ตอนที่ 105 ให้มา

ตอนที่ 105

ให้มา

ตึง....

มีนปิดประตูบ้านของตัวเองก่อนจะเดินออกมาจากรั้วบ้านด้วยท่าทีสบายๆเหมือนที่เคยทำเป็นปกติ ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะไปอยู่ในเกมนานๆแบบนั้นได้ เล่นเอามีนแอบรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ออกมาข้างนอกแบบนี้นานมากแล้ว

มีหลายคนบอกว่าในเกมนั้นสวยกว่าโลกความเป็นจริง แน่นอนว่ามีหลายอย่างที่สร้างในโลกความเป็นจริงไม่ได้ แต่โลกความจริงสำหรับมีนแล้วก็ยังสวยงามเช่นกัน หลังจากการมาของเครื่องสร้างโลกเสมือนจริง เมืองต่างๆในประเทศก็พัฒนาขึ้นมาก ทำให้ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็เจริญหูเจริญตาไปหมด จะมีก็แต่จำนวนคนที่ออกมาเดินข้างนอกน้อยลง แต่ก็ไม่ได้น้อยจนรู้สึกแปลกอะไร

“.............”มีนเดินเข้ามาในห้างก่อนจะเดินผ่านร้านค้าต่างๆอย่างที่เคยทำ บ้านของมีนไม่ได้จนแต่ก็ไม่ได้รวยเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ร้านอาหารบางร้านหรือร้านขายของบางอย่างมีนก็ไม่สามารถเข้าไปได้เพราะเงินไม่พอ แต่ตอนนี้เงินในกระเป๋าของมีนมีมากพอสมควรเลย ทั้งตอนที่ขายหนังสือเวทมนตร์ และตอนสู้กับพวกมอนสเตอร์ทั้งหลาย กวีจะแบ่งไอเทมเท่าๆกันตามความเหมาะสมเสมอ แถมตอนนี้ยังมีเรย์เข้ามารับซื้อของคนในกิลด์อีกต่างหากทำให้มีนได้เงินมาเยอะมากจนตัวเองยังไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้มีนสามารถเดินเข้าไปในร้านอาหารที่ไม่เคยกล้าเข้าได้สบายเลย

“เชิญครับ”ทันทีที่เดินเข้าไปในร้านอาหารที่เคยอยากเข้ามานานแล้วพนักงานเสิร์ฟก็เดินเข้ามาต้อนรับมีนทันที ร้านนี้เป็นร้านที่ตกแต่งอย่างหรูหราและมีพื้นที่กว้างมากทั้งๆที่อยู่ในห้างที่ค่าเช่าสถานที่ไม่ใช่ถูกๆ แต่มีนก็ได้ยินชื่อเสียงด้านรสชาติของร้านนี้มานานมากแล้ว พอมีโอกาสก็เลยอยากจะลองมาสักครั้ง

นอกจากความสวยงามภายในเกมแล้ว ก็มีสิ่งหนึ่งที่ภายในเกมได้เปรียบมากนั่นก็คือเรื่องอาหาร ในเกมผู้เล่นสามารถหาร้านอาหารอร่อยๆได้ไม่ยาก แถมราคาก็ถูกกว่าในโลกความจริงด้วย อาหารที่ร้านในโลกเสมือนจริงนำมาเสิร์ฟนั้นราวกับถูกปรับแต่งรสชาติมาอย่างละเอียดอ่อนเลย แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นอาหารในโลกความจริงก็ไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างไร แม้จะอร่อยแต่อาหารในเกมไม่สามารถเติมเต็มความอิ่มได้ และในเกมก็ไม่ได้รู้สึกหิวด้วย ความกระหายที่เกมไม่ได้ทำออกมานั้นทำให้อาหารในโลกความจริงยังเป็นที่ต้องการอย่างมากเสมอ

“อร่อยจริงๆด้วย”มีนเบิกตากว้างด้วยท่าทีตกใจเมื่ออาหารถูกนำมาเสิร์ฟ แม้ตอนแรกที่ได้เห็นราคาจะทำให้ตกใจไปหน่อยก็เถอะ แต่พอได้ลองกินแล้วก็พบว่ามันอร่อยและแตกต่างจากอาหารทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด เรียกได้ว่าราคาที่เรียกเก็บนั้นสมน้ำสมเนื้อกับสิ่งที่ได้แล้ว

“นี่เป็นบริการพิเศษครับ เชิญท่านลูกค้าทานให้อร่อยครับ”อยู่ๆพนักงานเสิร์ฟก็เดินเข้ามาหามีน ก่อนจะนำเค้กชิ้นหนึ่งมาเสิร์ฟด้วยท่าทีอ่อนน้อมกว่าปกติ

“เอ๊ะ...ขอบคุณค่ะ”มีนมองตามด้วยท่าทีประหลาดใจ บริการพิเศษงั้นเหรอ? มันคืออะไรกันหรือว่าวันนี้จะมีแถมเค้กกันนะ?

“ไม่เป็นไรครับ ส่วนค่าอาหารลูกค้าท่านนั้นจ่ายให้เรียบร้อยแล้วครับ”อยู่ๆพนักงานเสิร์ฟก็นำใบเสร็จของมีนที่ถูกใส่ไว้ในแฟ้มหนังสีดำของร้านขึ้นมาแล้วเขียนอะไรบางอย่างลงไปก่อนจะวางมันคืนให้มีนด้วยท่าทีสุภาพอ่อนน้อมเล่นเอามีนได้แต่ทำหน้างงออกมา แต่เมื่อมองไปทางโต๊ะที่พนักงานเสิร์ฟบอกว่าเป็นคนที่จัดการค่าอาหารให้มีนแล้วก็ทำให้มีนเข้าใจทันที

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่กับเพื่อนอีก 2 คนหันมายิ้มให้มีนก่อนจะยกแก้วขึ้นมาเหมือนจะบอกว่าขอให้อร่อยกับอาหารมื้อนี้ก่อนจะกลับไปคุยกับเพื่อนร่วมโต๊ะของตนเองต่อ ชายคนนั้นไม่ใช่ว่ามีนไม่รู้จัดหรอก หากจำไม่ผิดเขาน่าจะเป็นคนที่อยู่ในสนามฝึกซ้อมของกิลด์บูรพา เป็นหนึ่งในสมาชิกที่เคยประลองกับมีนมาก่อน

.

.

.

“น้องมีนนี่นา ออกมาเที่ยววันหยุดเหรอ”ระหว่างเดินออกมาจากร้านอาหาร อยู่ๆมีนก็โดนผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาทักด้วยท่าทีเป็นมิตร ถ้าจำไม่ผิดเหมือนเธอจะเป็นประชาสัมพันธ์ที่ตึกกิลด์บูรพานี่นา

“ก่อนจะเริ่มกิจกรรมยังมีเวลาเหลือพี่กวีก็เลยให้พักค่ะ มีนก็เลยออกมาหาอะไรกินนิดหน่อย”มีนตอบพลางยิ้มออกมาด้วยท่าทีสบายๆ ปกติเธอเป็นพวกขี้อายไม่ค่อยกล้าพูดกับคนอื่นแท้ๆ แต่เพราะอีกฝ่ายมักจะทักทายตอนเข้าไปในตึกกิลด์เสมอก็เลยพูดคุยกันได้

“ไหนๆ น้องมีนงั้นเหรอ ว้าวตัวจริงเหมือนตัวละครเป๊ะเลยนี่นา แสดงว่าไม่ได้ปรับแต่งอะไรเลยสินะ”ชายหนุ่มที่มาด้วยกันกับพี่สาวประชาสัมพันธ์พูดพลางเดินเข้ามาหามีนอย่างรวดเร็ว คนๆนี้มีนจำชื่อไม่ได้แต่ท่าทางจะรู้จักมีนสินะ

ดูเหมือนเพราะกิจกรรมยังไม่เริ่มแถมกวียังมาจัดการเรื่องต่างๆที่เมืองโบลินอยู่ สมาชิกกิลด์คนอื่นๆก็เลยว่างแล้วพากันออกมาพักหลายคนเลย แม้ทุกคนจะไม่ได้ออนไลน์จากที่เดียวกัน แต่ก็ไม่นึกเลยว่าใกล้ๆบ้านของมีนจะมีคนกิลด์บูรพามากมายขนาดนี้ กลายเป็นว่าพอเล่นเกมแล้วกลับมีคนรู้จักมากขึ้นเสียอีก แถมเพราะมีนอยู่ในปาร์ตี้เดียวกับกวีซึ่งเป็นหัวหน้ากิลด์ แถมตอนนี้ยังรับตำแหน่งสร้างกิลด์ย่อยด้วย ตำแหน่งในสายตาคนอื่นของมีนก็เลยดูสูงมาก บางครั้งเวลาเดินผ่านคนบนถนน อยู่ๆก็มีคนหันมาทักทายตนเองด้วยท่าทีสุภาพเสียอย่างนั้น เล่นเอาตกใจหมดเลย

“พี่....นั่นมันอะไรน่ะ”หลังจากมีนกลับมาถึงบ้าน น้องชายของมีนที่บังเอิญออกมาพักผ่อนพอดีกลับพบว่าพี่สาวของตนแบกเอาถุงใส่ของกลับบ้านมาด้วยอย่างกับไปซื้อของลดราคามาอย่างนั้นล่ะ

“ของฝาก.....ละมั้ง”มีนตอบพลางยิ้มเจื่อนๆออกมา ลูกกิลด์ของกวีมีคนหลากหลายมากมายกว่าที่คิดเอาไว้จริงๆ บางคนถึงกับเป็นเจ้าของร้านในห้างเลยทีเดียว แถมพอเจอมีนเข้าก็พาเข้าร้านแล้วสั่งให้ลูกน้องเอาของขวัญมาให้อีกต่างหาก แต่ถึงจะปฏิเสธยังไงอีกฝ่ายก็ยังยืนยันจะให้อยู่ดีสุดท้ายมีนเลยกลับมาบ้านในสภาพเต็มโอบอย่างที่เห็น

“ของฝาก..แต่นี่มัน”น้องชายของมีนเข้ามาดูของที่มีนเอามาแล้วแทบจะไม่อยากเชื่อสายตา ของที่พี่สาวเอามามีทั้งของปกติทั่วไปจนถึงของมีราคาจนตัวน้องชายไม่คิดว่าจะสามารถซื้อได้ด้วยตัวเอง แบบนี้มันเรียกว่าของฝากไม่ได้มั้ง

“หรือว่าจะมีคนพยายามจีบพี่หรือเปล่า”เจ้าน้องชายถามพลางจ้องมาทางมีนด้วยท่าทีขึงขังเสียอย่างนั้น อยู่ๆก็มีคนเอาของมาให้แบบนี้หรือว่าจะมีวัตถุประสงค์แอบแฝงกัน

“ไม่หรอก พวกเขาไม่ได้หวังจะจีบหรอก”มีนส่ายหน้าเร็วๆเป็นการปฏิเสธ ก็คนส่วนใหญ่ที่เจอก็เป็นลูกกิลด์ทั้งนั้นเลยนี่นา

“แปลกจริงๆ แล้วเขาจะให้ของพี่มาทำไมล่ะ”ท่าทางแค่ปฏิเสธไปเฉยๆน้องชายจะไม่ยอมซะแล้ว แต่มีนก็ไม่รู้จะอธิบายให้น้องชายเข้าใจได้ยังไงก็เลย....

“พี่เข้าเกมก่อนนะ เมษไม่ไปล่าบอสกับเพื่อนเหรอ”มีนว่าพลางแทรกตัวผ่านน้องชายเดินเข้าไปในห้องของตัวเองทันทีทำเอาน้องชายที่กำลังจะถามต่อยิงคำถามออกไปไม่ทัน แถมเรื่องต้องไปล่าบอสต่อก็เป็นเรื่องจริงซะด้วย

“พี่แปลกไปจริงๆด้วย”เมษมองไปที่ประตูห้องของมีนก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องด้วยท่าทีประหลาดใจ แต่พี่ที่เพิ่งจะเล่นเกมบางทีอาจจะเจอคนรู้จักในเกมหรือเปล่า หรือว่าจะมีหนุ่มมาสนใจพี่จากในเกมกัน แต่ถึงขั้นมาจีบถึงนอกเกมแบบนั้นจะอันตรายหรือเปล่า..

“ข้องใจชะมัด”เมษว่าพลางเดินกลับเข้าไปในห้องของตนเองแล้วเริ่มเข้าไปในเกมอีกครั้ง เมื่อครู่แค่ออกมาพักเท่านั้นตอนนี้ยังมีเพื่อนรอเขาอยู่ จะว่าไปพี่ก็เข้ามาเล่นเกมบางทีอาจจะเป็นเกมเดียวกับที่เมษเล่นอยู่ก็ได้ ลองไปตามหาพี่ดูดีหรือเปล่านะ....

“ไงเมษ มัวทำอะไรอยู่ ใกล้จะถึงเวลาบอสเกิดแล้วนะ”ทันทีที่เมษเข้ามาในเกม ชายคนหนึ่งก็หันมามองทางเมษแล้วเอ่ยปากทักทายด้วยท่าทีสนิทสนม ตอนนี้กลุ่มเพื่อนของเมษกำลังเตรียมตัวจะล่าบอสที่พวกตนพยายามควบคุมเอาไว้อยู่ ทั้งจดเวลาตาย คาดเดาเวลาเกิดของบอสแล้วฆ่าแต่เพียงผู้เดียวเหมือนที่กิลด์อัศวินนภาทำกับเซียนหูยาว แน่นอนว่าเมษเองก็ทำแบบนั้นเรื่องหวังราคาไอเทมเช่นกัน

“ดูเหมือนเรดของเจ้แก้วจะไปเล่นกิจกรรมที่อาณาจักรทริชแน่ะ พวกเราจะไปด้วยหรือเปล่า”ชายคนหนึ่งในกลุ่มของเมษถามพลางมองไปที่คนรอบๆระหว่างรอบอส ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่อาณาจักรโทรว่าซึ่งทางกิลด์เสียดฟ้าใช้เป็นที่ตั้ง แน่นอนว่าที่กิลด์เมฆาที่แก้วเป็นรองหัวหน้ากิลด์อยู่นั้นก็ตั้งที่มั่นในอาณาจักรนี้เช่นกัน

“ไม่ได้หรอก เห็นบอกว่าพวกกิลด์อัศวินนภายอมให้เจ้เขาไปล่าด้วยเพราะคราวก่อนมีเรื่องเข้าใจผิดกัน พวกเราที่ไม่ได้อยู่เรดเดียวกับเจ้เขาคงไปไม่ได้หรอก”ชายอีกคนตอบพลางยักไหล่ด้วยท่าทีช่วยไม่ได้ แม้พักหลังๆจะไม่ค่อยถูกกัน แต่กิลด์ในกลุ่มพันธมิตรก็ยังต้องรักษาหน้ากันอยู่ การไปเล่นกิจกรรมที่อาณาจักรของกิลด์ฝ่ายเดียวกันนั้นไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก แน่นอน หากไปคว้ารางวัลมาได้ละก็ได้เป็นเรื่องแน่

“เมษ เป็นอะไรวะทำไมนิ่งเลย”ระหว่างทุกคนกำลังคุยอยู่นั้น ชายคนหนึ่งก็หันมาเห็นเมษที่กำลังนั่งนิ่งอยู่ด้านหลังเข้าพอดี

“เปล่าหรอก พอดีมีเรื่องสงสัยนิดหน่อย”เมษตอบพลางเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนๆด้วยท่าทีเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่หากมองที่อกของเมษก็จะพบว่ามันมีตราของกิลด์เมฆาอยู่พอดี