Chapter 6 : พี่ชายของฉันดีเกินไปแล้ว!(ฟรี)

โฮวอู่บิดไปบิดมาบนเตียงอยู่สองนาที เธอพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ ล้างหน้าและแปรงฟัน

เธอมัดผมหางม้าง่ายๆ ลงครีมบำรุงผิวก่อนเดินลงบันไดไป

ฤดูหนาวพระอาทิตย์ขึ้นช้า

แม้ว่าตอนนี้จะเจ็ดโมงเช้าแล้ว ท้องฟ้ายังมืดสนิท พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น

เมื่อโฮวอู่เดินลงบันไดมา เธอเห็นโฮวหยวนและโฮวอูเสิ่นตื่นเรียบร้อยแล้ว เธอไม่รู้ว่าพวกเขาตื่นแล้ว และดูเหมือนจะตื่นนานแล้วด้วย

เธอยิ้มให้พวกเขาสองคนและกล่าวทักทาย “อรุณสวัสดิ์ค่ะพ่อ อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ชาย”

หัวใจของโฮวหยวนอ่อนยวบเมื่อเห็นลูกสาวคนเล็กที่กำลังเบ่งบานเป็นผู้ใหญ่

น่าเสียดายที่ภรรยาของเขาจากไปก่อนเวลาอันควร มิฉะนั้นเธอจะต้องรู้สึกภาคภูมิใจอย่างแน่นอนเมื่อได้เห็นว่าลูกสาวของพวกเขาสวยมากแค่ไหน

โฮวหยวนไม่แปลกใจที่ลูกสาวของพวกเขาดูไม่เหมือนพวกเขา เธออาจเหมือนบรรพบุรุษของพวกเขาหรือไม่ก็ได้รับยีนส์เปลี่ยนไปตามพันธุกรรม

พอแม่บางคนขี้เหร่ แต่ลูกๆของพวกเขาหน้าตาดี นี่เป็นเพราะเด็กได้รับยีนส์เด่นจากพ่อแม่ ในเมื่อไม่ได้รับยีนส์ด้อยจากพ่อแม่ ไม่แปลกที่พวกเขาจะหน้าตาดีกว่าพ่อแม่ตัวเอง

เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขา

ลูกสาวของเขาต้องได้รับคุณสมบัติที่ดีที่สุดทั้งหมดจากเขาและภรรยา เป็นผลให้เธอมีรูปร่างหน้าตาที่สวยงาม แม้ว่าเธอจะดูไม่เหมือนพวกเขาเท่าไหร่ แต่เธอก็ยังเป็นลูกสาวของเขา

“อาอู่ มานี่สิ มากินข้าวเช้า” โฮวหยวนกวักมือเรียกลูกสาวให้เดินมากินข้าว

“ค่ะพ่อ”

โฮวหยวนและโฮวอูเสิ่นยังไม่ได้กินข้าวเช้า

หลังจากที่สมาชิกในครอบครัวนั่งลงเรียบร้อย แม่บ้านก็เริ่มเสิร์ฟอาหาร

พวกเขามีแม่บ้านสองคน แต่ไม่ได้อาศัยอยู่ประจำในคฤหาสน์

แม่บ้านมีหน้าที่ทำอาหาร เธอมาคฤหาสน์ทุกวันเพื่อทำอาหาร เธอจะเตรียมอาหารมื้อเย็นและของว่างในตอนกลางคืนหากจำเป็น

นอกจากแม่บ้านที่ทำอาหารแล้วยังมีแม่บ้านที่ดูแลทำความสะอาดอีกด้วย โดยปกติแล้วแม่บ้านที่รับผิดชอบการทำความสะอาดจะใช้เวลาสามถึงสี่ชั่วโมงในการทำความสะอาดหลังจากทำความสะอาดเสร็จแล้วเธอก็จะกลับออกไป

คฤหาสน์ครอบครัวโฮวมีทั้งหมดสามชั้น มีห้องที่ปล่อยว่างหลายห้อง บรรยากาศในบ้านเงียบเหงาและวังเวง

โฮวอู่ตักโจ๊กขึ้นดื่ม เธอแอบมองโฮวอูเสิ่น

ใบหน้าของเขายังคงไม่แตกต่างจากเมื่อวาน เย็นชาและห่างเกิน ถึงแม้สมาชิกในครอบครัวจะนั่งกินข้าวเช้าพร้อมกัน อย่างไรก็ตามการแสดงออกที่เย็นชาและเฉยเมยของเขาไม่ได้ส่งผลต่อรูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์ของเขาแต่อย่างใด

บางทีเขาอาจรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อยเมื่ออยู่ที่บ้าน กระดุมสองเม็ดบนเสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปลดออกเผยให้เห็นไหปลาร้าเซ็กซี่

มือที่ถือช้อนสะอาดสะอ้าน เขากินอย่างสุภาพ ทุกการกระทำของเขาช่างดึงดูดใจคนที่พบเห็นจริงๆ เป็นอาหารตาที่ดีมาก

โฮวอูเสิ่นสังเกตเห็นโฮวอู่แอบลอบมองเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ

โฮวอู่ฉีกยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวานก่อนหันหน้าไปด้านข้างเพื่อคุยกับโฮวหยวน “พ่อคะ หนูอยากเข้าวงการบันเทิง”

โฮวหยวนที่กำลังกินข้าวชะงัก แม้แต่โฮวอูเสิ่นยังมองเธอ

 

โฮวหยวนขมวดคิ้ว “อาอู่ ทำไมอยู่ๆลูกถึงอยากเข้าวงการบันเทิง?”

ปีนี้โฮวอู่อายุสิบเจ็ดปีเรียนอยู่ไฮสคูล เกรดของเธอไม่ดีไม่แย่ โฮวหยวนไมได้กังวลเรื่องเกรดของเธอ ลูกสาวของเขาสมควรได้รับการยกย่องและเอาอกเอาใจ แม้ว่าเธอจะหยิ่งยโสและไร้ความสามารถ แต่เขาและลูกชายคนโตมีความสามารถที่จะทำให้ชีวิตทั้งชีวิตของเธออยู่อย่างสบายและไร้กังวล

โฮวอู่เอียงคอและกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา “พ่อคะ หนูจะไม่ทำให้เกรดตก หนูจะเรียนจบและเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ หนูชอบการแสดงจริงๆค่ะ หนูอยากเข้าวงการบันเทิง”

“วงการบันเทิงไม่ได้สวยงามอย่างที่เธอคิด พี่คิดว่ามันไม่ใช่ทางที่เหมาะกับเธอ” โฮวอูเสิ่นพูดเสียงเรียบ

น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยมาก ไม่แสดงว่ายอมรับหรือไม่ยอมรับ เป็นเพียงการแสดงความคิดเห็นของเขาเท่านั้น

โฮวอู่รู้ดีว่าพ่อกับพี่ชายคิดว่าเธอเป็นคนที่หยิ่งผยอง อ่านง่าย และไร้เดียงสา เธอไม่เหมาะกับวงการบันเทิงที่โลดโผนและซับซ้อน

แต่ในความคิดของโฮวอู่นั้น เธอไม่มีทางเลือก เธอต้องเข้าวงการบันเทิง

วงการบันเทิงสามารถรับประกันความสะดวกสบายในอนาคตของเธอและครอบครัวที่แท้จริงของเธอ

ตอนนั้นต่อให้นางเอกกลับมา เธอยังมีทางให้ไปและสามารถพึ่งตัวเองได้

โฮวอู่วางช้อนลง เธอใช้แขนสองข้างเท้าคางและมองโฮวอูเสิ่นด้วยรอยยิ้มสว่างไสว “อาอู่รู้ว่าพี่ชายจะต้องปกป้องอาอู่ ใช่ไหมคะ?”

โอวอูเสิ่นหรี่ตา ความประหลาดใจแวบผ่านดวงตาของเขาอย่างรวดเร็ว

นางสาวของเขาน่ารักและตื้อคนอื่นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? เธอไปเรียนรู้วิธีการทำให้คนอื่นพอใจตอนไหน?

โอวหยวนหัวเราะกับคำพูดของลูกสาว “อาอู่ ลูกคิดดีแล้วใช่ไหม?”

โฮวอู่พยักหน้าทาสีหน้าจริงจังและพูดว่า “ค่ะ หนูคิดดีแล้ว”

“โอเค เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นลูกก็ทำตามที่ลูกอยากทำก็แล้วกัน พี่ชายของลูกและพ่อจะเป็นแบ็คให้ลูกเอง ลูกสามารถออกจากวงการบันเทิงได้ทุกเมื่อถ้าลูกไม่อยากแสดงละครแล้ว”

คำพูดของโฮวหยวนฟังดูมั่นใจยามที่เขาพูด

โฮวอู่ก้มมองโต๊ะ โฮวหยวนเป็นพ่อที่น่ารักและดีกับลูกสาวของเขาจริงๆ

น่าเสียดายที่เธอไม่ใช่ลูกสาวตัวจริงของเขา

เธอระงับความขุ่นมัวและความเสียใจไว้ในใจ เธอฝืนยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณค่ะพ่อ” หลังจากนั้นเธอก็หันไปหาโฮวอูเสิ่นอีกครั้ง รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหวานและสดใสกว่าเดิม“ขอบคุณนะคะพี่ชาย ในอนาคตอาอู่จะพึ่งพาพี่แน่ๆ”

โฮวอูเสิ่นเลิกคิ้วและส่งเสียง ‘อืม’ เบาๆอย่างอ่อนโยน

หลังจากอาหารเช้า โฮวหยวนกลับไปทำงาน ตารางงานของเขาค่อนข้างแน่น ถ้าไม่ใช่เพราะลูกชายคนโตกลับมาจากต่างประเทศ บางทีเขาคงไม่กลับมาบ้าน

โฮวอู่เสิ่นไปที่บริษัทของตา เขาเริ่มเข้าไปทำความคุ้นเคย หนึ่งเดือนหลังจากนี้เขาจะได้เข้าครอบครองบริษัทอย่างเป็นทางการจากตาของเขา

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาจากไป โอวอู่ก็ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในบ้าน แต่เธอไม่อยู่บ้าน เธอหยิบกระเป๋าสตางค์ของเธอแล้วเดินออกไป

ก่อนเข้านอนเมื่อคืน เธอวางแผนจะไปเจอพ่อแม่ตัวจริงวันนี้

มีรถหลายคนจอดที่โรงรถครอยครัวโฮว มีรถโฟล์คสวาเก้นจำนวนหนึ่งที่มีราคาประมาณหลายแสนดอลลาร์ มีแม้แต่รถหรูจอดอยู่ในโรงรถซึ่งมีราคาหลายสิบล้านดอลลาร์

โฮวอู่ไม่อยากเป็นจุดเด่น เธอจึงเลือกออดี้สีแดง

การหาพ่อแม่ที่แท้จริงไม่ยากสำหรับเธอ เธอรู้ว่าพวกเขาเป็นคนกวาดถนนที่ถนนฟู่ซิน มีเพียงพวกเขาที่กวาดถนน เมื่อเธอไปที่ถนนฟู่ซิน เธอก็เห็นพวกเขา