ตอนที่ 190 ฉันจะไปส่งโย่วโย่ว

​​​​​​​หยางเชาชิงหน้าแดงจากการสำลักเครื่องดื่ม และดวงตาของเขาก็มีน้ำตาไหลเช่นกัน เขาพยายามอย่างหนักที่จะกลั้นหายใจขณะที่พูดว่า “แต่ไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ แค่มองไปที่พี่รอง ฉันคิดว่าเขาถูกอะไรครอบงำสักอย่าง”

“คุณเชื่อได้ไหมว่าเขายังคงเป็นพี่รองคนเดิมที่เรารู้จัก”

“ไอศกรีมคืออะไร? ฉันเล่นกับเขาตั้งแต่เราเพิ่งจะเริ่มคลาน ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้ เขาเคยบอกว่าไม่ชอบของหวาน”

การแสดงออกของเซินโย่วดูน่ารังเกียจขึ้นเล็กน้อยกับคำพูดแต่ละคำของหยางเชาชิง

เมื่อเขาพูดจบ เซินโย่วได้แต่กัดริมฝีปากของเธออย่างแรงจนแทบเลือดออก แม้แต่รอยยิ้มที่เธอแสร้งทำเพื่อเวลานี้ ก็จางหายไป

ใช่แล้ว เหมาเยซื่อไม่เคยกินของหวาน

เธอเคยทำขนมให้เขามาก่อน แต่เขาไม่ได้กินมันเลย

เขาบอกเธอว่าเขาไม่ชอบของหวาน

ดังนั้นเธอจึงหยุดทำขนมให้เขาไปโดยปริยาย

แต่เขาบอกว่าอยากกินไอศกรีม

เพียงเพราะไอศกรีมเป็นของเฉียวเมียนเมียน? เพียงเพราะเฉียวเมียนเมียนชอบ? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงอยากกินมัน?

ความรู้สึกหึงหวง เพิ่มพูนขึ้นภายในใจเธอ

เธอวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะอย่างแรงและลุกขึ้นยืนทันที

พวกเขาที่เหลือค่อนข้างตกใจกับการกระทำของเธอ

หยางเชาชิงหันกลับมาและดูกังวลเล็กน้อย เขากลัวว่าเธอจะทำอะไรที่ไร้เหตุผล

เขาเรียกเซินโย่ว เพื่อเรียกสติเธอ

“โย่วโย่ว”

เหมาเยซื่อเงยหน้าขึ้นมองเธอเช่นกัน

“ฉันไม่ค่อยสบายนิดหน่อย”

เซินโย่วหายใจเข้าลึก ๆ และเก็บอารมณ์ของเธอไว้ในใจ เธอพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อรักษาความเป็นเหตุเป็นผล และฝืนยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

“ฉันอยากขอตัวกลับก่อน ฉันจะตอบแทนพวกคุณภายหลังนะ”

“ไม่สบายรึเปล่า?” หยางเชาชิงรีบพูดว่า

“คุณอาจจะเหนื่อยจากการเดินทาง คุณควรกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ อย่างไรเราก็เป็นเพื่อนกัน จะเจอกันอีกเมื่อไหร่ก็ได้”

มันดีกว่าสำหรับทุกคนถ้าเซินโย่วออกไปก่อน

ไม่อย่างนั้น เธออาจสูญเสียมันไปในขณะที่เธออาจจะก่อให้เกิดปัญหา

ในตอนนี้เอง กงเซลีก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน

เขาวางมือลงในกระเป๋าเสื้อและพูดอย่างสบาย ๆ ว่า

“ฉันจะไปส่งโย่วโย่วที่กลับบ้าน”

“น้องสี่ คุณจะไปด้วยเหรอ” หยางเชาชิงขมวดคิ้ว

“ถ้าพวกคุณสองคนไปแล้ว ฉันจะเล่นกับใครล่ะ”

ไม่มีใครสนใจเขา

เหมาเยซื่อมองไปที่เซินโย่ว สักพักแล้วพยักหน้า

“ถ้าไม่สบาย ก็กลับไปพักที่บ้านเถอะ”

ทันใดนั้นเซินโย่ว ก็รู้สึกว่าจมูกของเธอหายใจไม่สะดวก

เขาไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าเธอรู้สึกไม่สบายตรงไหน

ตอนนี้เขามีสายตาเพื่อมองเฉียวเมียนเมียนเท่านั้นหรือ

“ฉัน ฉันกลับก่อนนะ” เธอกลั้นน้ำตาและหันกลับไปอย่างช้า ๆ

“โอ้ ใช่แล้ว”

ดูเหมือนว่าจู่ ๆ เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ในขณะที่เธอเอื้อมมือไปหยิบกล่องเล็ก ๆ ในกระเป๋า

เธอยื่นกล่องให้เหมาเยซื่อ

“นี่ของขวัญ ฉันให้คุณ ฉันให้เซลี กับเชาชิงไปแล้ว”

เหมาเยซื่อลังเลสักพักก่อนที่จะรับมัน

“ขอบใจนะ”

คำ ขอบใจ นั้นยิ่งทำให้เธอน้ำตาไหลพราก

เธอยิ้มราวกับกำลังเยาะเย้ยตัวเอง

“อาซื่อ เรารู้จักกันมานานแล้ว คุณต้องระมัดระวังตัวกับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงมองไปที่เฉียวเมียนเมียน อย่างขอโทษ

“ฉันขอโทษนะเมียนเมียน ฉันไม่รู้ว่าคุณกับอาซื่อแต่งงานกัน ฉันเลยไม่ได้เตรียมของขวัญให้คุณ ฉันจะให้คุณภายหลังนะ”