเหมือนลิซ แม้ว่าเขาจะไม่มีกระดูกเหลือ แต่เสื้อผ้าของเขาก็ทำให้เขาดูเหมือนโจรสลัดมากกว่าผู้วิเศษ

“เจ้าควรให้เหตุผลที่ดีแก่ข้า สำหรับการบุกรุกเข้ามาในอาณาเขตของข้า ข้ามิฉะนั้นข้าจะส่งกระดูกที่หักแล้วของเจ้ากลับไปให้พ่อ แม้ว่าเจ้าจะเป็นลูกชายของนอร์ดลีนก็ตาม”

เมื่อซีนาร์ทได้ยินสิ่งที่ดยุคแห่งกระดูกพูด เปลวไฟของมันก็สว่างขึ้น อย่างไรก็ตาม แสงสีแดงกลับกระพริบในเบ้าตาสีดำของดยุคแห่งกระดูก และซีนาร์ทก็ล้มลงคุกเข่าทันที

นี่คือพลังที่สามารถต่อสู้กับราชาแห่งอาณาจักรปีศาจได้?

ตัวตนของเขาก็ไม่มีความหมายอะไรเลยต่อหน้ามัน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถใช้ปากของเขาได้เหมือนตอนอยู่ในปราสาท

“ข้ารู้มาว่าท่านเป็นคนที่มีความสามารถมาก มาก่อตั้งวงดนตรีกับข้าซะ!”

ทันใดนั้นหัวโครงกระดูกของดยุคแห่งกระดูกก็หันเก้าสิบองศา ในขณะที่เขาดูเหมือนจะไตร่ตรองถึงความหมายของคำว่า“วงดนตรี” ที่โจชัวเพิ่งเอ่ยออกมา

“พูดง่ายๆคือข้ามาที่นี่เพื่อชื่นชมการแสดงของท่าน ท่านลอร์ด ถ้าท่านเต็มใจ ข้าขอชมบทบรรเลงของท่านได้หรือไม่?”

โจชัวยื่นข้อเสนอที่ไม่มีใครปฏิเสธได้

หากลิชเคยเป็นนักดนตรีที่มีผู้เข้าชมนับหมื่นคน ข้อเสนอของโจชัวอาจเป็นการฆ่าตัวตาย  กระนั้นในสถานที่ที่ถูกทอดทิ้งนอกจากคนรับใช้แสนน่ากลัวที่เข้ามาแล้วก็ไม่มีใครชื่นชมการแสดงของเขาอีก