บทที่ 285

เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงแส้แข็งสีขาวและสีดำฟาดหวดร่างกายชายฉกรรจ์นับสิบ กระดูกทั่วร่างแตกละเอียดลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้นเช่นเดียวกับสัตว์อสูรหมาป่า เนี่ยฟงปลดแหวนในมือพร้อมกับพุ่งติดตามขบวนไปอย่างเร่งรีบ รอยเท้าของหมาป่าย้ำไปตามทางเดิน กิเลนอัสนีปรากฏออกมาพร้อมกับพาผู้เป็นนายขึ้นสู่ท้องฟ้า ไม่นานเนี่ยฟงก็ติดตามขบวนทันเขาหาได้ลงไปด้านล่างแต่เลือกที่จะอยู่บนท้องฟ้าเฝ้ามองรอบด้านแทน ทันใดนั้นเองเขาก็ขมวดคิ้วหันไปมองทางซ้ายมือพบเห็นกลุ่มหมาป่าพุ่งติดตามมา กิเลนอัสนีหันหน้าพุ่งทะยานเข้ามาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงฟาดหวดแส้แข็งในมือด้วยทักษะตัดสายฟ้า ปราณแส้แข็งนับสิบเล่มพุ่งเข้าปะทะจากท้องฟ้า เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ตูม

ไร้ซึ่งเสียงร้องโหยหวนใดๆมีหลายคนพยายามพุ่งติดตาม เนี่ยฟงจึงพุ่งลงไปสังหาร หลังจากนั้นก็นั่งหลังกิเลนอัสนีพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง การซุ่มโจมตียังมีอีกสองครั้งแน่นอนว่าเนี่ยฟงจัดการสังหารทั้งหมดจากท้องฟ้า เมื่ออรุณเริ่มลาลับขอบฟ้าทั้งหมดก็หยุดพัก หลายคนรีบทานอาหารพักผ่อนเพราะการเดินทางอย่างเร่งรีบเสียพลังไปไม่น้อย ล่งซือจัดกองกำลังตรวจตราด้านนอกและในที่พัก เนี่ยฟงแอบซัดแผ่นหินไปโดยรอบที่พักจากบนท้องฟ้า ในระหว่างนั้นเองเนี่ยฟงก็สัมผัสบางอย่างกิเลนอัสนีพุ่งออกไปทางขวามือ ไม่นานก็พบนักรบชุดเกราะผู้หนึ่งนั่งอยู่บนหลังสัตว์อสูรหมาป่าตัวใหญ่ในมือขวาถือทวนเหล็กติดใบมีดรอบด้านทันใดนั้นเองชายผู้นั้นก็ซัดทวนเหล็กในมือออกมา เกราะสายฟ้าสามอันปรากฏออกมาต้านรับ เปรี้ยง กิเลนอัสนีถึงกับต้องโฉบลงด้านล่างเพราะหลบทวนเหล็กที่พุ่งเข้ามา

ทันทีที่ลงมาถึงพื้นกิเลนอัสนีก็กลายเป็นแสงพุ่งเข้าหาผู้เป็นนาย เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วเพราะทวนเหล็กที่พุ่งออกมามันบินกลับมาหาผู้เป็นนายของมันเช่นกัน แส้แข็งทั้งสองถูกกำชับแน่นพร้อมกับมีประกายสายฟ้าพุ่งออกมา นักรบชุดเกราะหาได้ลงจากหลังหมาป่าจ้วงแทงทวนเหล็กออกมาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงโยกตัวหลบแต่ก็ต้องตื่นตกใจปลายทวนหมุนควงดุจสว่าน อาภรณ์สายลมถูกเรียกใช้แต่ก็ต้องกระเด็นออกไปด้านหลัง ทันทีที่เท้าเหยียบถึงพื้นทวนเหล็กก็ถูกจ้วงแทงเข้ามาอีกครั้ง เนี่ยฟงตวัดแส้แข็งในมือเข้าต้านรับ เปรี้ยง เขาถึงกับกระเด็นไปด้านหลังอีกครั้งพร้อมกับกระอักเลือดออกมา แขนทั้งสองปวดชาจากการปะทะ

“ท่านเป็นใครในห้าเทพหมาป่า”

นักรบชุดเกราะหาได้กล่าวสิ่งใดตอบจ้วงแทงทวนเหล็กออกมาอีกครั้ง เนี่ยฟงถอนหายใจพุ่งออกไปด้านหน้าก้มตัวลงตวัดมือขวาใช้แส้แข็งสีขาวต้านรับทวนเหล็กพร้อมกับเบี่ยงตัวไปทางขวาพุ่งทะยานฟาดหวดแส้แข็งสีดำในมือซ้ายเข้าที่ศีรษะของหมาป่าอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง นักรบชุดเกราะรีบถีบเท้ากระโดดลงมา หมาป่าศีรษะยุบตกตายลง ทันใดนั้นเนี่ยฟงก็ต้องโยกตัวหลบทวนเหล็กที่จ้วงแทงเข้ามา ปลายมีดฉีกกระชากเนื้อและหนังของหมาป่าที่ตกตายเลือดสีแดงพุ่งกระฉูด เนี่ยฟงกระโดดไปบนทวนพร้อมกับพุ่งเข้าหาเมื่อได้ระยะก็กระโดดฟาดหวดแส้แข็งในมือทั้งสอง เปรี้ยง แต่ก็ต้องตื่นตกใจที่นักรบผู้นั้นตวัดทวนเหล็กขึ้นมาต้านรับอย่างทันท่วงที เนี่ยฟงใช้จังหวะถีบที่ด้ามทวนกระโดดถอยออกมา

เนี่ยฟงพุ่งเข้าประชิดสองสามครั้งแต่ก็หาได้ทำสิ่งใดนักรบชุดเกราะด้านหน้าได้ ทุกครั้งที่เข้าโจมตีประชิดจะถูกทวนเหล็กต้านรับตลอดเวลา

“ไอ้หนู กลอุบายเช่นนี้เจ้ายังดูไม่ออกอีกรึ”

เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้ว

“อย่างไรขอรับ”

“ทุกอย่างอยู่ที่การสะบัดมือ”

เนี่ยฟงได้ยินเช่นนั้นก็แสยะยิ้มเร่งโคจรลมปราณพุ่งเข้าหานักรบด้านหน้าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาหาได้คิดโจมตีที่ร่างกายที่เป็นเป้าใหญ่ แต่เลือกที่จะโจมตีแขนขวาที่สวมแหวนเอาไว้ แส้แข็งในมือฟาดหวดทวนเหล็ก เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เมื่อได้จังหวะเนี่ยฟงก็พุ่งเข้าประชิดอีกครั้งแต่ครั้งนี้เมื่อเข้ามาตรงกลางก็โยกตัวไปทางขวาง้างมือซ้ายหมายฟาดหวดแส้แข็งสีดำ เขาหรี่ตามองที่มือขวาทันใดนั้นมันก็ถูกสะบัดเก็บทวนเหล็กและนำออกมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงแสยะยิ้มฟาดหวดแส้แข็งสีขาวไปที่แขนขวาแทน เปรี้ยง เสียงกระดูกแตกดังลั่นออกมา ทวนเหล็กในมือถึงกับร่วงลงพื้น ทันในนั้นเองเนี่ยฟงก็ถูกมือซ้ายบีบจับไปที่ลำคอพร้อมกับถูกฟาดลงกับพื้น ตูม ตูม ตูม เกราะสีฟ้าแตกร้าวอย่างเห็นได้ชัด กระดูกภายในร่างปวดร้าวไปหมด

เนี่ยฟงกัดฟันทนสะบัดมือทั้งสองเก็บแส้แข็งนำมีดสั้นสีดำออกมาจ้วงแทงมายังข้อมือซ้ายที่บีบลำคออยู่ ทันทีที่ร่วงลงพื้นเขาก็สะบัดมือขวาเก็บมีดสั้น กำชับแส้แข็งสีขาวกระหน่ำฟาดไปที่หน้าอก เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ชุดเกราะยุบตัวลงตามแรงปะทะ ในจังหวะสุดท้ายเนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณใช้ออกด้วยทักษะฝ่าธรณี ปราณแส้แข็งพุ่งเข้าปะทะเสียงดังสนั่น เปรี้ยง ตูม ชุดเกราะด้านหน้าถูกทำลายกระเด็นไปด้านหลัง ทันใดนั้นเนี่ยฟงถึงกับตื่นตกใจกับภาพที่เห็นหาได้มีคนสวมชุดเกราะ มันเป็นเพียงชุดเกราะธรรมดา เนี่ยฟงรีบแผ่ลมปราณตรวจสอบก็พบว่าไม่มีผู้ใดอยู่ในบริเวณ เมื่อตรวจสอบในชุดเกราะก็พบว่ามีชุดอักขระศักดิ์สิทธิ์อยู่ด้านใน เขาจึงใช้มีดสั้นสีดำตัดส่วนนั้นออกมาพร้อมกับปลดแหวนออกมาจากมือขวา หลังจากนั้นก็พุ่งทะยานกลับไปหาพวกล่งซือ

รุ่งเช้าทั้งหมดก็เร่งเดินทางอีกครั้ง ตลอดระยะเวลาเดินทางหาได้มีกลุ่มนักรบหมาป่าเข้าโจมตี ไม่ถึงสองวันที่หมดก็กลับยังเมืองฉือซี่จาง สภาพโดยรอบมีแต่ซากศพของทหารและชาวเมืองอยู่เต็มไปหมด ล่งซือยังไม่พาผู้ใดเข้าไปในมือแต่ส่งหน่วยลาดตระเวนเข้าไปตรวจสอบ ไม่ถึงหนึ่งเค่อหน่วยลาดตระเวนก็กลับมาพร้อมกับสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก

“เกิดสิ่งใดในเมืองกัน”

หลายคนเลือกที่จะไม่กล่าวสิ่งใดตอบทำได้แต่ก้มหน้านิ่ง เนี่ยฟงเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วพุ่งหายเข้าไปในมือ เช่นเดียวกันไม่ถึงหนึ่งเค่อก็พุ่งออกมาพร้อมกับกำหมัดในมือทั้งสองแน่น

“เจ้าพบเห็นสิ่งใดด้านใน”

“พวกเราถอยออกไปตั้งค่ายด้านนอกเถอะ แล้วส่งคนครึ่งหนึ่งเฝ้าดูแล ส่วนที่เหลือเข้าไปจัดการในเมือง”

ล่งซือขมวดคิ้วหันมามองเนี่ยฟงและหน่วยลาดตระเวน ทันทีที่แบ่งกำลังคนเสร็จสิ้นเป็นล่งซือที่นำกำลังที่เหลือเข้ามาด้านในเมือง ทันทีที่ผ่านประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงสำรอกมาจากทางด้านหลัง ล่งซือเองก็แทบจะกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ เพราะภาพด้านหน้าชั่งน่าสะอิดสะเอียนมากนัก บริเวณกำแพงเมืองด้านในมีผู้ชายฉกรรจ์แปดคนนอนอยู่บนพื้นบริเวณท้องถูกฝ่า ลำไส้ทั้งหมดถูกควักออกมาติดเป็นตัวอักษรหมาป่าบนกำแพง ผู้คนในเมืองที่ถูกสังหารถูกตัดศีรษะแยกกับลำตัววางเป็นกองเอาไว้ กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ เนี่ยฟงได้แต่ส่ายศีรษะไปมา

“คนที่ยังพอมีสติช่วยข้าจัดการซากศพ ส่วนที่เหลือออกไปทำใจที่นอกเมือง”

สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงก็เข้าไปจัดการกำแพงที่มีลำไส้ที่กำแพง ถึงจะจัดการลำไส้แล้วแต่ก็หลงเหลือรอยเลือดอยู่ ซากศพค่อยๆถูกขนย้ายออกมารวมกันที่ด้านข้างของเมือง เกือบสองชั่วยามด้านในก็ถูกจัดการจนหมด เนี่ยฟงสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าขนาดใหญ่ใต้กองซากศพทับซ้อนกันสองวง ทันทีที่สร้างเสร็จสิ้นเขาก็เร่งโคจรลมปราณซัดฝ่ามือลงพื้นทันที เปรี้ยง กองซากศพค่อยๆจมหายลงไปในพื้นดินอย่างช้าๆ อรุณใกล้ลาลับขอบฟ้าล่งซือก็ให้คนออกไปตามอีกกลุ่มที่ด้านนอกกลับเข้าเมือง ตลอดเวลาทั้งคืนความเงียบเข้าปกคลุมทั่วทั้งบริเวณได้ยินเพียงเสียงไม้ที่ติดไฟเพียงแค่นั้น แต่ละคนล้วนแล้วแต่อ่อนแรง

รุ่งเช้าล่งซือให้คนออกไปแจ้งข่าว หลังจากนั้นทั้งหมดก็อยู่ประจำการรอที่เมืองฉือซี่จาง เนี่ยฟงนำแผนเหล็กที่ตัดออกมาจากชุดเกราะออกมาศึกษาชุดอักขระศักดิ์สิทธิ์ด้านใน แต่ยังไม่ถึงสองเค่อ คนที่ออกไปแจ้งข่าวก็ต้องรีบกลับเข้าเมืองในสภาพบาดเจ็บ ล่งซือและเนี่ยฟงรีบลงจากกำแพงเมืองเข้าหาชายผู้นั้นอย่างเร่งรีบ ทันทีที่ชายผู้นั้นเห็นทั้งสองก็รีบเอ่ยวาจาออกมา

“ตอนนี้กลุ่มหมาป่าได้มาที่นี่ในระยะแปดลี้แล้ว ข้าหลบหนีมาเพื่อแจ้งข่าว”

ล่งซือถึงกับขมวดคิ้วหันมาจ้องมองเนี่ยฟงที่ตอนนี้แสยะยิ้มกำหมัดทั้งสองแน่น

“ล่งซือพาชาวบ้านทั้งหมดไปรวมกันที่ด้านหลังของเมือง จัดกำลังคนเป็นสี่ส่วน ส่วนที่หนึ่งคุ้มกันชาวบ้าน ส่วนที่สองและสามช่วยกันตรวจค้นบ้านเรือนนำน้ำมันออกมาให้มากที่สุด ส่วนที่สี่ติดตามข้ามา”