บทที่ 17 การเตรียมตัวเพื่อฝึกฝน (3)
สิ่งแรกที่เฟรย์ต้องซื้อคือเสื้อผ้า
เครื่องแบบที่เขาสวมใส่นั้นดูไม่สบายตัวและไม่เหมาะกับการไปแคมป์ปิ้งระยะยาว
นอกจากนี้เขายังจำเป็นต้องซื้อรองเท้าเดินป่าและเสื้อคลุม
‘เกราะหนังทีพวกทหารรับจ้างใช้ก็น่าจะดีเช่นกัน’
กล่าวได้ว่าทหารรับจ้างที่ต้องใช้เวลากลางแจ้งเป็นเวลานานควรสวมใส่เกราะที่เหมาะสมที่สุดสำหรับกิจกรรมกลางแจ้ง
ขณะที่เขาเดินไปรอบๆ เฟรย์ก็พบร้านค้าที่ดูเข้าตา
ดูเหมือนจะเป็นร้านขายสินค้าทั่วไปสำหรับนักผจญภัยเพราะไม่เพียงจะมีแต่ชุดเกราะเท่านั้นแต่ยังมีอาวุธยาและเครื่องมืออื่น ๆ อีกด้วย
ร้านนี้ดูเหมือนจะเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่จะหาได้จากทั้งเมือง
เนื่องจากมันมีขนาดใหญ่มากดังนั้นเฟรย์จึงคิดว่าเขาน่าจะสามารถหาของที่ต้องการได้ทั้งหมดโดยไม่ต้องไปหาร้านอื่น
เมื่อเฟรย์เปิดประตูและเดินเข้าไปก็มีชายวัยกลางคนที่แสดงความยินดีต้อนรับเขา
“ยินดีต้อนรับครับ ให้ผมช่วยคุณได้อย่างไร?”
“ฉันกำลังมองหาชุดเกราะที่ใช้งานได้จริงๆ”
เจ้าของร้านดัมพิดรีบสแกนดูเสื้อผ้าของเฟรย์
‘นั่นคือเครื่องแบบของสถาบันเวสต์โร้ด’
เป็นสถาบันการศึกษาที่มีชื่อเสียงซึ่งมีเพียงชนชั้นสูงเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมได้ ดัมพิดได้รับใช้ลูกค้าจากที่นั่นหลายครั้งก่อนหน้านี้
หากเป็รคนอื่นที่มีสายตาไม่ดีอาจไม่สังเกตเห็น แต่ดัมพิดมั่นใจได้ว่าเขาต้องปฏิบัติต่อนักเรียนเหล่านี้อย่างอบอุ่น
พวกเขามีส่วนอย่างมากในการสร้างกำไรให้กับร้านเนื่องมันง่ายในการโก่งราคา
เขารู้ว่าสิ่งที่พวกเขาชอบซื้ออะไรและวิธีจัดการกับพวกเขายังไง
ดวงตาของดัมพิดเป็นประกายเมื่อเขากำลังชื่นชมจมูกของเขา
"เป็ดอีกตัวเดินเข้ามาเองในวันนี้" (เหมือนจะบอกว่าหมูเดินเข้าร้านแล้ว)
เขาหัวเราะอย่างมีความสุขภายในแม้ว่าเขาจะซ่อนมันไว้อย่างดีก็ตาม
"ดีมาก... ตามฉันมา”
ไม่นานดัมพิดก็พาเขามาในห้องที่มีชุดที่มีสีสันสดใส มันไม่สามารถถือว่าเป็นชุดเกราะได้ มันเหมือนกับสิ่งที่นักแสดงละครสวมใส่
เมื่อเขาเห็นการจ้องมองที่ว่างเปล่าของเฟรย์ดัมพิดก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างสดใส
'นี่ไงละ!!'
“นี่คือชุดเกราะที่ทำจากขนของจิ้งจอกเงิน มันงดงาม แต่มันก็เออกแบบได้ยาก อย่างไรก็ตามฉันเชื่อว่ามันได้พบกับเจ้าของที่โชคดีในวันนี้แล้ว ฉันมั่นใจว่ามันจะเข้ากับความมีระดับของคุณอย่างสมบูรณ์แบบ”
ดัมพิดพูดต่อโดยชี้ไปที่ "เกราะ"
“แซฟไฟร์ถูกแกะสลักด้วยมือโดยช่างฝีมือชั้นหนึ่ง นอกจากนี้ยังมีเวทมนตร์ในการทำความสะอาดดังนั้นแม้ว่ามันจะสกปรกหลังจาก…”
"คุณเจ้าของ"
สีหน้าของเฟรย์กลายเป็นเย็นชา
“คุณกำลังบอกว่าชุดเกราะนี้ใช้งานได้จริงหรือ?”
ดัมพิดดูกลัวเล็กน้อย
“ใช่ใช่? ถูกต้องแล้ว”
“ฉันคิดว่าฉันมาผิดร้าน”
จากนั้นเมื่อเขาหันกลับมาโดยไม่ลังเลดัมพิดก็ตระหนักว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
“รอ - เดี๋ยวก่อน ช่วยบอกหน่อยว่าคุณกำลังมองหาชุดเกราะประเภทไหน?”
เฟรย์ตอบกลับอย่างเย็นชาโดยที่ไม่หยุดเดิน
“ทนทานและยืดหยุ่น ประเภทที่มีน้ำหนักเบาและไม่มีกลิ่นมากนักแม้ว่าจะไม่ได้ซักเป็นเวลานานก็ตาม มันจะดีที่สุดถ้ามันถอดง่าย”
จากนั้นเขาก็มองไปรอบๆ และพูดว่า
“ฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรแบบนั้นในร้านนี้”
ดัมพิดส่ายหัวขณะที่เฟรย์ทำตาม
“ม.. ไม่นะผมเข้าใจผิดไป กรุณายกโทษให้ด้วย”
หลังจากนั้นเขาก็พาเฟรย์เข้าไปในส่วนลึกของร้าน ความคิดในใจของเขาขณะที่เขาเดินผ่านห้องไปสองสามห้อง
‘เขาพูดเหมือนพวกทหารรับจ้างที่ผ่านการต่อสู้มามากมาย ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีขุนนางคนไหนต้องการซื้อชุดเกราะแบบนี้… ’
ในไม่ช้าดัมพิดก็พาเฟรย์ไปที่ด้านหลังของร้าน
เมื่อเขาเปิดประตูเฟรย์มองไปรอบๆ ก่อนที่สีหน้าของเขาจะอ่อนลง
มีชุดเกราะเหมือนอย่างที่เขาต้องการ
ดัมพิดมองเฟรย์ด้วยสีหน้าสงสัย
‘ลูกค้าคนนี่ลึกลับจัง’
ด้วยความสัตย์จริงเขามั่นใจแค่เพียงครึ่งเดียวเมื่อพาเฟรย์มาที่นี่
ชุดเกราะที่นี่ล้วนเรียบง่ายและมุ่งเป้าไปที่การใช้งานได้จริงเหนือสิ่งอื่นใด อย่างไรก็ตามจากมุมมองหนึ่งพวกมันอาจถูกมองว่าโทรม
อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่เข้ากับรสนิยมปกติของขุนนาง
เขากำลังเตรียมที่จะถูกด่าด้วยคำว่า ‘ขยะ’ แต่หลังจากเห็นใบหน้าของเฟรย์เขาก็รู้ว่าไม่มีอะไรต้องกังวล
ในขณะที่เฟรย์เริ่มสำรวจห้องอย่างช้าๆดัมพิดก็นั่งรอให้เขาเลือกเสื้อผ้าและชุดเกราะที่เขาต้องการ
เนื่องจากลูกค้ารายนี้ดูเหมือนเป็นคนประเภทที่ไม่ชอบให้ใครมารบกวน ดังนั้นเขาจึงรอในกรณีที่เขาถูกถามคำถาม เขาก็แค่ต้องตอบคำถามด้วยความจริงใจ
ไม่นานเฟรย์ก็ชี้ไปที่ชุดเกราะ
“เจ้าของคุณช่วยบอกฉันเกี่ยวกับชุดเกราะนี้ได้ไหม?”
“นั่นคือเกราะหนังที่ทำจากหมีอิสปาเนียน”
“หมีอิสปาเนียน?”
"ใช่ มันเป็นสัตว์ประหลาดที่อาศัยอยู่ในเทือกเขาอิสปาเนีย โดยเฉลี่ยแล้วจะโตประมาณ 4 เมตรและผิวหนังก็แข็งมากจนทหารส่วนใหญ่ไม่สามารถแม้แต่จะสร้างรอยข่วนได้”
เฟรย์ถอดชุดเกราะออกตรวจสอบอย่างระมัดระวังแม้กระทั่งดมกลิ่นขณะที่ดัมพิดเฝ้ามองจากด้านข้างด้วยความชื่นชม
เขาตรวจสอบเป็นพิเศษว่าตะเข็บเย็บได้ดีและแข็งแรงหรือไม่ แม้แต่กระบวนการฟอกหนังนั่นได้ทำอย่างถูกต้องหรือไม่
‘ฉันไม่รู้ว่านักเรียนคนนี้เป็นใคร แต่เขาเลือกอุปกรณ์ของเขาอย่างพิถีพิถันกว่าทหารรับจ้างเก่งๆเสียอีก’
ทหารรับจ้างที่ดีย่อมรู้ดีว่าคุณภาพของอุปกรณ์มีความสัมพันธ์โดยตรงกับชีวิตของพวกเขา ทหารรับจ้างที่ระมัดระวังตัวมากเกินไปอาจใช้เวลาหนึ่งวันในการตรวจสอบ
นักเรียนที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังแสดงลักษณะของทหารรับจ้างที่ยอดเยี่ยมควรจะมีมาทั้งหมด
“คุณบอกว่ามันทำมาจากหนังของหมีอิสปาเนียนแล้วถ้าฉันสวมมันแล้วเจอเจ้าหมีมันจะเป็นยังไง”
"อะไร?"
“ตัวอย่างเช่นพวกเขาจะคิดว่าฉันเป็นศัตรูหรือไม่”
“อ๊ะ”
เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ
มีเรื่องเล่าที่รู้จักกันดีเกี่ยวกับทหารรับจ้างที่สวมชุดเกราะที่ทำจากหนังของโอเก้อซึ่งทีมของเขาถูกทำลายโดยฝูงโอเก้อที่ปะทะเพราะความแค้น
และการโจมตีของมอนสเตอร์เช่นนี้ไม่จำเป็นต้องจำกัดเฉพาะโอเก้อ
แม้ว่าส่วนใหญ่จะเป็นความเชื่อทางไสยศาสตร์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเหตุการณ์ที่คล้ายกันจะเกิดขึ้นไม่ได้
“ มันไม่สำคัญ หมีอิสปาเนียนไม่ฆ่าพวกเดียวกัน นอกจากนี้เนื่องจากกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของชุดเกราะพวกเขาจึงมีแนวโน้มที่จะทำเครื่องหมายอาณาเขตของตนก่อนออกเดินทาง
ดัมพิดหัวเราะเล็กน้อยขณะที่เขาพูดต่อ
“แน่นอนว่าจะต้องเป็นที่เทือกเขาอิสปาเนียเท่านั้น”
เทือกเขาอิสปาเนียเป็นสถานที่ที่ถูกเรียกว่าสวรรค์สำหรับสัตว์ประหลาด ในป่าอัตราการเจริญพันธุ์เพิ่มขึ้น 5%
ไม่มีใครบ้าพอที่จะไปที่นั่นด้วยตัวเอง
เฟรย์พยักหน้าและชี้ไปที่ชุดเกราะ
“ฉันจะเอาอันนี้ ราคาเท่าไหร่?”
“…. 25 ทอง”
ดัมพิดพิจารณาว่าจะขึ้นราคาสักครู่ก่อนตัดสินใจจะไม่ทำ
เฟรย์ชะงักขณะหยิบเงินออกมาก่อนจะพูด
“ฉันอยากได้ของสองสามอย่างนอกจากชุดเกราะ”
"คุณกำลังมองหาอะไร?"
“กระเป๋าหนังหรือขวดน้ำ อ่า...คุณมีแผนที่ไหม?”
"ฉันมีทุกอย่าง แต่กระเป๋าหมายถึงอะไร”
“กระเป๋าสำหรับใส่ของ”
ดัมพิดลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูด
“คุณกำลังพูดถึงกระเป๋ามิติใช่ไหม”
“…กระเป๋ามิติ?”
“ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นฉันขอโทษ แต่ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีใครขอซื่อกระเป๋าหนังธรรมดาๆ…”
เฟรย์ถามเกี่ยวกับกระเป๋ามิติ ดัมพิดอธิบายอย่างอดทนแม้ว่าเขาจะสงสัยอยู่ภายในว่าขุนนางคนนี้ไม่รู้เกี่ยวกับเครื่องมือวิเศษทั่วไปเช่นนี้ได้อย่างไร
‘ฉันเข้าใจแล้ว…มีของพวกนี้ด้วย’
กระเป๋าที่จุได้มากกว่าขนาดของมันจนคุณไม่อยากเชื่อ
นี่เป็นครั้งที่สองที่เฟรย์ประหลาดใจหลังจากการค้นพบหินวาร์ป
'ฉันเข้าใจแล้ว เวทมนตร์ได้เจาะลึกลงไปในชีวิตประจำวันอย่างที่ฉันคาดหวังไว้ '
การใช้เวทมนตร์ย่อยไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถทำได้ในปัจจุบัน แต่ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องทำเอง
“ราคาเท่าไหร่?”
“ขึ้นอยู่กับขนาดและความทนทานในการจัดเก็บ”
แน่นอนว่ามีกระเป๋าบางใบที่ดูหรูหรา แต่มีขนาดเล็ก อย่างไรก็ตามหากเขาแนะนำคนใดคนหนึ่งแล้วเฟรย์ก็อาจจะแตกต่างไปอีกครั้ง
“นี่คือผลิตภัณฑ์ที่แนะนำ”
ดัมพิดแสดงให้เขาเห็นถุงสีฟ้า
“มันทำด้วยหนังของไอซ์โทรวพื้นที่จัดเก็บมีขนาดเท่ากับรถเกวียนหนึ่งคันซึ่งใหญ่มากสำหรับขนาดของมัน และมีความทนทานมาก ฉันแน่ใจว่าไม่จำเป็นต้องบอกคุณว่าหนังของโทรวนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน”
เฟรย์พยักหน้าอย่างชื่นชมเมื่อดัมพิดปฏิบัติต่อเขาในฐานะทหารรับจ้างอย่างเหมาะสม
“แน่นอนว่าราคาแพงเล็กน้อย”
“เท่าไหร่?”
“50 ทอง”
“อืม”
มันแพง
ยังคงเป็นความสะดวกสบายที่ใหญ่มากเมื่อพิจารณาจากราคา เฟรย์จึงตัดสินใจซื้อกระเป๋ามิติพร้อมกับขอบคุณเพเรียนสำหรับของขวัญที่ใจกว้าง
"ขอบคุณ"
หลังจากจ่ายเงินเสร็จแล้วเฟรย์ก็เปลี่ยนเป็นชุดเกราะทันทีและใส่ชุดนักเรียนของเขาลงในกระเป๋าทันที่
หลังจากนั้นเขาก็ออกไปและมองไปที่กระเป๋าอีกครั้ง
'มันคุ้มค่าจริงๆ'
ในกรณีที่เลวร้ายที่สุดเฟรย์จะต้องอยู่บนภูเขาเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนดังนั้นเขาจึงพอใจมากที่สามารถเก็บสิ่งของมากมายที่เขาต้องการไว้ในกระเป๋า
ในไม่ช้าเฟรย์ก็พบโรงแรมแห่งหนึ่งและได้ห้องก่อนเข้านอนเพื่อเตรียมเดินทาง
บ่ายวันรุ่งขึ้นหลังจากที่เขามาถึงหินวาร์ปเฟรย์ก็มอบโทเค็นให้กับผู้คุมก่อนจะจ่ายค่าธรรมเนียมส่วนที่เหลือ
มีคนอยู่ที่นั่นแล้ว รวมทั้งเฟรย์มีห้าคน
หลังจากรอสักครู่พ่อมดหลายคนก็ออกมาจากอาคารด้านข้าง
“วาร์ปจะเริ่มอีกในไม่ช้า ผู้ใช้บริการทุกคนโปรดอย่าออกจากวงเวทย์”
อูววว
‘ พวกเขาแบ่งพลังมานาอย่างยอดเยี่ยม เราจะมีมานามากพอสำหรับการวาร์ปทุกคน… ’
วิธีนี้มีประสิทธิภาพและปลอดภัย
ขณะที่เฟรย์ชื่นชมภูมิปัญญาของพวกเขาวงเวทย์ก็ส่องแสงอยู่ใต้เท้าของเขาแล้ว
อูววว
ความรู้สึกจากการแปรปรวนจะทำให้ผู้ที่ไม่คุ้นเคยกับมันอาจมีอาการคลื่นไส้อย่างมาก
ไม่กี่นาทีผ่านไป
วิ้งง..
“…”
เมื่อเฟรย์ลืมตาขึ้นเขาก็ตระหนักว่าสภาพแวดล้อมของเขาเปลี่ยนไป
เขามองไปรอบๆ
‘นี่คืออิสปานิโอลา’
ภูเขาสูงตระหง่านมองเห็นเมือง ขณะที่เขามองไปที่ภูเขาเหล่านั้นเฟรย์ไม่สามารถเก็บความรู้สึกซับซ้อนที่แน่นหน้าอกของเขาได้
‘มีหลายสิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงแม้จะผ่านไป 4000 ปีแล้วก็ตาม’
เทือกเขาอิสปาเนีย
เขามาถึงที่หมายแล้ว
