บทที่ 283

เสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่วทั้งเขา เปลิวไฟโหมกระหน่ำด้วยแรงลม กำแพงไม้รอบค่ายถูกทำลายเศษไม้ปลิวว่อนเช่นเดียวกับที่คอกด้านหลังเสียงร้องคำรามดังลั่นเช่นเดียวกัน หลายคนตื่นตกใจกับภาพที่เห็นและอีกหลายคนเริ่มที่จะหวาดกลัวเรียกร้องนั้น เนี่ยฟงชี้นิ้วไปที่เงากลุ่มใหญ่ด้านขวามือ

“พวกเจ้าหลอกล่อให้พวกมันไปเจอกองกำลังทหาร ส่วนที่นี่ข้าจัดการเอง”

สิ้นเสียงกล่าวหน่วยพยัคฆ์ที่เหลือด้านหลังก็เข้าไปโจมตีพวกสัตว์ประหลาดขวามือหลังจากนั้นก็ล่อพวกมันลงเขา มีบางตัวที่ไม่ลงจากเขาไปแต่เข้าสังหารพวกในค่ายแทน ทันใดนั้นเนี่ยฟงก็ต้องขนลุกชูชันทั่วร่างหันไปมองทางซ้ายมือพอเจอสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งจ้องมองด้วยตาสีแดงก่ำอย่างไม่วางตา ไม่ถึงสองลมหายใจมันก็พุ่งเข้าหาเนี่ยฟงด้วยความหิวกระหาย แส้แข็งทั้งสีดำและขวาปรากฏขึ้นบนมือทั้งสองข้างยกขึ้นต้านรับหมัดขวาที่พุ่งเข้ามา เปรี้ยง ครั้งนี้เนี่ยฟงหาได้กระเด็นออกไปข้างหลังเช่นครั้งแรก หลังจากนั้นก็ย่อตัวลงฟาดหวดแส้แข็งไปที่หัวเข่าทั้งสองข้าง เปรี้ยง เปรี้ยง ทันทีที่สัตว์ประหลาดล้มลงเขาก็เร่งโคจรลมปราณไปที่แส้แข็งสีขาวฟาดหวดลงไปที่ศีรษะอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง เลือดสีแดงและไขสมองสีเหลืองพุ่งกระฉูดออกมา

เนี่ยฟงไล่สังหารสัตว์ประหลาดและคนในค่ายอยู่นานเกือบหนึ่งเค่อ ซากศพกองเต็มพื้น ยาพิษที่เนี่ยฟงใส่ลงไปในเหล้าได้ผลไม่น้อย หลังจากนั้นก็เข้าไปสังหารผู้คนด้ายในค่าย ระหว่างนั้นเองเขาก็ต้องใช้เกราะสายฟ้าต้านรับบางอย่างจากทางขวา เปรี้ยง เมื่อหันไปมองก็พบเจอสัตว์ประหลาดอีกตัวที่เคยพบเห็นอยู่กับเฟินจวี๋ฟู่ มันฟาดหวดโซ่เหล็กในมือทั้งสองเข้ามา เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เนี่ยฟงแสยะยิ้มเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งออกมารัดโซ่เหล็กเอาไว้หลังจากนั้นก็พุ่งเข้าหาสัตว์ประหลาดอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้หาได้ฟาดหวดไปที่หัวเข่าแต่เร่งโคจรลมปราณใช้ออกด้วยทักษะตัดสายฟ้า ปราณแส้แข็งสี่เล่มพุ่งเข้าปะทะสัตว์ประหลาดอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เศษชิ้นส่วนปลิวว่อนเลือดสีแดงสาดกระเซ็น ไม่ถึงหนึ่งลมหายใจก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังลั่นออกมา เนี่ยฟงขมวดคิ้วถีบเท้าพุ่งหลบออกมานอกค่าย สะบัดมือขวาและซ้ายเก็บแส้แข็งในมือเร่งโคจรลมปราณไปที่มือขวาพร้อมกับซัดฝ่ามือลงพื้น เปรี้ยงหลังจากนั้นก็พุ่งหลบออกมา เสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่วทั้งเขาอีกครั้ง

ระหว่างทางลงเขาพบเห็นต้นไม้น้อยใหญ่ถูกทำลายเป็นทาง เมื่อลงมาถึงตีนเขาเนี่ยฟงก็พบเห็นพวกสัตว์ประหลาดปะทะกับกองกำลังทหารนับพัน แต่ดูเหมือนกองทหารที่มีมากกว่าจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบสัตว์ประหลาด ถึงแม้จะถูกอาวุธทิ่มแทงก็หาได้ตกตายแต่อย่างใด พวกมันยังคงกระโจนเข้าไปฉีกกระชากทหารกินอย่างหิวกระหาย เนี่ยฟงแอบเห็นพวกของล่งซือแอบอยู่บนต้นไม้ใหญ่จึงพุ่งขึ้นไป

“มีคนของเราบาดเจ็บหรือไม่”

“มีไม่กี่คนตอนนี้หลบออกไปรักษาตัวแล้ว”

เนี่ยฟงจ้องมองการปะทะด้านหน้าไม่ถึงสิบลมหายใจก็หันมาเอ่ยวาจากับล่งซือ

“พวกเจ้าต้องถอยกลับไปตอนนี้ เมื่อไปถึงแสร้งว่าพ่ายแพ้มา แบ่งคนออกเป็นสองส่วนแจ้งว่าถูกสังหารตกตายไปหนึ่งส่วน อีกส่วนกลับเข้าไปในค่ายรักษาตัว หลังจากนั้นเจ้าให้คนของเราอีกส่วนคอยจับตาดูภายนอกว่ามีผู้ใดแอบส่งข่าวหรือไม่”

“เจ้าคิดว่าภายในค่ายมีหนอนเช่นนั้นรึ”

“ป้องกันเอาไว้ก่อน หากมีจริงเจ้าก็รีบจับกุมแล้วป้อนเม็ดยานี้”

เนี่ยฟงสะบัดมือขวานำขวดยาออกมายื่นแก่ล่งซือ

“เมื่อป้อนเม็ดยาหนึ่งเม็ดเจ้าก็ทำการสอบสวนได้ รับรองว่ามันผู้นั้นจะกล่าวแต่ความจริงอย่างแน่นอน”

ล่งซือจ้องมองขวดยาในมือหลังจากนั้นก็สะบัดมือขวาเก็บขวดยาหลังจากนั้นก็ส่งสัญญาณล่าถอย เนี่ยฟงแอบดูอยู่ก็เกือบชั่วยามก็พบว่าตอนนี้ทั้งสองกลุ่มตกตายลงไปเกือบหมดมีทหารหลายร้อยนายหลบหนี สัตว์ประหลาดส่วนใหญ่ตกตายลงเพราะอาวุธที่ทิ่มแทงทั่วร่าง มีบางส่วนไล่ติดตามเหล่าทหารมุ่งหน้าไปยังเมือง ทันใดนั้นเนี่ยฟงก็ถีบเท้าพุ่งลงจากกิ่งไม้ไปทางซ้ายมือ มีบางอย่างติดตามเนี่ยฟงมาอย่างรวดเร็ว ปราณกระบี่พุ่งเข้ามาโจมตีเนี่ยฟงจากด้านหลัง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ต้นไม้น้อยใหญ่ถูกทำลายลงจากปราณกระบี่

“ไอ้หนูรีบจัดการเถอะ ตอนนี้มีเพียงหญิงสาวนางนั้นติดตามเจ้ามา”

เนี่ยฟงหลอกล่อเฟินจวี๋ฟู่ออกมาเกือบสองลี้จากตีนเขาก็หยุดยืนรอเฟินจวี๋ฟู่บริเวณพื้นที่โล่งพร้อมกับแอบสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าเอาไว้ใต้เท้า ทันทีที่เฟินจวี๋ฟู่มาถึงก็ฟาดฟันกระบี่ออกมา เงาปราณกระบี่ประดุจห่าฝน เนี่ยฟงยกยิ้มกระทืบเท้าขวาลงพื้น เปรี้ยง วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ส่องแสงม่านพลังขนาดใหญ่ต้านรับปราณกระบี่ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เนี่ยฟงสะบัดมือขวาถือแส้แข็งสีขาวในมือพุ่งเข้าหาเฟินจวี๋ฟู่ที่ตื่นตกใจกับม่านพลังที่ปรากฏออกมา เมื่อรู้สึกตัวเนี่ยฟงก็ฟาดหวดแส้แข็งในมือเข้ามาเสียแล้ว รีบยกกระบี่ในมือขวาต้านรับ เปรี้ยง กระบี่หลุดออกจากมือขวา เนี่ยฟงรีบต่อยหมัดซ้ายออกไป แต่ทว่าเฟินจวี๋ฟู่กลับพุ่งตีลังกาใช้มือขวาแตะไปที่หัวไหล่ซ้ายของเนี่ยฟง เสียงกระดูกดังลั่นกระดูกหัวไหล่ด้านซ้ายของเนี่ยฟงหลุด ทันทีที่เฟินจวี๋ฟู่เหยียบเท้าลงพื้นก็หันมาจ้องมองเนี่ยฟง

“การเคลื่อนไหวของเจ้าช่างรวดเร็วนัก แต่นั่นใช้ไม่ได้กับผู้ที่ถูกขนานนามว่า ห้า เทพหมาป่าหรอกนะไอ้หนู”

สิ้นเสียงกล่าวเฟินจวี๋ฟู่ก็พุ่งเข้าหาเนี่ยฟงอย่างรวดเร็วนางใช้ทั้งเท้าและหมัดทั้งสองเข้าโจมตี เนี่ยฟงทำได้หลบหลีกไปมา มีบางครั้งสะบัดแส้แข็งในมือขวาต้านรับเขาพยายามถีบเท้าถอยเพื่อต่อกระดูกหัวไหล่แต่ก็ถูกเฟินจวี๋ฟู่เข้าประชิดตลอดเวลา ทันใดนั้นเนี่ยฟงก็ได้กลิ่นหอมบางอย่างจากตัวเฟินจวี๋ฟู่ ในจังหวะนั้นเองเขาก็เหยียบพื้นพลาดเซออกไปทางขวา เฟินจวี๋ฟู่จ้วงแทงมือทั้งสองเข้าหาทันที เนี่ยฟงต้องสะบัดมือขวาเก็บแส้แข็งยกมือทั้งสองคว้าจับข้อมือของเฟินจวี๋ฟู่เอาไว้ ในระหว่างนั้นเองเนี่ยฟงก็ได้กลิ่นหอมอีกครั้งมือทั้งสองก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เฟินจวี๋ฟู่สะบัดมือทั้งสองออกใช้มือขวาบีบคอของชายหนุ่มด้านหน้าเอาไว้

“คิดว่าจะแน่แค่ไหนที่แท้ก็ไม่เท่าไร ข้าจะบอกความลับของข้าก่อนที่เจ้าจะตกตายก็แล้วกัน เจ้าตกอยู่ใต้การสะกดจิตของข้าแล้วเจ้าคงได้กลิ่นหอมหวานนั้นสินะ ข้าจะบอกต่อเจ้า นั่นคือแป้งฝุ่นที่ทำมาจากสมุนไพรเอกจิตหอมหวน เพื่อช่วยในการสะกดจิตให้ง่ายขึ้น”

ทันใดนั้นเฟินจวี๋ฟู่ก็ปล่อยมือขวา เนี่ยฟงลงไปคุกเข่าบนพื้นแววตาเลื่อนลอย

“เจ้าเป็นใครกันไอ้หนู”

เนี่ยฟงก้มหน้านิ่งหาได้กล่าวสิ่งใด เฟินจวี๋ฟู่ก็สะบัดมือขวานำกระบี่ออกมาถืออีกหนึ่งเล่ม

“เหอะ ข้าคงใส่สมุนไพรมากไป เช่นนั้นเจ้าก็ตกตายลงไปเสียเถอะ”

เฟินจวี๋ฟู่แสยะยิ้มฟาดฟันกระบี่ไปที่ลำคอของชายหนุ่มด้านหน้า ทันใดนั้นเองทุกอย่างก็หยุดนิ่ง เนี่ยฟงใช้ออกด้วยทักษะจิตแห่งเทพอย่างเต็มกำลังสะบัดมือขวาฟาดหวดแส้แข็งในมือเข้าต้านรับกระบี่ เคร้ง เฟินจวี๋ฟู่ถึงกับตื่นตกใจสบถออกมาเสียงดัง

“บัดซบ เจ้าหลุดจากการสะกดจิตของข้าได้อย่างไร”

เนี่ยฟงหาได้กล่าวสิ่งใดตอบฟาดหวดแส้แข็งสีขาวในมืออย่างรวดเร็ว เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ว เขาใช้ความเร็วเข้าโจมตีเฟินจวี๋ฟู่ทันใดนั้นก็มีเฟินจวี๋ฟู่ก็ฟาดฟันกระบี่ลงมือ เนี่ยฟงแสยะยิ้มถีบเท้าถอยออกมาจากระยะดาบ แต่ทว่าเขาต้องตื่นตกใจทันใดนั้นก็มีรอบแผลฟันด้วยกระบี่ที่หน้าอก ทักษะอาภรณ์สายลมปรากฏออกมาต้านรับได้อย่างทันท่วงที

“เจ้าไม่มีทางที่จะหลบคมกระบี่ที่ข้ากรีดผ่านอากาศได้หรอก จงทิ้งชีวิตของเจ้าไว้ที่นี่ซะ”

เฟินจวี๋ฟู่พุ่งเข้าหาเนี่ยฟงอีกครั้ง ทันใดนั้นเขาก็แอบสะบัดมือซ้ายนำขวดยาเอาไว้ในมือทันทีที่เฟินจวี๋ฟู่พุ่งเข้ามาเขาก็รีบใช้หัวแม่มือเขี่ยจุกยาออกหลังจากนั้นก็สาดขวดยาออกไปด้านหน้า เฟินจวี๋ฟู่ตื่นตกใจรีบถีบเท้าถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

“คิดจะใช้พิษอย่างนั้นรึไอ้หนู เจ้ามันช่างกระจอกยิ่งนัก”

เนี่ยฟงแสยะยิ้ม

“กระจอกหรือไม่เหตุใดท่านไม่มองไปที่เท้าของท่านละ”

เฟินจวี๋ฟู่ขมวดคิ้วก้มลงมองที่เท้าของตนนางก็กรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุดถึงกับใช้กระบี่ในมือขวาตัดขาทั้งสองของตนเอง แน่นอนว่าเฟินจวี๋ฟู่ถูกเนี่ยฟงวางยาแบบเต็มๆ เฟินจวี๋ฟู่จ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตาหลังจากนั้นก็ใช้กระบี่ในมือสะบั้นศีรษะตนเอง เนี่ยฟงเห็นเช่นนั้นก็ได้แต่ส่ายศีรษะไปมาเขาใช้มือขวาจับไปที่แขนซ้ายพร้อมกับดันขึ้น เสียงกระดูกดังลั่นอีกครั้ง เขารีบปลดแหวนในมือขวาของเฟินจวี๋ฟู่หลังจากนั้นก็พุ่งหลบหนีไปทางเมือง ไม่ถึงสิบลมหายใจเขาก็ได้ยินเสียงร้องคำรามโดยความโกรธแค้นจากด้านหลังตรงซากศพของเฟินจวี๋ฟู่