บทนำ ตัวเอกที่ยอดเยี่ยมที่สุด
ผู้คนเหล่านี้นั้นล้วนแล้วแต่เป็นบุคลลที่มีอำนาจและมีอิทธิพลมากที่สุดในโลก ทว่าเมื่อเขานั้นเข้าใกล้พวกเขามากเท่าไหร่ เขานั้นก็แค่สิ่งเดียวอยู่ในหัว ‘ในสายตามของฉัน คนเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ไร้ค่า...’
ในห้องโถงที่หรูหรามีทั้งชายและหญิงแต่งกายในชุดทางการแสนฟุ่มเฟือยเพื่อเข้าสังคม เมื่อพ่อบ้านที่ยืนยืนตรงทางเข้ามองไปยังชายผมดำที่กำลังเดินเข้ามาด้านใน เขาก็ประกาศเรียกชื่อแขกในทัน “ท่านชายโรมัน แอนโทนอฟ”
เมื่อชื่อนี้ถูกเอ่ยออกมา ผู้คนที่ต่างพูดคุยกันในงานก็ต่างพากันเงียบลงและทุกคนต่างหันมามองผู้มาใหม่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น , ความปราถนา และความกลัว...
ในชุดทักซิโด้สีดำรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาและสูงสง่าของเขานั้นปรากฎตัวขึ้นที่ภายในโถงงานเลี้ยง ขณะที่แขกคนอื่นๆเริ่มกระซิบกระซาบกัน
“คนนั้นมัน! มหาเศรษฐีพันล้านที่โด่งดังนี่! ฉันพึ่งเห็นเข้าขึ้นปกนิตยสารฟอร์บส์ไปนี่ เขามาทำอะไรที่นี่? ไม่ใช่ว่าบริษัทของเขาพึ่งเข้าดัชนีดาวโจนส์มาเมื่อวานนี้ไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่เขาค่อนข้างเป็นที่จดจำ ฉันเคยอ่านมาว่าเมื่อไม่กี่ปีก่อนเขานั้นยังเป็นคนจนอยู่เลย เขาประสบความสำเร็จขนาดนี้ได้ยังไงกันแน่?”
“หมอนั่นใช่เพลย์บอยที่มีชื่อเสียงใช่ไหม? ฉันได้ยินมาว่าเขาซื้อเรือยอทช์ขนาด 400 ฟุต และเรียกนางแบบมาในทุกอาทิตย์ พวกเขาว่ากันว่าอสังหาริมทรัพย์ของเขาคือฮาเร็มในชีวิตจริง!”
“สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจก็คือเขาหาเวลาทำสิ่งต่างๆมากมายขนาดนั้นได้ยังไงกัน ฉันอยู่ที่นั่นตอนที่เขาชนะ US Open ในปีนี้ เขานั้นเป็นโปรเทนนิสที่เก่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมาเลย!
แม้แต่หญิงชราที่ดูใจดีและดูสง่างามสองคนที่อยู่ตรงมุมห้องก็อดไม่ได้ที่พูดถึงเรื่องราวเกี่ยวกับตำนานของบุคคลที่มีชื่อเสียงคนนี้ “ฮืม...มันมีข่าวลือว่าเขานั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องน่ารังเกียจบางอย่างเช่นกัน...ไม่ว่าจะเป็นการเล่นพนันแบบเดิมพันกันสูงเฉียดฟ้า , มาเฟีย , การค้าอาวุธ...ฉันยังเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องอื่นๆอีก แต่จำไว้นะว่าพวกคุณไม่ได้ยินเรื่องพวกนี้มาจากฉัน”
“อะไรงั้นเหรอ?” ผู้ฟังถามกลับมา
“ฉันเคยได้ยินมาว่าจ้าวโลกของเขาโคตรใหญ่”
...
“อ๊า...แฮเรียตหยุดที!”
...
โรมันนั้นคุ้นชินกับการที่คนจ้องมองมาทางเขามานานแล้ว อันที่จริงเขามีชื่อเสียงในเรื่องเป็นคนที่ใจเย็นและมีหัวใจที่เย็นชา อย่างไรก็ตามมีเหงื่อไหลออกมาจากทางหน้าผากของเขาขณะที่เขากำลังสำรวจหาใครบางคนภายในห้องโถงแห่งนี้
ไม่นานนักเมื่อเห็นสาวงามผมสีน้ำตาลดูโดดเด่นเดินถือแก้วแชมเปญอยู่ใต้แชนเดอเรียคนชั้นสูงทั้งหลายต่างรายล้อมรอบตัวเธอ เขาหรี่ตาลงเพราะเขานั้นพบเธอเธอแล้ว..
.
ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ไม่ธรรมดามากที่สุด : งดงาม , สง่างาม และโดดเด่นออกมาจากคนอื่นๆทั้งหมดภายในห้องโถงแห่งนี้ เธอนั้นสวมใส่เทียร่าอยู่
โรมันเดินเข้าไปหาเธอขณะที่ยิ้มอย่างมั่นใจ รอยยิ้มของเขานั้นถูกพิสูจน์ด้วยผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกหลายร้อยคนแล้วว่ามันไม่อาจต้านทานได้...
ไม่กี่วินาทีต่อมาขณะที่เธอกำลังสนทนากับนักการทูตฝรั่งเศสเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านข้างของเธอ: "เจ้าหญิง ... นานมากแล้วสินะ"
เมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่แสนมีเสน่ห์ เธอก็จำเจ้าของเสียงได้ทันทีว่าเป็นใคร เธอนั้นพยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้อาการสั่นไหวแผ่กระจายไปยังทั่วร่างของเธอ...ร่องรอยของความปราถนาที่แสนอันตรายปรากฎขึ้นในดวงตาของเธอ ก่อนที่เธอจะยับยั้งมันด้วยจิตใจอันแข็งกร้าวของตัวเธอเองที่มันผ่านการฝึกฝนด้วยการอยู่ต่อหน้าสาธาณชนมานานหลายทศวรรต จากนั้นเธอก็หันไปหาเขาด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง “คุณแอนโทนอฟช่างน่ายินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้เจอคุณอีกครั้ง”
ด้วยท่าทางที่มั่นใจ โรมันมองเข้าไปยังในดวงตาคู่นั้นของเธอ “เป็นเกรียติมาก...” จากนั้นเขาก็จับมือที่สวมถุงมือสีขาวของเธอเอาไว้และโค้งตัวลง ในขณะที่เขาก้มตัวลงนั้น เขาก็นำมือมาไว้ตรงริมฝีปากของเขาและค้างมันไว้เกินกว่าที่เป็นธรรมเนียม ในขณะที่สายตาของเขานั้นจ้องมองไปที่เธอ
เมื่อได้รับสัมผัสจากเขาหัวใจของเธอก็เริ่มสั่นไหวทันที...แต่เจ้าหญิงยังคงความสงบไว้แม้ว่าลมหายใจของเธอจะเริ่มแรงขึ้นก็ตาม...
จากนั้น โรมันก็เริ่มต้นบทสนทนา เสน่ห์ของเขานั้นเอาชนะผู้ที่อยู่รอบข้างได้โดยสิ้นเชิง ยิ่งทำให้เขานั้นได้รับความสนใจจากสาวงามทั้งหลายเพิ่มอีกด้วย เพิ่มทีละคนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนครบทุกคน ทว่าเขาและเธอก็เดินเข้าหากัน ความรู้สึกของพวกเขานั้นบอกไว้อย่างชัดเจนแล้วว่า พวกเธอนั้นไม่น่าจะเป็นที่ต้อนรับระหว่างสองคนนั้น
ในไม่ช้า หัวข้อพูดคุยก็เปลี่ยนไปเป็นความเจ้าเสน่ห์ที่แสนละเอียดอ่อนและไม่นานนักมันก็กลายเป็นการซุบซิบนินทาถึงเรื่องอื้อฉาว
ดวงตาของเจ้าหญิงมองไปรอบๆด้วยความกังวลใจ ขณะที่กิริยาท่าทางและการถูกสัมผัสเป็นครั้งคราวทำให้เธอเริ่มมีท่าทีขัดจากท่าทางที่เหมาะสม
โรมันยิ้มเยาะออกมา เพราะนี่คือสิ่งที่เขานั้นต้องการจะเห็น เขาพยายามเกลี้ยกล่อมเจ้าหญิงแสนสวยคนนี้มาระยะหนึ่งแล้ว แต่มีอุปสรรคใหญ่สองอย่างขวางทางเขาไว้ : กฎที่ไม่ได้เขียนไว้ของกลุ่มคนชั้นสูงและความจริงที่ว่าเธอนั้นแต่งงานแล้ว
นอกจากนี้ยังมีอีกหนึ่งเหตุผล มีสถานการณ์ที่โชคร้ายนั้นเกิดขึ้นกับเขาเมื่อใดก็ตามที่เขานั้นพยายามเข้าใกล้เธอ นั่นทำให้เขานั้นมาหาเธอช้าเกินไป
แม้ว่าวันนี้เหงื่อจะยังคงไหลท่วมเต็มหน้าเขาอยู่ เขานั้นก็สาบานกับตัวเองไว้แล้วว่าเขานั้นจะพิชิตใจเธอให้ได้ ‘นี่ไง ฉันนั้นต้องการเธอเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น’ โรมันนั้นจัดเตรียมทุกสิ่งอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว ติดสินบนพนักงานของงานเลี้ยงนี้ , คนที่อยู่เบื้องหลัง และรวมถึงทุกคำที่ออกจากปากของเขาก็เช่นกัน เหลือเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้นนั่นก็คือพาเธอไปยังด้านหลังของห้องโถงนี้และไปยังห้องส่วนตัวและสร้างสัมพันธ์ที่แน้นแฟ้นกับเธอเป็นอย่างสุดท้าย...
เสียงหัวเราะคิกคักพร้อมอาการหน้าแดงการแสดงออกของเจ้าหญิงไม่สามารถซ่อนความปรารถนาของเธอได้อีกต่อไป ... สิ่งเหล่านี้ทำให้เขารู้ว่า 'เธอนั้นพร้อมแล้ว!'
อย่างไรก็ตามขณะที่เขากำลังจะพูดประโยคเผด็จศึกก็เกิดความปั่นป่วนขึ้น!
*ปึก* *ปึก* *ปึก* *ปึก*
จู่ๆก็มีพ่อบ้านมาจากไหนไม่รู้วิ่งฝ่าฝูงชนและหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยพร้อมเดิมเข้ามาหาเจ้าหญิงและกระซิบบางอย่างไปที่หูของเธอและทันทีที่เธอได้ยินคำพูดนั้นเธอก็หน้าซีดไปในทันที!
ลมหายใจของเธอเริ่มยุ่งเหยิงเธอนั้นสูญเสียความสงบของเธอทั้งหมดลง! ด้วยริมฝีปากที่สั่นเทาเธอพูดกับโรมันเพียงแค่ไม่กี่ทำ “ฉันขอโทษ...ฉันต้องไปแล้ว! ราชินิ! แม่ของฉันนั้นเกิดอุบัติเหตุ!” จากนั้นเธอก็รีบพุ่งออกจากห้องโถงไปในทันที
เขานั้นนิ่งเงียบด้วยความไม่เชื่อและมองเธอวิ่งออกจากงานเลี้ยงไป ไม่กี่วิต่อมาเมื่อโรมันหายจากอาการช็อกเหงื่อก็เริ่มไหลออกจากใบหน้าของเขา! เขารีบพุ่งไปทางเธอด้วยสีหน้าบ้าคลั่ง!
เมื่อเขาออกมาด้านนอก เขานั้นมองไปโดยรอบที่อยู่ภายใต้แสนจันทร์และเขาก็ได้เห็นสิ่งที่เขากลัวมากที่สุด เขาเห็นใบหน้าของเธอผ่านทางหน้าต่างเฮลิคอปเตอร์! ใบพัดเริ่มหมุดและเริ่มลอยออกไปแล้ว!
ดวงตาของเขานั้นเปล่งประกายและปราศจากความลังเล เขานั้นพุ่งตรงไปยังเฮลิคอปเตอร์! ก้าวไปอย่างบ้าคลั่ง! ราวกับไม่ใช่มนุษย์!
เมื่อสังเกตุเห็นสิ่งนี้พวกยามที่อยู่ด้านนอกเฮลิคอปเตอร์ก็ตกใจขึ้นมา! พวกเขานั้นขยับมาขวางทาง! แต่พวกเขานั้นก็ไม่สามารถหยุดเขาได้! เขาผลักแต่ละคนไปที่ด้านข้างอย่างง่ายดาย! และส่งพวกมันลอยออกไปหลายฟุต
เมื่อมองไปยังเป้าหมายของเขา โรมันนั้นก็เตรียมพร้อมที่จะทำทุกอย่าง
อย่างไรก็ตามเฮลิคอปเตอร์...ได้อยู่กลางอากาศเป็นที่เรียบร้อยแล้วและกำลังบินสูงเหนือหัวเขาไป
“ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ!!!” ขณะที่มันเริ่มบินห่างออกไปใบหน้าของโรมันนั้นก็สูญเสียสีบนใบหน้าไปหมด แขนของเขานั้นอ่อนแรงขณะที่เขานั้นคุกเข่าลง
“มันจะจบแบบนี้ไม่ได้...มันจะจบแบบนี้ไม่ได้...” เขาพึมพัมดังขึ้นเรื่อยๆ
คนที่อยู่โดยรอบนั้นต่างจ้องมองพฤติกรรมแปลกๆของเขาด้วยความสับสน
“เกิดอะไรขึ้นกับเขางั้นเหรอ?”
“หรือว่าเขารวยเกินจนเป็นบ้า?”
“ไม่หรอกฉันเข้าใจความเจ็บปวดของเขาดี ฉันนั้นก็เคยทำพลาดอย่างเดียวกันมาก่อน คาร์เวียนั่นเน่าเสียไปแล้ว”
...
ไม่นานนัก...โรมันก็ลุกขึ้นยืนอย่างซวนเซเขาเดินโซเซไปตามต้นไม้ใกล้ๆ ขณะที่รอบข้างนั้นจ้องมองด้วยความสงสัย
***
ครึ่งชั่วโมงต่อมาโรมันเดินไปถึงยังริมทะเลสาบที่สวยงาม
เมื่องจ้องลงไปยังเงาสะท้อนของตัวเองเขานั้นแทบจำตัวเองไม่ได้ เขานั้นต่างไปจากเมื่อไม่กี่ปีก่อนมาก...
“มันไม่ควรจบลงแบบนี้ ฉันพยายามหนักมาก...เปลี่ยนตัวเองไปปเยอะมาก...” ลมหายใจของเขาขาดห้วง เขาขบฟันของตัวเองอย่างแรงจนกระทั่งลิ้นของเขาสัมผัสได้ถึงรสของเลือด
“ฉันทำทุกอย่างที่เธอขอแล้วไง! ฉันมาไกลมาแล้ว! เธอจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!”
เมื่อจ้องลงไปยังน้ำ ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้และความเกลียดชัง และเริ่มเปลี่ยนเป็นรอยแดงเลือดขึ้นจากนั้นก็กลายเป็นสีเลือด
ร่างกายเขาสั่นเทิ้ม เขามองขึ้นไปยังดวงจันทร์ และเริ่มหอนออกมา!
ทันใดนั้นกล้ามเนื้อของเขาก็เริ่มพูนขึ้น! ทักซิโด้แบรนด์ซาวิลโรว์ที่ถูกตัดเย็บอย่างปราณีตของเขานั้นก็เริ่มฉีกขาด! เส้นขนเริ่มงอกไปทั่วหน้าและร่างกายของเขา ไม่นานนักมันก็ปกคลุมทั่วทั้งร่าง! โครงสร้างกระดูกภายในร่างกายของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปศรีษะของเขานั้นยืดยาวออกมา! ความสูงและความหนาของร่างกายของเขานั้นเพิ่มมากขึ้น! เขาฉีกชุดสูทของเขาออก! ไม่เหลือเค้าโครงของมนุษย์อีกต่อไป กลายเป็นสัตว์ประหลาด! สัตว์ป่าที่คล้ายกับมนุษย์! สิ่งมีชีวิตที่แสนโหดเหี้ยม! มนุษย์หมาป่า!
“วู๊วววววววววว!”
ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหนแต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนไปนั่นก็คือความโกรธแค้นของเขา! โรมันคำรามออกมา! คำรามให้แก่ความล้มเหลวของเขา! คำรามออกมาให้แก่โลกทั้ใบ! คำรามให้แก่โชคชะตาของตัวเอง! เขาชกลงไปในทะเลสาบด้วยความสิ้นหวัง!
*ตูมมมมม*
มันไม่ใช่แค่เป็นเสียงน้ำสาด แต่มันเป็นการระเบิดออกมา น้ำพุ่งขึ้นฟ้าไปหลายสิบฟุต สัตว์ใกล้เคียงต่างวิ่งหนีออกไปด้วยความหวาดกลัว
สามารถเห็นก้นของทะเลสาบได้ด้วยซ้ำ เขาทำให้น้ำกระจายแยกออกเป็นสองส่วน
อย่างไรก็ตามไม่ว่าเขาจะร้องคำรามและโกรธมากถึงขนาดไหน หน้าจอที่มีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่มองเห็นก็ไม่ได้หยุดนับเวลาถอยหลังแต่อย่างใด
[ท้าทายความตาย: แผ่ขยายเข้าสู่ราชวงศ์ - ล่อลวงหญิงสาวที่แต่งงานแล้วซึ่งเป็นคนในราชวงศ์ที่มีตำแหน่งไม่ต่ำกว่าเจ้าหญิงอย่างน้อยหนึ่งคน]
…
[เวลาที่เหลือ: 00:00:03]
[เวลาที่เหลือ: 00:00:02]
[เวลาที่เหลือ: 00: 00:01]
กรงเล็บของเขาชี้ขึ้นไปยังฟากฟ้า มหาเศรษฐีไร้ชื่อเสียงคำรามขึ้นมาจนกระทั่ง...เสียงทั้งหมดของเขาหยุดลง เขานั้นแข็งราวกับรูปปั้น และมองดูข้อความสุดท้ายที่เขาได้รับในชีวิตนี้
[เวลาที่เหลือ: 00:00:00]
ความคิดของเขาจางหายไป เหลือเพียงแค่ความคิดสุดท้ายมันคือความหวังสุดท้ายอันริบหรี่ก่อนที่เขาจะหายไป ‘บางที...ฉันอาจจะกลับชาติมาเกิ-‘
[การท้าทายความตายล้มเหลว]
[การลงโทษ: การทำลายล้าง]
[เริ่มการลงโทษ]
ในเวลาต่อมาร่างกายของโรมันตั้งแต่ส่วนบนลงล่าง...สลายเป็นเถ้าถ่าน...กระจายไปในสายลมเหนือของทะเลสาบอันเงียบสงบแห่งนี้
[การลงโทษเสร็จสิ้น: ร่างของโฮสต์ ... และ วิญญาณถูกทำลาย]
...
ไม่มีการกลับชาติมาเกิดสำหรับเขา กลายเป็นเพียงแค่ขึ้เถ้า...
บางทีอาจจะเป็นเต่าที่ผ่านมาหรือปูบางตัว...
มีเพียงสิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ในที่แห่งนี้ – หน้าจอที่ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้อีกต่อไป...และถึงจะเป็นอย่างนั้นมันก็เป็นแค่ช่วงเวลาไม่นานนัก
[ตรวจพบว่าไม่มีโฮสต์]
[ข้อมูลของโฮสต์ก่อนหน้านี้จะถูกเก็บไว้เพื่อตรวจสอบ กำลังค้นหาโฮสต์ถัดไป เฮ้อ ...]
...
ไม่กี่นาทีต่อมา ชายหนุ่มและหญิงสาวซึ่งสวมชุดคลุมสีดำก็เดินออกมาจากเงาในบริเวณป่า และหยุดลงในพื้นที่บริเวณที่โรมันตาย ถ้าหากให้ใครมาอธิบายลักษณะใบหน้าของเขาละก็พวกเขาจะมอบให้เพียงคำเดียวเท่านั้น – สมบูรณ์แบบ
พวกเขานั้นยืนอยู่บนจุดสูงสุดของความสง่างาม
เมื่อจ้องมองไปทางทะเลสาบชายคนนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “มันจบแล้ว”
หญิงสาวพยักหน้า “ผู้ใช้ระบบอีกคนถูกกำจัดไปแล้ว...ยอดเยี่ยมมาก” เธอนั่งยองๆลงและใช้นิ้วของเธอเขี่ยทราย และหยิบขี้เถ้าเล็กๆซึ่งปนไปกับทรายขึ้นมา...
เธอจ้องมองมันอยู่พักหนึ่ง...ก่อนจะลุกขึ้นยืนและปัดมือของตัวเองเข้าด้วยกันเพื่อขจัดคราบฝุ่น “โทรหาคนของเราที่จับตัวครอบครัวเชฟซึ่งเป็นคนของราชินี บอกให้พวกเขานั้นทำตามขั้นตอนต่อไป”
ทว่ามันกลับไม่เป็นเหมือนกับที่เธอคิดไว้ ใบหน้าของชายหนุ่มนั้นดูน่ากลัว “ผมนั้นคิดว่าผมคงไม่สามารถเชื่อฟังคำสั่งของท่านได้อีกต่อไปแล้ว ท่านหญิง”
เมื่อได้ยินดังนี้เธอก็ตัวแข็งไปชั่วขณะ เธอนั้นเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว...สำหรับการต่อสู้ “โอ้...ทำไมละ?” เธอนั้นหันหน้าไปมองเขา ท่าทางของเธอนั้นดูเย็นชามากขึ้น ‘เขานั้นกำลังจะทรยศอย่างนั้นเหรอ?’
ชายคนนั้นจ้องไปที่เธอขณะที่ความตึงเครียดกำลังเพิ่มมากขึ้นราวกับใบมีดปะทะกัน เขาไม่ได้คิดว่ามันจะมาถึงขั้นนี้ ทว่าตอนนี้เขานั้นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเผยตัวออกมา ดวงตาของเขานั้นหรี่ลง “ผมขอออก...”
‘เขาคิดจริงๆงั้นเหรอว่าเขาสามารถหนีออกไปได้?’ เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ความกระหายเลือดของหญิงสาวก็ปรากฎขึ้นมาจนเกือบจะจับต้องได้ มันถึงเวลาแล้ว...ที่หนึ่งในพวกเขานั้นต้องตาย
“โทรศัพท์ฉันไม่มีนาทีโทรเหลือแล้วด้วยสิ...”
...
ด้วยท่าทางที่จริงจัง เขาพูดขึ้นมาว่า “ฉันต้องการโทรศัพท์...เพื่อสั่งการมือสังหาร”
“โป๊ง”
ซัมซุงในมือของเธอก็พุ่งชนเข้ากับหน้าผากของเขาทันที
