15 คนหนุ่มควรศึกษาหาความรู้ให้มากไว้

ตอนที่ 15 คนหนุ่มควรศึกษาหาความรู้ให้มากไว้

...

รสชาติของเนื้อแกะย่างของเรือนหอมจรุงนั้นค่อนข้างดี เมื่อเทียบกับอาหารอันโอชะที่เขาเคยกินในชีวิตที่ผ่านมาซึ่งทำจากส่วนผสมเช่นสารเพิ่มความมันฮอร์โมนเทียมและสารเคมีอาหารที่เขาทานที่นี่ดีกว่าอย่างน้อยร้อยเท่า

สถานที่ปลอดภัยแห่งนี้ที่บิดาของเขาส่งมาเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานั้นยอดเยี่ยมมาก มีอาหารเครื่องดื่มและแม้แต่ความบันเทิงครบครัน ฮ่า ๆ ….

เอี้ยนลี่เฉียงไม่ลังเลที่จะปลดปล่อยตัวเองกินและดื่มให้ถึงใจ เมื่อถึงเวลาที่ม่านแห่งราตรีได้ปกคลุมอย่างสมบูรณ์และท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวในที่สุดทุกคนก็แยกย้ายกันไปหลังจากเพลิดเพลินกับตัวเองอย่างเต็มที่ และจากนั้นเขาก็กลับมาพร้อมกับเฉียนซู

"เอ่ออออออออ! ... "

ระหว่างทางกลับบ้านเอี้ยนลี่เฉียงลูบท้องของเขาด้วยความพึงพอใจและเรอเสียงดัง

หลังจากทานอาหารค่ำ เอี้ยนลี่เฉียรู้สึกจืดชืดไม่มีอะไรทำเขาจึงออกมาเดินเพื่อย่อยอาหาร แต่เมื่อมองไปที่โรงตีเหล็กเขาก็คิดถึงเอี้ยนเต๋อชางขึ้นมาจึงเดินไปที่นั่นโดยไม่รู้ตัว

"มาที่นี่ได้ยังไง"เฉียนซูถามขณะยิ้ม

"อาณาเขตที่นี่กว้างใหญ่มาก ข้าเดินไปเดินมาสุดท้ายมาจบลงที่นี่ได้อย่างไรก็ไม่ทราบ!" เอี้ยนลี่เฉียงตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“นอกจากเรียนศิลปะการต่อสู้แล้วเจ้ายังได้เรียนวิชาช่างตีเหล็กจากพ่อมาด้วย?”

"เริ่มแรกพ่อของข้าไม่อนุญาตให้ข้าเรียนรู้ และต้องการให้ข้ามุ่งเน้นไปที่การฝึกศิลปะการต่อสู้เท่านั้น แต่ในขณะที่ข้ากำลังฝึกข้ามักจะแวะไปที่โรงตีเหล็กของท่านพ่อ บางครั้งข้าจะพับแขนเสื้อขึ้นและช่วยเขาด้วย ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาข้าได้สร้างลูกตุ้มเหล็กมากมายออกมา ข้ารู้ทุกขั้นตอนในการตีเหล็กแต่ปัญหาของข้าคือไม่สามารถทำออกมาได้ดี! ในฐานะลูกชายของช่างตีเหล็กถ้าข้าไม่รู้วิธีการตีเหล็กข้าจะไม่เป็นเศษสวะคนหนึ่งหรือ?”

"ดีดี!" เฉียนซูพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและรู้สึกประทับใจกับคำพูดของเขา "ในโลกนี้แม้ว่าศิลปะการต่อสู้จะช่วยให้เจ้าผงาดขึ้นได้ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่มีความถนัดในเรื่องนี้และสามารถสร้างรากฐานได้สำเร็จ เช่นเดียวกับพ่อของเจ้าและข้าเมื่อเรายังเด็กเราก็อยากจะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เช่นกันอย่างไรก็ตามในที่สุดเราก็เดินไปตามเส้นทางของช่างตีเหล็กแทน ในโลกนี้คนส่วนใหญ่ใช้ชีวิตทั้งชีวิตเหมือนคนทั่วไปมันเหมือนกับการที่เราได้พบกับคนเรือที่ช่วยคนที่ท่าเทียบเรือในวันนี้ย้อนกลับไปเมื่อเขายังเด็ก ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้มีแรงบันดาลใจหรือเป้าหมายที่สูงส่ง แต่โชคชะตานั้นเล่นตลกกับเขาต่างหาก

ดังนั้นเพื่อความอยู่รอดเขาสามารถหาเลี้ยงชีพบนน้ำได้เท่านั้น ในขณะที่เจ้าพักฟื้นที่นี่หากเจ้ามีเวลาว่าง เจ้าควรไปที่ลานฝึกแต่ละแห่ง หากเจ้าต้องการเรียนรู้บางสิ่งพวกเขาจะไม่มีวันปกปิดมันอย่างเห็นแก่ตัว และจะมอบทุกสิ่งที่ทำได้เพื่อสอนเจ้าอย่างแน่นอน มันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายสำหรับเด็กหนุ่มที่จะเรียนรู้ทักษะเพิ่มเติมเป้นการเพิ่มพูนความรู้และประสบการณ์ของตัวเอง

แม้ว่าเจ้าจะสามารถสร้างรากฐานในอนาคตและเดินบนเส้นทางของนักรบที่แท้จริงได้ แต่การขยายความคิดของเจ้าจะเป็นประโยชน์ต่อการฝึกฝนของเจ้าด้วย!"

"ข้าจะจดจำไว้!" เอี้ยนลี่เฉียงพยักหน้า

ขณะที่เฉียนซูมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียเขาก็ถามออกมา "เจ้าคิดอย่างไรกับตำแหน่งของข้า"

“ที่นี่ลุงเฉียนใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไม่ต่างจากปลาในน้ำ!”

เฉียนซูระเบิดเสียงหัวเราะ "เหมือนปลาในน้ำวิถีชีวิตที่สะดวกสบายสิ่งที่เจ้าบอกน่าสนใจ! น่าสนใจจริงๆ! มันเป็นอย่างนั้นถูกต้องแล้วภายในแคว้นผิงซีผู้บัญชาการโรงตีเหล็กทุกคนต่างเป็นตำแหน่งที่ร่ำรวยมีช่างฝีมือจำนวนนับไม่ถ้วนที่ทำงานในสำนักงานข้าหลวง และไม่จำเป็นต้องบอกว่าเราไม่ได้ขาดแคลนช่างตีเหล็กที่สามารถตีเหล็กได้ เจ้ารู้ไหมว่าข้าสามารถไต่เต้ามาถึงตำแหน่งนี้ได้อย่างไร "

คำถามที่เฉียนซูอยากถามมานาน เอี้ยนลี่เฉียงไม่ตอบเขาทันที ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่เขาเหลือบไปที่เฉียนซูและสังเกตเห็นว่าเฉียนซูกำลังจ้องมองมาที่เขา

ฉากนี้ดูเหมือนจะเป็นการทดสอบของผู้อาวุโสมากกว่า

"อย่าเล่นเป็นใบ้กับข้า ... " เฉียนซูเตือนเขาด้วยความจริงจัง

เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มด้วยความลำบากใจ เขาตอบได้ตามความเป็นจริงในตอนท้าย“ข้าเชื่อว่านั่นเป็นเพราะลุงเฉียนทำงานหนักมากพอไม่เคยทอดทิ้งความมุ่งมั่นของตัวเอง ...”

"ทำงานหนักและไม่เคยทอดทิ้งความมุ่งมั่นของตัวเอง!" เฉียนซูพูดซ้ำคำพูดของเอี้ยนลี่เฉียงอีกครั้งร่างกายของเขาก็แข็งค้างด้วยความตกใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะได้ยินคำพูดที่จริงจังพร้อมกับความรู้ที่ลึกซึ้งจากเด็กอายุสิบสี่ปี โดยปกติแล้วเฉียนซูรู้คำตอบของคำถามที่เขาถามอยู่ในใจแล้ว

คำตอบนั้นไม่มากก็น้อยเหมือนกับสิ่งที่เอี้ยนลี่เฉียงพูด แต่มันก็ไม่ได้คมชัดเท่ากับคำพูดของเอี้ยนลี่เฉียง เอี้ยนลี่เฉียงได้กล่าวออกมาด้วยคำสั้นๆแต่ตรงประเด็นอย่างถึงที่สุด

เมื่อพิจารณาจากการแสดงออกของเฉียนซู เอี้ยนลี่เฉียงรู้ว่าเขาพูดถูก คำพูดที่เขาพูดก่อนหน้านี้ไม่ได้ถูกคิดค้นโดยเขา กลับเป็นบทสรุปที่ลึกซึ้งที่สุดของประสบการณ์ชีวิตที่เขาเคยได้ยินในชีวิตที่ผ่านมา ไม่ว่าใครจะเคยผ่านระบบราชการหรืออาชีพใดก็ตามวลีนี้ก็ใกล้กับความจริงมากที่สุด

มีหลายแง่มุมในโลกนี้ซึ่งแตกต่างจากชีวิตก่อนหน้านี้บนโลกเก่า อย่างไรก็ตามจิตใจของผู้คนและธรรมชาติของพวกเขาไม่ได้แตกต่างกันเลยแม้แต่น้อย

“อนิจจา…” เฉียนซูถอนหายใจอย่างกะทันหัน "เมื่อเจ้าสามารถพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะสอนเจ้าอีกต่อไป!"

"ไม่ยังมีเรื่องราวอีกมากที่ข้าต้องเรียนรู้จากลุงเฉียน ... "

"ฮ่าฮ่าอย่ามาประจบข้าเลย! เอี้ยนเต๋อชางสามารถมีลูกชายอย่างเจ้าได้ เขาควรจะพอใจแล้วในชีวิตนี้ ... "เฉียนซูกล่าวอย่างหยาบคาย จากนั้นเขาหยิบขวดยาออกมาส่งให้เอี้ยนลี่เฉียง"ในช่วงสองสามวันนี้เจ้าควรใช้ยาพวกนี้มันจะทำให้เจ้าดีขึ้นอย่างแน่นอน เอาล่ะกลับไปพักผ่อนได้!"

...

เอี้ยนลี่เฉียงถือยาที่เฉียนซูให้เขาและกลับไปที่ลานเล็กๆ เมื่อประตูของลานนั้นปิดลงสถานที่ทั้งหมดก็กลายเป็นโลกใบเล็กของเขาเอง

นอกจากเขาและต้นไม้ใหญ่ภายในลานเล็กๆแล้ว ยังมีเพียงท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงจันทร์และดวงดาว

เอี้ยนลี่เฉียงเดินไปรอบๆลานเล็กๆเพื่อช่วยย่อยอาหาร ในขณะที่เขาชื่นชมท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่สุกใส

สำหรับคนที่กลับชาติมาเกิดการมองเห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวสุกสกาวในโลกนี้ช่างน่าตื่นตะลึงอย่างยิ่ง มันดีกว่าในหนังบล็อคบัสเตอร์ทุกเรื่องที่เขาเคยดูในโรงภาพยนตร์มาก่อนเป็นสิบๆเท่า ในช่วงเวลาสั้นๆนั้นเขารู้สึกว่ายังไม่เต็มอิ่มเพียงพอ

เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวเอี้ยนลี่เฉียงก็รู้สึกว่านั่นเป็นรูปแบบหนึ่งของความเพลิดเพลิน

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงท้องฟ้ายามค่ำคืนค่อยๆมืดลงอากาศเริ่มเย็นลงเล็กน้อย หลังจากปล่อยให้ตัวเองหาวเขาก็เริ่มรู้สึกง่วงนอนเอี้ยนลี่เฉียงทำความสะอาดตัวเองที่ลานบ้านก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของเขาในห้องใต้หลังคา เขาใช้ยาเปลี่ยนเป็นชุดนอนและเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว

ผลของยาที่เฉียนซูให้เขานั้นแตกต่างจากยาจากห้องโถงทางการแพทย์อย่างมาก เมื่อขวดถูกเปิดออกกลิ่นแปลก ๆ แต่หอมหวานก็ตลบเข้ารูจมูก ยาเพิ่งถูกนำไปใช้กับบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ แต่เอี้ยนลี่เฉียงสามารถสัมผัสได้ทันทีถึงความเย็นที่เข้ามาในผิวหนังของเขา ความรู้สึกไม่สบายที่ถูกทำร้ายจากฝ่ามือเหล็กลดลงไปมากเช่นกัน

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เอี้ยนลี่เฉียง ก็ไม่ได้นอนมาสองวันแล้วดังนั้นเขาจึงรู้สึกง่วงนอนมาก ร่างกายของเขารู้สึกสบายขึ้นและในไม่ช้าเอี้ยนลี่เฉียงก็หลุดเข้าไปในความฝันอันแสนหวานของตัวเอง

ในความฝันของเขาจู่ๆก็มีบทกวีปรากฏขึ้นจากส่วนลึกของจิตใจ

'ข้าเกิดมาอ่อนแอป่วยไข้อยู่ตลอดเวลา ก่อนอายุสิบขวบข้าไม่ได้ทานอาหารที่ต้องการเลยและมักจะมีโรคต่างๆเช่นโรคหวัด หลังจากอายุสิบขวบข้าติดเหล้าและได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคผิวหนังหลายชนิด จนกระทั่งอายุสิบเก้าข้าติดฝิ่น ตอนอายุสามสิบข้าเจ็บป่วยมาหลายวันตื่นตระหนกและกลัวที่จะเคลื่อนไหวติดอยู่ระหว่างความร้อนและความหนาวเย็น ข้ารู้สึกกระสับกระส่ายตลอด รู้สึกทั้งร้อนและหนาวทุกวันทุกคืน ในช่วงหลายวันที่ข้าต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บป่วยร่างกายของข้ารู้สึกเหมือนใกล้จะตาย ... '

...

บทกลอนร่ายยาวเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องจากภายในจิตใจของเอี้ยนลี่เฉียง...

หลังจากบทกลอนเหล่านี้ปรากฏขึ้นอย่างสมบูรณ์สิ่งที่เกิดขึ้นจากจิตสำนึกของเอี้ยนลี่เฉียงก็เป็นหนังสือเล่มหนึ่ง

ชื่อของหนังสือเล่มนี้มีคำขนาดใหญ่ที่เปล่งประกายสีทองโดยว่า "คัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นและคู่มือการบ่มเพาะไขกระดูก" หลังจากนั้นไม่นานหนังสือเล่มนี้ก็หลอมรวมเข้ากับจิตสำนึกของ เอี้ยนลี่เฉียง