ระบบใช้จ่ายตอนที่250

บทที่ 250: ท่านนายน้อยอยากได้...

พรู้ดดด เมื่อกี้พูดว่ายังไงนะ!

หงต้าหลี่ส่ายหัวและพูดว่า “เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของผมต่อคู่หมั้นของผม ลุงหัวหน้าช่วยเขียนคำให้สองสามคำกับผมที ผมจะได้เอาไว้ติดผนังไว้!”

โอ้ ขอให้เขียนแค่ไม่กี่คำงั้นเหรอ? งั้นก็คงไม่เป็นไร

หงเหว่ยกูและหลานรุยชีต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ใบหน้าของลุงหัวหน้าเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและพยักหน้า “ต้าหลี่ต้องการให้ลุงเขียนอะไรเหรอ? อืม ทักษะฝีมือของลุงคนนี้เรียกได้ว่าสวยสดงดงามมากเลยนะ”

หงต้าหลี่พูดกระซิบใกล้หูของลุงหัวหน้า ลุงหัวหน้ารู้สึกงงสักพัก จากนั้นก็หัวเราะทันที เขากอดท้องตัวเองและทรุดตัวลง “ไอ้เด็กดื้อ กล้าจะให้ลุงเขียนคำนี้ได้ยังไง!”

“ลุงหัวหน้า มันก็แค่คำเล็กๆน้อยๆเอง…” ใบหน้าของหงต้าหลี่เต็มไปด้วยเขินอาย “ลุงหัวหน้าจะช่วยผมได้ไหม? ครั้งหน้า ถ้าผมทำผลงานได้โดดเด่นให้กับประเทศชาติ มันก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ขอแค่เขียนเจ้านี้ไว้ให้ผมหน่อย...”

“นี่…” หัวหน้าส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “เด็กน้อย ลุงประทับใจนะ แต่ถ้าลุงเขียนคำเหล่านี้ลงไป ชื่อเสียงของลุงจะต้องป่นปี้แน่!”

แค่ไม่กี่คำ มันไม่ควรที่จะยุ่งยากขนาดนี้สิ หงเหว่ยกูและหลานรุยชีไม่เข้าใจ แต่พวกเขาไม่สามารถพูดอะไรได้

หงต้าหลี่ถอนหายใจและพูดว่า “เฮ้อ ถ้าผมไม่มีคำพูดจากลุงหัวหน้า ผมคงไม่สามารถกินได้ นอนได้ ผมคงไม่กระตือรือร้นที่จะทำสิ่งต่าง ๆ และเมื่อผมไม่กระตือรือร้น…”

“ตกลง ตกลง ตกลง ฉันจะเขียนก็ได้” ลุงหัวหน้าส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น สงสัยจริง ๆ เลยว่าหงต้าหลี่ได้แนวคิดแปลก ๆ เหล่านี้มาจากไหน ลืมไปเถอะ ถ้าชื่อเสียงของฉันจะต้องป่นปี้ก็ช่างมัน ตราบใดที่เด็กคนนี้ไม่พูดมั่วไปทั่วก็คงจะดี เขาลุกขึ้นและเดินไปรอบ ๆ ในห้องนั่งเล่น ในที่สุดเขาก็พูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ลืมเลย ว่าแต่ต้าหลี่ ห้องเรียนของเธออยู่ที่ไหน? ลุงจะบอกไว้ก่อนว่า.. ต้าหลี่ห้ามพูดเรื่องนี้ให้คนอื่นฟังเด็ดขาดนะ! เข้าใจไหม?…”

“ว่าแล้วว่าลุงหัวหน้าต้องตอบตกลง!” หงต้าหลี่กระโดดอย่างตื่นเต้นดีใจ “ลุงมานี่ ลุงมานี่ ลุงหัวหน้า มานี้เร็ว!”

เด็กดื้อคนนี้วิ่งขึ้นชั้นบนเพื่ออะไร?

หงเหว่ยกูและภรรยาของเขาต้องการไปตาม แต่พวกเขารู้ว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดี ดังนั้นพวกเขาจึงอยู่รอที่ห้องนั่งเล่น พวกเขาเห็นว่าอยู่กับลุงหัวหน้า ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวล

ลุงหัวหน้าและหงต้าหลี่เข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว ลุงหัวหน้าหยิบพู่กันจุ่มลงในหมึก เขายกศอกคิดสักพักแล้วเขียนมันลงไป หลังจากทำแบบนี้สักพัก ในที่สุดเขาก็กัดฟันแน่น “เด็กดื้อ ลุงเขียนให้เสร็จแล้ว แต่ถ้าในอนาคตเธอทำไม่ดี เธอจะโดนลงโทษนะ!”

“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา ผมเก่งเรื่องนี้อยู่แล้ว!” หงต้าหลี่ยืนอยู่ที่ด้านข้าง ดวงตาของเขาประกายแวววาว

ลุงหัวหน้ายกพู่กันทันทีและรีบเขียนให้จบอย่างรวดเร็ว เขามองไปที่คำพูดไร้สาระบนกระดาษและรู้สึกว่ามันตลก เขาหยิบตราประทับออกมาจากกระเป๋าเสื้อและประทับลงบนกระดาษ จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับพูดว่า "จำไว้ อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้!"

จากการแสดงออกของเขา ดูเหมือนว่าตอนนี้เขารู้สึกอายจริง ๆ ที่ต้องมาเขียนอะไรแบบนี้ ...

หงต้าหลี่มองไปที่กระดาษที่ลุงหัวหน้าเขียนและรู้สึกดีใจมาก “ฮ่าฮ่าฮ่า มันดี มันดีมากจริงๆ!”

“เด็กดื้อทำอะไร?” หงเหว่ยกูมองไปที่ด้านหลังของลุงหัวหน้า ขณะที่เขารีบออกจากบ้าน “หัวหน้าเขารีบออกไปไหน เขาเขียนอะไรเหรอ?” เมื่อพูดอย่างนั้นหงเหว่ยกูก็ถามภรรยาว่า “ทำไมเราไม่ไปดูล่ะ?”

หลานรุยชีพยักหน้า "เราไปดูกัน!"

หลังจากที่พวกเขาเข้าไปในห้องศึกษา พวกเขาก็เห็นอักษรสีดำขนาดใหญ่เก้าคำบนกระดาษเขียนอย่างดี มันดูแตกต่างเป็นพิเศษ คำพูดคือ: “อาเสี่ยร่ำรวยแห่งรัฐสวรรค์!”

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนเขียนอะไรแบบนี้ให้คนอื่น ไม่แปลกใจเลยที่หัวหน้ารีบวิ่งหนีและขอให้พวกเขาอย่าให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ หงเหว่ยกูและหลานรุยชีหัวเราะจนพวกเขาเอามือกระแทกโต๊ะ ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง จากนั้นพวกเขาก็รีบพูดว่า “ต้าหลี่ไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพ่อกับแม่เอาไปที่ห้องให้”

หลังจากพูดแบบนั้น ทั้งสองคนก็ออกจากห้องทันที ขณะที่พวกเขาเดิน ไหล่ของพวกเขาสั่นอย่างต่อเนื่อง เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้อง พวกเขาก็หัวเราะออกมา

“นี่คือสมบัติ!” หงต้าหลี่เก็บกระดาษเขียนอย่างดีและเขาก็พูดว่า “พรุ่งนี้ผมจะให้คนมาแขวนไว้บนผนัง! ด้วยแผ่นกระดาษใบนี้ จะไม่มีใครกล้าพูดว่าการถลุงเงินไม่ใช่อาชีพ! โวะฮ่าฮ่าฮ่า!”

เขาดีใจมาก ตอนนี้เขาถลุงเงินเพื่อเติบโต เขาจะได้เห็นว่าใครยังกล้าดูถูกเขาอีก!

ในที่สุดหงต้าหลี่ก็จำได้ว่าต้องดูว่าชื่อบนตราประทับคือชื่อใคร เขามองอย่างถี่ถ้วนโดยมีรอยเขียนว่า “&% … &% ¥”

บ้าเอ้ย! ฉันจำอักษรจีนไม่ได้!

เป็นคืนที่เงียบสงบ

เช้าตรู่ของวันที่สอง ผู้อำนวยการหลินห่าวได้มาหาหงต้าหลี่ เหตุผลนั้นชัดเจน เขามาที่นี่เพื่อขอยืมเต่าดำเพื่อถ่ายทำภาพยนตร์

ที่ต้องทำแบบนี้ เพราะเต่าดำก็ไม่ได้ฟังใคร นอกจากหงต้าหลี่

เมื่อหงต้าหลี่ไม่ได้อยู่ใกล้มัน ทุกคนที่เข้าใกล้เต่าดำ มันจะคิดว่าเป็นศัตรู ก่อนหน้านี้มีข้าราชการและคนจำนวนมากอยากถ่ายรูปกับเต่าดำ แต่ผู้คนที่มาขอถ่ายรูปเกือบโดนเต่าดำเหยียบ เช่นเดียวกับข้าราชการที่เกือบถูกเต่าดำเหยียบจนตาย ...

คราวนี้ทุกคนก็เชื่อในที่สุด ไม่เพียงแต่คนธรรมดา แม้แต่เจ้าหน้าที่ต่าง ๆ ที่เข้ามาตรวจสอบ พวกเขาจึงเรียกหงต้าหลี่ว่า "อัจฉริยะน้อยจากตระกูลหง" มันเป็นคำพูดติดตลกมากกว่า ไม่มีใครกล้าดูถูกเขาอีกต่อไป แน่นอนว่าส่วนใหญ่พวกเขาเรียกหงต้าหลี่ว่า "มาสคอตเมืองเทียนจิง" ซึ่งเป็นชื่อเล่นที่น่าสนใจและเหมาะสมกว่ามาก

นอกจากนี้ยังมีการพูดถึงว่าฉายานี้เป้นที่รู้จักจากสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ ...

เมื่อเวลา 08.00 น. หลินห่าวอยู่ที่ชั้น 9 ของอาคารเฉินหุย เขาโค้งคำนับหงต้าหลี่และพูดว่า “ท่านนายน้อยครับ ผมได้แจ้งข่าวไปแล้วว่าเต่าดำจะเข้าร่วมในภาพยนตร์ ท่านช่วยหาเวลานำเต่าดำมาให้ทีมงานถ่ายทำหน่อยได้ไหมครับ… เอ่อ ผมรู้ว่านายน้อยงานยุ่งมาก ตอนนี้เราต้องยืมตัวเต่าดำประมาณสองชั่วโมง เราจะถ่ายรูปไม่กี่ช็อตเองครับ!”

หงต้าหลี่นอนอยู่บนต้นขาของลี่เนียนเหว่ย เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ตื่น กำลังสะลึมสะลือและพูดว่า “ได้ แต่อาจจะเป็นช่วงบ่าย ฉันมีอย่างอื่นที่ต้องทำก่อนเที่ยง โอเค นายกลับก่อนได้เลย ฉันจะไปหาในตอนบ่ายพร้อมกับเต่าดำ…” หลังจากพูดแบบนี้เขาก็หาว “อ่า ฉันไม่น่าตื่นเลย ยังเช้าอยู่เลยแฮะ ง่วงชะมัด!”

"โอเคครับ!" ตราบใดที่หงต้าหลี่เห็นด้วย หลินห่าวก็ไม่กล้าปฏิเสธ เขาพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ผมไม่รบกวนท่านนายน้อยแล้วครับ ฮ่าฮ่า ผมจะรอนะครับ ผมจะกลับแล้ว!”

"ไปเถอะ" หงต้าหลี่แตะคางของเขา ทันใดนั้นก็ถามว่า “โอ้ จริงสิ ถามประธาน บริษัทของนายด้วยว่าเขาว่างตอนบ่ายไหม ถ้าเป็นไปได้ก็ขอให้เขาไปกองถ่ายด้วย ฉันคิดว่าถ้ามันไม่สามารถใช้งานได้จริง เราอาจรวมสองบริษัทของเราเข้าด้วยกัน…”

"ครับ?" หลินห่าวตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะมีความสุขมาก! ท่านนายน้อยบอกว่าเขาจะรวมบริษัททั้งสอง? หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ท่านนายน้อยต้าหลี่ก็เหมือนกับเลือกพวกเขา! นี่มันเป็นข่าวดีมากจริงๆ!

"ไม่มีปัญหาครับ! ไม่มีปัญหาแน่นอน!“หลินห่าวตบหน้าอกของเขาและรับประกัน”ผมจะโทรหาประธานตอนนี้ เขาน่าจะไปที่นั่นในตอนบ่ายแน่นอนครับ!”

“ใช่ ฮ่าฮ่า โอเค นายออกไปได้แล้ว ฉันจะนอนอีกสักพัก…” หงต้าหลี่พูดจบ เขาก็พลิกตัวไปทางอื่นพลางพูดอย่างงุนงงว่า “ทำไมวันนี้ฉันถึงรู้สึกว่ามีเรื่องให้ทำมากมายแฮะ แปลกจริง ๆ…”

เมื่อเขาพูดจบ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเดิน จางไกเดินเข้ามา “ท่านนายน้อยค่ะ หลีอวนเฉิงและทีมของเขาอยู่ที่นี่แล้วค่ะ พวกเขากำลังรออยู่ในห้องประชุมใหญ่ นอกจากนี้ยังมีทีมงานอีกสิบคนหรือมากกว่านั้น พวกเขาบอกว่าพวกเขามาที่นี่ตามคำสั่งของท่านนายน้อยและโครงการที่พวกเขารับผิดชอบ คือการเขียนโปรแกรมด้วยเสียงค่ะ”

“มาที่นี่เร็วมาก! นี้ฉันจะไม่ได้นอนแล้วสินะ!?” หงต้าหลี่คลั่งทันที เขาน้ำตาไหลอาบแก้ม เขาพูดว่า “เมื่อวานนี้ทำไมฉันถึงนัดประชุมตอน 8 โมงเช้ากัน? โอ้ย อยากนอน…” แม้ว่าเขาจะพูดแบบนั้น แต่เขาก็ยังต้องไปต่อ

หงต้าหลี่ลุกขึ้นมาโดยไม่เต็มใจ เขาขยี้ตาและพูดว่า "ปะ ไปกัน ... "

สรุปแล้วเขาก็อดนอนหลับจริง ๆ หงต้าหลี่เดินสะดุดตลอดทาง เมื่อเขาเดินมาถึงทางเข้าห้องประชุมใหญ่อย่างงุนงง เขาได้เคาะที่จับบันไดนับไม่ถ้วนตามทาง เพื่อให้ตื่น ...

"สวัสดีครับท่านนายน้อย!" เมื่อเทียบกับพฤติกรรมที่กะตือรือร้นของหลีอวนเฉินแล้ว เขาเหมือนกับเห็นญาติที่หายไปนานเมื่อได้พบกับหงต้าหลี่ “ท่านนายน้อยครับ ผมพาพวกเขาทั้งหมดมาที่นี่แล้ว ดูสิมีแปดคนรวมถึงผมด้วย พวกเราเป็นผู้เชี่ยวชาญแน่นอนครับ มั่นใจได้เลย!”

“ออ…” หงต้าหลี่หาวยาวและกึ่งหลับกึ่งตื่นพร้อมกับโบกมือ “ให้ทิปเงินทุกคน คนละ 20,000 หยวนก่อน สำหรับการขนย้ายสิ่งของ พวกคุณจะต้องรับผิดชอบเอง ชั้น 4 ถึงชั้น 7 ว่างอยู่ พวกคุณสามารถเลือกชั้นได้เลยตามที่ต้องการ” พอพูดอย่างนั้นจบ เขาก็นอนลงบนโต๊ะด้วยความงัวเงีย

โชคดีที่คำสั่งของเขาเรียบง่าย ผู้ติดตามของเขาเลยทำตามคำสั่งของเขาโดยไม่มีใครขัดคำสั่ง ผู้ติดตามชายสามคนเริ่มนับเงินในกระเป๋าทันทีและให้ทิปเงินแก่ทั้งแปดคนสองกองต่อกัน “นี่คือทิปเงินจากท่านนายน้อย!”

“ขอบคุณครับท่านนายน้อย!” หลีอวนเฉิงเป็นผู้นำและทำตามคำสั่งของหงต้าหลี่

เขาส่งหลีอวนเฉิงและทีมออกไปอย่างรวดเร็ว ทีมอื่น ๆ ที่ลุงหัวหน้าส่งมาได้รับคำสั่งแบบเดียวกัน “ให้ทิปเงินทุกคน คนละ 20,000 หยวน ก่อนที่ทุก ๆ คนกำลังยุ่ง ฉันของีบสักพัก วันนี้ฉันตื่นเช้าเกินไปแถมเมื่อคืนยังนอนหลับไม่สนิทด้วย… อา…”

เขาผล็อยหลับไปทันทีหลังจากพูดแบบนั้น ทำให้คนจากทีมอื่นดูด้วยความประหลาดใจ ...

โชคดีที่เขามีหลิงเสี่ยวหยี่ผู้ติดตามอันดับหนึ่งที่สุดยอดคนนี้อยู่ หลังจากที่เธอจัดการพวกเขาเสร็จ ในที่สุดทุกคนก็หายใจเข้ายาว ๆ

“ทำไมวันนี้ท่านนายน้อยดูเหนื่อยจัง?” ลี่เนียนเหว่ยถามแปลก ๆ

“เมื่อคืนวานท่านนายน้อยเขา…” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของหลิงเสี่ยวหยี่ก็ดูตลก เธอพยายามกลั้นเสียงหัวเราะจนใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงสด แต่เธอก็ยังทำไม่สำเร็จ… “เมื่อคืนวานท่านนายน้อยได้รูปตัวหนังสือ เขาตื่นเต้นมากจนไม่ได้นอน…”

"ตัวหนังสือ? เขียนว่าอะไร?“ใบหน้าของลี่เหนียนเหว่ยเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น”ท่านนายน้อยตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ อะไรที่ทำให้เขามีความสุขได้ขนาดนี้?”

“ตัวหนังสือที่เขียนนั้น…” หลิงเสี่ยวหยี่ครุ่นคิดสักพักและลี่เนียนเหว่ยไม่ใช่คนนอก เธอจึงตัดสินใจบอก เธอเอามือปิดหูของลี่เนียนเหว่ยและพูดกระซิบเบา ๆ ว่า "ลุงหัวหน้าเขียนคำพูดเหล่านั้นให้ท่านนายน้อยเป็นการส่วนตัว ..."

พรู่ดด! เมื่อได้ยินคำพูดของหลิงเสี่ยวหยี่ ลี่เนียนเหว่ยที่เฉยเมยก่อนหน้านี้ก็ไม่สามารถกลั้นหัวเราะได้ เธอก้มศีรษะลงและมองไปที่หงต้าหลี่ที่หลับอยู่บนต้นขาของเธอ เธอยิ้มและพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ท่านนายน้อยคนนี้เขา…ซนเกินไปจริง ๆ ฮิฮิ…”