บทที่ 286

เนี่ยฟงพาคนที่เหลือออกสำรวจทั่วเมืองหลังจากนั้นเขาพาชาวบ้านหลบไปอยู่ด้านหลังของเมือง น้ำมันที่ถูกนำออกมาถูกนำวางไว้ตามจุดที่เนี่ยฟงสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ หลังจากนั้นก็ให้กำลังคนทั้งหมดออกไปเฝ้ารอที่ด้านหลังของเมือง เนี่ยฟงสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ทิ้งไว้ตามพื้นด้านหน้าทางเข้าเมืองด้านหน้า ไม่นานกองกำลังหมาป่าก็พุ่งทะยานเข้ามาจำนวนหลายร้อยนาย เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณไปที่ฝ่ามือขวาอย่างเต็มกำลัง ทันทีที่กองกำลังหมาป่าเข้ามาในบริเวณเขาก็ซัดฝ่ามือลงพื้น เปรี้ยง ประกายสายฟ้าพุ่งไปที่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ส่องแสงออกมาพื้นดินก็ยุบตัวลง หลายคนถูกดูดหายรวมทั้งหมาป่าที่ขี่มา เสียงร้องคำรามดังลั่นไปทั้วบริเวณ

คนที่เหลือเหยียบย้ำพวกเดียวกันออกมาจากบริเวณนั้นแต่ก็ยังพอมีเหลืออยู่มากเช่นเดิม ทวนเหล็กติดใบมีด ดาบ และกระบี่ถูกนำออกมาถือไว้ในมือพร้อมกับพุ่งเข้าหาชายหนุ่มด้านหน้า ปราณดาบและกระบี่ปลิวว่อนเกราะสายฟ้าสิบสองวงหมุนวนรอบกายเพื่อต้านรับ อาภรณ์สายลมถูกเรียกใช้เช่นเดียวกับท่าเท้าเหยียบนภา แส้แข็งสีขาวและสีดำในมือทั้งสองพุ่งเข้าฟาดหวดทวนเหล็กติดใบมีด เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เนี่ยฟงต้านรับพร้อมกับถอย เมื่อทั้งหมดเข้ามาในเมืองเนี่ยฟงก็กระโดดฟาดหวดแส้แข็งในมือทั้งสองลงพื้น เปรี้ยง ประกายสายฟ้าพุ่งหายไปทางด้านหลังของกองกำลังหมาป่าเกิดเสียงระเบิดดังสนั่น ตูม หลายคนถูกไฟคลอกดิ้นทุรนทุรายบนพื้น แต่ก็ยังมีคนที่เหลือพุ่งเข้าหาเนี่ยฟงเช่นเดิม

เสียงระเบิดดังสนั่นอีกหลายครั้ง มากกว่าครึ่งตกตายลงไปแล้ว ส่วนที่เหลือก็ไล่ติดตามเนี่ยฟงอย่างไม่ลดละ สังหารคนผู้หนึ่งอีกสองคนก็พุ่งเข้ามาไม่นานก็เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นอีกครั้ง ถังเก็บน้ำขนาดใหญ่หลายใบถูกทำลายลงพื้นดินเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ เนี่ยฟงแสยะยิ้มเร่งโคจรลมปราณพุ่งหายวูบวาบไปมาสังหารคนที่เหลืออย่างเมามัน เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เลือดสีแดงและไขสมองสีเหลืองสาดกระเซ็นย้อมน้ำที่ขังบนพื้นจนเป็นสีแดง เสื้อผ้าสีเทาเปื้อนไปด้วยเลือดจนเป็นสีดำคล้ำ หน่วยสอดแนมที่นำด้วยล่งซือถึงกับตื่นตกใจกับภาพที่เห็นด้านหน้า เนี่ยฟงประดุจพยัคฆ์ในฝูงแกะพุ่งไปทางไหนก็มีแต่คนล้มตายทันใดนั้นก็มีบางอย่างพุ่งลงมาจากท้องฟ้า ฟิ้ว

“ไอ้หนู”

เปรี้ยง เนี่ยฟงถีบเท้าซ้ายพุ่งหลบออกมาทางขวาเมื่อหรี่ตามองก็พบเห็นเป็นทวนเหล็กขนาดใหญ่เสียบที่พื้นดิน ทันใดนั้นกองกำลังหมาป่าที่เหลือก็ถอยออกไปจากเมือง ไม่ถึงสิบลมหายใจก็ได้ยินเสียงหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นจากด้านหน้าของเมือง เนี่ยฟงรีบพุ่งทะยานออกไปทันใดนั้นทวนเหล็กก็หลุดออกจากพื้นดินพุ่งติดตามหลังเนี่ยฟงไป เขาเบี่ยงตัวหลบพร้อมกับเร่งโคจรลมปราณไปที่แส้แข็งฟาดหวดไปที่ด้ามของทวนเหล็ก เปรี้ยง มันพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็วชนกับกำแพงเมืองด้านหน้าเสียงดังสนั่น เมื่อออกมาได้ไม่นานก็พบเห็นนักรบชุดเกราะถือทวนเหล็กติดใบมีดยืนจ้องมองอยู่

“ที่หัวเราะออกมาคงเป็นตัวจริงสินะ ข้าเบื่อที่จะเล่นของเล่นของท่านแล้ว”

เนี่ยฟงฟาดหวดแส้แข็งสีขาวออกไปมันพุ่งเข้าไปรัดที่แขนขวาพร้อมกับมีประกายสายฟ้าพุ่งออกมามันพุ่งไปทั่วชุดเกราะเนี่ยฟงสะบัดมืออีกครั้งก็กลับมาเป็นแส้แข็งเช่นเดิม เขาได้ใช้ประกายสายฟ้าพุ่งทำลายวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่ประทับอยู่ที่ชุดเกราะเพื่อใช้หลบหนี

“เช่นนั้นเรามาละเลงเลือดกันเถอะ หวังว่าท่านจะไม่หนีข้าอีก”

“บัดซบนักไอ้ลูกหมา”

เนี่ยฟงกวัดแกว่งแส้แข็งในมือพุ่งเข้าประชิด คอยโยกตัวหลบหลีกทวนเหล็กที่จ้วงแทงเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาใช้กำลังถึงสี่ส่วนเพื่อต้านรับทวนเหล็กระหว่างพุ่งเข้าประชิดตัวเป็นเช่นเดิม เคร้ง เคร้ง เคร้ง ทันทีที่เนี่ยฟงโจมตีก็จะถูกทวนเหล็กพุ่งออกมาสกัดกั้น เคร้ง เคร้ง ถึงแม้จะแอบโจมตีที่แขนขวาก็ถูกสกัดกั้นอยู่ดีเขาจึงพุ่งออกมาออกมา

“คิดว่าลูกไม่เดิมๆจะใช้กับข้าอย่างนั้นรึ”

เนี่ยฟงแสยะยิ้ม

“ก็ไม่แน่หรอกตาเฒ่า”

สิ้นเสียงกล่าวของเนี่ยฟงนักรบชุดเกราะก็ร้องคำรามออกมาด้วยความโกรธแค้น เนี่ยฟงแสยะยิ้มพุ่งเข้าประชิดฟาดหวดแส้แข็งในมือ เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสียงแส้แข็งปะทะกับทวนเหล็กดังลั่น ทางด้านล่งซือก็นำกำลังคนที่เหลือพุ่งเข้าปะทะกับกองกำลังหมาป่าที่เหลือด้วยเช่นกัน กลิ่นคาวเลือดฟุ้งไปทั่วบริเวณในเมืองพร้อมกับกลิ่นเหม็นไหม้จากซากศพโชยมาตามลมเป็นระยะ เปรี้ยง นักรบชุดเกาะฟาดหวดทวนเหล็กเข้าปะทะกับแส้แข็งสองอันอย่างถนัดถนี่ ทั้งสองต่างฝ่ายต่างเร่งโคจรลมปราณเข้าปะทะ ประกายสายฟ้าพุ่งไปตามด้ามทวนเหล็กโจมตีมือทั้งสองจนปวดชา ทันใดนั้นเนี่ยฟงก็ถอนกำลัออกแล้วเบี่ยงตัวไปทางขวา ฟาดหวดแส้แข็งไปที่หัวไหล่ซ้าย เปรี้ยง นักรบชุดเกราะกระเด็นออกไปทางขวา เนี่ยฟงฟาดหวดแส้แข็งสีดำพุ่งรัดที่ขาซ้าย พร้อมกับพุ่งเข้าอีกครั้ง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง

เสียงแส้แข็งปะทะกับชุดเกราะจนยุบตัวลง เลือดสีแดงไหลออกมาจากรอยรั่วของชุดเกราะ เสียงหอบเหนื่อยดังแว่วออกมาจากชุดเกราะ ระหว่างนั้นทางด้านของล่งซือก็เริ่มได้เปรียบไล่ล่าสังหารพวกที่เหลือรอด ทวนเหล็กถูกซัดออกมาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงก้มตัวพุ่งเข้าหาพร้อมกับเร่งโคจรลมปราณไปที่แส้แข็งทั้งสอง ทันใดนั้นก็ต้องยกแส้แข็งสีดำขึ้นต้านรับดาบเล่มใหญ่ที่ฟาดฟันเข้ามา เคร้ง เนี่ยฟงฟาดหวดแส้แข็งสีขาวไปที่หัวเข่าด้านซ้าย เปรี้ยง ทันทีที่นักรบชุดเกราะล้มตัวลง แส้แข็งสีขาวฟาดหวดไปที่ศีรษะของชุดเกราะเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง หลังจากจัดการสังหารด้านหน้าเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็พุ่งเข้าไปสังหารกองกำลังหมาป่าที่เหลือ เกือบชั่วยามทุกอย่างก็เสร็จสิ้น ในระหว่างนั้นก็มีชายผู้หนึ่งเข้ามาหาเนี่ยฟงและล่งซืออย่างเร่งรีบ

“หัวหน้าหน่วยและรองหัวหน้า ตอนนี้ทัพหลักส่งข่าวมาขอรับ”

ทั้งสองรีบหันไปมองก็พบดาบเล่มใหญ่กำลังฟาดฟันมาจากด้านหน้า เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับอย่างทันท่วงที เปรี้ยง ล่งซือตวัดดาบในมือชายฉกรรจ์ด้านหน้าก็ถีบเท้าพุ่งถอยออกไป ล่งซือไม่เสียเวลาพุ่งเข้าฟาดฟันดาบในมือหมายสังหารชายฉกรรจ์ด้านหน้า แต่ทว่าด้วยท่าร่างที่รวดเร็วล่งซือทำได้เพียงฟาดฟันใส่ลมเท่านั้น เนี่ยฟงหรี่ตามองพร้อมกับสะบัดมือขวา เกราะสายฟ้าปรากฏขึ้นที่ด้านหลังชายฉกรรจ์เถาวัลย์สีฟ้าพุ่งเข้าร้ดตัวอย่างรวดเร็ว ล่งซือไม่กล่าวสิ่งใดจ้วงแทงดาบเข้าไปที่หน้าอกอย่างถนัดถนี่ เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดประดุจน้ำพุ ล่งซือหันมาเอ่ยวาจากับเนี่ยฟง

“เห็นทีเราคงต้องกลับไปที่ทัพ”

ล่งซือกล่าวยังไม่ทันจบก็รู้สึกแปลกๆเหมือนมีใครมาจับที่ด้ามดาบ เมื่อหันกลับมามองก็พบว่าเป็นมือซ้ายของชายฉกรรจ์ที่ตกตายไปยืนออกมาคว้าจับที่ด้ามดาบพร้อมกับฟาดฟันดาบหมายสังหารล่งซือ ล่งซือรีบปล่อยมือจากดาบถีบเท้าถอยออกมา เปรี้ยง ปราณดาบพุ่งเข้าปะทะพื้นดินเสียงดังสนั่น เลือดสีแดงไหลซึมออกมาจากบาดแผลที่หน้าอกล่งซือรีบลงไปคุกเข่า บาดแผลที่หน้าอกเริ่มมีกลิ่นเหม็นโชยออกมา เนี่ยฟงที่อยู่ด้านข้างก็รีบสะบัดมือขวาซัดขวดยาไปให้ล่งซือ

“เจ้ารักษาตัวเถอะ ดาบของชายผู้นั้นอาบยาพิษ”

เนี่ยฟงก้าวเดินเข้าหาชายผู้นั้นอย่างช้าๆ บาดแผลที่ถูกล่งซือจ้วงแทงค่อยๆหายสนิทแล้ว

“มาดูกันว่าข้าจะทุบตีเจ้าอย่างไร”

เนี่ยฟงไม่รีรอพุ่งเข้าประชิดพร้อมกับฟาดหวดแส้แข็งในมือทั้งสองอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงกระดูกแตกดังลั่นแขนและขาทั้งสองถูกทุบตีจนหักงอ ชายผู้นั้นลงไปนอนกับพื้น ไม่ถึงยี่สิบลมหายใจก็ค่อยๆลุกขึ้นมาอีกครั้ง เนี่ยฟงพุ่งเข้าประชิดอีกครั้งพร้อมกับฟาดหวดแส้แข็งในมือไปที่ศีรษะของชายผู้นั้น เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เนี่ยฟงหันหลังก้าวเดินออกมา แต่ทว่าเป็นล่งซือที่จ้องมองด้านหลังของเนี่ยฟงอย่างตื่นตกใจ เมื่อหันไปมองก็พบว่าชายผู้นั้นยังคงลุกขึ้นมาอีกแม้ศีรษะจะถูกทุบตีจนบี้แบน เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณไปที่แส้แข็งในมือทั้งสองอย่างเต็มกำลังพร้อมกับฟาดหวดด้วยทักษะฝ่าธรณี ปราณแส้แข็งสีฟ้าขนาดใหญ่ลองเล่มพุ่งเข้าปะทะร่างของชายผู้นั้นเสียงดังสนั่น เปรี้ยง ชิ้นส่วนกระจายจากแรงปะทะพร้อมกับเลือดที่สาดกระเซ็น เนี่ยฟงหันไปมองล่งซือที่ตอนนี้อาการบาดเจ็บดีขึ้นแล้ว

“เห็นทีเราคงต้องไปรวมกับทัพหลักเสียแล้ว”