ระบบใช้จ่ายตอนที่268

บทที่ 268: ตบไม่กี่ครั้ง

หลังจากพูดคุยกันสักพัก หงเหว่ยกู,หงต้าหลี่,หลิวหมิงเฉิงและหวังหมิงหยูคนขับรถ พวกเขาก็เดินขึ้นไปชั้นบนทันที

พวกเขามาถึงชั้น 36 อย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นหงเหว่ยกู หลิวอี้หุยก็เดินเข้าไปขอโทษทันที “เหว่ยกู ฉันไม่รู้จะพูดยังไงเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจ ฉันขอพบนายและต้าหลี่ในวันนี้เพื่อสร้างสันติ แม่ของฉันจากไปเร็วมากและตอนนี้ฉันเหลือเพียงพ่อเท่านั้น นายอยากจะร้องขออะไรก็ได้เลย แต่ได็ดปรดขอให้ต้าหลี่ช่วยพ่อของฉันด้วยเถิด โปรดช่วยเขาด้วย!”

หลิวหมิงซินยังพูดกับหงต้าหลี่ว่า “ท่านนายน้อยต้าหลี่ นายคิดว่า…”

หงเหว่ยกูไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องธุรกิจ การแข่งขันก็คือการแข่งขัน ในตอนนี้เขาไม่ได้หัวเราะกับความโชคร้ายของพวกเขา ถ้าเขาไม่มีน้ำใจขนาดนี้ เขาคงไม่ประสบความสำเร็จ ดังนั้นเขาเพียงแค่ยิ้มโบกมือและพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเหตุการณ์ในอดีต ฉันมาที่นี่ในวันนี้ ฉันเจตนาดี ใช่ แล้วหมอว่ายังไงบ้าง?”

เมื่อพูดถึงอาการของพ่อเขา หลิวอี้หุยก็มืดมน “เขาเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารระยะแรก ตอนนี้ยังไม่ร้ายแรงมาก แต่หมอบอกว่าอาจแย่ลง ถ้าพ่อของฉันอยู่ในโรงพยาบาลและได้รับการรักษา เขายังคงอยู่ต่อไปได้อีกสองปี แต่ถ้าไม่...”

หงเหว่ยกูขมวดคิ้วและพูดว่า “แต่การอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ มันก็ไม่ดี หากขอให้เขารับการรักษาทันที เขาอาจจะรู้สึกไม่สบายใจ นั่นอาจจะทำให้เขาอาการไม่ดีขึ้น”

"ใช่ นั่นคือสิ่งที่ฉันเป็นห่วงเช่นกัน" หลิวอี้หุยมองไปที่หงต้าหลี่ “ความโชคดีของท่านนายน้อยต้าหลี่นั้นดีมาก นั่นคือเหตุผลที่ฉันเชิญคุณสองคนมาที่นี่ ตอนนี้หมอยังอยู่ข้างใน เมื่อเขาออกมา ฉันอยากจะขอให้นายน้อยต้าหลี่…เข้าไปคุยกับพ่อของฉันก่อน…”

"นั่นไม่ใช่ปัญหา" หงต้าหลี่มองไปที่ประตูห้องผู้ป่วย “ฉันต้องบอกว่ามันไม่ใช่ปัญหาที่จะทำให้เขามีความสุข แต่ฉันไม่รับประกันว่าเขาจะหาย…”

“ถ้าให้เขาดีขึ้นมาได้สักนิดก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พ่อมีความสุข!” หลิวอี้หุยรีบพยักหน้า “ฉันรู้สึกขอบคุณมากที่คุณสองคนทิ้งอคติกับเราและมาพบเขาได้ ฉันไม่ขออะไรแล้ว จากนี้ไปตราบใดที่ท่านนายน้อยต้าหลี่ต้องการความช่วยเหลือจากฉัน เพียงแค่พูดมา ฉันจะพยายามเต็มที่เพื่อช่วย!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หงเหว่ยกูก็พยักหน้า

ลูกชายที่มีค่าของเขาคนนี้สำคัญกับเขามาก สิ่งอื่น ๆ นอกเหนือจากประโยชน์ที่หงต้าหลี่จะได้รับ มันก็คุ้มค่ากับการเดินทางมาที่นี้แล้ว นอกจากนี้ยังเป็นการทำความดีที่ได้ช่วยชีวิตใครบางคน

สำหรับความแตกต่างระหว่างครอบครัวของพวกเขานั้น มันเป็นเรื่องเล็กน้อย สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตก็คืออดีต นอกจากนี้ไม่มีศัตรูตลอดกาลในสนามธุรกิจตั้งแต่แรก ถ้าเขามองไม่เห็นข้อเท็จจริงนี้ เขาคงไม่ใช่หงเหว่ยกูที่เขาเป็นอยู่ในตอนนี้

ทันใดนั้นประตูวอร์ดก็ถูกผลักเบา ๆ ให้เปิดออกและแพทย์ก็ออกมา เขาพูดเบา ๆ ว่า “พวกคุณเป็นครอบครัวของคนไข้ใช่ไหม? ตอนนี้อาการของเขายังคงที่อยู่ แต่เราไม่สามารถแน่ใจได้ว่าจะแย่ลงเมื่อไหร่ ดังนั้น...”

หงต้าหลี่อดไม่ได้ที่จะได้ยินคำพูดของเขา แพทย์ไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับโรคมะเร็งได้ ไม่ว่าจะใช้เงินไปเท่าไหร่ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องฟัง หงต้าหลี่ผลักเปิดประตูและเดินเข้าไป หมอพยายามห้ามเขา “ท่านครับ อย่าพึ่งรบกวนคนไข้…”

“ไม่เป็นไร ฉันจะหาปู่หลิวและคุยกับเขาสักแป็ป!” พูดอย่างนั้น หงต้าหลี่ก็ตรงเข้าไป หมอร้อนใจจึงกระโดดถีบ “ผมบอกแล้วว่าคนไข้ต้องการการพักผ่อน แต่เขาก็ยังเข้าไป!”

หลิวอี้หุยรีบพูด “ไม่เป็นไร นี่เป็นลูกของเพื่อนฉันเอง เขาใจดีมาก เขาไม่สร้างปัญหาหรอก”

"ถ้างั้น... ก็ได้ครับ" หมอส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ "ท่านหลิว ผมไม่รู้จะพูดอะไรเพิ่มเติม ท่านอาจจะต้องเตรียม…”

หลิวอี้หุยครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและพูดว่า “ลองสังเกตอาการของเขาอีกสักพัก มันจะดีที่สุดถ้าไม่จำเป็นต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล”

“แต่ถ้าเขาไม่ได้นอนโรงพยาบาล…” หมอทำอะไรไม่ถูก "เอาล่ะ หากผู้ป่วยมีปัญหา ก็รีบแจ้งให้หมอทราบทันทีและอย่าช้านะครับ!”

"ครับ ผมรู้แล้ว" หลิวอี้หุยพยักหน้า “งั้นรอดูกันไปก่อน ต้าหลี่เข้าไปแล้ว หวังว่าเขาจะช่วยอะไรได้บ้าง”

“เด็กคนนี้เรียนหมอเหรอ?” คุณหมอแปลกใจ “เขารู้วิธีวินิจฉัยและให้การรักษาไหม? แต่นี่โรคมะเร็ง…”

อย่างไรก็ตามคำตอบของหลิวอี้หุยเกือบทำให้หมอเป็นลม “เขาไม่รู้ว่าจะเป็นหมอยังไงด้วยซ้ำ แต่ความโชคดีของท่านนายน้อยต้าหลี่นั้นดีเสมอ”

“โชค มันช่วยรักษาคนได้ด้วยเหรอ!?” หมอรู้สึกแปลกประหลาดใจ “นี่…ดูเหมือนจะไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่นะครับ…” ถึงเขาจะพูดแบบนั้น แต่เขาก็อยากรู้เหมือนกัน “ถ้าอย่างนั้น หมอเองก็จะรอดูว่าสถานการณ์จะเป็นยังไง!”

ขณะที่พวกเขาคุยกันอยู่ที่นั่น หงต้าหลี่ก็รู้สึกงุนงงเมื่อเข้าไปในห้องชายชราที่นอนอยู่บนเตียง คนนั้นน่าจะเป็นปู่ของหลิวหมิงซิน แต่ผู้หญิงที่ให้อาหารเขาตอนนี้คือใคร?

หงต้าหลี่ถามอย่างระมัดระวัง “ท่านปู่หลิวใช่ไหมครับ? เอ่อ…คือ…ผมขัดจังหวะคุณสองคนหรือเปล่า?”

สำหรับคนร่ำรวยไม่ใช่เรื่องยากที่ผู้ชายอายุ 60 ปีจะมีผู้หญิงอายุ 20 ปีเป็นคู่สมรส ดังนั้นเขาจำเป็นต้องมั่นใจก่อน “ผมควรออกไปก่อนไหม ให้คุณสองคนคุยกันก่อน?”

"เด็กน้อย!" หลิวจ้องหยวนรู้สึกร่าเริงเมื่อได้ยินคำพูดของหงต้าหลี่ “เธอต้องเป็นหงต้าหลี่ จากตระกูลหงใช่ไหม? ฉันเคยได้ยินเรื่องของเธอมาก่อน” มา ๆ นั่งก่อน! เสี่ยวหมิงรินชาให้ท่านนายน้อยต้าหลี่สิ”

“ได้ค่ะ ท่านปู่” เสี่ยวหมิงรีบไปชงชาทันที

“ท่านปู่หลิว” หงต้าหลี่หันกลับมาและมองไปที่เสี่ยวหมิง “นี่คือ…คนดูแลของปู่เหรอ?”

“คนดูแลอะไร” หลิวจ้องหยวนหัวเราะ “นี่คือแฟนของหมิงซิน ซึ่งเธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก เธอมาจากหมู่บ้านเล็ก ๆ ทำอาหารก็ยอดเยี่ยมและเธอดูแลคนได้ดีมาก ฉันชอบเธอมาก”

“โอ้ววว” ดวงตาของหงต้าหลี่สว่างขึ้น “ท่านปู่หลิวรู้ได้ยังไง? ตอนนี้เขารู้แล้วว่านี้คือแฟนสาวของหลิวหมิงซิน ฮ่าฮ่า ผมรอดื่มวันงานแต่งของเขาแล้ว วันนี้ผมได้ยินข่าวที่มีความสุขมาก!”

จากนั้นเขาก็มองเสี่ยวหมิงอย่างระมัดระวังและพยักหน้า

เสี่ยวหมิงคนนี้ค่อนข้างดูดี แม้ว่าจะไม่สวยเท่าลี่เนียนเหว่ยและถังมู่ซิน แต่อย่างน้อยเธอก็เทียบเท่ากับจือซาน รูปร่างของเธอก็ค่อนข้างดูดีเช่นกัน เธอน่าจะสูงประมาณ 1.64 เมตร โดยเฉพาะผมของเธอที่มัดเป็นหางม้าเป็นเงาและดำสวยมาก

ในขณะที่หงต้าหลี่กำลังคุยกับเธออย่างตื่นเต้น ใบหน้าของเสี่ยวหมิงก็เป็นสีแดงจากความเขินอายหัวของเธอแทบจะฝังเข้าไปในอกของเธอ ...

“เด็กน้อย ปากของเธอนี้หวานจริง ๆ” หลิวจ้องหยวนยิ้มให้และพูดดุนิดหน่อย “ฉันได้ยินมามากเกี่ยวกับหงต้าหลี่มาก่อน ต้าหลี่เป็นคนที่น่าทึ่งมาก วันนี้ที่ต้าหลี่มาที่นี่เพื่อทำให้ฉันมีความสุขเหรอ? อี้หุยส่งต้าหลี่มาใช่ไหม? เฮ้อ เด็กคนนี้มันดื้อจริง ๆ เขาไปขอร้องคนอื่นเพื่อฉัน”จริง ๆ แล้ว ..."

“ท่านปู่หลิว ดูสิ่งที่ปู่พูดสิ” หงต้าหลี่ไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเขา “เด็กคนไหนที่ไม่อยากให้พ่อแม่มีชีวิตอยู่ต่อล่ะ? ถ้าพ่อของผมป่วยหรืออะไรก็ตาม ผมก็จะเป็นแบบนี้เหมือนกัน มันเป็นเรื่องปกติ เอาล่ะ” หงต้าหลี่หยิบลูกบอลเพื่อสุขภาพออกมาจากกระเป๋าของเขา “ปู่หลิวลองดูสิ ผมเอามาด้วย ให้เป็นของขวัญพิเศษสำหรับท่านปู่ นี่เป็นลูกบอลหยกสุขภาพ มันสามารถช่วยให้สุขภาพของปู่ดีขึ้นได้!”

"โอ้? ของดีขนาดนี้เลยเหรอ?“หลิวจ้องหยวนยิ้มและรับมัน เขาเล่นกับลูกบอลหยกเล็กน้อย เขาพยักหน้าและพูดว่า”ไม่รู้จะพูดยังไง แต่ดูเหมือนว่าลูกบอลหยกนี้ดีจริง ๆ  มันต้องมีราคาแพงไม่น้อยเลยใช่ไหม?”

“เอาน่า เงินเล็กน้อยก็แค่เงินเล็กน้อย!” หงต้าหลี่ยิ้มแย้มแจ่มใส “ปู่หลิวตอนนี้รู้สึกดีขึ้นรึยัง?”

“อืม…” หลิวจ้องหยวนหมุนลูกบอลในมืออีกสองสามรอบ สีหน้าของเขาประหลาดใจมากขึ้นเรื่อย ๆ “ดีมาก ตอนนี้ร่างกายของฉันรู้สึกสบายขึ้น ใช่ ลูกบอลหยกดีจริงๆ! เด็กน้อยตั้งใจให้ของดีขนาดนี้กับฉันจริง ๆ เหรอ?”

“เป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องแสดงความเคารพต่อญาติผู้ใหญ่” หงต้าหลี่ยิ้มกว้าง “ตราบใดที่ปู่เล่นลูกบอลหยกนี้ทุกวัน ปู่ก็จะมีอายุถึง 100 ปีแน่นอน!”

ดูเหมือนว่ามันจะมีประโยชน์จริง ๆ นั่นมันเยี่ยมมาก!

เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ ถ้าคิดเกี่ยวกับมัน สำหรับผู้ป่วย สุขภาพของพวกเขาคงอยู่ในระดับต่ำมาก ค่าสถานะเพิ่มเติมอาจไม่ชัดเจนสำหรับคนที่มีคะแนนพลังชีวิต 100 คะแนน แต่จะชัดเจนสำหรับคนที่มีคะแนนพลังชีวิตเหลือเพียง 20 หรือ 30 คะแนนเท่านั้น

นี่คือสถานการณ์ของหลิวจ้องหยวนในตอนนี้ เขาเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารและคะแนนสุขภาพของเขาใกล้จะถึงขีดจำกัด คะแนนสุขภาพของเขาน่าจะประมาณ 30 คะแนนหรือมากกว่านั้น เมื่อลดลงถึง 20 คะแนน อาการของเขาจะเริ่มแย่ลงและลดลงเหลือศูนย์ในเวลาประมาณสองปี

แต่ตอนนี้เมื่อมีคะแนนเพิ่มขึ้นอีก 7 คะแนน ตอนนี้คะแนนสุขภาพของเขาอยู่ที่ 37 เพิ่มขึ้นประมาณหนึ่งในสี่ ภูมิคุ้มกันของร่างกายของเขาเพิ่มขึ้นประมาณหนึ่งในสี่ ซึ่งเป็นผลดีทีเดียว

แม้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้ถึง 100 ปี แต่ก็ไม่น่าเป็นปัญหาที่จะมีชีวิตอยู่อีกห้าถึงแปดปี

เมื่อร่างกายและจิตวิญญาณรู้สึกดีขึ้น สภาพร่างกายทั้งหมดก็เปลี่ยนไปเช่นกัน นี่คือสถานการณ์ของหลิวจ้องหยวนในตอนนี้ เมื่อร่างกายของเขารู้สึกดีขึ้น เขาก็ทนไม่ได้ที่จะนั่งเฉย ๆ  มือซ้ายของเขายังคงเล่นกับลูกบอลเพื่อสุขภาพ มือขวาของเขาดึงผ้าห่มออกและต้องการที่จะเดิน  ถ้าเป็นคนอื่นที่อยู่ข้าง ๆ เขา พวกเขาจะขอให้นอนพักผ่อนต่อ แต่เห็นได้ชัดว่าหงต้าหลี่ไม่ใช่คนธรรมดา หงต้าหลี่ช่วยหลิวจ้องหยวนสวมรองเท้า เขายิ้มและพูดว่า "ปู่หลิว พวกเราออกไปเดินเล่นไหม?”

“ได้สิ …” หลิวจ้องหยวนยิ้ม “งั้นไปเดินเล่นกันเถอะ!”

ดังนั้นก่อนที่เสี่ยวหมิงจะชงชาเสร็จ หลิวจ้องหยวนก็สุ่มเดินไปรอบ ๆ ห้อง “ใช่ ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเลยตอนนี้ ต้าหลี่อารมณ์ของฉันดีขึ้นมากเลย เด็ก ๆ พวกนั้นกลัวว่าฉันจะล้มและบาดเจ็บ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ยอมให้ฉันออกไปเดินเล่นน่ะ มีเธอเท่านั้นที่เข้าใจความรู้สึกของฉัน ฮ่าฮ่า”

ยิ่งเขาพูด เขาก็ยิ่งมีความสุข คนชรามักไม่ชอบอยู่โรงพยาบาล เขาออกไปแล้วดึงประตูเปิดออก แล้วก็เดินออกไป เขามองไปที่หลิวอี้หุยและทำน่าบึ้งตึง “ไอ้ลูกดื้อ ดูต้าหลี่สิ เขาเข้าใจความรู้สึกของฉันแค่ไหน! มายืนอยู่ตรงนี้ทำอะไร? ไปเดินเล่นกันเถอะ!”

หลิวอี้หุย,หงเหว่ยกู,หลิวหมิงซิน,หลิวหมิงเฉิงและหมอ ทุกคนตกตะลึง

หลิวอี้หุยตบตัวเองสองสามครั้ง มันเจ็บ

หลังจากตกตะลึงอยู่พักใหญ่ หลิวอี้หุยก็ตะโกนอย่างกระวนกระวาย “ท่านปู่ เดินเร็ว ๆ แบบนี้ได้ยังไง? รอฉันด้วย!”

หมอตบตัวเองสองสามครั้งเหมือนกัน เขาก็รู้สึกเจ็บเหมือนกัน

จากนั้นด้วยความงุนงง เขาจึงเดินไปที่ห้องทำงานของเขา “วันนี้ฉันนอนไม่หลับแน่ ๆ …”

หลิวหมิงเฉิงตบตัวเองสองสามครั้ง “นับจากนี้เป็นต้นไป ท่านนายน้อยต้าหลี่เป็นพี่ชายของฉัน ฮึก!”

หลิวหมิงซินอยากจะตบตัวเองสักสองสามครั้งอย่างแรงๆ เพราะคิดว่าตัวเขาในตอนนี้คงกำลังฝันอยู่ ...