บทที่ 3 ปู่เจ้าอารมณ์
บทที่3 ปู่เจ้าอารมณ์
“ท่านปู่ ทำไมท่าถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” ยุ่นหลิงประหลาดใจที่เห็นปู่ของเขา นับตั้งแต่ที่ชายชราผู้นี้มอบตำแหน่งตระกูลให้กับ ยุ่นซาน เมื่อสิบปีก่อนเขาก็ท่องไปทั่วโลกและออกผจญภัยและอื่น ๆ เขากลับไปที่ตระกูบปีละครั้งหรือสองครั้งก่อนที่จะออกเดินทางอีกครั้ง
เขาเป็นคนที่ไม่สามารถอยู่นิ่งๆ ได้
แม้ว่ายุ่นเหว่ยจะมีอายุ 107 ปีในปีนี้ แต่เขาก็ดูไม่เหมือนคนแก่เลย เขาดูเหมือนคนในวัยกลางคนซึ่งเป็นช่วงสำคัญของชีวิต ในทางกลับกันพ่อของ ยุ่นหลิง คือยุ่นซานนั้นดูเหมือนชายหนุ่มในวัยยี่สิบเท่านั้น ถ้าคนที่ไม่รู้จักพวกเขาเห็นทั้งสามคนอยู่ด้วยกันพวกเขาจะคิดว่า ยุ่นหลิง เป็นน้องสาวของ ยุ่นซานและ ยุ่นเหว่ยเป็นพ่อของพวกเขา
แน่นอนว่านั่นไม่เป็นความจริงเลย ยุ่นหลิงอาจดูสวยงามเป็นพิเศษ แต่เขาเป็นผู้ชายทั้งร่างกายและจิตใจ จากนั้นก็มี ยุ่นซานเขาดูเหมือนชายหนุ่ม แต่จริงๆแล้วมีเขาเป็นพ่อที่มีลูกสามคนรวมถึง ยุ่นหลิงด้วย และยุ่นเหว่ยเขาอาจจะดูเหมือนชายวัยกลางคน อายุยืนจนได้เห็นหลานสะใภ้ของยุ่นหลิงแล้ว
ก็ว่าไปนั่น...
"เดี๋ยวนะ! ข้ามีลูกสาวจริงๆ! ไม่ใช่เรื่องโกหกแน่นะ?!” ยุ่นหลิงไม่สามารถบรรยายถึงความตกใจที่เขารู้สึกได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาคิดว่าคนที่มาที่นี่ก็เหมือนกับคนอื่น ๆ ที่เคยมาที่ตระกูลของพวกเขามาก่อนตัวปลอมที่ต้องการเสี่ยงโชคในการเป็นสะใภ้ของตระกูลหยุน
ปรากฏว่ามันเป็นเรื่องจริง
“แต่ ... ข้าก็ยังเด็กเกินไปที่จะเป็นพ่อคน”
“ไอ้หลานเวรนี่! พ่อของเจ้าติดต่อข้าเมื่อสัปดาห์ก่อนบอกให้ข้ากลับบ้านทันทีและนี่คือสิ่งที่ข้าเจอ! เหลนของข้า?! ยิ่งไปกว่านั้นเธออายุห้าขวบแล้วหรือ! ไอ้หลานเวรมันเป็นความผิดของเจ้าที่ทำให้ข้าไม่ได้เลี้ยงดูเหลนสาวของข้าผู้ยิ่งใหญ่ของข้าคนนี้!” ยุ่นเหว่ยคำรามออกมาเขาก็พุ่งมาอยู่ตรงใบหน้าของยุ่นหลิง
ยุ่นหลิงคงจะรู้สึกขยะแขยงถ้าไม่ใช่เพราะเขายังคงตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
คิ้วของ ยุ่นซาน กระตุกในขณะที่เขามองไปที่ยุ่นเหว่ย “ท่านพ่อข้าเข้าใจว่าท่านโกรธ แต่ท่านช่วยอย่าเรียกเขาว่าหลานเวรได้ไหม เขาเป็นลูกชายของข้าและเป็นหลานชายของท่านนะ บุตรที่ถูกต้องตามกฎหมายของตระกูลยุ่นของเรา”
"หุบปาก! ข้าอยากได้ลูกสาวมาตลอดข้ายอมแลกกับทุกอย่างได้ แต่เมื่อแม่ของเจ้าให้กำเนิดเจ้าและพี่ชายของเจ้าข้าก็ผิดหวังมาก!” ยุ่นเหว่ยหันไปทางเขาและคำรามใส่
ยุ่นซานหยิบผ้าออกมาและเช็ดน้ำลายของพ่อออกจากใบหน้าด้วยความรังเกียจ เขาอยากจะตบพ่อโง่ๆของเขาซะ แต่ก็ไม่ได้ทำอย่างนั้นด้วยความเคารพ เขาใกล้จะหมดความอดทนแล้ว
“เนื่องจากสวรรค์ไม่ได้มอบลูกสาวให้ข้า ข้าฝากความหวังไว้กับเจ้าและพี่ชายของเจ้าหวังว่าพวกเจ้าคนใดคนหนึ่งจะมอบหลานสาวให้ข้าได้! ข้าไม่ได้หวังให้พวกเจ้าทั้งสองกลายเป็นคนไร้ประโยชน์แบบนี้! พี่ชายของเจ้ามีลูกชายหนึ่งคนและเจ้ามีลูกชายสามคน! ไร้ประโยชน์อย่างยิ่ง!” ยุ่นเหว่ยมองยุ่นซานราวกับว่าเขาเป็นมด
เส้นเลือดปูดบนมือของยุ่นซานขณะที่เขาพูดอย่างโกรธเกรี้ยว
‘อดทนอดกลั้นไว้ ... ยังไงเขาเป็นก็พ่อของเขาอย่าตบเขา ต้องอดทนไว้ ให้มันเสร็จเร็วๆ'
“ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าข้ามีหลานสาวคนหนึ่ง?! แล้วจะยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างไร?! ข้าไม่อยากให้หลานสาวของข้ามองข้าเหมือนข้าเป็นคนแปลกหน้า! ข้าจะต้องกลายเป็นทวดที่ดีที่สุดในโลก!”
ในขณะนี้ยุ่นหลิงครุ่นคิดขณะที่เขาถามว่า “เอาล่ะ แล้วลูกสาวของข้าอยู่ที่ไหน”
“ไอ้หลานเวร นี่เจ้ายังมีหน้าที่จะถามอีกเหรอ!” ยุ่นเหว่ยกำลังจะตบยุ่นหลิง แต่หยุดชะงักเมื่อมือของเขาอยู่ห่างจากใบหน้าเพียงหนึ่งนิ้ว ความโกรธของ ยุ่นเหว่ย จางหายไปเมื่อการแสดงออกที่ซับซ้อนปรากฏบนใบหน้าของเขา ไม่ถึงวินาทีต่อมาเขาก็โกรธอีกครั้ง “ไอ้หลานเวรนี่ทำไมเจ้าถึงดูเป็นผู้หญิงมากขนาดนี้! ข้าไม่สามารถทำร้ายเจ้าได้ลงเลย!”
ยุ่นหลิงและยุ่นซานพึ่งจะถูกเขาด่าว่าไป 'ชายชราคนนี้บ้าไปแล้ว'
ทั้งสองไม่สนใจชายชราที่อาละวาดและถอยห่างจากเขาออกมาก้าวหนึ่ง เพราะพวกเขารู้ว่าเขาจะกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลเมื่อเขาโกรธ
“ท่านพ่อลูกสาวของข้าอยู่ไหน” ยุ่นหลิงหันไปทางพ่อของเขาและถาม
ยุ่นซาน มองไปที่เขาอย่างเย็นชา “โบยหนึ่งพันครั้ง!”
“ถูกโบย?” คิ้วของยุ่นหลิงกระตุก
“แม้ว่าข้าจะไม่ขี้อวดเหมือนปู่ของเจ้า แต่ข้าก็ต้องการลูกสาวที่ข้าหวงได้เช่นกัน อุดมคติของข้าคือมีลูกชายสองคนที่สามารถสืบทอดทักษะของข้าและนำตระกูลยุ่นไปสู่ความรุ่งโรจน์และลูกสาวหนึ่งคนที่ข้าสามารถทำลายร่วมกับแม่ของเจ้า ข้าไม่เสียใจที่มีเจ้าและพี่น้อง แต่ตอนนั้นข้าอยากมีลูกสาว” ยุ่นซานถอนหายใจ “ตอนนี้ข้าเป็นคุณปู่ ข้าพลาดวันเกิดของหลานสาวไป 5 ครั้งข้าจะชดเชยมันได้อย่างไร เจ้าต้องถูกลงโทษ!”
“อย่ามาไร้สาระนะ! ข้าอายุยี่สิบสามปีแล้ว มันเป็นเรื่องน่าอายขนาดไหนที่ข้าจะต้องถูกตีทั้งๆที่ข้าโตขนาดนี้แล้ว!”
“ทำไมถึงน่าอายล่ะ? ตอนพ่อของเจ้าอายุสามสิบปีเมื่อข้าก็ตีเขาเมื่อเขาทำผิด” ยุ่นเหว่ยพูดพร้อมกับความโกรธและความลำบากใจของ ยุ่นซานเขาไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องนั้น
“ถามจริงเหอะปู่!” ยุ่นหลิงกระทืบเท้าด้วยความโกรธขณะที่เขามองทั้งสองอย่างไม่พอใจ
ยุ่นเหว่ยละสายตาออกห่างจากยุ่นหลิงอย่างรอบคอบ ในทางกลับกัน ยุ่นซานเริ่มลังเลหลังจากเห็นสีหน้าของลูกชาย ไม่ว่าเขาจะมองอย่างไรการแสดงออกของยุ่นหลิงก็คล้ายกับผู้หญิงที่ถูกทำร้ายอย่างสาหัสซึ่งต้องทนทุกข์ทรมานจากความอยุติธรรมอย่างมาก
เขาไม่กล้าที่จะทำร้ายหรือทุบตีผู้หญิงตราบใดที่พวกเขาเป็นศัตรูกัน แต่เมื่อพูดถึงลูกชายของเขาที่ดูเหมือนเด็กผู้หญิงเขาก็ทนไม่ได้ที่เห็นเขาต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้
ถึงแบบนั้นยุ่นซานก็ต้องฝืนใจของเขา
“ไม่หรอก เจ้าต้องถูกลงโทษ เป็นความผิดของเจ้าที่ทำให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ การปรากฏตัวของลูกสาวของเจ้าทำให้เกิดความวุ่นวายในตระกูลของเรา บางคนเริ่มตั้งคำถามถึงความสามารถของข้าในฐานะหัวหน้าตระกูลเพราะไม่สามารถฝึกนิสัยเจ้าได้อย่างถูกต้องคนอื่นๆ ก็อยากจะเอาชื่อเจ้าออกจากการเป็นทายาทของตำแหน่งหัวหน้าตระกูลเมื่อข้าแก่ตัวไป ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังกังวลเกี่ยวกับภูมิหลังของลูกสาวของเจ้า มันจะไม่ดีสำหรับภาพลักษณ์ของตระกูลยุ่นถ้าแม่ของเธอเป็นโสเภณีจากซ่องแห่งหนึ่งที่เจ้าเคยแวะเวียนมาตลอด”
ใบหน้าของหยุนหลิงไร้ชีวิตชีวา “นี่คือสาเหตุที่ข้าเกลียดการเมืองทำไมมันถึงเป็นปัญหาขนาดนี้?”
"ก็คือ. มีตระกูลอื่นๆ รอให้กลุ่มคู่แข่งของพวกเขาทำพลาด หากตระกูลเหล่านั้นเป็นศัตรูกับเราและรู้ว่าแม่ของลูกสาวเจ้าเป็นโสเภณีพวกเขาจะไม่พลาดเรื่องนี้แน่นอน พวกเขาจะใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้แน่ๆ” ยุ่นซานกล่าวขณะที่ ยุ่นเหว่ย พยักหน้าตาม
ยุ่นหลิงขมวดคิ้วทุกคนดูจริงจังกว่าที่เขาคิด “แล้วลูกสาวของข้าเธอเป็นลูกสาวของข้าจริงๆเหรอ? แล้วถ้าแม่ของเธออยู่ที่นี่ ก็ช่วยเล่าทุกอย่างให้ข้าฟังที”
“เธอมาที่นี่เมื่อสัปดาห์ก่อน เราได้ทำการทดสอบทางพันธุกรรมที่จำเป็นทั้งหมดแล้วและยังทำการทดสอบอีกสามครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เธอเป็นลูกสาวของเจ้าอย่างไม่ต้องสงสัยข้าเองก็เห็นเธอมีความคล้ายคลึงกับเจ้า
แต่เรื่องเกี่ยวกับแม่ของเธอนั้นข้าเองก็ยังไม่รู้ ข้ามีผู้ชายของข้าได้ตรวจสอบแล้ว แต่พวกเขายังไม่กลับมา ลูกสาวของเจ้าก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับแม่ของเธอด้วย”
"เธออยู่ที่ไหน?" ยุ่นหลิงถาม
“เธออยู่ที่ลานบ้านกับแม่และยายเจ้าควรไปพบเธอ เธอมาที่นี่เพื่อเจ้า” ยุ่นเหว่ยชี้ไปที่ทิศทางของลานอย่างเสียไม่ได้ด้วยนิ้วหัวแม่มือของเขา