บทที่ 284

ตลอดระยะเวลาสองเดือนทัพของเหมาหนานบุกยึดพื้นที่ได้หลายสิบเมือง หน่วยพยัคฆ์เป็นที่กล่าวถึงทั่วเขตเมืองเช่นเดียวกับชื่อของล่งซือ อ๋องมู่เสียทหารไปในช่วงสองเดือนหลายหมื่นคนเร่งเกณฑ์ทหารเพิ่ม ในขณะเดียวกันเทพหมาป่าตกตายไปหนึ่งคนแล้วพวกทั้งสี่จึงรวมตัวกันนำกองกำลังหมาป่าที่แอบซุ่มไว้ออกมา ในระหว่างที่ตอนนี้อรุณเริ่มลาลับขอบฟ้าหน่วยพยัคฆ์กำลังรับหน้าที่ขนย้ายชาวบ้านกลับเมืองระหว่างสงคราม ตอนนี้ทั้งหมดหยุดพักอยู่บริเวณลานกว้างกลางทาง หลายคนเริ่มนำเนื้อแห้งอาหารออกมาทำอาหารเย็น กองไฟหลายสิบกองเริ่มถูกก่อขึ้นสำหรับทำอาหารและให้แสงสว่างยามค่ำคืน หน่วยพยัคฆ์เริ่มแบ่งกำลังคนพักและรักษาเวรยาม อีกทั้งยังส่งออกไปลาดตระเวนอีกสิบกว่าคน

ยามจื่อ ในระหว่างที่ทุกคนหลับนอนเสียงหอนยาวของหมาป่าก็ดังขึ้น หน่วยพยัคฆ์เริ่มที่จะมีการตื่นตัวปลุกผู้คนตื่นกันบ้างแล้วสัตว์อสูรที่ใช้ลากเกวียนเริ่มตื่นตัวร้องคำราม ดวงตานับพันคู่สีแดงก่ำปรากฏออกมารอบทิศทาง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงบางอย่างปะทะพื้นดิน เปรี้ยง ประกายสายฟ้าพุ่งออกไปล้อมบริเวณกลุ่มชาวบ้านไม่ถึงสองลมหายใจก็ปรากฏโดมสีฟ้าขึ้นมาครอบทั้งหมดเอาไว้ ล่งซือยกยิ้มตะโกนออกมาเสียงดังลั่น

“สังหารพวกมันทั้งหมด คุ้มกันชาวบ้าน”

ปราณดาบและกระบี่พุ่งออกไปรอบทิศทางพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของหมาป่า เกือบครึ่งชั่วยามที่หน่วยพยัคฆ์สังหารหมาป่านับพันตัวที่บุกเข้ามา เหล่าชาวบ้านที่อยู่ในโดมต่างส่งเสียงเฮดังลั่น แต่ทว่าล่งซือต่างออกไปทันทีที่ตรวจสอบซากศพของหมาป่าก็พบว่าพวกมันมีพิษร้ายแฝงมากับขนของมัน ล่งซือคิดเอ่ยวาจาสั่งการก็ไม่ทันเสียแล้วมีหลายคนร่วงลงไปนอนกับพื้น ทันใดนั้นเองก็พบว่ามีใครบางคนเดินเข้ามาพร้อมกับป้อนเม็ดยาให้ เมื่อลืมตาขึ้นมา

“อีกไม่นานเจ้าก็จะดีขึ้น ฝากแบ่งเม็ดยาให้แก่คนที่เหลือด้วยข้าจะจัดการเอง”

หลังจากมอบขวดยาให้ล่งซือสองขวดเนี่ยฟงก็ก้าวเดินออกไปด้านหน้ากำชับแส้แข็งในมือขวาเอาไว้ เขายืนจ้องมองชายฉกรรจ์ศีรษะโล้นยืนอยู่บนกระบี่ลอยอยู่บนท้องฟ้า

“น่าเสียดายยิ่งนักที่เจ้าเข้าร่วมกับเหมาหนานแล้ว เช่นนั้นข้าคงต้องสังหารเจ้าแล้ว”

“ข้าเองก็ไม่คิดว่าจะพบท่านเช่นกันหนึ่งในห้าเทพหมาป่าสุ่ยจังหู่ เมื่อหลายเดือนก่อนท่านคงได้รับของขวัญที่ข้ามอบให้แล้ว ได้ยินเสียงร้องของท่านคงดีใจไม่น้อย”

สุ่ยจังหู่ขมวดคิ้วครุ่นคิด เนี่ยฟงเมื่อเห็นเช่นนั้นก็แสยะยิ้ม แอบสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ใต้เท้า ทันใดนั้นสุ่ยจังหู่ก็สะบัดมือทั้งสองกำชับอาวุธเป็นเคียวคู่พุ่งลงมาจากกระบี่ พร้อมกับฟาดฟันเคียวทั้งสองในมือ เนี่ยฟงแสยะยิ้มกระทืบเท้าขวา วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าส่องแสงเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งเข้าหาสุ่ยจังหู่ แต่เนี่ยฟงก็ต้องขมวดคิ้วเพราะเถาวัลย์หาได้รัดตัวสุ่ยจังหู่เอาไว้ได้ เนี่ยฟงรีบตวัดแส้แข็งในมือเข้าต้านรับเคียวที่พุ่งเข้ามาจากด้านข้าง เคร้ง ทันทีที่เนี่ยฟงฟาดหวดแส้แข็งในมือออกไปสุ่ยจังหู่ก็หายตัวไปเสียแล้ว

“ในเมื่อท่านคิดว่าท่านได้เปรียบ ท่านคิดผิดเสียแล้ว”

เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณใช้ออกด้วยทักษะเหยียบนภาทันใดนั้นก็จางหายไปในความมืด เสียงปะทะดังลั่นไปมาโดยรอบ เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง บางครั้งมีประกายไฟพุ่งออกมาจากการปะทะ ล่งซือเองเมื่ออาการเริ่มดีขึ้นแล้วก็ออกมาดูการต่อสู้ก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะได้ยินแต่เสียงปะทะเพียงแค่นั้นและประกายไฟวูบวาบ เคร้ง เคร้ง เคร้ง สุ่ยจังหู่เองถึงกับตื่นตกใจเพราะชายหนุ่มด้านหน้ามีความเร็วที่มากกว่าตนมากนักทำให้ตอนนี้ตนเป็นฝ่ายตั้งรับเสียแล้ว เคร้ง เคร้ง เคร้ง ไม่ถึงสิบลมหายใจเคียวในมือขวาก็กระเด็นร่วงลงพื้น เนี่ยฟงพุ่งเข้าประชิดเร่งโคจรลมปราณไปที่แส้แข็งพร้อมกับฟาดหวดออกไป ปราณแส้แข็งพุ่งผ่านร่างกายของสุ่ยจังหู่ปะทะกับพื้นดินด้านหลังเสียงดังสนั่น เปรี้ยง

ชาวบ้านที่อยู่ในโดมและเหล่าทหารถึงกับตื่นตกใจกับภาพที่เห็นชายฉกรรจ์ชุดดำศีรษะโล้นร่างกายขาดเป็นสองท่อนแต่ก็ยังพุ่งหลบออกมาได้ เนี่ยฟงเองก็แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“เจ้าจะตกใจทำไมไอ้หนู สังเกตดีดีสิ”

เนี่ยฟงหรี่ตาจ้องมองร่างของสุ่ยจังหู่อยู่นานก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ที่แท้เทพหมาป่าทั้งห้าก็เป็นพวกปาหี่นั้นเอง”

สุ่ยจังหู่เองก็หัวเราะออกมาเช่นกันพร้อมกับร่างที่ขาดครึ่งค่อยๆรวมกันอีกครั้ง

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ปาหี่หรือไม่ข้าจะสังหารเจ้าไอ้เด็กเวร”

สุ่ยจังหู่สะบัดมือขวานำเคียวเล่มใหม่ออกมาถือพร้อมกับซัดออกไป เนี่ยฟงตวัดแส้แข็งปัดป้องพร้อมกับก้มตัวหลบเคียวในมือซ้ายที่ถูกฟันออกมา สุ่ยจังหู่โยกตัวคว้าจับเคียวที่กระเด็นฟาดฟันออกมาอีกครั้ง เนี่ยฟงต้องพลิกตัวหลบออกไปทางซ้ายพร้อมกับตวัดแส้แข็งขึ้น เคร้ง สุ่ยจังหู่ใช้เคียวในมือซ้ายต้านรับ ทันทีที่ลุกขึ้นยืนเนี่ยฟงก็สะบัดมือซ้ายกำชับแส้แข็งสีดำในมือพร้อมกับพุ่งเข้าหาสุ่ยจังหู่ เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เกือบครึ่งเค่อที่ทั้งสองเข้าปะทะกัน ในระหว่างนั้นเองก็มีเสียงหอนยาวของหมาป่าดังขึ้นอีกครั้ง ล่งซือรีบสั่งการกระจายกำลังคนป้องกันชาวบ้าน ทางด้านสุ่ยจังหู่ตอนนี้แขนทั้งสองด้านช้าไร้ความรู้สึกอีกต่อไป ทันในนั้นเนี่ยฟงก็เอ่ยวาจาออกมา

“ท่านได้กลิ่นหอมหรือไม่”

สุ่ยจังหู่ได้ยินเช่นนั้นก็หยุดชะงักไปชั่วครึ่งลมหายใจ แต่นั่นก็เป็นโอกาสของเนี่ยฟงเองเช่นกันเกราะสายฟ้าสองอันปรากฏที่ด้านหลังของสุ่ยจังหู่ปิดทางหนีพร้อมกับมีเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งออกมารัดขาทั้งสองและบริเวณหน้าอกเอาไว้ เมื่อสุ่ยจังหู่ยืนนิ่งเนี่ยฟงก็กระหน่ำฟาดหวดแส้แข็งในมือ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง พร้อมกับเสียงกระดูกดังลั่นเสียงร้องโหยหวนด้วยความปวดพร้อมกับคำด่าทอดังมาจากสุ่ยจังหู่ ล่งซือที่หันไปมองถึงกับตื่นตกใจกับสภาพของชายฉกรรจ์ที่ปะทะเนี่ยฟงแขนและขาทั้งสองหักขดงอ ทั่วร่างปริแตกเลือดสีแดงไหลย้อมออกมาจากบาดแผล เนี่ยฟงเดินเข้าไปกระซิบข้างๆหู

“ท่านอย่างรู้หรือไม่ว่าเฟินจวี๋ฟู่พบเห็นสิ่งใดก่อนตกตายไป”

เนี่ยฟงสะบัดมือทั้งสองเพื่อเก็บแส้แข็งเขานำขวดยาออกมามือไว้หนึ่งขวด ทันทีที่เปิดจุกขวดยาก็นำมาให้สุ่ยจังหู่สูดดม หลังจากนั้นก็สะบัดมือขวาเก็บขวดยาพร้อมกับสลายเกราะสายฟ้า สุ่ยจังหู่ร่วงลงไปนอนกับพื้นดินทุรนทุรายส่งเสียงร้องด้วยความหวาดกลัว เนี่ยฟงหาได้สนใจพุ่งเข้าไปช่วยเหลือคนที่เหลือเข้าสังหารฝูงหมาป่าอีกฝูงที่บุกเข้ามา เกือบชั่วยามทุกอย่างก็เสร็จสิ้น หลายคนได้รับบาดเจ็บรักษาตัว ทันทีที่อรุณเริ่มทอแสงยามเช้าหลายคนเริ่มตื่นนอน ขบวนทั้งหมดเริ่มออกเดินทางอีกครั้งในระหว่างนั้นก็มีหน่วยลาดตระเวนกลับมายังขบวนคนหนึ่งพร้อมกับได้รับบาดเจ็บสาหัส ล่งซือรีบพุ่งเข้าหาทันที ชายผู้หนึ่งรีบเอ่ยวาจาออกมา

“มีกองกำลังทหารสวมชุดเกราะสีดำนั่งสัตว์อสูรหมาป่ากำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ พวกมันไร้ความรู้สึกพวกเราทั้งหมดถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม”

สิ้นเสียงกล่าวชายผู้นั้นก็สิ้นลมหายใจ ล่งซือรีบแจ้งข่าวแก่ทุกคนรีบออกเดินทาง เนี่ยฟงรับหน้าที่รั้งท้ายของขบวน เขาสะบัดมือขวาสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าไว้อยู่เต็มพื้นบริเวณที่พักเดิม ไม่ถึงหนึ่งชั่วยามกองกำลังที่หน่วยลาดตระเวนกล่าวก็มาถึง พวกมันสวมชุดเกราะสีดำนั่งอยู่บนสัตว์อสูรหมาป่ามีธงขนาดใหญ่โบกสะบัดอยู่ด้านหลังเป็นรูปหัวหมาป่ามีทั้งหมดหลายสิบคนทันทีที่พวกมันพบเห็นเนี่ยฟงก็พุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงทำได้เพียงถีบเท้าถอยออกมา เมื่อทั้งหมดอยู่ในวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่วางเอาไว้เขาก็รีบซัดฝ่ามือขวาลงไปที่พื้น เปรี้ยง พื้นดินแข็งก็ยุบตัวลงเป็นโคลนดูดหมาป่าตัวใหญ่ เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือทั้งสองถือแส้แข็งในมือพุ่งเข้าปะทะ เขาพุ่งสังหารทหารเรียงตัว เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ศีรษะถูกทุบตีจนบี้แบน เลือดสีแดงและไขสมองสาดกระจาย แต่ทว่าทหารที่เหลือก็หามีผู้ใดหวาดกลัว กำชับดาบในมือฟาดฟันเพลงดาบเข้าหาเนี่ยฟง ถึงแม้จะถูกฝ่ายเดียวกันก็ตาม เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ

เนี่ยฟงใช้เวลาอยู่นานกว่าจะสังหารคนทั้งหมดลง เขาไม่มีเวลาที่จะปลดแหวนออกจากซากศพเพราะต้องรีบติดตามคนที่เหลือไป ทันทีที่เนี่ยฟงพุ่งติดตามมาได้ประมาณสามลี้ก็พบเห็นซากศพด้านหน้า มีทั้งคนจากหน่วยพยัคฆ์และชาวบ้านนอนตกตายอยู่นับสิบคน เขารีบเข้าไปสำรวจทันใดนั้นเขาก็พุ่งเข้าหาเด็กน้อยผู้หนึ่งที่นอนลมหายใจรวยรินแต่ทว่าก็ช่วยเหลือไม่ทันเด็กน้อยตกตายไปเสียก่อน เสียงฝีเท้าฝีเท้าย้ำหนักลงพื้นเนี่ยฟงหันไปมองก็พบทหารสวมชุดเกราะสีดำนั่งบนหลังหมาป่าสิบตัวล้อมเนี่ยฟงเอาไว้

“แม้แต่เด็กน้อยพวกเจ้าก็สังหารไม่เว้น เช่นนั้นข้าจะสังหารพวกเจ้าติดตามเด็กน้อยผู้นี้เอง”

สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงก็ระเบิดพลังลมปราณออกมา ตูม