EP.91 ผู้ชนะของชั้นปีที่3

หลังจากซอลเวียได้ยินประโยคนั้นเธอก็ไม่ได้ยินเสียง

ของทั้งคู่อีกเลย ความดังของเสียงพูดลงลงกว่าตอนแรก

มากนัก ดูเหมือนว่าจะเป็นบทสนทนาที่จริงจังกว่าเดิม

เขาใช้เวลาคุยกันต่ออีกสักพัก จนเรย์เป็นฝ่ายที่เดินออก

มาก่อน

เมื่อเรย์หันกลับมาเขาก็เห็นซอลเวียร์ที่ยืนอยู่แถวนั้น

“เธอได้ยินที่ผมพูดกับวินเฟรดไหม” เรย์ถาม

“ได้ยินบ้างแต่ก็ไม่ทั้งหมด”

“ไม่ต้องคิดมากนะ” เรย์พูดพร้อมกับหันหลังเดิน

ออกไป โดยไม่อธิบายอะไรต่อสักคำ

“เดี้ยว! เรย์ นายรอก่อนสิ” ซอลเวียร์ตะโกนสุดเสียง

“ฉันรู้ดีว่านายรู้สึกแย่กับสิ่งที่ทำลงไป แต่ก็ไม่มีใคร

ว่านายเลย ทุกคนต่างพูดกันว่านายแค่ต้องการช่วย

เขาเท่านั้น”

เรย์นิ่งไปสักพักก่อนจะตอบซอลเวียร์ไปว่า

“แล้วเธอรู้ไหมว่าอะไรที่ทำให้ผมต้องทำแบบนั้น?”

“ถึงฉันไม่รู้เหตุผลอะไรมาก...แต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้

คือนายกำลังเศร้า”

คำพูดของซอลเวียร์ทำให้เรย์รู้สึกเหมือนมีไม้หนักๆ

ฟาดเข้าที่ตรงกลางอกของเขา ในที่สุดคำที่เหมาะกับ

ความรู้สึกเขาตอนนี้ก็คงจะเป็นคำนั้น เขาไม่ได้โกรธ

เขาแค่เศร้า เรย์แทบจะไม่อยากยอมรับตัวเองว่า

ความรู้สึกนี้มันคืออะไร และการที่เอมี่ตายก็ส่งผล

กระทบกับจิตใจของเขามากกว่าที่คิด

“ตั้งแต่น้องสาวของแกรี่ตายไป...ผมเอง

ก็ไม่สามารถเอาเรื่องนี้ออกจากในหัวได้เลย

ทั้งๆที่จะพยายามลืมแค่ไหนก็ตาม หรืออาจะ

จะเป็นเพราะเธอคือมนุษย์ แต่เอมี่ก็เป็น

เพื่อนคนแรกของผม…..”

ซอลเวียเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเป็นอย่างดี

เพราะเธอเองก็เคยได้ยินเรื่องพวกนี้มาบ้าง

จากเด็กผมแดงมาว่า เรย์เป็นคนเดียวที่ไม่มี

ใครอยากเข้าใกล้ เขามักจะโดนขับไล่และ

ทำเหมือนว่าเขาเป็นตัวประหลาดของหมู่บ้าน

แต่มีคำพูดนึงที่ทำให้ซอลเวียตกใจก็คือ

“เพราะเธอคือมนุษย์” เธอคิดแค่ว่าเรย์อาจจะ

พูดผิดก็ได้

จากนั้นซอลเวียร์ยื่นมืออกไปและวางลง

บนไหล่ของเรย์พร้อมกับตบเบาๆ

“นายจำไว้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียวนะเรย์”

เรย์คิดอะไรไปเรื่อยอยู่สักพัก บางที ถ้าเพียงเขา

เปิดใจรับคนรอบข้างให้มากกว่านี้ มองว่าเหล่า

พวกมนุษย์ก็คือเพื่อนคนนึง เขาอาจจะทำอะไร

ได้มากกว่านี้ ที่ผ่านมาเขาไม่สามารถปกป้องคน

ที่เขารักหรือห่วงใยไว้ได้เลย แต่ตอนนี้มีคนที่อยู่

เคียงข้างเขาไม่น้อยที่เขาต้องการที่จะดูแลให้ดี

ที่สุด ให้สมกับที่พวกเขาเองไม่เคยทิ้งเรย์ไปไหน

เรย์คนพบว่ามนุษย์นั้นโหดร้ายกว่าที่คิดแต่ก็

ไม่ได้เป็นเหมือนกันทุกคน บางคนก็สมควรที่จะ

ได้รับการปกป้องจากเขาแต่บางคนก็สมควรแล้ว

ที่จะได้รับบทลงโทษ

เรย์เอื้อมมือไปจับมือของซอลเวียร์และพูดว่า

“ขอบคุณนะ”

ซอลเวียร์เกิดอาการร้อนพร่าวขึ้นมาที่หน้า

และใบหน้าเริ่มมีสีแดงเล็กน้อย และทั้งคู่ก็

ได้ตัดสินใจพากันเดินกลับไปหาเพื่อนๆ

ในที่สุดพวกเขาก็เดินกลับมาและได้พบกับ

รอยยิ้มดีใจของเพื่อนๆที่เหลือ

“ซอลเวียร์เธอหน้าแดง! มีอะไรเกิดขึ้น

ระหว่างพวกเธอทั้งคู่รึเปล่า” มาร์ธาถามเชิง

ติดตลก

หน้าของซอลเวียร์ร้อนมากจนดูเหมือนว่า

มันจะยิ่งแดงไปกว่าเดิม

“หะ..เปล่าเลย ฉันแค่เจอเรย์ในห้องโถงและ

พากันเดินมาที่นี่” ซอลเวียร์ตอบ

จากนั้นเสียงประกาศก็ดังขึ้น

“สิ้นสุดการรอคอยแล้วนะครับ บัดนี้

ได้ถึงเวลาที่การท้าปะลองรอบต่อไปกำลังจะ

เริ่มขึ้นในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า เรามานับถอยหลัง

ไปพร้อมๆกันนะครับ ”

3….2…..1  เริ่ม!

เมื่อการแข่งขันได้เริ่มขึ้น ทุกสายตาก็ได้

มองไปที่ยังสนามตรงกลางเป็นตาเดียวกัน

“เฮ้ แกรี่ฉันยังไม่เห็นแฟนนายเลย อยู่ไหน

วะเนี่ย” แดนถาม

แกรี่หันมามองหน้าแดนเล็กน้อยด้วยความงง

ว่าเขากำลังพูดถึงใคร - -

“แดนหมายถึงจัสมิน” มังค์ตอบ

จากนั้นทุกคนก็หันมายิ้มให้มังค์พร้อมกัน

แบบไม่ได้นัดหมาย

“ทำหน้างงใส่ฉันแบบนี้ แสดงว่านายยัง

ไม่รู้อะไรซะแล้วแกรี่” แดนพูดขึ้น

แกรี่ไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาเลือกที่จะกวาดสายตา

ไปรอบๆสนามเพื่อหาจัสมิน แต่เขาเองก็มองไม่เห็น

เธอเลยเช่นกัน

“สบายมาก เธอจะมีผ้าคาดเอวสีดำ ผมจำได้ดีว่า

เธอเคยช่วยเราฝึกสองสามครั้งในคลาส” แกรี่พูด

ในขณะที่สายตาของเขายังคงมองหาจัสมินอยู่

มาร์ธาหน้ามุ่ยยพร้อมกับพูดลอยๆออกมา

“ผู้ชายแบบพวกนายน่าเบื่อจัง พวดนายต้องเริ่ม

คิดถึงเรื่องรักๆ บางได้แล้วนะ ไม่ใช่ใช้เวลา

ทั้งหมดอยู่แต่กับดาบอยู่ตลอดเวลา”

เรย์เริ่มพยายามมองหาจัสมินด้วยตัวเอง

เพราะไม่มีใครหาเธอเจอเลย จนในที่สุดเขา

ก็พบว่าพื้นที่ว่างๆอยู่ขอบสนาม นั่นต้องเป็นเธอแน่ๆ

จัสมินใช้วิชาสายดำในการซ่อนตัวได้ดี ซึ่งทักษะนี้

เรย์เองก็ถนัดเช่นกัน

การแข่งขันได้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ผู้เข้าแข่งขันถูก

ขัดออกอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับการแข่งขันของชั้น

ปีที่สอง แต่สิ่งที่แต่งต่างออกไปอย่างเห็นได้ชัดคือ

การแข่งขันของสิบคนที่เหลือ ใช้เวลานานกว่าครั้งแรก

มากนัก

“มีใครที่กำลังดึงดูดสายตานายอยู่รึเปล่าแกรี่?”

ซอลเวียร์ถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว เพราะสายตา

ของแกรี่ยังไม่ระจากใครบางคน

“เด็กผมบลอนด์ที่อยู่ข้างหลังนั่นไง”

คนที่สามารถดึงความสนใจของแกรี่ไปได้ทั้งหมดนั่นคือ

แฮรี่ มันน่าแปลกใจที่คะแนนของแฮรี่ยังไม่ลดเลยแม้แต่ล

คะแนนเดียว แม้แต่จัสมินเองที่ซ้อนตัวอยู่แท้ๆยังคะแนนลด

จากการที่โดนยิงจากลูกศรไปบ้าง

เทคนิคการต่อสู้ของแฮรี่นั้นสวยงามแบบไม่เหมือนใคร

ฝีไม้ลายมือของเขาแทบจะเหมือนการเต้นรำ เขาจะสามารถ

ชักจูงฝ่ายตรงข้ามไปในตำแหน่งที่เหมาะสมที่จะโจมตีเสมอ

และเมื่อถึงจุดนั้นเขาจะจัดการฝ่ายตรงข้ามได้อย่างรวดเร็ว

“ใช่ ฉันก็คิดว่ามันน่าสนใจมาก การต่อสู้ของเขา

ทำให้ฉันอดที่จะนึกถึงนายไม่ได้ แต่แตกต่างกันตรงที่

นายโจมตีด้วยสัญชาตญาณล้วนๆ” ซอลเวียตอบ

แกรี่แทบจะไม่รู้อะไรที่เกี่ยวแฮรี่เลย เพราะเรื่องที่

เกิดขึ้นกับตัวเองเขาก็ไม่สามารถอธิบายมันได้มากนัก

เมื่อถึงเวลาที่เขาต้องต่อสู้กับผู้คน บางทีก็จะมีเส้นสีขาว

ปรากฎขึ้นเพื่อที่จะบอกว่าควรโจมตีไปตรงไหน เส้นนั้น

จะเกิดขึ้ยบนร่างกายของคนหรือสิ่งมีชีวิตเป็นครั้งคราว

และเมื่อใดก็ตามที่เขาโจมตีตามเส้นสีขาวนั้น ก็จะเกิด

ความเสียหายขึ้นรุนแรง แต่เส้นสีขาวมักจะเกิดขึ้นเมื่อ

ตอนที่เขารู้สึกหมดหวังว่าจะทำยังไงต่อเท่านั้น

ครั้งสุดท้ายที่แกรี่เห็นเส้นนั้นก็เมื่อตอนที่เขาต่อสู้กับ

สมาชิกเลือดบริสุทธิ แกรี่พยายามที่จะฝึกฝนใช้มันอยู่

หลายครั้งต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ เขาเองก็หวังว่า

จะควบคุมและเข้าใจมันในสักวัน

“และแล้วเราก็ได้ผู้ชนะทั้ง 5 คนแล้วนะครับ”

เสียงของพิธีกรดังขึ้นและพ่ายมือไปยังนักเรียนทั้ง

5 คนที่ยืนอยู่กลางสนามนั้น แฮรี่แสดงให้เห็นถึง

ทักษะอันยอดเยี่ยมและเข้ารอบด้วยดาบคู่ใจ

คนต่อไป จีโอ รูปร่างคล้ายยักษ์และเข้ารอบ

ไปด้วยขวานของเขาที่ถืออยู่สองข้าง นอกจาก

นั้นยังมี นักรบหญิงที่ต่อสู้กันเป็นคู่อย่าง ไวโอเล็ต

และอควา ที่ร่วมมือกันจนเข้ารอบไปได้

ทุกคนทั้งรอบๆสนามต่างพากันสงสัยว่า ทำไม

พิธิกรถึงประกาศออกมาว่า 5 คนทั้งๆมีเพียงแค่

แฮรี่ จีโอ ไวโอเล็ตและอควา ที่ยืนอยู่บนเวทีเท่านั้น

แต่ทันใดนั้นเงาสีดำก็เริ่มก่อตัวขึ้นกลางเวที และเมื่อ

เงานั้นหายไป จัสมินก็ปรากฎตัวขึ้น

และนี่คือนักเรียนทั้ง 5 คนที่ผ่านเข้าสู้รอบต่อไป

ชัยชนะของนักเรียนปีที่ 3