NODS บทที่ 15 ความโกรธเกรี้ยวของลิงนั้นมีความเหนือกว่า
บทที่ 15 ความโกรธเกรี้ยวของลิงนั้นมีความเหนือกว่า
“อย่าปล่อยให้หมูป่าชาร์จ!” กงเซียนตะโกน และเข้าปะทะกับหัวของหมูป่าก่อนที่มันจะขยับ บูตงรีบแท็กทีมกับกงเซียนที่กำลังวัดพลังกับหมูป่า เพื่อไม่ให้มันมีโอกาสตอบโต้
เยว่เหวินวิ่งเข้ามาโจมตีจากด้านข้าง แต่การโจมตีนั้นไม่มีนัยสำคัญที่จะสร้างความแตกต่าง บาดแผลของดาบไม้เท้าไม่เพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจของหมูป่า
ในทางกลับกันเยว่ฮั่นตัดสินใจโจมตีจากด้านหลัง เขากระโดดขึ้นไป ในขณะที่หมูป่าถูกกงเซียนและบูตงทำให้เสียสมาธิ ทั้งสองที่อยู่ด้านหน้าหมูป่าตระหนักถึงความตั้งใจของเยว่ฮั่น ดังนั้นพวกเขาจึงถอยหลังและวิ่งไปข้างหน้าอีกครั้งเพื่อทำการโจมตีร่วมกัน เยว่ฮั่นถือโอกาสซุ่มโจมตีด้านหลังของหมูป่า
อย่างไรก็ตามหมูป่าฉลาดกว่าที่พวกเขาคิด มันเพิ่มพลังงานของมันและพุ่งไปข้างหน้าเพื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีร่วม ระยะทางของเยว่ฮั่นที่จะใช้โจมตีนั้นเพิ่มขึ้นทันที และเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรีบไล่ตามหมูป่า
เมื่อเยว่ฮันใกล้ตกจากกระโดด ในช่วงที่เขาเข้าใกล้นั้น หมูป่าก็ผายลมออกมาทันที! การผายลมนั้นแรงพอที่จะทำให้เยว่ฮันล้มลงได้เมื่อเขาลอยอยู่กลางอากาศ เยว่ฮันกลิ้งไปมาที่พื้น พลางปิดตาและจมูก ขณะที่กลิ่นผายลมกระจายไปทั่ว
"อู๊ด อู๊ด อู๊ด ฮี่ฮี่ อู๊ดดด!" หมูป่ากำลังหัวเราะขณะที่มันจัดการกงเซียนและบูตงด้วยงาของมัน
“พี่สาว.. ช่วยด้วย ฮันคิดว่าฉันโดนพิษอีกแล้ว” เยว่ฮันไออย่างรุนแรงและจับที่ลำคอของเขา ขณะที่เขาคลานออกไปให้ไกลจากการโจมตีที่น่าประหลาดใจของหมูป่า เพื่อสูดหายใจ
"ในตอนนี้เด็กที่มีสไตล์ค้างคาวตาบอดน่าจะมีความต้านทานพิษเพิ่มขึ้น" ฝูงชนหัวเราะกับสถานการณ์ที่น่าสงสารของเยว่ฮั่น "ฮัดชิ้ววว!" เยว่ฮันจามใส่เยว่เหวิน ขณะที่เธอพาเขาออกจากสนามรบ จากนั้นเธอก็ตั้งสมาธิเพื่อจัดการพิษของการผายลมออกจากร่างกายของเขาด้วยพลังของเธอ “นายมันโชคไม่ดีจริงๆเลยเยว่ฮัน”
บูตงและกงเซียนทั้งคู่นั้นดูเหมือนจะอับจนหนทางที่จะจัดการกับหมูป่า "สำหรับเกรด 1 สูงสุดนี่เป็นการฝึกที่ดีกว่าการฝึกกับรุ่นน้องของฉัน" กงเซียนก้าวถอยหลัง หลังจากปะทะกับหมูป่า "เป็นการฝึกที่มันสามารถฆ่าฉันได้!"
"แต่ในอัตรานี้ เราจะหมดความแข็งแกร่งแล้ว ฉันกำลังคิดจะใช้ทักษะลับของฉัน" บูตงถอนหายใจอย่างหนักหลังจากการปะกะกันอย่างรุนแรง
"มีอาวุธอยู่รอบตัวจากการต่อสู้กับก็อบลิน ฉันจะทำให้มันยุ่ง!" กงเซียนคำรามและมีเงาเต่าสองตัวปรากฏขึ้นเหนือหัวของเขา "รูปแบบเต่าที่สูงตระหง่าน(Towering Tortoise Style)!“ปรากฎภาพเกราะป้องกันของเต่า!”
เกราะเคนโดของเขาเปล่งประกายลึกล้ำด้วยพลังสีเขียว และเขากระตุ้นให้หมูป่าแปดขาเข้ามาหาเขา บูตงวิ่งไปคว้าหอกจากก็อบลินที่ตาย และเริ่มมีสมาธิกับท่าทางการต่อสู้ของเขา
"เขากำลังทำในสิ่งที่ฉันคิดว่าอยู่หรือเปล่า!?" พนักงานออฟฟิศคนหนึ่งในฝูงชนอ้าปากค้าง คนอื่น ๆ ที่คุ้นเคยกับเทคนิคของบูตงก็เริ่มเข้าใจสถานการณ์
"นั่นคือท่าทางสำหรับการเคลื่อนไหวที่เป็นความลับของเขา: 'Angry Ape Pronounces Its Superiority(ความโกรธเกรี้ยวของลิงนั้นมีความเหนือกว่า)!' เขาใช้มันเมื่อต่อสู้ในรอบรองชนะเลิศของ King's Monsters!" ฝูงชนเริ่มคุยกันเสียงดังและบางคนก็พยายามที่จะดูมันบนทีวี
"ชื่อยาวมากสำหรับเทคนิค" จินคิดกับตัวเอง "บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงเป็นเทคนิคลับ ฮ่า ๆ " หยุนพูดความคิดเห็นของเธอ
บูตงรวบรวมพลังชี่ของเขา และจดจ่ออยู่ที่ปลายหอกที่เขาถือด้วยมือขวา ดาบของเขาวางอยู่บนไหล่ขวาของเขาเพื่อติดตามการโจมตี และบางทีบูตงก็คิดว่าแบบนี้มันดูเท่ดีเช่นกัน
เห็นได้ชัดว่าฝูงชนไม่ปฏิเสธเรื่องนั้น และเริ่มเชียร์ให้บูตงฆ่าหมูป่า "บูตง! บูตง! บูตง!"
"เสร็จรึยัง?!" กงเซียนที่รับมือกับการจู่โจมจากหมูป่านั้นได้รับการดันกลับมาทุกวินาที หากเขาล้มลง เขาอาจถูกฆ่าได้ในทุกวินาที
"ตอนนี้เลย! Sword Art! Angry Ape Pronounces Its Superiority!!" ภาพเงาลิงโกรธสองตัวโผล่ออกมาจากบูตง และเร่งความเร็วขาของเขา เช่นเดียวกับลูกศรที่หลุดออกจากคันธนู เขาพุ่งผ่านกงเซียน และหอกก็ตรงเข้าไปที่กะโหลกของหมูป่า
"ฉันจะไม่ล้มเหลว !!!!" บูตงตะโกนและเขาก็ฟันดาบของเขาด้วยมือของเขา ด้วยแรงของดาบที่ยกขึ้น เขาตัดสินใจที่จะฟันอาวุธของเขาลงไปที่บาดแผลที่เปิดอยู่ของหมูป่า
เพียงแค่เขากำลังจะทำเช่นนั้น เขาก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญในตันเถียนของเขา และทันใดนั้นก็มีพลังระเบิดออกมาจากภายในตัวเขา เขาไม่ลังเลอีกต่อไปและฟาดดาบเข้าที่กะโหลกหมูป่า เลือดจำนวนมากออกจากบาดแผลที่กะโหลกศีรษะและหมูป่าก็ส่งเสียง 'อู๊ดดด ... '
ฝูงชนต่างพากันวุ่นวาย เมื่อพวกเขาเห็นว่าบูตงไม่ได้มีลิงโกรธแค่สองตัว แต่มีลิงสามตัวปรากฏอยู่เหนือเขา ขณะที่เขาลงมาจากหมูป่า “เขากลายเป็นผู้ฝึกตนเกรด 3 ในขณะที่ต่อสู้กับหมูป่าสถานการณ์นี้มันช่างน่าเหลือเชื่อมาก!” ทุกคนตื่นเต้นมาก แม้กระทั่งปาร์ตี้สี่คนในดันเจี้ยนก็ยังประหลาดใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ฮืมมม ทำไมหมูป่าไม่กระตุ้นการแปลงร่างของมันล่ะ?” จินมีความสุขกับบูตง แต่เมื่อไม่เห็นศักยภาพทั้งหมดของหมูป่า จินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแย่กับหมูป่า
“บูตงสามารถโจมตีคริติคอลได้ ทำให้หมูป่าตายทันที จำได้ไหมเมื่อใกล้ตายหมูป่าถึงจะแปลงร่างได้” หยุนอธิบายให้จินฟัง
"โอ้ พวกเขาทำได้ดีมาก" จินยิ้ม
"บูตง มันน่าทึ่งมาก!" กงเซียนอดไม่ได้ที่จะล้มลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้า
"การต่อสู้ครั้งนี้เป็นอินสแตนซ์ดันเจี้ยนที่ดีที่สุดที่ฉันเคยไปมา" เยว่เหวินประหลาดใจกับการโจมตี
“ฉันไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ด้วยตัวเอง ... แต่แน่นอนว่ามันเหม็นมาก” เยว่ฮั่นรู้สึกรำคาญเล็กน้อยที่เขาไม่ได้มีส่วนร่วมในการต่อสู้มากนัก พวกเขาทั้งหมดหัวเราะ
เสียงของผู้ประกาศหญิงคนหนึ่งดังก้องไปทั่วดันเจี้ยน "ขอแสดงความยินดีที่เคลียร์ดันเจี้ยนได้ อินสแตนซ์กำลังจะปิดใน 3, 2, 1" ปาร์ตี้ของทั้งสี่ถูกเคลื่อนย้ายกลับไปที่ร้าน และพวกเขาก็ต้องตะลึง เมื่อเห็นว่าตัวเองถูกล้อมรอบไปด้วยฝูงคนที่มีชีวิตชีวา
"บูตง! การโจมตีสุดท้ายนั้นน่าทึ่งมาก!" บูตงไม่ใช่คนเดียวที่ได้รับคำชม บางคนรู้สึกประทับใจที่ กงเซียนสามารถจัดการกับบอสมอนสเตอร์ด้วยตัวเองได้ คนอื่น ๆ ใช้โอกาสนี้เพื่อพูดคุยกับเยว่เหวิน และชื่นชมเธอสำหรับทักษะทางการแพทย์ของเธอท่ามกลางการต่อสู้ เยว่ฮั่นไม่ได้ถูกละทิ้ง แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ด้วยเหตุผลที่ถูกต้อง โชคดีที่เขาเป็นคนง่ายๆและหัวเราะไปกับฝูงชน
มันรู้สึกเหมือนตอนที่อะดรีนาลีนสูบฉีดอยู่ตลอดเวลาสำหรับทั้งปาร์ตี้สี่คน แต่ในความเป็นจริงมันใช้เวลาเพียงสิบนาทีหรือมากกว่านั้น แต่ใช้เวลาในอินสแตนซ์ดันเจี้ยนไปมากกว่า 1 ชั่วโมงครึ่งกับอีกเล็กน้อย
"บูตง, เยว่ฮั่น, เยว่เหวิน, กงเซียน" จินตะโกนเรียกพวกเขา และกวักมือเรียกพวกเขาให้มาหา
“ครับบอสจิน?” ทั้งสี่คนเกือบจะพูดพร้อมกัน พวกเขาเคารพผู้จัดหาดันเจี้ยนใหม่นี้เป็นอย่างมากที่สามารถมอบความตื่นเต้นให้พวกเขาได้
จินชี้ไปที่กระดานขนาดใหญ่ที่ด้านหลังของร้านใกล้บันไดที่นำไปสู่ชั้นสอง บูตงรู้อยู่แล้วว่านั่นคือกระดานคะแนนและกระดานจัดอันดับ
"เฟิร์สเคลียร์ก็อบลินดันเจี้ยนอินสแตนซ์ : เกรด 3 ฮงบูตง , เกรด 2 หม่าเยว่ฮั่น, เกรด 2 หม่าเยว่เหวิน และ เกรด 2 เฮอกงเซียน" ชื่อมีลายนูนสีเงินที่ด้านบนของสกอร์บอร์ดภายใต้ก็อบลินดันเจี้ยนอินสแตนซ์ กระดานคะแนนยังระบุเวลาของพวกเขา 1 ชั่วโมง 39 นาที 11 วินาที และด้านล่างถูกเขียนว่า 'เฟิร์สเคลียร์'
"โอ้พระเจ้า นี่เป็นครั้งแรกที่ชื่อของฉันอยู่บนสกอร์บอร์ด และเป็นเฟิร์สเคลียร์!" เยว่ฮั่นไม่อยากจะเชื่อสายตาของเขา เขาคิดว่าเขายังคงมีผลกระทบจากพิษ
“บอสจิน นี่จะอยู่ที่นี่ตลอดไปไหม?” เยว่เหวินก็ตื่นเต้นเช่นกัน เธอไม่คาดคิดว่าจะมีชื่อเสียงเช่นนี้! ฝูงชนเริ่มกระซิบเกี่ยวกับเรื่องนี้ และพูดคุยกับจิน
"บอส คุณเปิดร้านในตอนเย็นหรือไม่? ฉันอยากจะลองดันเจี้ยนอินสแตนซ์!" พนักงานออฟฟิศคนหนึ่งริเริ่มก่อน
"ฉันควรจะเปิด" จินพูดอย่างห้วนๆซึ่งทำให้ฝูงชนเกือบจะเซ บอสจินดูไร้ยางอายมาก แม้ว่าเขาควรจะเป็นคนที่งอหลังให้ลูกค้าก็ตาม
"ฮ่า ๆ ๆ บอส ฉันชอบทัศนคติของคุณ คุณกล้าที่จะตำหนิลูกค้าของคุณ และยังให้บริการพวกเขาด้วยดันเจี้ยนที่คุณภาพดี ฉันจะมาอีกครั้งและลองดู!"
"ฉันด้วย! ฉันจะขอให้เพื่อนมาด้วยกันอักครั้ง!" ฝูงชนกลายเป็นมิตรซึ่งกันและกันมากขึ้น และเริ่มแลกเปลี่ยนรูปแบบการเพาะปลูกที่พวกเขาฝึกฝนซึ่งกันและกัน ก่อนที่พวกเขาจะกลับไปทำงาน
"อ่า..นี่เหละคือร้านที่ฉันอยากเปิดมาตลอด" จินคิดอย่างเงียบ ๆ
