ตอนที่ 11 เข้าเมืองเนตรสายลม

จั๋วฝานเข้าใจนางและรีบพูด’ตอนนี้ที่เราไม่มีพ่อบ้านซุนหายใจรดต้นคออีก คุณหนูตั้งใจจะทำอะไรต่อ?”

“อ่อ เราวางแผนหาที่พักพิงที่คฤหาสน์ไช่!”หัวหน้าผางพูดขึ้นก่อนนาง

หัวหน้าผู้คุ้มกันคนนี้ไม่มองว่าจั๋วฝานเป็นข้ารับใช้ทั่วไปอีก แต่มีสถานะเท่าเทียมกัน

“เจ้าควรรู้ว่านายน้อยตระกูลไฉมีข้อตกลงแต่งงานกับคุณหนู”

“อืม ตระกูลไฉแห่งเมืองเนตรสายลมงั้นหรือ?”

จั๋วฝานลูบคาง

ตามความทรงจำของร่างนี้ ตระกูลไช่เป็นตระกูลใหญ่สุดในเมืองเนตรสายลม มีอำนาจเทียบเท่าตระกูลลั่ว ถ้าเขาสามารถส่งมอบสองพี่น้องให้พวกเขาได้ งั้นความขุ่นเคืองคงหายและมารหัวใจก็คงสว่างขึ้น บางทีมันอาจโดนปัดเป่า

จั๋วฝานพยักหน้า“ได้ ไปตระกูลไช่กัน”

แต่ก่อนไป เขาหันกลับมามองภูเขาลมดำเป็นครั้งสุดท้าย พึมพำ“ข้าจะกลับมา”

ในเวลาเดียวกัน ในถ้ำมืดบนภูเขาลมดำ ชายหนุ่มหน้าตาชั่วร้ายนั่งบนเก้าอี้ใหญ่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโหดร้ายขณะตวัดมองลูกสมุน“มีข่าวคราวของพ่อบ้านซุนไหม?”

“ระ-รายงานท่านชาย พ่อบ้านซุนบอกว่าในไม่ช้าเขาจะกลับมาพร้อมวิชายุทธ์”โจรตัวสั่นเหมือนใบไม้ กลัวจะสบตากับอีกฝ่าย

“ฮ่าๆๆ ดี ออกไปได้”

“ครับ”โจรปาดเหงื่อจากหน้าผาก ไม่คิดอยู่ต่ออีก

ชายหนุ่มลุกขึ้น ย้ายไปเตียงด้านหลังที่นั่งเขา ชายชรานอนอยู่ที่นั่น จ้องเขาด้วยความโกรธ ริมฝีปากเขาสั่น แต่ไม่มีคำพูด

ชายหนุ่มลูบมือชายชราด้วยรอยยิ้ม“อาจารย์ สบายใจได้ เพื่อนของท่านจากไปก่อนและกำลังรอท่านอยู่ เมื่อฝ่ามือมังกรหวนกลับมาถึง ข้าจะให้พวกท่าน เพื่อนเก่าทั้งสองได้พบกันอีกครั้ง”

ดวงตาของชายชราแดงก่ำ ราวกับอยากกลืนกินเขาทั้งเป็น แม้จะตัวสั่นตลอด แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้

ด้วยการตอบสนอง เสียงหัวเราะดุร้ายของชายหนุ่มดังไปทั่วถ้ำ…

เมืองเนตรลมเป็นเมืองที่ใหญ่สุดในรัศมีร้อยกิโลเมตร และต้องใช้เวลาเดินทางสิบวันจากตระกูลลั่ว ด้วยความกลัวว่าโจรจะไล่ตามมา พวกจั๋วฝานจึงเร่งความเร็วและไปถึงในห้าวัน

เมื่อเข้าข้างใน ความพลุกพล่านของเมืองก็ได้ทำร้ายพวกเขาขณะเดียวกันก็นำมาซึ่งความสบายใจ ความตึงเครียดทั้งหมดที่สั่งสมมาตลอดหลายวันดูเหมือนจะหายไป

ตอนนี้ในที่สุดนางก็ได้อยู่ใกล้คนอื่นบ้าง ใบหน้าตึงเครียดของลั่วหยุนชางจึงเผยรอยยิ้มออกมา

“หยุนไห่ ดูนั่นสิ!”นางชี้ร้ายขายของเล่น

หัวหน้าผางมีความสุขที่รู้ว่าการล่มสลายของตระกูลไม่ได้ทำร้ายจิตใจนางนัก“น้องชายจั๋ว ข้าดูเหมือนจะจำได้ว่าเจ้าไม่เคยมาเมืองเนตรลม”

จั๋วฝานพยักหน้า

หัวหน้าผางตกตะลึง

ความพลุกพล่านของเมืองเนตรลมโด่งดัง เขานึกถึงครั้งก่อนที่เขามาที่นี่ได้ เขาตื่นเต้นจนนอนไม่หลับสามวัน ทำไมเด็กบ้านนอกที่ไม่เคยเห็นเมืองเจริญถึงไม่สะทกสะท้าน?

แน่นอน เขาจะรู้ได้อย่างไร?ในสายตาจั๋วฝาน สถานที่นี้ไม่ต่างจากหมู่บ้าน

“เฒ่าผาง ตระกูลไช่อยู่ไกลไหม?”หลังร่วมทุกข์มาด้วยกัน พวกเขาจึงเริ่มเรียกกันว่าพี่น้อง

ลั่วหยุนชางพูดก่อนหัวหน้าผาง“เราไม่ต้องรีบไปหรอก ข้ากับหยุนไห่ต้องไปเยือนอย่างเป็นทางการก่อน จากนั้นข้าจะมารับพวกเจ้า พวกเขาอยู่ที่โรงเตี๊ยมกันไปก่อน”

“น่ารำคาญ!”จั๋วฝานขมวดคิ้ว

ด้วยรอยยิ้มขมขื่น หัวหน้าผางยักไหล่”นั่นช่วยไม่ได้ ไม่มีใครเร่งเรา ถ้าเราไปตอนนี้ พวกเขาจะหัวเราะเยาะเราที่ไม่แสดงความเหมาะสม’

“ได้ เจ้าไปก่อนเลย”จั๋วฝานถอนหายใจ แต่พยักหน้า

ตราบเท่าที่สองพี่น้องปลอดภัยและเขาได้รับอิสรภาพ การรออีกหน่อยคงไม่ทำร้าย

หลังเงียบไปห้าวัน บางคนก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ได้และเริ่มเบะปาก

“ฮึ่ม เจ้าทาสตัวเหม็น เมืองเนตรลมก็คืออาณาเขตของพี่สาวข้า รอก่อนเถอะ ข้าจะจัดการเจ้า”ลั่วหยุนไห่กอดอก ขยายรูจมูก กลายเป็นนายน้อยปากดีคนเดิม

จั๋วฝานไม่พอใจ เขาส่งเตะใส่ก้นอีกฝ่าย ทำให้อีกฝ่ายบินไปไกลหนึ่งเมตร

“ไม่ต้องรอ มาเริ่มกันเลย”

ลั่วหยุนชางรีบวิ่งไปช่วยน้องชายนาง“ทำไมเจ้าถึงต้องรังแกเด็กด้วย”

“มันเป็นน้องชายเจ้าที่วอนเอง”

จั๋วฝานโบกมือให้นาง“ไปได้แล้ว ถ้าเจ้ายังมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้น ข้าก็ไม่ลังเลที่จะทิ้งเจ้าไป”

ลั่วหยุนชางแค่นเสียงและเดินไปขณะกอดน้องชายนาง

ลั่วหยุนไห่เอาหัวพาดไหล่นาง ใบหน้าแดงราวกับกำลังสะอื้นไห้แต่ไม่กล้าส่งเสียง

แม้กระทั่งเด็กอย่างเขาก็เข้าใจว่าพวกเขาไร้อำนาจในป่า และต้องทนทุกข์ด้วยน้ำมือของทาสตัวเหม็น แต่ตอนนี้ที่พวกเขาอยู่ในเมืองเนตรลม มันกลับไม่แตกต่างเลย

[ทำไมข้าถึงโดนตีอีกแล้ว?]

[เจ้าทาสนี่ไม่กลัวสวรรค์เลยหรือไง?]ลั่วหยุนไห่ไม่เคยเห็นใครอย่างเขาในตระกูลลั่วมาก่อน

หัวหน้าผางมองเรื่องน่าตกใจนี้เงียบ ๆ

เขาไม่รู้ว่าจั๋วฝานจะกล้าดีถึงขนาดตีนายน้อยต่อหน้าคุณหนู แต่คุณหนูก็ยังไม่บ่นหรือโต้ตอบเลย

คุณหนูแค่โอ๋น้องชายนางมาก นางไม่เคยทำรุนแรงกับเขาเลย แต่จั๋วฝานกลับตีนายน้อยโดยไม่สนใจนาง

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมนายน้องถึงมองจั๋วฝานเหมือนหนูจ้องแมว

เขาปาดเหงื่อนบนหน้าผาก พูดว่า“น้องชายจั๋วฝาน นายน้อยคือนายของเจ้า ถ้าไม่ให้ความเคารพต่อคุณหนู เจ้าก็ควรเคารพสามีนางบ้า เจ้าเตะเขาได้ยังไง?”

จั๋วฝานหัวเราะพลางยักไหล่ ไม่มีใครเป็นนายในสายตาข้า ทุกอย่างที่เขาทำก็เพื่อกำจัดมารหัวใจ