ตอนที่ 175 คุณเป็นใคร ฉันไม่รู้จักคุณ

​​​​​​​บอดี้การ์ดอีกสองสามคนที่ประตูกล่าวว่า “คุณต้องได้รับอนุญาตจากคุณเฉียวก่อนจึงจะเข้าไปได้”

เธอกราดเกรี้ยว

ไอ้เด็กอายุสั้นนั้น ทำแบบนี้กับเธอเหรอ?

เขาเป็นใคร

“เดี๋ยวก่อนนะ ฉันเป็นพี่สาวของเฉียวเฉิน ฉันต้องได้รับอนุญาตเพื่อเข้าไปเยี่ยมน้องชายงั้นหรือ”

บอดี้การ์ดยังคงมองเธออย่างเย็นชา “ขอโทษนะ เรารู้จักคุณเฉียวเมียนเมียนในฐานะพี่สาวของคุณเฉียวเฉิน ส่วนคุณเป็นใคร?”

“ให้ตายเถอะ ฉันก็คือ...”

เฉียวอันซินกำลังจะพูดชื่อของเธอ แต่ก็ได้ยินเสียงของเฉียวเฉิน

“ผมไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้น ช่วยไล่เธอออกไปด้วยครับ”

เฉียวอันซินโกรธมาก เมื่อเธอได้ยินเฉียวเฉินบอกว่าเขาไม่รู้จักเธอ แต่เมื่อเธอนึกถึงวัตถุประสงค์ของการมาเยือน เธอก็กลืนความโกรธและพยายามทำตัวให้ดี

“เฉินเฉิน ฉันเป็นสาวคนที่สองของเธอไง เธอจะไม่รู้จักฉันได้ยังไง”

“เธอโกรธที่พี่สาวคนนี้ไม่มาเยี่ยมเธอให้เร็วกว่านี้ใช่ไหม พี่สาวคนนี้ยุ่งมากจริง ๆ แต่ฉันอยากเจอเธอจริง ๆ เพียงแค่ไม่มีเวลา ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ อย่าหงุดหงิดไปเลยนะ ให้ฉันเข้าไปคุยกับเธอได้ไหม?”

เด็กชายที่อยู่ในวอร์ดมองเธออย่างไม่ละสายตา

“พี่สาวคนที่สองเหรอ? ผมมีพี่สาวคนเดียว คุณเป็นใคร ผมไม่รู้จักคุณ”

เฉียวอันซินไม่สามารถยืนอายได้อีกแล้ว

รอยยิ้มอ่อนโยนที่ถูกบังคับให้แสดงนั้น แข็งขึ้น

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามยิ้มอีกครั้ง

“เฉินเฉิน ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับนาย มันเกี่ยวกับพี่ใหญ่ของนาย นายไม่อยากรู้เหรอ”

เฉียวเฉินขมวดคิ้วและจ้องมองเธอสองสามวินาที

"ฉันรู้ว่านายเป็นห่วงพี่ใหญ่ของนาย ฉันก็เหมือนกัน ดังนั้นฉันต้องมาบอกนายให้รู้เรื่องนี้ไว้ พี่สาวของนายดูแลนายมาตลอด มีเพียงนายคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยเธอได้ในตอนนี้”

“มันคืออะไร?”

“ให้ฉันเข้าไปก่อน มีบางเรื่องที่ไม่เหมาะที่จะพูดให้คนนอกได้ยิน”

เด็กชายลังเลสักพักก่อนจะพูดกับบอดี้การ์ดว่า

“ปล่อยให้เธอเข้ามาเถอะครับ”

.............

เมื่อประตูปิด ด้านหลังเฉียวอันซิน เฉียวเฉินก็ถามทันที

“มีอะไรก็รีบพูดมา”

เฉียวเฉินสนิทกับเฉียวเมียนเมียนมาตั้งแต่เด็ก ๆ

พวกเขาสองคนไม่ได้เป็นโปรดเหมือนเฉียวอันซิน

ดังนั้นเมื่อโตขึ้นพวกเขาก็ไม่ได้อยู่บนเงื่อนไขที่ดีอย่างเธอ

หลังจากรู้ว่าเฉียวอันซินคบหากับซูเจ๋อ เฉียวเฉินก็เกลียดเฉียวอันซินมากยิ่งขึ้น

ถ้าไม่ใช่เพราะเฉียวเมียนเมียน เขาก็คงไม่อยากเจอเธอ

เฉียวอันซิน เดินเข้าไปในห้องและสังเกตไปรอบ ๆ ห้อง เธอรู้ว่าทำไมคนรวยเท่านั้นที่สามารถอยู่ที่นี่ได้

ความแตกต่างระหว่างวอร์ดนี้กับวอร์ดทั่วไปนั้นต่างกันเป็นอย่างมาก

เธอมองดอกไม้สดบนโต๊ะกาแฟและตู้ข้างเตียง และยาบำรุงหลายประเภทอยู่รอบ ๆ

เธออารมณ์เสียมากขึ้นเรื่อย ๆ กับสิ่งที่เธอเห็น

เธอสามารถบอกได้ว่าชายคนนั้นปฏิบัติต่อเฉียวเฉินอย่างให้เกียรติและให้ความสำคัญ

นั่นแสดงให้เห็นว่าเฉียวเมียนเมียนมีความหมายกับเขามากเพียงใด

เพียงแค่คิดก็ทำให้หัวใจของเธอปวดร้าวด้วยความขมขื่น

เธอเดินไปข้างเตียงอย่างช้า ๆ และแสร้งทำเป็นใจดีขณะที่เธอถาม

“เฉินเฉินตอนนี้ เธอรู้สึกอย่างไรบ้าง ดีขึ้นหรือยัง?”

เฉียวเฉินไม่ต้องกังวลที่จะเล่นละครตอบเธอ เขาตะคอกใส่เธอ “ยังไม่ตาย”