ตอนที่ 179 ประธานเหมาเป็นแบบนี้จริง ๆ

​​​​​​​เว่ยเจิ้งพูดไม่ออก

เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าประธานเหมาจะเป็นเช่นนี้

เขาดูจริงจังและเย็นชาตลอดเวลา

แต่จริง ๆ แล้วเขากลับทำตัวสนิทสนมกับภรรยาของตนเองในช่วงเวลาทำงาน

และเขาไม่ได้ปกปิดสิ่งนั้นจากลูกน้องเลยด้วยซ้ำ!

เว่ยเจิ้งรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในขณะที่เขานำเอกสารเข้ามาให้

“ประธานเหมาครับ” เขายื่นเอกสารให้ด้วยมือทั้งสองข้าง

“นี่คือรายงานรายได้ล่าสุดครับ”

“อืม” เหมาเยซื่อตอบอย่างสบาย ๆ

“บอกให้ทุกคนรู้ว่าวันนี้เลิกงานได้เร็วกว่าปกติ 1 ชั่วโมง”

เว่ยเจิ้งตกตะลึง

เขาเงยหน้าขึ้น มองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“วันนี้เลิกงานเร็วกว่าปกติหนึ่งชั่วโมงเหรอครับ”

เขากำลังฝันไปหรือเปล่า?

“ทำไม คุณไม่ชอบเหรอ?”

เหมาเยซื่อเหลือบตามองเขาแทบไม่แสดงอาการอะไร แต่เว่ยเจิ้งเห็นนัยแห่งความสุขฉายผ่านดวงตาคู่นั้น

เว่ยเจิ้งมองไปที่เขาแล้วมองไปที่เฉียวเมียนเมียน และดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจอะไรบางอย่างในทันที

แท้จริงแล้ว ความรักทำให้เราเป็นคนดีขึ้น

แม้แต่ประธานเหมาก็ไม่มีข้อยกเว้น

เขาเข้าถึงได้ง่ายกว่าปกติ...และมีมนุษยธรรมมากขึ้นด้วย

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาออกจากสำนักงานก่อนเวลา แม้จะเป็นเพียงเวลาหนึ่งชั่วโมง แต่เว่ยเจิ้งก็ไม่พอใจนัก

เขาพูดทันทีว่า “ครับ ผมจะรีบไปแจ้งให้พวกทราบทันทีครับ”

“อืม ออกไปได้”

เหมาเยซื่อโบกมือให้เขา

เว่ยเจิ้งไม่กล้าอยู่นานกว่าที่เขาต้องการ เขาปล่อยให้คู่รักคู่นี้ได้มีเวลาส่วนตัวต่อไป

เมื่อเขาจากไปแล้ว เหลือเพียงเหมาเยซื่อและเฉียวเมียนเมียนเท่านั้นที่อยู่ในห้องทำงาน

เหมาเยซื่อดูรายงานรายรับโดยที่เฉียวเมียนเมียนยังคงอยู่ในอ้อมแขนของเขา

เฉียวเมียนเมียนยืนพิงเขาอยู่พักหนึ่ง เมื่อเธอรู้ว่าเขายังไม่ปล่อยมือ เธอจึงถามอย่างเงียบ ๆ ว่า

“ปล่อยฉันไปได้หรือยังคะ”

ชายคนนี้มองลงมาที่เธอ ขณะที่สบตาเธอเขาพูดว่า “อืม?”

“คุณจะไม่ทำงานต่อเหรอ?”

เฉียวเมียนเมียนมองไปที่รายงานที่เขากำลังดูอยู่

“ฉันไม่อยากรบกวนคุณ”

“คุณไม่ได้รบกวนอะไรสักหน่อย”

เหมาเยซื่อยิ้ม พร้อมทั้งทำให้ใจของหญิงสาวเต้นรัวขึ้นอีกครั้ง

“ผมจะทำงานได้ดีขึ้น ถ้าได้กอดคุณ ที่รักให้ผมกอดคุณอีกนิดนะ ผมจะรีบทำงานให้เร็วกว่านี้ ผมจะได้มีเวลาให้คุณเร็ว ๆ ไง”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

ใครต้องการเวลาของเขา

เหมาเยซื่อลูบผมของเธอ แล้วกลับไปมองที่รายงานดังเดิม

เขากลับเข้าสู่โหมดทำงานของเขาอย่างรวดเร็ว และความจริงจังของเขาก็ดึงดูดเฉียวเมียนเมียนอีกครั้ง

ในระหว่างนี้ เขาไม่ได้แกล้งเธออีกต่อไป

เฉียวเมียนเมียนพิงหน้าอกของเขา และรู้สึกง่วงขึ้นมาอีกครั้ง

.................

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองอยู่ที่อื่นแล้ว

เธอยังอยู่ในอ้อมแขนของเหมาเยซื่อ แต่ตอนนี้พวกเขาอยู่ในรถ

เธอขยี้ตาและมองไปนอกหน้าต่าง จ้องมองภาพอาคารที่รถขับเคลื่อนผ่าน

“เราจะไปที่ไหนกันคะ?”

เสียงของเธออ่อนโยนและอ่อนหวานก็เริ่มพูดขึ้น

ตอนนี้เธอเพิ่งตื่นขึ้นมา เสียงของเธอจึงฟังดูสับสนและฟังดูน่ารักยิ่งขึ้น

เขาเชิดคางของเธอขึ้นเล็กน้อยแล้วจูบที่ริมฝีปาก

เฉียวเมียนเมียนไม่ทันตั้งตัว

เมื่อเธอเริ่มรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจอีกครั้ง เขาก็ปล่อยเธอ