SEEA 165: บทเรียนสำหรับมังกรจระเข้ ฟรี
SEEA 165: บทเรียนสำหรับมังกรจระเข้
“นายต้องเชื่อมั่นในตัวเอง!” เฉินฟานแอบให้กำลังใจตัวเองในใจแล้วขอให้หวังปิงจอดรถที่ประตูสวนเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับรถ
เมื่อเขาลงจากรถ อู่รุยอู รู้สึกอาย ไม่ได้จับแขนของ เฉินฟาน และเดินไปกับเขา จากนั้นเธอก็ยิ้มและทำหน้าบึ้งใส่ หยุนเมิ่ง
แน่นอนว่าเธอรู้สึกละอายใจแบบเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ รู้สึกอายมากกว่าและเดินไปหาเฉินฟานอย่างขี้อายและพวกเขาก็เดินไปข้างใดข้างหนึ่ง
“ไปที่นี่กันเถอะ บาร์บีคิวอาหารทะเลอร่อยมาก” ก่อนที่เขาจะก้าวไปไม่กี่ก้าวเฉินฟานก็ชี้ไปที่หนึ่งในร้านค้า
ร้านอาหารซึ่งตั้งอยู่ติดกับ บูหลันการ์เด้น นั้นดีมาก เป็นร้านอาหารทะเลที่ให้บริการอาหารทะเลเต็มรูปแบบที่สวยงามมาก เฉินฟาน พา หยุนเมิ่ง มาที่นั่นหลายครั้ง
ทั้งสี่คนเป็นคนหนุ่มสาวและแน่นอนว่าไม่มีใครรังเกียจที่จะกินบาร์บีคิวอาหารทะเล เมื่อเข้ามาในห้องโถง เฉินฟาน พูดอย่างไม่เป็นทางการว่า“ไปที่ห้องหรือในห้องโถง?”
พวกเขาไม่แน่ใจว่าเขาคุยกับใคร หวังปิงเป็นคนเดียวที่จู้จี้จุกจิกเกี่ยวกับอาหารของเขาและหยุนเมิ่งจะทำทุกอย่างที่เฉินฟานตัดสินใจ อู่รุยอู เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตอบกลับมาจึงมองไปรอบ ๆ และพบว่าห้องโถงไม่มีคนพลุกพล่านและพูดว่า“ในห้องโถง ห้องเย็นเกินไปและไม่มีความสุข”
"ตกลง!" เฉินฟานชี้ไปที่ตำแหน่งใกล้หน้าต่างและพูดว่า“นั่นเป็นตำแหน่งที่ดีใกล้หน้าต่าง มีเพียงไม่กี่คนที่อยู่ใกล้ ๆ ทุกคนไปนั่งเถอะ ฉันจะไปห้องน้ำ”
เฉินฟาน มีไหวพริบมาก เขาชี้ไปที่ตำแหน่งสี่คน ถ้าเขาปล่อยให้พวกเขานั่งลงก่อน หยุนเมิ่ง และ อู่รุยอู ที่จะนั่งด้วยกันเขาจะไม่ทำให้ใครขุ่นเคืองและเขาสามารถนั่งกับ หวังปิง ได้
เมื่อเขากลับมาจากห้องน้ำและทั้งสามคนก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง หวังปิงนั่งอยู่คนเดียวด้านหนึ่งค้นคว้าเมนูด้วยดวงตาที่เปล่งประกายทั้งสองขณะที่หยุนเมิ่งและอู่รุยอูมองไปที่เฉินฟานอย่างเงียบ ๆ
“ฟิ้ว!” เฉินฟานหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปที่ด้านข้างของหวังปิงอย่างรวดเร็วและนั่งลง
การทนทุกข์กับความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่เนื่องจากความประมาทเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการอธิบายอารมณ์ของ เฉินฟาน ในขณะนี้ การได้เห็นเกาหลีใต้ถูกทุบตีนั้นยอดเยี่ยมมากและมีช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นร่วมกับ อู่รุยอู ซึ่งในที่สุดก็ลืม หยุนเมิ่ง ไป
โต๊ะเต็มไปหมดอย่างรวดเร็วโดยอาหารและปลา กุ้งทุกสายพันธุ์ก็ร้อนฉ่าบนแผ่นเหล็กร้อนที่มีควันพวยพุ่งและกลิ่นหอมทำให้น้ำลายไหล
หวังปิงไม่อดทน เปลือกของกุ้งไม่ได้เป็นสีทองอย่างสมบูรณ์เขาเอาตะเกียบของเขาแล้วหยิบสองชิ้นแล้วชิม
“นายชอบกินแบบสุกๆดิบๆด้วยหรือ” เฉินฟานไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้คิดว่าผู้ชายคนนี้หิวมาก?
“กุ้งจะดีที่สุดเมื่อสุกเพียงครึ่งเดียวเพื่อไม่ให้ไข่กุ้งข้น เหมือนกับการดื่มไข่แดงสุกๆดิบๆรสชาติดี!” หวังปิงเลิกคิ้วและกินกุ้งต่อไป
เฉินฟานเตะเขาด้วยปลายเท้าแอบทำสีหน้า“อย่าเพิ่งกิน”
หวังปิงยังเป็นคนฉลาด เขารู้ว่าเฉินฟานคิดอะไรอยู่ แต่เขาแค่หัวเราะและส่งเสียงอาสองคน เขาไม่สนใจ เฉินฟาน เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่สามารถช่วยได้
ในไม่ช้าปัญหาของ เฉินฟาน ก็มาถึง
ในอดีต เฉินฟาน เคยมาที่นี่กับ หยุนเมิ่ง สองสามครั้ง เฉินฟานชอบกินกุ้งและเมื่อกุ้งใกล้จะพร้อมแล้วหยุนเมิ่งก็จะคีบสองสามอย่างกระจายปรุงรสแล้วให้เฉินฟาน
อู่รุยอู ไม่รู้สึกอิจฉาอย่างแน่นอนเมื่อน้องสาวบุญธรรมของเขาทำเช่นนี้ แน่นอนว่าในฐานะแฟนของเขา เธอต้องการแสดงความรู้สึกของเธอด้วยดังนั้นเธอจึงหยิบปลาหมึกสองสามชิ้นและส่งให้เฉินฟาน
ทันทีที่เธอทำเช่นนี้ หยุนเมิ่ง มองไปที่ อู่รุยอู อย่างประหม่าและไร้เดียงสาทันที
หยุนเมิ่ง แม้ว่าเธอจะยังเด็ก แต่ก็เข้าใจการกระทำของ อู่รุยอู มันค่อนข้างชัดเจนและรู้สึกว่าพวกเขาเกินกว่าการกระทำของมิตรภาพทางธุรกิจทั่วไป จากนั้นเธอก็รู้สึกถึงความขมขื่นที่ท้องของเธอแผ่ซ่านไปทั่วหน้าอกของเธอและหน้าอกของเธอรู้สึกเจ็บ
อู่รุยอู หน้าแดงเล็กน้อยเมื่อ หยุนเมิ่ง จ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เป็นประกายสวยงามทั้งสองของเธอซึ่งมองไปที่ เฉินฟาน โดยกล่าวหาว่าเขาไม่ได้บอกตัวตนของ หยุนเมิ่ง แต่เฉินฟานจะไม่กล้ามองไปที่เธอโดยตรงก้มหน้าลงและกินกุ้งในจานต่อไป
ค่อยๆหยิบถ้วยขึ้นมาอู่รุยอูผู้หน้าแดงต้องดื่มน้ำเพื่อซ่อนความลำบากใจของเธอ
ในขณะที่เธอดื่ม อู่รุยอู ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ท่าทางของ หยุนเมิ่ง …
เมื่อความคิดบางอย่างปรากฏขึ้นยิ่งมีคนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น ตัวอย่างเช่นพระธรรมนั่งและทำสมาธิในขณะที่บอกว่าเขาจะไม่เพลิดเพลินไปกับความคิดที่โง่เขลา แต่ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งคิดถึงมัน อีกตัวอย่างหนึ่งคือเมื่อเด็กชายบังเอิญเห็นสาวสวยเดินมาในใจเขาจะพูดกับตัวเองว่าเขาไม่ควรถึงจุดสุดยอด แต่เขาไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เนื่องจากความคิดชั่วร้ายยังคงเกิดขึ้น
อย่างไรก็ตาม อู่รุยอู รู้สึกสับสน เธอรู้สึกได้ถึงการแสดงออกที่ดื้อรั้นบนใบหน้าของ หยุนเมิ่ง การกระทำที่หลีกเลี่ยงโดยเจตนาของ เฉินฟาน และทุกอย่างรู้สึกผิด แต่มันไม่ใช่เวลาที่จะตั้งคำถามกับสิ่งเหล่านั้น ในขณะนี้เธอทำได้เพียงแค่ระงับความสงสัยของเธอ
ทุกคนอยู่ในความคิดของตัวเองและมีสายตาที่มองมาที่นี่และที่นั่นระหว่างมื้ออาหาร อู่รุยอู กัดริมฝีปากของเธอและให้ เฉินฟาน ดูอย่างมีคำถาม เฉินฟาน ทำได้เพียงพยายามหลีกเลี่ยงการสบตาและเขาก็ขอให้พวกเขากินอย่างรวดเร็วและออกไปแม้ว่าเขาจะยังไม่อิ่มท้องก็ตาม
แน่นอนความปรารถนาของเขาที่จะซ่อนบางสิ่งบางอย่างทำให้ความสงสัยของ อู่รุยอู อยู่ลึกลงไป
อย่างลึกลับนักแสดงนำและนักแสดงสาวเดินไปด้วยกันช้าๆโดยไม่พูด หวังปิงเช็ดน้ำมันออกจากปากของเขาแล้วและขับรถกลับไปที่วิลล่า
เมื่อพวกเขากลับถึงบ้านก็เป็นเวลา 13:20 น. หยุนเหมิงจึงต้องบอกลาทั้งสองคนและถือกระเป๋ากระต่ายไปโรงเรียน
“ทำไมเธอถึงมองฉันแบบนั้น” เฉินฟานที่นั่งอยู่บนโซฟาถาม “บาร์บีคิวรสชาติเป็นอย่างไร”
“นายรู้สึกผิด!” อู่รุยอู ไม่ตอบคำถามของเขา เธอจ้องไปที่ เฉินฟาน ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำของเธอ “นายไม่เห็นการแสดงออกบนใบหน้าของหยุนเมิ่งตอนที่ฉันตักอาหารให้นายหรือ? ราวกับว่าเธอต้องทุกข์ทรมานอย่างมาก”
"คือมัน?" เฉินฟานแสดงความสับสนและเพิกเฉยและยิ้ม “ตอนนี้ฉันหิวเกินไปและกำลังจดจ่ออยู่กับการกิน”
“นายมีความสัมพันธ์อย่างไรกับเธอ” อู่รุยอู ดึงความกล้าที่จะพูดออกมา “นายไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดดังนั้นฉันกลัวว่านาย…นาย…” อู่รุยอูรู้สึกเขินที่จะพูดจบประโยคของเธอ แต่ใคร ๆ ก็เข้าใจความหมายของเธอ
“จะมีความสัมพันธ์อะไรกัน” ด้วยลิ้นของเขาเลียริมฝีปากที่แห้งของเขาเฉินฟานถาม “เธอสูญเสียคนที่เธอรักไปตั้งแต่อายุยังน้อยเธออาจจะผูกพันกับฉันมากกว่านี้”
“วิธีที่ หยุนเมิ่ง มองไม่ใช่สิ่งที่แนบมาเลย มันเป็นรูปลักษณ์ที่มี แต่คนรักเท่านั้น” อู่รุยอู ค่อยๆผลักผมของเธอที่หลังใบหูของเธอ ตอนนี้เธอไม่แน่ใจ ตราบใดที่ยังไม่มีข้อพิสูจน์เธอก็ยังไม่สามารถสรุปได้
“เอาล่ะเอาล่ะ เธอกำลังอิจฉาคนผิด คนและใบหน้าที่แตกต่างกันแสดงอารมณ์ที่แตกต่าง ตัวอย่างเช่นเมื่อมีคนโกรธพวกเขาก็หัวเราะ คนอื่นร้องไห้เมื่อพวกเขาโกรธ เธอเข้าใจผิด หยุนเมิ่ง เธอไม่ได้หมายถึงสิ่งที่เธอคิดจากการแสดงออกของเธอ”
เฉินฟานยื่นมือไปสัมผัสผมสีทองของอู่รุยอูที่พิงเขาจากนั้นก็ลูบลงไปเหมือนลูกแมว “ลองดู หวังปิง เช่น หวังปิงเป็นคนที่น่ารังเกียจ แต่ไม่สามารถสังเกตได้จากการแสดงออกบนใบหน้าของเขา ในทำนองเดียวกันเธอไม่สามารถสรุปได้อย่างสุ่มสี่สุ่มห้าจากสองสามสำนวนว่าฉันมีอะไรเกี่ยวข้องกับหยุนเมิ่ง!”
อู่รุยอู ยิ้มให้กับตัวอย่างโง่ ๆ ที่เขายกให้ แม้ว่าจะรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นผิด แต่เธอก็รู้ว่าเธอจะไม่ได้รับคำตอบหากเธอยังคงถามและเธอก็แอบตัดสินใจในใจว่าเธอจะสังเกตเขาอย่างพิถีพิถันนับจากนั้นเป็นต้นไป ท้ายที่สุด หยุนเมิ่ง ที่บริสุทธิ์และสวยงามก็เหมือนเค้กที่หวานและอร่อยที่นั่น เขาเป็นหมาป่าและความเป็นไปได้ที่เขาจะไม่สามารถต้านทานมันได้ก็มีสูง
เฉินฟาน เพิ่งใช้ หวังปิง เป็นคำอุปมา แต่ตอนนี้เขาเริ่มที่จะทำมันด้วยตัวเอง มือซ้ายของเขาที่ลูบผมของเธอค่อยๆเริ่มเคลื่อนต่ำลง
“อย่า! หยุดเดี๋ยวนี้! ฉันกำลังไปทำงาน!” บลัชออนสีชมพูค่อยๆปรากฏขึ้นจากผิวของ อู่รุยอู เหมือนกับเอฟเฟกต์โฆษณาของผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางในทีวี
……… ..
หลังจาก อู่รุยอู จากไป เฉินฟาน ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่!
เป็นเรื่องจริงที่ผู้ชายที่มีความชั่วช้าสูงส่งคิดว่าเขามีความมั่นใจที่จะสอนแฟนคนปัจจุบันและภรรยาในอนาคตของเขา ปัญหาคือทั้งคู่อาศัยอยู่ใกล้ ๆ และในสภาพแวดล้อมแบบนั้นมันรุนแรงมากขึ้น
เขากำลังฝังตัวเองอยู่บนโซฟาโดยคิดถึงอนาคตของตัวเองเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายความคิดของเขา
เฉินฟานกดปุ่มและบีบจมูกของเขาและพูดว่า "เจียงสุ่ย เสร็จแล้วหรือ"
“เสร็จแล้วครับเจ้านาย!”
“นายโทรหาเจ้าหน้าที่โรงงานแล้วบอกให้นำไปที่ท่าเรือใหญ่” เฉินฟานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวเสริมว่า“ให้พวกเขาส่งไปเดี๋ยวนี้ อย่าช้า”
เมื่อวางโทรศัพท์ เฉินฟาน ก็จัดเสื้อผ้าของเขาและไปที่โรงรถ เพื่อจัดการกับจระเข้ที่ดื้อรั้น เฉินฟาน ได้จงใจสร้างอาวุธในอู่ต่อเรือเพื่อสอนพวกเขา
โครงสร้างของอาวุธนั้นเรียบง่ายดังนั้นจึงสามารถสร้างเสร็จในหนึ่งวัน
เจ้าหน้าที่ในอู่ต่อเรือได้เคลื่อนย้ายอาวุธไปที่ท่าเรือแล้วและเมื่อเฉินฟานเปิดประตูท่าเรือ เรือบรรทุกสินค้าลำเล็กก็ส่งเสียงกึกก้องส่งสิ่งของเข้ามา
“นายสองคนไปถอดมันด้วยเครน” เฉินฟานชี้ไปที่พนักงานสองคนที่ดูคุ้นเคย แต่จำชื่อไม่ได้ ท่าเรือไม่เพียง แต่มีขนาดใหญ่ แต่ยังมีเครนขนาดเล็กสองตัวที่สามารถใช้ในการบรรทุกและขนถ่ายสินค้าได้
“โอเค เจ้านาย!” ชายสองคนเห็นด้วยและปีนขึ้นไปบนหอคอย นักต่อเรือไม่คุ้นเคยกับหอคอยธรรมดา ๆ ความแตกต่างเป็นเพียงทักษะของพวกเขา
เครนดังสนั่นและลดอาวุธลงสู่พื้น เฉินฟานหยิบบุหรี่จงหัวออกมาสองซองและมอบให้พวกเขาเป็นรางวัล
“ฮิฮิ…ขอบคุณเจ้านาย!” ผู้สูบบุหรี่ทั้งสองไม่สามารถยับยั้งตัวเองจากการสูบบุหรี่ได้ พวกเขาขอบคุณเฉินฟานจากนั้นรีบนำเรือออกจากท่า
เขายิ้มเขาจ้องไปที่อาวุธที่สั่งทำพิเศษบนพื้น ใบหน้าของ เฉินฟาน แสดงให้เห็นรอยยิ้มที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้เหมือนกับหัวหน้าขุนศึกของกลุ่มทหาร ชิลี
โครงสร้างอาวุธนั้นเรียบง่าย แต่ใช้งานได้จริง!
มันทำด้วยลวดเหล็กอ่อนยาว 200 เมตรปลายลวดเหล็กยาว 2 เมตร เมื่อปลาไหลไฟฟ้าสั่นเหมือนผู้หญิงเต้นรำมังกรจระเข้จะเพลิดเพลินไปกับไฟฟ้าช็อตที่“มีความสุข” มากเมื่อพวกมันถูกหุ้มด้วยลวดเหล็ก
“ฮ่าฮ่า!” เฉินฟานคำรามจากนั้นโอนความคิดของเขาไปที่ปลาไหลไฟฟ้าควบคุมมันให้หลุดออกจากรูขนาดใหญ่และว่ายน้ำมาทางด้านนี้
………
หลังจากผ่านไป 20 นาทีปลาไหลไฟฟ้าก็เจาะเข้าไปในรูอีกครั้งโดยใช้ลวดที่มีความยาวน่าอัศจรรย์บนกรงเล็บของมัน
เฉินฟานล็อคประตูท่าเรือแล้วขับรถกลับบ้านนอนอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ แน่นอนว่าควรมีสภาพแวดล้อมที่ดีสำหรับการทำเช่นนี้ และเห็นได้ชัดว่าท่าเรือไม่เหมาะสม
ลวดเหล็กยาวกว่าสองร้อยเมตรนั้นไม่ยากเลยที่จะเจาะลงไปในหลุมที่มีความกว้าง 10 เมตรและปลาไหลไฟฟ้าก็“บังคับให้ไหล” เข้าไปในพื้นที่ลึกลับที่แสงไม่สามารถเข้าถึงได้ มันเริ่มมองไปที่สภาพแวดล้อมและกำลังจะมองหามังกรจระเข้
จากทางเข้าสู่ทะเลสาบมีมังกรจระเข้ทั้งตัวใหญ่และตัวเล็กมากกว่า 30 ตัวและไม่เห็นมังกรจระเข้ยักษ์ มันอาจจะซ่อนตัวอยู่ในทะเลสาบกินอาหารหรือไปหามังกรตัวเมียเพื่อผสมพันธุ์ด้วย!
“ฮึ่ม!” ปลาไหลไฟฟ้าขณะใช้อากาศสั่นปากของมันเดินไปที่ทะเลสาบด้วยท่าทางท้าทาย
มีการเล่นมากกว่า 30 รายการ เมื่อพวกเขาเห็นสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวจากวันก่อนที่จะมาอีกครั้งพวกเขาก็รีบรวมตัวกันและจับจ้องไปที่ปลาไหลไฟฟ้าอย่างระมัดระวัง
“ฮึ่ม!” ปลาไหลไฟฟ้ายังคงส่งเสียงดังและเคลื่อนตัวเข้าหาพวกมันทีละก้าว
“อัง…และ…” มังกรจระเข้มากกว่า 30 ตัวไม่เต็มใจที่จะแสดงความอ่อนแอ ต่างเปิดลำคอเพื่อตอบสนองต่อการยั่วยุของปลาไหลไฟฟ้า แต่เมื่อเทียบกับครั้งแรกแล้วเห็นได้ชัดว่าขาดความรู้สึก
เสียงของมังกรจระเข้นั้นยอดเยี่ยมมากโดยเฉพาะในพื้นที่ปิด ทั้งหมดที่อยู่ในทะเลสาบออกมาและเข้าร่วมเป็นหนึ่งพลังใหญ่รวมถึงมังกรจระเข้ยักษ์ 60 เมตร
ปลาไหลไฟฟ้าและมังกรจระเข้คำรามไปไกลหลายร้อยเมตรและมีมังกรจระเข้รวมตัวกันมากขึ้น เกือบ 70 ตัวออกมาจากทะเลสาบสร้างส่วนโค้งด้านหน้าของปลาไหลไฟฟ้า
จำนวนผู้ใหญ่ทั้งหมดในกลุ่มมีประมาณ 120 ตัวยกเว้นเด็กที่ยังไม่เปิดเผยนั่นคือเกี่ยวกับมังกรจระเข้ทั้งหมดในมิตินั้น
ลำตัวยาวเฉลี่ย 25 เมตร ด้วยมังกรจระเข้ทั้งหมด 120 ตัวพื้นที่ที่พวกมันครอบคลุมนั้นมีขนาดใหญ่มาก ปลาไหลไฟฟ้าที่มีความสูงกว่า 80 เมตรถูกปิดล้อมไว้ตรงกลางเหมือนเสือที่ล้อมรอบด้วยฝูงหมาป่า
"ฆ่า!" เฉินฟานคำรามในใจและควบคุมปลาไหลไฟฟ้าทันทีเพื่อพุ่งไปที่มังกรจระเข้!
