12 บุญคุณความแค้น

12 บุญคุณความแค้น

มันสั่นสะเทือนเล็กน้อยภายในรถม้า ชายที่มีแซ่เฉียนนั่งอยู่ตรงข้าม เอี้ยนลี่เฉียงเขามองใบหน้าของเอี้ยนลี่เฉียงและอีกครั้งที่มีความขัดแย้งปรากฏอยู่ในสีหน้าของเขา "พ่อของเจ้าบอกข้าเกี่ยวกับเจ้ามาบ้างแล้ว แม้ว่าตระกูลหงอาจถูกมองว่าเป็นยักษ์ใหญ่ในมณฑลชิงเหอ แต่ตระกูลของพวกเขาไม่ได้มีนักรบแม้แต่คนเดียวมาสามชั่วอายุคนแล้วแม้ว่ากรงเล็บของพวกเขาจะเริ่มงอกขึ้นอีกครั้ง แต่อิทธิพลของพวกเขาก็ไม่สามารถมาถึงมณฑลหวงหลงได้ แม้ว่ามือของพวกเขาจะสามารถยื่นเข้ามาข้าก็สามารถตัดมันทิ้ง และพวกเขาจะต้องรับผลที่จะตามมาอย่างร้ายแรงเจ้าสบายใจได้! "

"ขอบคุณลุงเฉียน!"

"ฮึ่ม!" ชายแซ่เฉียนดูเย็นชาดูเหมือนจะไม่พอใจ "ข้าชื่อเฉียนซูข้าเป็นศิษย์น้องของพ่อเจ้าในอดีตพวกเราทั้งคู่กราบอาจารย์คนเดียวกัน .... "

"ศิษย์น้อง?"เอี้ยนลี่เฉียงมองไปที่เฉียนซูอย่างสงสัย

เฉียนซูดูเหมือนจะรู้ว่าเอี้ยนลี่เฉียงกำลังคิดอะไรอยู่ เขาหยิบน้ำเต้าที่แขวนไว้ที่เอวขึ้นมาและดื่มสุราจนเต็มปาก “สิ่งที่พ่อของเจ้าและข้าเคยเรียนด้วยกันในตอนนั้นคือความเชี่ยวชาญในการตีเหล็กไม่ใช่ศิลปะการต่อสู้จากนั้น…จากนั้นข้าก็ตกลงไปกับพ่อของเจ้าในเรื่องบางเรื่องและเราไม่ได้ติดต่อกันในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ข้ารู้ว่าพ่อของเจ้าอยู่ที่เมืองหลิวเหอและเขาก็รู้ด้วยว่าข้าอยู่ที่มณฑลหวงหลงแต่หลังจากที่เราก้าวต่อไปจากเหตุการณ์ทั้งหมดนั้น เราทั้งคู่ก็ไม่สามารถลบทิฐิในใจของตัวเองและไปมาหาสู่กันได้ ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าพ่อของเจ้าจะมาหาข้าเมื่อคืนนี้ ...”

" ท่านกับบิดาข้าขัดแย้งกันเรื่องมารดาของข้าหรือ? "

มือของเฉียนซูหยุดนิ่งขณะที่เขากำลังจะดื่มสุราอึกที่สอง เขาจ้องมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงด้วยความตกใจ เขาไม่คาดคิดว่าเอี้ยนลี่เฉียงจะเฉียบคมขนาดนี้ “เขาบอกเจ้าแล้วเหรอ”

"ไม่! นี่เป็นเพียงการคาดเดา!"เอี้ยนลี่เฉียงส่ายหน้า

การขัดแย้งระหว่างผู้ชายส่วนใหญ่มักเกิดจากหนึ่งในสองประเด็นคือเงินหรือผู้หญิง นี่เป็นประสบการณ์และบทเรียนชีวิตที่เอี้ยนลี่เฉียงได้รับก่อนหน้านี้ เป็นถ้อยคำที่ติดหูมาโดยตลอด แต่ก็อย่างที่คิดมันเป็นความจริง เมื่อพิจารณาจากการแสดงออกที่ขัดแย้งกันที่เขียนไว้ทั่วใบหน้าของชายคนนี้ในช่วงเวลาที่พวกเขาได้พบกันและสิ่งที่เขาได้ยินเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับเอี้ยนเต๋อชาง พร้อมกับสิ่งที่เอี้ยนลี่เฉียงรู้เกี่ยวกับบุคลิกภาพของพ่อของตัวเอง เขาตั้งทฤษฎีว่ามีเพียงสิ่งเดียว ที่อาจทำให้เกิดความขัดแย้งระหว่างพวกเขาคือปัญหาเกี่ยวกับความรัก

เฉียนซูดื่มสุราอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยหนวดเครารุงรัง "แม่ของเจ้าเป็นลูกสาวของอาจารย์เราทั้งพ่อของเจ้าและข้าต่างก็รักนางสุดหัวใจ แต่คนที่แม่เจ้าชอบคือพ่อของเจ้า ... "

“อาจารย์อาแม่ของข้าตายไปหลายปีแล้ว ทั้งท่านและพ่อของข้าเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพอยู่เสมอพวกท่านควรปล่อยวางได้แล้ว ...”เอี้ยนลี่เฉียงถอนหายใจ

"ฮ่าๆๆเจ้าพูดถูก.อดีตก็คืออดีตและพูดตามตรงข้าดีใจมากที่พ่อของเจ้าสามารถพาตัวเองมาตามหาข้าได้!" เฉียนซูถอนหายใจยาว เขามองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงอีกครั้งและก็หัวเราะ “พ่อของเจ้าบอกว่าเจ้าไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนมาก่อนและฝึกศิลปะการต่อสู้ทุกวันเขาบอกข้าด้วยว่าเจ้าเป็นคนค่อนข้างเก็บตัวและมีจิตใจเรียบง่าย และเจ้าเข้าสังคมไม่เก่งเนื่องจากเจ้าขาดทักษะในการสื่อสาร เขาถึงกับขอให้ข้าดูแลเจ้าให้ดีขึ้น ข้าคิดว่าพ่อของเจ้าอาจคิดผิดเกี่ยวกับเจ้าเสียแล้ว ...”

เอี้ยนลี่เฉียงจะพูดอะไรได้อีก? เขาทำได้เพียงแค่ขยายรูม่านตาของตัวเองให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้และจ้องมองชายคนนี้ตรงหน้าด้วยดวงตาที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาที่สุดของเขา การแสดงออกบนใบหน้าของเขาคล้ายกับเด็กสาววัยรุ่นที่ถ่ายภาพเซลฟี่

เฉียนซูเกือบจะสำลักสุราคำต่อไปเมื่อเห็นการแสดงออกทางสีหน้าของเอี้ยนลี่เฉียง เขาไออย่างรุนแรงในรถม้า

...

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงมาถึงเขตหวงหลงนายท่านหงแห่งตระกูลหงปู่ของหงต๋าก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาฟังรายงานจากคนของเขาในสวนหลังบ้าน

นายผู้เฒ่าของตระกูลหง หงเฉิงโจวเป็นชายร่างกำยำอายุประมาณหกสิบปี เขาสวมชุดผ้าไหมสีครามที่ยาวและสวยงามผมของเขาถูกหวีสางอย่างเรียบร้อย เขานั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่พร้อมลูกโลหะสองสามลูกในมือ รอยยิ้มบนใบหน้าของนายผู้เฒ่าหงค่อยๆหายไปแทนที่ด้วยสายตาที่แข็งกร้าวมากขึ้นในขณะที่เขาฟังรายงานจากพ่อบ้านของเขา

"เจ้ากำลังบอกว่าคนขายเนื้อหลิวเห็นพ่อลูกของตระกูลเอี๋ยนกำลังเดินทางไปยังเมืองมณฑลแล้วเอี้ยนเต๋อชางก็กลับมาคนเดียวโดยไม่มีเอี้ยนลี่เฉียง

" ใช่แล้ว! "พ่อบ้านพยักหน้าให้นายผู้เฒ่า "ตอนแรกบ่าวคิดว่าเอี้ยนเต๋อชางกำลังส่งลูกชายของเขาไปที่ห้องโถงพยาบาลเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ แต่เอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้อยู่ที่นั่นเมื่อข้าส่งคนไปตรวจสอบ!

"มีใครรู้ไหมว่าเอี้ยนลี่เฉียงอยู่ที่ไหน"

"ดูเหมือนจะไม่มีใครรู้ว่าเอี้ยนลี่เฉียงอยู่ที่ไหนในขณะนี้" พ่อบ้านตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดูเหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมา    "โอ้ใช่บ่าวพบคู่พ่อและลูกจากตระกูลเอี้ยนระหว่างทางกลับเมื่อคืนนี้แน่นอนว่าพวกเขายังทำตัวแข็งกร้าวเหมือนกับปกติ อย่างไรก็ตามเอี้ยนลี่เฉียงดูเหมือนจะทำตัวแตกต่างจากเมื่อก่อนเล็กน้อยเขา ดูเหมือนจะไม่เป็นเด็กไร้เดียงสาคนเดียวกับที่เขาเคยเป็นมาก่อน  "พ่อบ้านหงเล่าถึงการพบกับเอี้ยนลี่เฉียงเมื่อคืนนี้ให้นายท่านหงฟัง เขาพูดซ้ำคำพูดที่ได้ยินจากเอี้ยนลี่เฉียงออกมาโดยไม่ตกหล่น

ในขณะที่นายผู้เฒ่าหงฟังพ่อบ้านพูดซ้ำคำพูดของเอี้ยนลี่เฉียงเขาก็หรี่ตาและหยุดหมุนลูกโลหะที่อยู่ในมือชั่วขณะ

"ความโง่เขลาของเอี้ยนลี่เฉียงอาจเป็นสิ่งที่พ่อของเขาทำปั้นแต่งขึ้น ทำให้เขาต้องทนเพื่อที่เราจะได้ไม่สังเกตเห็น แต่เนื่องจากคู่พ่อลูกของตระกูลเอี้ยนได้เห็นตระกูลหงลงมือกับเขาในการทดสอบการต่อสู้เมื่อวันก่อน พวกเขาจึงคิดว่าไม่มีประโยชน์ที่จะเสแสร้งอีกต่อไป…“เมื่อพูดถึงจุดนี้นายผู้เฒ่าหงก็หัวเราะเยาะอย่างเย็นชา” แต่ในตอนนี้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพวกเขา ตามหาที่อยู่ของเอี้ยนลี่เฉียงแม้ว่าตระกูลหงของเราจะไม่มีนักรบมาสามชั่วอายุคนแล้วก็ตาม แต่เมืองหลิวเหอนี้ยังคงเป็นดินแดนของตระกูลหง เราไม่สามารถอนุญาตให้ลูกชายของช่างตีเหล็กพลิกคว่ำที่นี่ได้…”

“ขอรับนายท่าน!”

ขณะที่พ่อบ้านหงออกไปก็มีบุคคลอื่นเดินสวนเข้ามา

บุคคลนั้นมีรูปร่างที่สมส่วนพร้อมกับดวงตารูปสามเหลี่ยมที่ดูไม่น่าเชื่อถือ นอกจากนี้ยังมีไฝสีดำขนาดเท่าเมล็ดถั่วที่แก้มซ้ายของเขาและรัศมีที่น่ากลัว เขาหัวเราะอย่างน่าสยดสยอง“นายผู้เฒ่าหงข้าไม่ได้บอกเจ้าหรือว่าจะเป็นการดีที่สุดที่จะลงก่อนหน้านี้สองสามวันตราบใดที่ข้าสามารถแอบเข้าไปในบ้านของพวกเขาได้ข้าจะสามารถหักกระดูกสันหลังของไอ้เด็กคนนั้นซะ แล้วเขาจะพิการไปตลอดชีวิต หากท่านเชื่อข้าตั้งแต่แรกไหนเลยจะต้องปวดหัวอย่างตอนนี้”

"ถ้าเราพยายามที่จะเคลื่อนไหวก่อนรอบคัดเลือกศิลปะการต่อสู้มันจะดูชัดเจนเกินไปทุกคนจะวิจารณ์ตระกูลหงเราเสียๆหายๆตราบใดที่ต๋าเอ๋อเอาชนะเอี้ยนลี่เฉียงได้บนเวทีและพิสูจน์ความแข็งแกร่งของตระกูลหง ก็จะไม่มีใครสงสัยเราแม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกชายของช่างตีเหล็กหลังจากนั้น ข้าวางแผนที่จะให้เจ้าฆ่าเขาทิ้งในสองวันนี้ แต่ข้าไม่ได้คาดคิดว่าพ่อลูกคู่นี้จะไหวตัวก่อน…”นายผู้เฒ่าหงถอนหายใจและส่ายหัว

"ข้าไม่สามารถช่วยค้นหาบุคคลได้และเนื่องจากนายผู้เฒ่าหงไม่ได้จ้างข้าให้ไปหาใคร ท่านเพียงแค่ต้องบอกข้าว่าเขาอยู่ที่ไหนเมื่อถึงเวลาข้าจะจัดการส่งเขาไปโลกหน้าเอง แต่ข้าจะต้องได้รับเงินเพิ่มขึ้นจากการเสียเวลา 2-3 วันนี้ … .... ” ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ ขณะที่เลียริมฝีปากของตัวเองและสายตาของเขาเต็มไปด้วยความโล�

"มั่นใจเถอะพวกเราในตระกูลหงยังสามารถจ่ายเงินจำนวนเล็กน้อยนี้ได้ .... "

"ก็ดีแล้ว!"