ตอนที่ 144 มันน่าประหลาดใจ

​​​​​​​เหมาเยซื่อสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า

“ผมแค่อยากกอดคุณนอน ผมไม่ทำอย่างอื่นหรอก แต่ถ้าคุณยังคงดิ้นอยู่แบบนี้ ผมจะควบคุมตัวเองไม่ไหวเอานะ”

เฉียวเมียนเมียนตกใจ รีบนิ่งในทันที

ชายคนนี้หายใจพิงศีรษะเธออยู่เล็กน้อยในตอนแรก นาทีต่อมา เริ่มช้าและคงที่

เขาจูบที่ผมของเธอ

จากนั้นเหมาเยซื่อก็หลับตาด้วยความพึงพอใจและพูดว่า

“ที่รัก นอนกันเถอะ”

กลิ่นหอมของเธอทำให้เขาสบายใจ

ทุกครั้งที่เขากำลังจะเข้านอน เขาจะรู้สึกกังวล และหงุดหงิดเป็นพิเศษ

ราวกับว่าเส้นประสาทในสมองของเขาตึงเครียด

ในแต่ละคืนเขารู้สึกเหมือนกำลังทะเลาะกับตัวเอง

ไม่ว่าเขาจะชนะหรือแพ้ ในที่สุดเขาก็จะถูกลากเข้าไปในโลกแห่งความมืดมิด

โลกที่ไม่มีแสงสว่างใด ๆ เลย เป็นความว่างเปล่าที่ไร้ขอบเขต

ทุกครั้งที่เขาตื่นจากโลกนั้น และกลับมาสู่ความเป็นจริง เขาจะรู้สึกเหนื่อยเป็นพิเศษ

เหนื่อยทั้งร่างกายและอารมณ์

เขาเคยไปหาหมอมาก่อนทั้งในและต่างประเทศ แม้แต่นักจิตวิทยาที่มีชื่อเสียง ยังเคยให้คำปรึกษากับเขามาแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่สามารถช่วยเขาให้พ้นจากฝันอันเลวร้าย ที่ตามหลอกหลอนเขามานานกว่า 20ปีได้

ในสุดที่เขาก็ยอมแพ้

เขาพร้อมที่จะจบยอมแพ้จากสิ่งเหล่านี้ไปตลอดชีวิต

นั่นคือตอนที่เฉียวเมียนเมียนปรากฏตัว

เธอทำให้เขาตกใจและประหลาดใจ เธอเหมือนไม้กระดานที่ลอยอยู่ในทะเลกว้างใหญ่

เธอเป็นผู้ช่วยชีวิตของเขา...

ถ้าเขาไม่ได้พบเธอ ชีวิตที่เหลือของเขาก็ดูไม่มีค่าพอที่จะมีชีวิตอยู่

แต่ตั้งแต่ที่เธอปรากฏตัวในชีวิตของเขา เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

.......

ในวันรุ่งขึ้น

เฉียวเมียนเมียนตื่นขึ้นมา เห็นว่าอีกด้านหนึ่งของเตียงว่างเปล่า

เธอขยี้ตาลุกขึ้นนั่งและเอื้อมหยิบมือถือ

เหมาเยซื่อ : [ที่รัก ผมออกไปทำงานนะ ไม่อยากจะปลุกคุณ เห็นคุณกำลังหลับสบาย]

เหมาเยซื่อ : [คืนนี้ผู้จะไปหาคุณ รอผมด้วยล่ะ]

เหมาเยซื่อ : [ผมให้เว่ยเจิ้ง แวะเอาอาหารเช้าไปให้คุณกับเพื่อน ทานก่อนไปเรียนตอนเช้า]

เฉียวเมียนเมียนอดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะอ่านข้อความ เธอรู้สึกอบอุ่นและเลือนรางในหัวใจ

เขามีเธออยู่ในใจตลอดเวลาจริง ๆ เขาเตรียมอาหารเช้าให้เธอด้วย

เธอตอบอย่างมีความสุข : [อืม เข้าใจแล้วค่ะ อย่าลืมทานข้าวเช้าด้วยนะคะ]

เหมาเยซื่อไม่ตอบกลับในทันที

เฉียวเมียนเมียนวางโทรศัพท์ทิ้งไว้ และไปอาบน้ำ หลังจากส่งข้อความไปหาเขา

เมื่อเธออาบน้ำเสร็จ เธอรีบมาตรวจสอบว่ามีข้อความตอบกลับจากเขาหรือไม่ แต่เหมาเยซื่อก็ยังไม่ตอบกลับ

เธอไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไร

มันเป็นตอนเช้า และเขาอาจจะยุ่งกับงานที่บริษัทก็เป็นได้

เขาอาจจะยังไม่เห็นข้อความของเธอ หรือไม่มีเวลาที่จะตอบกลับ

........

เฉียวเมียนเมียนได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าห้อง

เธอเปิดประตู และเห็นเว่ยเจิ้งยืนอยู่หน้าประตูในชุดสูท

เขาทักทายเธอด้วยความสุภาพ พร้อมกับมีกระเป๋าสองสามใบในมือ

“คุณผู้หญิงครับ”

เขายื่นกระเป๋าให้เฉียวเมียนเมียน

“คุณผู้หญิงนี่คืออาหารเช้าที่ท่านประธานสั่งให้ผมเตรียมมาให้คุณเป็นพิเศษครับ”