ตอนที่ 8 เหยื่อกินเบ็ด
“จะ-เจ้าทำได้ยังไง…”
“ลืมมันไปก่อนและทำตามที่ข้าบอก นี่คือค่ายกลที่จะส่งผลต่อการรับรู้ของอีกฝ่าย และนี่ยังเป็นค่ายกลสังหาร ควบคุมความโกรธเพื่อฆ่าศัตรู”
ลั่วหยุนชางประกอบท่าทางมือตามจั๋วฝานอย่างแข็ง ๆ แต่ทว่า เขาเร็วเกินไป นางจึงไม่สามารถจดจำการเคลื่อนไหวของเขาได้หมด
“เห้อ ทำไมเจ้าช้าจัง?นี่ง่ายสุดแล้วนะ!”จั๋วฝานโกรธ“ถ้าเจ้ายังเป็นแบบนี้ พ่อบ้านซุนจะต้องตามเรามาทันแน่ และเราจะต้องตาย เจ้ามันช้าเหมือนหมู”
ทั้งชีวิตนาง ลั่วหยุนชางได้รับแต่ความรักและควาามเคารพจากผู้อื่น นางไม่เคยโดนดูถูกในระดับนี้มาก่อน
น้ำตาเริ่มเอ่อล้นในดวงตาของนางขณะที่นางลดหัว แต่นางก็ยังอดทน
เมื่อเห็นพี่สาวถูกทำให้อับอาย ผู้เป็นน้องจึงตะโกนด่าจั๋วฝาน“เจ้าทาสตัวเหม็น อย่ามารังแกพี่สาวข้า”
จั๋วฝานส่ายหัว ไม่คิดทะเลาะกับเด็กเหลือขอ
เขาพบว่าปราณของเขาแค่พอจะสร้างค้ายกล แต่ไม่สามารถควบคุมมันได้
ถ้ามีใครพูดถึงค่ายกลความพิโรธที่สมบูรณ์ ต่อให้ไม่มีใครควบคุมมันได้ แต่ขยะอย่างพ่อบ้านซุนก็จะถูกกำจัดแน่ แต่ทว่า เขามีหินปราณแค่พันก้อน ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นค่ายกลธรรมชาติ เขาคงไม่สามารถทำร้ายใครได้
ตอนนี้มันจึงเป็นหน้าที่ของคุณหนูที่จะต้องควบคุมค่ายกล
แต่สำหรับนาง วิธีการนั้นยาวและซับซ้อน มันยากเกินเข้าใจ ยิ่งไปกว่านั้น พวกนางยังยืนบนขอบเหว
อย่างช่วยไม่ได้ จั๋วฝานกอดนางจากด้านหลัง จับมือนาง
“เจ้าจะทำอะไรนะ?”ลั่วหยุนชางตัวแข็ง แก้มของนางแดงก่ำ
“อย่าขยับ ข้าจะสอนเจ้า”จั๋วฝานขยับมือนาง สอนนางถึงการประสานมือต่าง ๆ
แม้จะจับใจความได้ แต่การโดนผู้ชายกอดก็ทำให้หัวใจของนางสับสน แก้มของนางร้องผ่าว เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาทำแบบนี้กับนาง
ทุกครั้งที่ความคิดของนางล่องลอย เสียงจะดังขึ้นในหูนาง“อย่าเหม่อ”
นางเหลือบมองเขา เห็นว่าจั๋วฝานจริงจังแค่ไหน บ่งชี้ว่าการกระทำของเขาไม่ได้มีเป้าหมายเพื่อเอาเปรียบนาง
[ฮึ่ม เขารู้ว่าเมื่อไรที่ควรเป็นสุภาพบุรุษ!]
ลั่วหยุนชางสงบอารมณ์ ร่างของนางแนบชิดเขาขึ้น รับรู้ถึงแขนแข็งแกร่งด้านหลังนาง นี่เป็นครั้งแรกในช่วงสามวันที่นางรู้สึกปลอดภัย
“พ่อบ้านซุน พวกมันไปทางป่าหมอก”สิบกิโลเมตรด้านนอกป่าหมอก โจรตัวน้อยตรวจหาร่องรอยและรายงานพ่อบ้านซุน
พ่อบ้านซุนลูบหนวดขาวของเขา หัวเราะอย่างเย็นชา“เป็นที่หลบซ่อนที่ดีไม่เลว เรารู้จักบริเวณภูเขา แต่ไม่ใช่สถานที่น่าขนลุก อย่างไรก็ตาม …”
พ่อบ้านซุนมองหัวหน้าผู้คุ้มกันที่โดนจับและดวงตาก็ฉายแววชั่วร้าย
“หัวหน้าผาง มันจบแล้ว ด้วยความมีเมตตาของคุณหนู นางจะไม่มีวันทิ้งเจ้า”
“ไอขยะ อย่าคิดว่าเจ้าจะใช้ข้าข่มขู่คุณหนูได้”ดวงตาของเขาแดงก่ำขณะจับจ้องพ่อบ้านซุน
“ฆ่าข้าซะ ไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้า ล้างแค้นให้พวกพ้องของข้า”
“ฮ่าๆๆ เมื่อข้าได้รับวิชายุทธ์นั่น ข้าก็ยินดีทำตามความปรารถนาของเจ้า”พ่อบ้านซุนเหล่ตา ส่งเสียงหัวเราะน่าขนลุก“ไปกัน”
มันใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่ากลุ่มคนยี่สิบคนจะมาถึงป่าหมอก
แต่ก่อนพวกเขาจะได้เข้าใกล้ เสียงกรนก็ดังจากชายที่นอนพิงต้นไม้ มันคือจั๋วฝานนั่นเอง
“พ่อบ้านซุน มันคือคนที่ฆ่าเจ้าอ้วน”
จั๋วฝานโดนปลุกด้วยเสียง เขาหาวและลืมตาที่เหนื่อยล้า เมื่อเห็นพ่อบ้านซุนและพรรคพวก เขาไม่แสดงความกลัว ความวิตกกังวล แต่กลับยิ้ม
“พ่อบ้านซุน ข้ารอเจ้ามานานมาก”
พ่อบ้านซุนขมวดคิ้ว มองอีกฝ่ายด้วยความระมัดระวัง
“เจ้าร้ายกาจมาก ข้าประเมินเจ้าต่ำไป”พ่อบ้านซุนพูด
ถ้ามันเป็นเวลาอื่น เขาจะไม่มีทางมาสนใจข้ารับใช้
แต่นับตั้งแต่พ่อบ้านซุนได้เห็นจั๋วฝานฆ่าอย่างโหดเหี้ยม ภาพของเขาก็พลิกคว่ำ[เจ้าหนูนี้ไม่เพียงซ่อนตัวได้ดี แต่ยังโหดเหี้ยมอีกด้วย ถ้ามันโต มันต้องมาแก้แค้นแน่]
“จั๋วฝาน เจ้าอยากจะพูดอะไรกันแน่”
จั๋วฝานตอบ“พ่อบ้านซุน อยากทำข้อตกลงกันไหม?”
“ข้อตกลงอะไร?”
“ข้าจะให้นายน้อยและคุณหนูของตระกูลลั่วกับเจ้า แต่เจ้าต้องรับรองความปลอดภัยของข้าในภูเขาลมดำ”
[ว่าไงนะ?]
ไม่เพียงพ่อบ้านซุนที่ตกใจ แต่แม้กระทั่งหัวหน้าผู้คุ้มกันก็ยังตกตะลึง
เขาฝากความหวังไว้กับจั๋วฝานเพื่อให้พาสองพี่น้องหนี ใครจะไปคิดว่าจั๋วฝานจะใช้ทั้งสองมาเป็นหมากต่อรองเพื่อเอาตัวรอด
“ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้?ตระกูลลั่วไม่เคยรังแกเจ้า”ความสงสัยผุดในหัวใจพ่อบ้านซุน
“ฮ่าๆๆ งั้นทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้ละ?ตระกูลลั่วปฏิบัติต่อเจ้าดีกว่าข้าซะอีก”
พ่อบ้านซุนหน้าแดง รู้สึกเดือดดาล
ขณะสงบสติ จั๋วฝานก็พูดต่อ“ผู้ชายทุกคนต่างทำเพื่อตัวเอง ด้วยตระกูลลั่วที่ล่มสลาย การฟื้นคืนไม่ใช่สิ่งที่คนคนเดียวจะทำได้ ทำไมข้าถึงควรเดินทางไปสู่ความตายด้วย?การใช้พวกนางเป็นหลักประกันให้ข้ามีชีวิตสิถึงเป็นธรรมชาติของมนุษย์”
เขาหยิบเชือกสีแดงขึ้นจากพื้น
“คุณหนูอยู่ที่ปลายเชือกอีกด้าน ข้าผูกปมไว้หลายทาง มันจึงมีแค่ข้าถึงรู้ว่าคุณหนูอยู่ไหน”
พ่อบ้านซุนพยักหน้าขณะคว้ามัน“แผนดี ใช้เชือกเพื่อทำร่องรอย และเจ้ายังสร้างทางแยกเพื่อปกป้องเส้นทางที่ถูกต้องเพื่อเจ้า เจ้าร้ายกาจมากฮ่าๆๆ…”
เขาส่งเชือกกลับ“ตกลง นำทางไป แต่อย่าคิดตุกติกเด็ดขาด”
“พ่อบ้านซุน ข้าเป็นคนซื่อสัตย์!”จั๋วฝานยิ้ม
พ่อบ้านซุนเยาะเย้ย“ข้าเคยเชื่อเจ้า แต่ตอนนี้...ใครจะไปเชื่อ?!”
ทั้งสองสบตากัน หัวเราะให้กันขณะซ่อนความคิดชั่วร้ายไว้
ขนของหัวหน้าผู้คุ้มกันตั้งชัน เขายังคงสาปแช่งพ่อบ้านซุนว่าเป็นมนุษย์เน่าเหม็น ขณะที่ก่นด่าจั๋วฝานว่าเป็นพวกทรยศนายตัวเอง แม้ทุกคนจะไม่สนใจเขาก็ตาม
