ระบบใช้จ่ายตอนที่269

บทที่ 269: ละทิ้งเรื่องราวที่ผ่านมาด้วยรอยยิ้ม

หลังจากออกจากอาคารหลักแล้ว อารมณ์ของหลิวจ้องหยวนก็ดีขึ้น แม้ว่าหงต้าหลี่จะช่วยพยุงจับข้อศอกเขา แต่กลับเป็นชายชราที่เดินเร็วกว่าหงต้าหลี่…

“โอ้ ท่านปู่หลิวเดินช้า ๆ ลงหน่อยครับ!” คราวนี้ถึงคราวที่หงต้าหลี่จะพูดคำเหล่านี้ ...

จริง ๆ แล้วหงต้าหลี่สามารถเพิ่มความเร็วเป็นสองเท่าได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ แต่นั่นจะเผยให้เห็นผลลัพธ์จริงที่ว่าร่างกายของเขาฟื้นตัวอย่างเกินเหตุ และนั้นก็จะทำให้เขามีปัญหา มันจะดีกว่าถ้าเขาสามารถหลีกเลี่ยงปัญหานี้

“เฮ้ หนุ่มน้อย เธอต้องฝึกฝนร่างกายตัวเองให้มากนะ” ในตอนนี้หลิวจ้องหยวนมีความสุขที่สามารถเดินได้และก็ได้ตำหนิหงต้าหลี่แทน “ฉันได้ยินมาว่าสภาพร่างกายของเธอแย่มาตลอด เธอต้องออกกำลังกายให้มาก ๆ คนที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย มักจะเจ็บป่วยได้ง่าย นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ชอบอยู่ในโรงพยาบาล ถ้าฉันเอาแต่นอนเฉย ๆ และไม่ทำอะไรเลย ในไม่ช้าฉันก็จะป่วย แม้ว่าฉันจะไม่ได้ป่วยในตอนแรกก็ตาม!”

“ใช่ ใช่ ใช่ ท่านปู่อายุมากแล้ว!” หงต้าหลี่ยิ้ม

"โอเค เราพักกันสักครู่เถอะ" หลิวจ้องหยวนพอใจในที่สุดและหาม้านั่งไม้ยาวเพื่อนั่งพัก “ไปอยู่กับเพื่อน ๆ เถอะ กระดูกของฉันดูเหมือนจะดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว อย่างน้อยฉันก็ยังสบายดีและคงอยู่ได้อีกสัก 1-2 ปี!”

นับว่าโชคดีที่เขายังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร ถ้าไม่เช่นนั้นอารมณ์ของเขาคงไม่ดีเท่าไหร่

หงต้าหลี่ไม่กล้าบอกเขา เขาพูด "โอเค" และไปหาหงเหว่ยกูที่อยู่ข้าง ๆ ทันที

ตอนนี้ท่านปู่หลิวดูเหมือนจะสบายดีแล้ว หลิวอี้หุยและหงเหว่ยกูเริ่มคุยกันว่าบริษัทของพวกเขาจะทำงานร่วมกันได้ยังไง “เหว่ยกู วันนี้ที่คุณมาที่นี้ ผมรู้สึกผิดจริง ๆ  ก่อนหน้านี้ผมเตรียมเงินสามพันล้านหยวนเพื่อสู้กับคุณ แต่ตอนนี้ผมล้มเลิกความคิดแล้ว เพราะต้าหลี่ ฮ่าฮ่า อย่าพูดเรื่องนั้นเลย จากนี้เราคงต้องขอความร่วมมือจากคุณ คุณยังไม่ยกโทษให้เราใช่ไหม?”

หงเหว่ยกูยิ้มและพูดว่า “มันเป็นอดีตไปแล้ว พอพูดถึงเรื่องนี้ จะว่าไปผมก็ตกใจมากเมื่อได้ยินว่าคุณเตรียมเงินสามพันล้านหยวน ถ้าไม่ใช่เพราะความโชคดีของต้าหลี่และไม่รู้ข่าวทันเวลา ก็ยากที่จะตอบโต้”

ในขณะนี้คู่แข่งทั้งสองในสาขาธุรกิจดูเหมือนจะยอมทิ้งการแข่งขันในอดีตไปแล้ว

“ใช่ เราจะไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีก” หลิวอี้หุยและหงเหว่ยกูนั่งลงบนม้านั่ง “ตอนนี้เรามาคุยกันว่าเราจะร่วมมือกันยังไงในอนาคตดีกว่า ใช่ ผมจะพูดก่อนนี้ วันนี้คุณและต้าหลี่ได้มาเยี่ยมท่านปู่ของเราและเคารพเขา ผมขอบคุณจริง ๆ จากนี้ไป เมื่อเราร่วมมือกัน ผมจะถือหุ้น 49% และคุณถือ 51% อย่าปฏิเสธเลย ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องนี้อีก”

คำพูดเหล่านี้คล้ายกับการให้ความเป็นผู้นำแก่หงเหว่ยกู

อาจกล่าวได้ว่าแค่คำพูดไม่กี่ประโยค ก็มีค่ามากถึงสองสามพันล้านสำหรับตระกูลหง

“คุณหลิว ผมจะยอมรับข้อเสนอดี ๆ เกินไปแบบนี้ได้ยังไง?” หงเหว่ยกูส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “เป็นหน้าที่ของเราที่จะต้องแสดงความเคารพต่อผู้สูงอายุ ที่จริงผมก็ค่อนข้างอิจฉาคุณ อย่างน้อยคุณกับท่านปู่ก็ยังรักษาความสัมพันธ์แบบพ่อลูกได้ ซึ่งแตกต่างจากตระกูลหงของผม เมื่อเขากลายเป็นผู้อาวุโสแล้ว… ฮ่าฮ่า อย่าพูดเรื่องนี้เลย”

ในขณะที่ทั้งสองคุยกันเกี่ยวกับการทำงานร่วมกัน หงต้าหลี่ก็ไม่ได้อยู่นิ่ง หลิวหมิงซินยิ้มและพูดว่า “ท่านนายน้อยต้าหลี่ขอบคุณที่มาในวันนี้ ปู่ของฉันหายเจ็บป่วยได้รวดเร็วเพราะนายน้อยต้าหลี่ ที่จริงฉันก็อยากจะแสดงความขอบคุณเช่นกัน แต่ฉันไม่แน่ใจว่านายน้อยต้าหลี่ต้องการอะไร” เมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “นายน้อยต้าหลี่ไม่ขาดเงินหรือกำลังคนเลย สิ่งที่ให้ได้ก็ดูเหมือนจะไม่มี นี่เป็นเรื่องยากจริง ๆ”

“ต้าหลี่ ฉันอยากจะให้หนังสือตุรกี ฉันจะให้บัญชี VIP แก่นาย” หลิวหมิงเฉิงรู้ว่าหงต้าหลี่ชอบอ่านนวนิยาย ให้แบบนี้ดีกว่าการให้เงินแก่เขา

“ฮ่าฮ่า แน่นอน!” หงต้าหลี่เห็นด้วยโดยไม่มีคำที่สอง "ถ้างั้นเอาแบบนั้นก็ได้ ฉันหวังว่า.. ฉันจะได้พบหนังสือดี ๆ ที่นั่นบ้างนะ ฮ่าฮ่า”

ถ้าพูดถึงเรื่องนี้ ถ้าร้านหนังสือตุรกีและเว็บไซต์จงเตียนเมื่อรวมกัน นั่นหมายความว่าเว็บไซต์จงเตียนจะสามารถพิชิตอุตสาหกรรมวรรณกรรมออนไลน์ได้ เมื่อถึงเวลานั้นปริมาณผู้เยี่ยมชมรายวันอาจเกินเกณฑ์มาตรฐานถึงสองล้านคน คงจะกลายเป็นเว็บยักษ์ใหญ่แน่นอน

อย่างไรก็ตามสำหรับหงต้าหลี่อาเสี่ยอัจฉริยะคนนี้ การมีนวนิยายดี ๆ ให้อ่านเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดแล้ว ...

ทั้งสามคนหัวเราะและพูดคุยกันสักพัก ทันใดนั้นหงต้าหลี่ก็มองไปที่เสี่ยวหมิงที่ยืนอยู่ไกล ๆ เขายิ้มและพูดว่า “พี่หลิว พี่จะแต่งงานกับเสี่ยวหมิงเมื่อไหร่? ฉันจะรอกินเค้กแต่งงานของพี่!”

แค่ก! แค่ก! แค่ก! เมื่อได้ยินคำพูดของหงต้าหลี่ หลิวหมิงซินก็เริ่มไออย่างรุนแรง เขาพูดด้วยความประหลาดใจว่า “ต้าหลี่ อย่าบอกนะว่านายรู้ความจริง? เสี่ยวหมิงกับฉัน…เอ่อ…เอ่อ…”

ท้ายที่สุดเขาก็ไม่สามารถพูดต่อได้หลังจากอึ้งไปนาน หงต้าหลี่เริ่มสนใจมากขึ้น "เกิดอะไรขึ้น? จากสิ่งที่ฉันเห็น แม้ว่าพี่จะไม่ค่อยกระตือรือร้น แต่พี่ก็ไม่ได้ไม่ชอบเธอใช่มั้ยล่ะ? อีกทั้งมันก็คงถึงเวลาที่ต้องหาแฟนจริง ๆ โอ้ พี่หลิวช่วยเล่าเรื่องราวของพี่กับเธอให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม?”

“เกี่ยวกับเสี่ยวหมิงน่ะเหรอ?” หลิวหมิงซินมองไปที่เสี่ยวหมิงที่กำลังนวดปู่ของเขาอย่างอ่อนโยน เขายิ้มและพูดว่า “เธอเป็นเด็กดี เข้าใจง่าย ทำอาหารเก่งและสามารถดูแลผู้คนได้ เธอมีคุณสมบัติที่ดีทั้งหมดที่ผู้หญิงควรมีและเธอก็สวยมากเช่นกัน ฉันไม่พบข้อบกพร่องใด ๆ ของเธอเลย”

“โอ้…” จู่ ๆ หงต้าหลี่ก็ถาม “พี่คิดว่าภูมิหลังของเธอไม่ดีเหรอ?”

"ไม่" หลิวหมิงซินส่ายหัวช้า ๆ “พูดตรง ๆ นะ นายน้อยต้าหลี่ ฐานะระดับของเรามันไม่สำคัญหรอกว่าฝ่ายหญิงจะต้องร่ำรวยหรือไม่ หากพวกเขาร่ำรวยก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย ไม่ว่าเธอจะยากจนหรือร่ำรวย ฉันก็คิดว่ามันไม่แตกต่างกัน”

"ก็จริง" หงต้าหลี่แตะคางของเขาและพึมพำ “ระดับพี่หลิวแล้ว แม้ว่าผู้หญิงจะมีเงินหลายพันล้านก็อาจกล่าวได้ว่ายังยากจนสำหรับพี่ ไม่มีความแตกต่างกัน แล้วทำไมพี่หลิวไม่ตกลงคบเธอเป็นแฟนล่ะ? โอ้ ว่าแต่สองคนมาเจอกันได้ยังไงเหรอ?”

"เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังเอง!" หลิวหมิงเฉิงยิ้ม “ไม่กี่ปีที่ผ่านมาพี่ชายของฉันช่วยเด็กกำพร้ามาสองสามคนจากการค้ามนุษย์ หลังจากที่เขาช่วยเด็ก ๆ แล้ว เขาก็รับเด็ก ๆ มาเลี้ยง แต่เขายุ่งมาก เขาจึงหาคนดูแล ตอนนั้นฉันรู้แค่ว่าเขาพบคนดูแลเด็ก ๆ เหล่านี้ แต่วันนี้ฉันได้เรียนรู้แล้วว่าพี่ชายของฉันสายตาดีมาก!” ในตอนท้ายเขาพูดเสริมว่า “เสี่ยวหมิงพี่สะใภ้ของฉัน เธอทำอาหารยอดเยี่ยมจริง ๆ!”

อาหาร!

หงต้าหลี่พูดด้วยความประหลาดใจ “ไม่เลวเลย พี่หลิวเขาช่วยเหลือเด็ก ๆ ด้วยเหรอ? ฉันประทับใจมาก ประทับใจจริง ๆ!”

“ฮ่าฮ่า ก็นะ” หลิวหมิงซินยิ้ม “ฉันเองไม่ได้ขาดเงินและเห็นว่าเด็ก ๆ ค่อนข้างน่าสงสาร ฉันก็เลยรับเลี้ยงพวกเขา แต่ฉันประทับใจในตัวต้าหลี่นะ เพราะนายน้อยต้าหลี่แอบเปิดโรงเรียนโดยที่รับเฉพาะเด็กจากภูเขาและเด็กกำพร้าที่ไม่สามารถจ่ายค่าเล่าเรียนได้ บอกตามตรงนายน้อยต้าหลี่มีเมตตากว่าฉันมาก อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยคิดจะเปิดโรงเรียนการกุศลเลย”

เขาพูดจากก้นบึ้งของหัวใจและคำพูดของเขาก็จริงใจ แต่หงต้าหลี่พูดด้วยความประหลาดใจว่า “หือ? ทำไมฉันรู้สึกว่าคำพูดของพี่ดูแปลก ๆ? ฉันเปิดโรงเรียนเพื่อให้น้องสาวหลินซี่ฉวนมีความสุขต่างหาก…”

“ฮ่าฮ่า นายน้อยต้าหลี่มักทำสิ่งดี ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจเสมอ” หลิวหมิงซินหัวเราะ “ฉันแพ้ท่านนายน้อยแล้ว ต้องยอมจริง ๆ”

ทั้งสามคนหัวเราะและพูดคุยกันสักพัก ทันใดนั้นหลิวหมิงซินก็พูดว่า “โอ้ ใช่แล้วต้าหลี่ จะว่าไปแล้วเด็ก ๆ ที่ฉันรับเลี้ยงมาก็จะถึงวัยที่จะต้องเข้าเรียนแล้วด้วย ทำไมฉันไม่ส่งพวกเขาไปโรงเรียนของนายน้อยต้าหลี่ล่ะ?”

"ได้สิ!" หงต้าหลี่พยักหน้า “เด็ก ๆ พวกนี้ต้องน่ารักมาก ๆ เลยใช่มั้ย? ทำไมนายน้อยต้าหลี่ไม่พาไปดูล่ะ?”

"ไม่มีปัญหา!" หลิวหมิงซินพยักหน้าเห็นด้วย “หลังจาก.. ท่านปู่ได้พักผ่อน ฉันจะพานายน้อยต้าหลี่ไปพบพวกเขา เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ พวกเขาต่างสงสัยแน่นอน บางทีมันอาจเป็นเพราะความโชคดีของนายน้อยต้าหลี่แน่ ๆ ฮ่าฮ่า”

“อ่า ฉันไม่ได้วิเศษอย่างที่พวกนายพูดหรอก!” หงต้าหลี่เขินนิดหน่อย เขาเกาหัวและเปลี่ยนหัวข้อคุย “โอ้ ถ้าพูดถึงเทศกาลเกมครั้งแรก เรากำลังจะเริ่มจัดขึ้นแล้วใช่มั้ย? เหลือเวลาอีกกี่วัน?”

"วันมะรืนนี้" หลิวหมิงซินยิ้ม "จะเริ่มในวันพรุ่งนี้ แล้วพี่หลิวคิดอะไรดี ๆ ได้อีกไหม?”

“ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย…” ในขณะที่เขาพูดแบบนี้ หงต้าหลี่ก็จำอะไรบางอย่างได้ทันทีและพูดว่า “อ่า ตอนนี้ฉันคิดว่ามีบางอย่างที่สำคัญ! ฮ่าฮ่าฮ่า พี่หลิว พี่ต้องทำนะเรื่องนี้ ต้องพึ่งพี่จริง ๆ!”

“อะไร ทำไมต้องพึ่งฉัน?” หลิวหมิงซินรู้สึกแปลก ๆ และถามว่า "นายน้อยต้าหลี่วางแผนที่จะสร้างเกมเหรอ?"

"ใช่แล้ว!" หงต้าหลี่พยักหน้า “ฉันเคยคิดไว้ ชื่อเกมเรียกว่า 'Dream Dota League'!”

วะฮ่าฮ่าฮ่า คราวนี้พี่หลิวต้องช่วย พี่จะช่วยฉันได้มากเลย ฉันไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้แล้ว หึหึ!

"Dream Dota League?" หลิวหมิงซินพึมพำชื่อสองสามครั้งและถามอย่างสงสัย “มันเป็นเกมแบบไหน? พูดถึงเรื่องนี้ฉันมีทีมพัฒนาเกม หากนายน้อยต้าหลี่ต้องการ เราสามารถร่วมมือและทำโครงการนี้ด้วยกันได้ ฉันจะถือหุ้น 49% ส่วนที่เหลือจะเป็นของนายน้อยต้าหลี่ ฉันจะรับผิดชอบเงินทุนและการจัดการและสิ่งต่าง ๆ เพียงแค่ให้นายน้อยต้าหลี่คิดสร้างสรรค์มา คิดว่ายังไง?”

ข้อเสนอของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ

หนึ่งเกมประกอบด้วยสามประเด็นหลัก ความคิดสร้างสรรค์,เงินทุนและทีมพัฒนาเกม ส่วนที่เหลือเป็นเพียงการโฆษณา อย่างไรก็ตามตุรกีซอฟต์แวร์และเครื่องมือค้นหา Sangle ที่ทำงานร่วมกันและโฆษณาโปรโมท แน่นอนว่าผู้คนจะต้องชื่นชอบและเป็นที่นิยม!

"Dream Dota League?" หงต้าหลี่หัวเราะ “มันจะต้องเป็นเกมสู้กันที่น่าสนใจมาก!”

ในขณะที่เขาพูด เขาก็เริ่มวาดแผนที่บนพื้นด้วยหิน "นี่คือสนามรบวาโลรัน ด้านล่าง คือ น็อคซัส และด้านบน คือ เดมาเซีย!"

“จากนั้นแต่ละฝ่ายจะมีผู้เล่นห้าคน แต่ละคนควบคุมฮีโร่หนึ่งตัว ดังนั้นจะมีฮีโร่ห้าตัวในแต่ละด้าน” จากนั้นก็จะมีสามเส้นทางและแม่น้ำ “เส้นทางทั้งสามนี้เป็นเส้นทางที่ครีปจะเดินตาม แม่น้ำที่อยู่ตรงกลางมีลักษณะเฉพาะ และมีพุ่มไม้มุมพื้นที่บอดและมีป่ารอบ ๆ โดยมีครีปป่าอยู่”

ดวงตาของหลิวหมิงซินสว่างขึ้นทันที “เมื่อแผนที่เกมเสร็จสมบูรณ์จะมีตัวแปรมากมาย”

หงต้าหลี่พูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ถูกต้อง จากนั้นเราสามารถวางครีปป่าในโซนป่า ผู้เล่นจะได้รับทองจากการฆ่าพวกมัน

“ตอนนี้มีหลายสิ่งที่ต้องพิจารณา ตัวอย่างเช่น พุ่มไม้นี้ หากผู้เล่นเข้าไปแอบ ศัตรูจะไม่สามารถมองเห็นได้ หากไม่เป็นเช่นนั้น พวกเขายังสามารถเคลื่อนที่เป็นวงกลมรอบต้นไม้เพื่อซ่อนในจุดบอดได้ การต่อสู้จะเข้มข้นมาก!”

“อืม…” หลิวหมิงซินมีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมเกม เขาเข้าใจดีว่าอนาคตของเกมนี้จะเป็นอย่างไร “ถ้าเราเพิ่มมันในการแข่งขัน E-Sports ของเรา…” เมื่อคิดถึงจุดนี้ หลิวหมิงซินก็เหงื่อท่วมตัว “นายน้อยต้าหลี่ ตอนที่บอกว่าอยากสร้าง E-Sports ครั้งที่แล้ว เป็นไปได้ไหมว่า…ต้าหลี่ นายกำลังวางแผนที่จะปูเส้นทางสำหรับเกมนี้งั้นเหรอ!?”