ตอนที่ 151 คุณต้องการให้ผมเข้าไปช่วยไหม?

​​​​​​​“กลับบ้าน? หมายถึงบ้านตระกูลเฉียวเหรอ?”

“ใช่”

เจียงหลัวลี่ดูกังวล

“เพื่อน อยากให้ฉันอะไรไหม? ฉันสามารถ...”

เจียงหลัวลี่รู้เรื่องเกี่ยวกับความน่ากลัวของครอบครัวเฉียวเมียนเมียนเพียงเล็กน้อย

เธอเคยเห็นการกระทำที่ไร้เหตุผลและอารมณ์อันน่าสยดสยองของแม่เลี้ยงมาก่อน เธอไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้เธอกลับไปคนเดียว

“ไม่เป็นไร ฉันไปเองได้ ไม่ต้องกังวล ฉันจะคอยดูแลตัวเอง”

เฉียวเมียนเมียนตบไหล่เธอเบา ๆ แล้วยิ้ม ก่อนจะรีบออกไป

......

เธอเรียกแท็กซี่ที่หน้าประตูมหาวิทยาลัย

ระหว่างทางกลับบ้านเฉียวเมียนเมียนครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่ครู่หนึ่งแล้ว โทรหาเหมาเยซื่อ

เธอกำลังต้องการกองหนุน

หลังจากการทะเลาะครั้งใหญ่ระหว่างพ่อของเธอกับหลินฮุ่ยเซินในครั้งนั้น เธอก็ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย

เมื่อก่อนเธอเคยกลับบ้านทุกอาทิตย์ แต่ตอนนี้บ้านตระกูลเฉียวกลายเป็นของหลินฮุ่ยเซินกับลูกสาวของเธอไปแล้ว กับพ่อของเธอในภาพพวกเขาเป็นครอบครัวที่มีความสุขกันเพียงสามคน

เธอไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของพวกเขาเลย

เป็นเวลาสองเดือนเต็มนับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เธอกลับไป

ในบ้านไม่เหลืออะไรที่เป็นของเธอแล้ว นอกจากพี่เลี้ยงเฉินแล้ว พวกเขาล้วนเป็นคนของหลินฮุ่ยเซินทั้งสิ้น

เธอต้องสูญเสียห้องแม่ของเธอไปอีกแน่นอนถ้าเธอกลับไปเพียงลำพังแบบนี้

ตอนนี้เธอมีสามีที่ร่ำรวยและมีอำนาจมาก เธอจึงต้องการความช่วยเหลือจากเขา แต่เธอก็รู้สึกแย่ไม่น้อยกับเรื่องนี้

ไม่มีทางที่เธอจะสามารถต่อสู้ในครั้งนี้ได้เพียงลำพัง

หลังจากที่โทรไปเพียงครั้งเดียว เขาก็รับสาย

“ที่รัก คิดถึงผมแล้วเหรอ” เสียงแหบของชายคนนี้ช่างดึงดูดใจมาก

“คุณเหมาคะ ตอนนี้คุณยุ่งอยู่หรือเปล่า” เฉียวเมียนเมียนปรับกระจกรถลงเล็กน้อย แล้วหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นเธอก็รวบรวมความกล้าที่จะพูดต่อว่า

“ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ฉันขอโทษนะคะที่ทำให้คุณเดือดร้อนเพิ่มขึ้นอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณจริง ๆ”

ชายคนนี้ไม่ได้เป็นคนใจร้อนแม้แต่น้อย แต่เขาฟังดูเป็นห่วงเธอ

“ที่รัก ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน คุณกำลังเผชิญกับปัญหาอะไรอยู่”

“ฉันสบายดีคะ”

เฉียวเมียนเมียนมองออกไปนอกหน้าต่างรถและคิดสักพักก่อนจะพูดต่อว่า

“ฉันกำลังจะกลับบ้านตอนนี้ มันเป็นสถานการณ์ที่ยุ่งยาก ดังนั้นฉันคิดว่าจะยืมคนของคุณสักหน่อย”

“ฉันไม่ต้องการมากเกินไปคะ สักห้าหรือหกคนก็ได้”

เธอได้เห็นความกล้าหาญของบอดี้การ์ดในครั้งล่าสุด

พวกเขาแต่ละคนสามารถรับมือกับผู้ชายธรรมดาได้อย่างน้อยสามคน

เหมาเยซื่อตกลง แม้จะไม่รู้ว่าเธอต้องการทำอะไร

“เอาล่ะ ผมจะจัดการให้ ที่รักตอนนี้คุณโอเคไหม ให้ผมไปหาไหม?”

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกอบอุ่นและคลุมเครือในใจเมื่อเธอได้ยินความห่วงใยในน้ำเสียงของเขา แม้แต่ความโกรธที่เธอรู้สึกต่อน้องสาวของเธอก็ลดลง

เธอยิ้ม “ฉันปลอดภัยมากค่ะ ไม่ต้องกังวล ทำงานของคุณต่อไปเถอะ อย่ามาเลย ฉันไม่อยากรบกวนคุณ ฉันจะจัดการเองค่ะ”

เหมาเยซื่อเงียบไปสักพักก่อนจะพูดว่า

“เอาล่ะ อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป หากคุณทำอะไรไม่ได้ ให้โทรหาผม ผมจะไปช่วยคุณ ที่รักตอนนี้คุณไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว คุณมีผมนะ ผมจะอยู่กับคุณไม่ว่าจะเรื่องอะไร”

“จำไว้ว่าฮับบี้จะคอยให้การสนับสนุนคุณเสมอ ตอนนี้คุณคือคุณนายเหมา ไม่มีใครทำให้คุณต้องเสียใจได้ ใครที่กล้าทำแบบนั้น ก็สมควรได้รับบทเรียนจากคุณแล้ว”