ตอนที่ 145 ท่านประธานบอกว่ามื้อเช้าเป็นสิ่งจำเป็น

​​​​​​​“ผมไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงชอบอะไร ผมจึงเตรียมมาอย่างละนิดอย่างละหน่อย หากไม่ถูกปาก คุณบอกได้เลยครับ ผมจะไปหาซื้อมาให้อีกใหม่”

เฉียวเมียนเมียนยิ้ม “ขอบคุณค่ะ คุณเลขาเว่ยค่ะ ฉันทานอะไรก็ได้ค่ะ”

เว่ยเจิ้งยิ้มตอบ “ท่านประธานมีคำพูดที่ให้ผมมาบอกแก่คุณด้วยครับ”

“อะไรคะ?”

“ท่านประธานบอกว่ามื้อเช้าเป็นสิ่งจำเป็น เขาบอกให้คุณผู้หญิงจดจำไว้ครับ”

เฉียวเมียนเมียนตกตะลึงไปชั่วขณะ ขณะที่ความรู้สึกอ่อนหวานปะทะอยู่ภายในใจของเธอเอง

เธอพยักหน้าพร้อมยิ้มหวาน “ค่ะ ฉันจะทานให้อร่อยเลยค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น...ถ้าไม่มีอะไรแล้วคุณผู้หญิง ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“ตามสบายค่ะ”

เว่ยเจิ้งโค้งคำนับเล็กน้อยก่อนจะจากไป

เมื่อเขาออกไปได้เพียงครู่ ประตูห้องนอนอีกด้านก็เปิดออก

เจียงหลัวลี่ขยี้ตาและหาวราวกับว่าเธอเพิ่งตื่นนอน เธอเดินไปหาเมียนเมียน

“เพื่อน นั่นใครกัน? ฉันได้ยินเสียงเคาะประตู”

“อืม เขาเป็นเลขาของเหมาเยซื่อน่ะ เขาเอาอาหารเช้ามาให้เราสองคน เธอไปอาบน้ำก่อนเถอะ แล้วมากินข้าวเช้าด้วยกัน”

เฉียวเมียนเมียนหยิบอาหารออกมาทีละอย่าง

โต๊ะอาหารที่ไม่ใหญ่มากนัก จึงเต็มไปด้วยอาหารที่เว่ยเจิ้งซื้อมาให้

เขาซื้อมาทุกอย่างจริง ๆ

มีทั้งขนมปัง โจ๊กแท่งแป้ง และแม้แต่พวกขนมปังกับนม

เด็กสาวเพียงสองคนจะทานหมดได้อย่างไร

“ว้าว เราต้องทานอาหารเช้าเยอะขนาดนี้เลยเหรอ”

เจียงหลัวลี่เดินตามกลิ่นมาที่โต๊ะอาหาร

เมื่อเห็นอาหารวางเต็มโต๊ะ ดวงตาของเธอก็สว่างไสวขึ้น

ซาลาเปาจากร้าน Vegetarian Paradise นั่นข้าวต้มทะเลจากร้าน Palace Lan ยังมีพวกขนมปังกับเค้กจากร้าน Sweet Tooth Bakery อีก ของจากที่แพง ๆ ทั้งนั้น อาหารเช้ามื้อนี้หรูเกินไปแล้ว

“เพื่อน ของพวกนี้เจ้าชายสุดหล่อเป็นคนเตรียมให้เราเหรอ?”

“อืม” เฉียวเมียนเมียนพยักหน้าและนั่งลง พร้อมกับยื่นตะเกียบให้กับเจียงหลัวลี่

“กินกันเถอะ เลือกเอาที่ชอบได้เลย”

ยังไงพวกเขาก็ทานไม่หมดอยู่ดี

เธอต้องบอกเหมาเยซื่อในครั้งต่อไปเสียแล้ว ว่าไม่ควรหมดเงินมากมายอีกต่อไป

อาหารจากร้านอาหารเหล่านี้ล้วนแต่ราคาแพงทั้งสิ้น

เสียของไปเปล่า ๆ หากต้องเหลือทิ้ง

เธอรู้สึกแย่ไม่น้อยที่ต้องทิ้งอาหารราคาแพงมากมายเหล่านี้

เจียงหลัวลี่ นั่งข้างเธอ และกินขนมปัง น้ำซุปรสเลิศซึมเข้าปากทันที จากนั้นเธอก็ยิ้มกว้าง

“โชคดีเสียจริง ขนมปังนี้อร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมาก่อนเลย”

“มีอีกนะ” เฉียวเมียนเมียนวางขนมปังอีกชิ้นลงในชามของเธอ

เจียงหลัวลี่ถูกดึงดูดด้วยอาหารอันโอชะเหล่านี้ โดยไม่นึกถึงเรื่องอื่นเลย

เมื่อเธอทานขนมปังจนหมด ก็นึกอะไรขึ้นได้

“เดี๋ยวก่อนสิ แล้วเจ้าชายสุดหล่ออยู่ไหน เขาไม่ได้อยู่กับเธอหรอกเหรอ?”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

นั่นเป็นปฏิกิริยาที่ตอบสนองได้ช้า

เธอเพิ่งจะคิดถึงเจ้าชายสุดหล่อของเธอขึ้นมาได้ใช่ไหม

ดูเหมือนว่าเขามีเสน่ห์ แต่ไม่น่าสนใจเท่าซาลาเปา

“เขาออกไปตั้งนานแล้ว”

เฉียวเมียนเมียนจิบนมและรู้สึกว่านมยังอุ่น ๆ อยู่เลย เขาคงให้ใครอุ่นให้ก่อนที่จะส่งมาให้เธอ