ตอนที่ 261 ข้าจะปกป้อง…ปกป้อง

เหนือภพนั่งลงขัดสมาธิในทันที โดยไม่สนใจสภาพของเตชินท์ในเวลานี้ ที่แทบจะกลายเป็นคนพิการ

ซึ่งที่เตชินท์ต้องเป็นแบบนี้เพราะไม่ยอมปรับพื้นฐาน หากเตชินท์เลือกปรับพื้นฐานปราณอาคมให้แน่น หลอมรวมปราณเดือนดับกับไอมารเข้าด้วยกัน สร้างเป็นปราณใหม่แบบเขาขึ้นมา ผลลัพธ์จะไม่เป็นเช่นนี้ เพราะหากไอมารหลอมรวมเข้ากับปราณเดือนดับจนกลายเป็นปราณรูปแบบใหม่ ต่อให้เหนือภพอยากดูดไอมารก็จะทำไม่ได้เช่นนี้

แน่นอนว่าไม่ใช่เตชินท์ไม่อยากทำ แต่มันต้องใช้เวลานานเกินไป ขนาดเหนือภพยังใช้เวลาไปเกือบปี ในการหลอมรวมไอมารกับไออสูรเข้าด้วยกัน

‘นี่เป็นไออสูรชุดสุดท้ายแล้วนะ’

เหนือภพค่อนข้างหนักใจ เพราะหลังจากนี้ต่อให้เขาดูดไออสูรจากเนื้อสัตว์อสูรได้ แต่มันก็เป็นปริมาณที่เล็กน้อย เทียบไม่ได้กับไออสูรเทียมที่ได้มาจากวิทยาลัยอาชีวะปัญญา แม้จะเป็นของปลอม แต่คุณภาพกลับไม่ได้ด้อยไปว่าไออสูรของจริงมากนัก

หลังจากนี้ระดับของเขตการฝึกฝนคงหยุดอยู่กับที่ไปอีกสักพักใหญ่ จนกว่าเขาจะได้ไออสูรและไอมารชุดใหม่

เหนือภพแยกไอมารและไออสูรที่เขารวบรวมไว้ออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งซ้ายคือไอมาร ฝั่งขวาคือไออสูร แล้วค่อย ๆ บีบบังคับให้พวกมันหลอมรวมกันจนเกิดเป็นปราณมารอสูร  ช่วงกระบวนการหลอมรวมนี้ ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ

ปราณสีไวน์แดงขนาดเท่าลูกนิมิต ลอยค้างอยู่เบื้องหน้าของเหนือภพ

ชายหนุ่มยิ้มพอใจ ก่อนจะซึมซับปราณมารอสูรเข้าสู่ร่างกายของตัวเองอีกทอด ขอบเขตพลังค่อย ๆ ถูกเติมเต็ม หากได้ปริมาณแบบนี้มาอีกสักครั้ง เขาก็จะสามารถทะลวงผ่านการฝึกฝนเข้าสู่กายเหนือดินได้อย่างเต็มตัว แต่น่าเสียดายต่อให้ดูดไอมารมาจากสวาหะต่อ แต่ไร้ซึ่งไออสูร ขืนดูดซับมาก็รังแต่จะสร้างปัญหา

เหนือภพลุกยืนขึ้นก่อนจะตรงเข้าใกล้เตชินท์ จากนั้นก็เม็ดยาคืนปราณใส่ปากเตชินท์

“ข้าไม่ให้เจ้าตายง่าย ๆ หรอก”

เหนือภพยิ้มเย็น หลังจากป้อนยาให้กับเตชินท์ เพื่อให้ร่างกายได้เร่งฟื้นฟูปราณ จากนั้นเหนือภพก็หวดขาเตะเตชินท์ เข้าไปในพื้นที่การต่อสู้ระหว่างเฮงเฮงร่างมืดกับสวาหะ ที่ยังคงเต็มไปด้วยความดุเดือด

ทางด้านสวาหะ

แม้เขาจะมีขอบเขตพลังสูงกว่าเฮงเฮงอยู่มากก็จริง แต่เฮงเฮงร่างมืดก็ไม่ต่างจากซากศพมีชีวิต ต่อให้บาดเจ็บสักกี่ครั้ง หรือล้มสักกี่หน เฮงเฮงร่างมืดก็จะฟื้นตัวกลับมาเป็นปกติได้ทุกครั้ง ไม่มีวันตาย

ร่างของเตชินท์กลิ้งกระเด็นกระดอนเข้ามายังใจกลางการต่อสู้ ท่ามกลางฝนดาบที่เฮงเฮงร่างมืดเรียกออกมา และสร้างความเสียหายให้กับพื้นที่ในรัศมีรอบตัวเฮงเฮงแบบสุ่มอย่างต่อเนื่อง

เตชินท์กัดฟันกรอด ในใจเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง สายตาของเขายังคงมุ่งมั่นที่จะมีชีวิตอยู่ เพื่อแก้แค้นเหนือภพ ไม่ว่าจะมีดาบตกลงมาเชือดเฉือนร่างกายของเขามากเท่าไหร่ก็ตาม เขาก็ยังไม่ยอมแพ้

เตชินท์ที่สติแตกบ้าคลั่ง พยายามจะเอาตัวรอดจากการต่อสู้นี้ เพื่อออกไปแก้แค้นเหนือภพ ที่นั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่ ชมการต่อสู้ราวกับชมดูละครเรื่องหนึ่ง

“ปราณเดือนดับ วิชาลับขั้นที่ 2 คลื่นธาราอนธการ” เตชินท์ตวาดก้อง

ภาพคลื่นน้ำสีหมึกไหลทะลักออกจากร่างกายเตชินท์ เคลื่อนไหวไหลเป็นกระแสผัวพันรอบกายเตชินท์ราวกับอสรพิษบิดพัน สายน้ำสีดำหลั่งไหลขึ้นไปพัวพันกับสองแขนของเตชินท์ จากนั้นเขาก็กระแทกกระทั้นฝ่ามือทั้งสองข้างออกไปข้างหน้าสุดแรง ในระยะที่ห่างจากเฮงเฮงร่างมืดเพียงห้าเมตร

เสียงเปรี้ยงดุจสายฟ้าฟาดดังก้อง สายน้ำพุ่งกระแทกร่างของเฮงเฮงร่างมืดจนกระเด็น แต่ก่อนที่เฮงเฮงร่างมืดจะกระเด็น ดาบปราณอาคมสีดำเทาของเฮงเฮง ก็ถูกปล่อยออกมาเป็นจำนวนมาก หวังสังหารเตชินท์ ทว่ามีคนไม่ต้องการให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น

สวาหะพุ่งเข้ามา ใช้สองมือเคลือบสสารสีดำต่อต้านดาบอาคม จนแตกหักสูญสลาย ก่อเกิดเสียงดัง เคล้ง เคล้ง ต่อเนื่องตามจำนวนดาบอาคมที่ถูกทำลายนับร้อย

“ระดับเจ้าทำไมลดลง”

สวาหะมีสีหน้าแปลกใจ แต่เมื่อเขาเลื่อนสายตาตามเตชินท์ ที่จ้องมองออกไปนอกเขตการต่อสู้ เขาก็ได้เห็นเหนือภพกินขนมอยู่ด้วยรอยยิ้ม

สวาหะเบิกกว้างอย่างตื่นตกใจ รีบพาร่างของเตชินท์ที่ได้รับบาดเจ็บ กระโดดกายถอยหลัง เพื่อสร้างระยะต่อเฮงร่างมืดไปร้อยเมตร ก่อนจะปล่อยร่างเตชินท์ให้กินยารักษาตัวเอง

จากนั้นสวาหะก็ยกขลุ่ยมารจรดปาก เมื่อเหนือภพเห็นเช่นนั้นก็หรี่ตาลงอย่างมาดร้าย

สวาหะเหยียดยิ้มอย่างผู้ชนะ

เหนือภพพุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแค่อีกเมตรเดียวเท่านั้น เสียงโหยหวนทำนองขลุ่ยปลุกความฮึกเหิมและปลุกความชั่วร้ายของไอมารก็ดังขึ้น เหนือภพทรุดตัวล้มลงไปกับพื้นพลางกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานออกมา

แต่แล้วสวาหะก็ต้องตาเบิกกว้าง เมื่อเห็นเหนือภพเงยหน้าขึ้นจากพื้น นัยน์ตาสีทับทิมเย็นชาจับจ้องสวนกลับมา ทำให้สวาหะร้องหลง

“บัดซบ ! เจ้าหลอกข้า”

เหนือภพยิ้มกว้าง เขาพลิกตัวดีดขึ้นจากพื้นพุ่งเข้าประชิดร่างของสวาหะในพริบตา มือซ้ายชกต่อยเข้าที่สีข้างของสวาหะ มือขวากระชากขลุ่ยมารกลับมา

สวาหะถูกต่อยสีข้างจนตัวงอ ก่อนจะถูกขลุ่ยมารในมือเหนือภพฟาดเสยปลายคาง จนตัวโยนขึ้นฟ้า แล้วก็ถูกเหนือภพกระโดดเตะ ราวกับเตะลูกตะกร้อ

ร่างของสวาหะพุ่งกระเด็นกระดอนออกไป ไถหน้าดินจนเป็นร่องยาว ก่อนจะกระอักเลือดออกมาอย่างช้ำใจ

เหนือภพหมุนขลุ่ยมารในมืออย่างมีความสุข

“ขอบใจนะที่มอบมันให้ข้า”

“ทำไม...”

สวาหะเร่งเร้าปราณรักษาตัวเอง พลางตัดพ้ออย่างไม่ยอมรับความจริง เหนือภพไม่ถูกขลุ่ยมารควบคุมได้อย่างไรกัน

“เหอะ อยากจะได้เหตุผลอะไรจากข้างั้นเหรอ”

เหนือภพหมุนขลุ่ยเล่นพลางคิดหาวิธีดี ๆ ที่จะจัดการกับสวาหะ และในเสี้ยววินาทีนั้นเขาก็คิดออก

“ถ้าอยากรู้ ก็มาสิ”

“เจ้าแน่มาก ที่กล้าท้าทายลัทธิดับดารา”

สวาหะ เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าจริงสายตาบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเหนือภพกำลังเล่นกับไฟ พลางเร่งเร้าปราณมารจนร่างกายเอ่อล้นไปด้วยพลังงานสีดำทะมึน ลุกพรึ่บดุจเปลวเพลิง ก่อนจะพุ่งออกไปด้วยความเร็ว

“ขี้ขลาด !”

เหนือภพตวาดก้องด้วยความหงุดหงิด เมื่อปราณที่สวาหะเร่งเร้าขึ้นมาอย่างฉับพลันใช้ไปกับวิชาการเคลื่อนไหว

“ฝากไว้ก่อนเถอะ เจ้าจะต้องเสียใจที่แย่งขลุ่ยมารไปจากข้า ลัทธิดับดาราจะไม่มีทางละเว้นเจ้า”

เสียงตะโกนของสวาหะดังก้องจนเหนือภพได้ยินเต็มสองหู ขณะที่สวาหะพลิ้วกายหายไปเกือบแปดร้อยเมตรในชั่วพริบตา

หึ เหนือภพแค่นเสียงอย่างดูถูก ขณะเอาท่อนโลหะข้างเอวสามท่อนมาต่อกันจนเป็นหอกยาวอย่างใจเย็น ก่อนจะกุมจับมันจนแน่นในท่าทางนักกีฬาเตรียมพุ่งหลาว

‘หมัดดาราพิฆาต’

‘เพลิงบรรลัยกัลป์’

‘พลังรวมศูนย์’

พรึ่บ !

จู่ ๆ หอกซัดที่อยู่ในมือเหนือภพก็ลุกไหม้ด้วยเปลวเพลิงมรกต แล้วซ้อนทับด้วยภาพของดาราระยิบระยับ ผสานไปด้วยไอมารอสูรสีไวน์แดงที่เต้นเร่าไปพร้อมกับเปลวเพลิงบรรลัยกัลป์สีเขียว

หอกส่งเสียงคำรามราวกับอสูรร้าย เหนือภพเหนี่ยวรั้งหอกไปด้านหลังสุดแรง จนเส้นเลือดบนกล้ามแขนปูดโปนดันขึ้นมาบนผิวหนัง ก่อนจะเหวี่ยงไปด้านหน้าอย่างเต็มกำลัง แล้วหอกก็พุ่งออกไปด้วยความเร็วเสียง

“คิดหนีเรอะ ฝันไปเถอะ”

ปึง !!

ราวกับอากาศถูกฉีกกระชาก ทิ้งไว้เพียงเส้นแสงสองสีมรกตและสีทับทิมที่พุ่งออกไปด้านหน้า มันรวดเร็วพอ ๆ กับดาวหางเลยทีเดียว

ศิษย์ลัทธิดับดาราอย่างสวาหะถึงกับเหงื่อตก แม้เขาจะออกจากเหนือภพมาหนึ่งกิโลเมตรก็ยังสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามถึงชีวิต

ครืนนน !!!

อากาศสั่นสะท้านสะเทือน ขณะที่เส้นแสงสีเขียวพุ่งแหวกอากาศเข้ามาใกล้ร่างของสวาหะมากขึ้น

“บัดซบ เหนือภพเจ้าต้องไม่ตายดี”

สวาหะตะโกนออกมาอย่างเครียดแค้น ขณะที่ดวงตาแดงก่ำ

บรึ้ม !!

แรงระเบิดเพลิงสองสีระเบิดออกเมื่อกระทบเข้ากับต้นไม้ใหญ่ แรงระเบิดสูงเทียมฟ้า แม้ไกลห่างออกไปนับกิโลเมตร ก็ยังเห็นได้ชัดแสงสว่างสองสีทำให้ผู้ที่พบเห็นสายตาพร่ามัวไปชั่วขณะ

เหนือภพยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ แต่เมื่อหันกลับมาก็พบว่าเตชินต์หายตัวไปเสียแล้ว ในขณะที่เฮงเฮงร่างมืดยังคงก่อกวนอาละวาดไปทั่ว เพื่อตามหาตัวเตชินท์

“นี่มันตัวบ้าอะไรนี่”

เสียงทหารคนหนึ่งร้องคร่ำครวญ

“จัดขบวนแถวตั้งรับ ทหารม้าโอบล้อมตีมัน พลธนูรอสัญญาณ”

“ยิง”

ในตอนนี้ค่ายกลพรางตาของแม่ทัพธรรศทลายลงอย่างราบคาบ เปิดเผยให้เห็นตัวอาคารที่ถูกพังเสียหาย กองทหารที่วิ่งหนีกับอุตลุด และยอดฝีมือกลุ่มหนึ่งที่กำลังพัวพันรอบร่างเฮงเฮง กำลังเผชิญหน้ากับนรกที่ไร้สิ้นสุด เมื่อเจอสิ่งมีชีวิตที่ฆ่าเท่าไหร่ก็ไม่ตาย

“ข้าจะปกป้อง…ปกป้อง”

เฮงเฮงร่างมืดมีเพียงความคิดเดียวที่ยังหลงเหลืออยู่ นั่นคือการปกป้องพรรคพวก ทว่าพรรคพวกของเขาคือใคร และอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แล้ว ในหัวสมองของเฮงเฮงร่างมือในตอนนี้ คือการปกป้องก็จริงแล้วใครล่ะ คือคนที่เขาจะปกป้อง จึงเกิดเป็นภาพเฮงเฮงโจมตีใส่ทุกกลุ่มคน อย่างไร้ปรานี

“ให้ได้แบบนี้สิ”

เหนือภพพึมพำออกมาอย่างเหนื่อยใจ ร่างมืดของเฮงเฮงอาละวาดครั้งใด ล้วนไม่พ้นเขาต้องไปเก็บกวาด เหนือภพพุ่งเขาไปหาเฮงเฮงร่างมืด แต่ก็นึกอะไรดี ๆ ขึ้นมา

“เตชินท์ไอ้เจ้าตัวบัดซบ เพราะแกคนเดียว”

เสียงตะโกนดังก้องไปด้วยความเจ็บใจ กระจายไปทั่วบริเวณให้ทหารทั้งหมด รวมถึงชาวบ้านในละแวกใกล้เคียงได้ยิน

เหนือภพยิ้มพึงใจ จากนั้นจึงให้ความสนใจกับเฮงเฮงร่างมืด

‘อาณาเขตพื้นพิภพ ขั้นที่ 1 แรงดึงดูด’

ตึง !!

เสียงร่างของเฮงเฮงร่างมืดถูกกระชากลงจนกระแทกติดพื้นในทันที

จากนั้นเหนือภพก็กระโดดขึ้นคร่อมตัวที่ใหญ่โตกว่ามนุษย์ เพียงแค่ขนาดตัวก็ใหญ่กว่าสามเท่าของมนุษย์ปกติ เหนือภพเอาสร้อยเบี้ยแก้ในมือตวัดรอบคอเฮงเฮง ทำให้เฮงเฮงร่างมืด สั่นสะท้าน ขณะที่วิญญาณร้ายกรีดร้องมันพยายามต่อต้าน แต่กลับถูกแสงศักดิ์สิทธิ์ต้านอาถรรพ์ในตัวเบี้ยแก้สะกดข่ม

วิญญาณร้ายต่างพากันถูกบีบรัดให้หดตัวลง จนในที่สุดขนาดตัวที่ใหญ่โตของเฮงเฮง ค่อย ๆ ลดขนาดลงเรื่อย ๆ เมื่อวิญญาณถูกบีบบังคับให้กลับไปจำศีลภายในตัวเฮงเฮงจนหมดร่างกายของเขาก็กลับมามีขนาดปกติ เหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่า  กลายเป็นฮันเตอร์หนุ่มไร้สติในอ้อมแขนของเหนือภพ