ตอนที่ 6 ขาดของ
การแข่งกินกับตัวเองเเบบมหาโหดได้เริ่มขึ้น!
จางเสี่ยวถือทัพพีขึ้นมาจากนั้นก็จ้วงแทงไปที่เเกงกะหรี่ที่มีหมูติดมันวางอยู่ก่อน จากนั้นก็กินต่อไปเรื่อยๆ
ด้วยความจำเป็นเพราะกลัวค่าปรับ! จางเสี่ยวเลยรีบกินเหมือนคนตายอดตายอยากมานานนับ 10 ปี เสียงเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยของเธอนั้นดังสนั่นไปทั่วร้าน ดังจนกระทั่งพนักงานตกใจถึงกับต้องรีบหาน้ำมาเสิร์ฟให้เพราะกลัวลูกค้าคนนี้ติดคอตายคาร้าน
คนที่นั่งอยู่ในร้าน 10 กว่าคน หันมาทางจางเสี่ยวเป็นทางเดียวกัน พวกเขาพูดคุยกันถึงการกินของจางเสี่ยวอยากสนุกสนาน
“ดูนั่นสิ คนอดอยากยากจน มีคนเเบบนี้มาท้าขอทางร้านกินฟรีอีกแล้ว”
“ไม่ใช่เพราะอยากได้เงินรางวัลหรอกเหรอ ดูสิ ยังสาวยังแส้แท้ๆ ดูกินไม่อายใครเลย”
“หน้าตาเธอดูคุ้นๆนะ”
“ลีลาของเธอเวลากิน มันคล้ายกับสุนัขที่บ้านฉันเลย ฉันจำได้ว่าไอ้ต้าวบลูด็อก มันก็กินอาหารด้วยท่าทางคล้ายๆแบบนี้แหละ ต่างกันที่ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีหางให้กระดิก”
“บางทีแกงกะหรี่ร้านนี้อาจจะอร่อยจริงๆ ก็ได้ลองสั่งมากินดูไหม”
บทสนทนาในร้านแตกต่างและหลากหลาย พวกเขาจำจางเสี่ยวไม่ได้เพราะจางเสี่ยวนั้นเป็นแค่ดาราเรท X ที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียง ดังนั้นต่อให้เธอแก้ผ้ากลางร้านก็จะมีใครจำเธอได้อยู่ดี
จางเสี่ยวยังคงมุ่งมั่นสวาปามแกงกะหรี่จนหมดกะละมัง จากนั้นเธอก็หันไปหาพนักงานแล้วบอกว่า
“อร่อยมากขอแบบนี้อีก 1 จาน”
พนักงานที่ยืนอยู่ถึงกับตกใจเมื่อเธอพบว่าเบื้องหน้าของเธอนั้นมีเพียงกะละมังต่อเปล่าวางอยู่
พนักงานสาวรีบห้ามทันที “นายท่านคะ เลิกกินเถอะค่ะ ถ้ากินเยอะเกินไปมันจะเป็นอันตรายต่อกระเพาะนะคะ ทางร้านเราจะไม่จ่ายค่าใช้จ่ายรักษาพยาบาลให้คุณเด็ดขาด เพราะเราไม่มีนโยบายนี้ คุณได้กินอาหารขึ้นชื่อในเวลา 1 ชั่วโมง เพราะฉะนั้นตามกฎของร้านแล้วกรุณามาถ่ายรูปเเล้วรับรางวัลค่ะ”
“รางวัลเหรอรางวัลอะไร” จางเสี่ยวเอียงหัวด้วยความแปลกใจ ไม่ว่าในยุคไหนการไปกินอาหารที่ร้านอาหารล้วนจะต้องจ่ายเงินทั้งนั้น ขนาดในยุควันสิ้นโลกขนมปังชิ้นเดียวเธอยังต้องเอาคริสตันที่อยู่ในตัวของซอมบี้ไปแลกเพื่อซื้อมาเลย ไม่มีทางที่จะกินอาหารแล้วได้เงินหรอก พวกนี้กำลังหลอกลวงอะไรเธออยู่หรือเปล่า
ด้วยความฉลาดล้ำโลกจางเสี่ยวจึงโพล่งออกมาบอกว่า
“ขอโทษด้วยสาวน้อย ฉันไม่หลงกลเธอ ไม่มีอาหารที่กินฟรีอยู่บนโลกนี้หรอก เธอมีเป้าหมายอะไรใช่ไหมที่พูดถึงเรื่องเงิน”
จากเสียวเป็นคนฉลาดมากในเรื่องเงินเรื่องทอง เธอมักจะคำนวณเรื่องเงินอยู่เสมอ ไม่ว่าจะอยู่ในยุคไหน แม้ในยุคสิ้นโลกเงินจะเปลี่ยนไป ไม่ใช่เงินแบงค์ เงินเหรียญ เเต่เป็นคริสตันก็ตามแต่มันก็คือเงินเหมือนกัน
พนักงานสาวตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็บอกว่า “ตามกฎของร้านเรา จะมีโปรโมชั่นกินอาหารเมนูแนะนำจานยักษ์หมดภายใน 1 ชั่วโมง จะได้เงินรางวัลไปจำนวนเงิน 50,000 หยวนค่ะ”
จางเสี่ยวอ้าปากค้างด้วยความตกใจ กินอาหารจานเดียวได้เงินตั้ง 50,000 เหรอ กินสักยี่สิบชาม เธอจะได้เงินแบบคูณกันไปเรื่อยๆใช่ไหม
“โอ้ นั่นเป็นความคิดที่ดีจริงๆ สาวน้อยเอาแบบเดียวกันนี้มาเลย 5 จาน” จางเสี่ยวกล่าวขึ้นด้วยความสนุกสนาน เธอพร้อมที่จะเสมอที่จะเขมือบทุกอย่างให้หมดสิ้น
ยุคใหม่นี่ดีจริงๆแค่กินก็ได้เงินแล้ว! จางเสี่ยวรู้สึกหลงใหลในโลกใบนี้มากยิ่งขึ้น
ตอนนี้จางเสี่ยวเต็มไปด้วยความเสียดาย ทำไมเธอไม่รีบตายๆ ไปตั้งแต่ตอนนั้นนะ จะได้มาอยู่ในโลกนี้อย่างรวดเร็ว แล้วจะได้ไม่ต้องอดอยาก เหมือนก่อนหน้านี้
พนักงานสาวตกใจ นี่เธอยังจะกินอยู่อีกเหรอ แต่ด้วยความเป็นลูกค้าเธอก็พูดอะไรไม่ได้ สิ่งต้องทำอย่างแรกก็คือรีบชี้แจง
“คุณลูกค้าคะ ตามกฎของร้านแล้ว ถ้าแข่งกินชนะครั้งหนึ่งและได้รับเงินรางวัลเเล้ว ครั้งต่อไปต่อให้สั่งอีกก็จะไม่ได้รับเงินรางวัลแล้วค่ะ”
พนักงานพนักงานสาวเข้าใจดี จางเสี่ยวสั่งแบบนี้เพราะต้องการเงินรางวัลจนหน้ามืด เธอไม่รู้เรื่องไงว่าสั่งอาหารเมนูแนะนำแล้วกินไม่หมดจะต้องจ่ายค่าปรับน่ะ เธอจำได้ว่าเธอแจ้งผู้หญิงคนนี้ไปแล้วนะ
“ไม่ได้เงินหรอ ไม่เป็นไร งั้นฉันขออีกแค่ 1 จานก็พอ แบบเดิมนะ เเล้วก็…เอากลับบ้านด้วย 1” เพราะเผื่อไว้กินตอนเช้า เธอไม่เเน่ใจว่าเเถวบ้านจะมีอะไรกินหรือเปล่า
เมื่อไม่ได้เงินก็ช่าง เพียงแต่จางเสี่ยวยังไม่อิ่ม พลังในร่างกายเหลือน้อย เเถมยังใช้สมองไปเยอะมาก เธอต้องการพลังงานเพื่อหล่อเลี้ยงสมอง เเละเมื่อมันไม่พอ…เธอก็เกิดอาการโหยเเทบคลั่ง สมองที่เปล่งปลั่งเริ่มลีบลง
ถ้าเธอไม่ได้กินอะไรอีก…คาดว่าสมองที่เป็นไขมันอาจจะถูกร่างกายสูบเอามาใช้เเละกลายเป็นคนปัญญาอ่อนในที่สุด! ไม่ได้ๆ เธอไม่อยากเอ๋อ!
เธอจะต้องสวาปามให้หมดให้มากกว่านี้ ความหิวของเธอมันไม่สามารถหยุดยั้งได้เพียงแค่ของกินเพียงหยิบมือเดียว มันเหมือนจับเอาน้ำ 1 แก้วไปเติมในมหาสมุทรที่แห้งเหือด….
“โอเคค่ะ รอสักครู่นะคะ”
จางเสี่ยวนั่งรออย่างสงบ และมองดูช้อนส้อมในมือไปพลาง จากนั้นก็มองบรรยากาศรอบร้านที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หลากหลาย เต็มไปด้วยเทคโนโลยีที่ทันสมัยและการออกแบบอย่างเอาใส่ใจ และในร้านก็มีผู้คนกำลังนั่งกินอาหารมากมาย เพียงแต่พวกเขาไม่ได้กินอาหารเเล้วในตอนนี้ สิ่งที่พวกเขาทำคือการหันมาทางเธอ
จางเสี่ยวตกใจเล็กน้อยทำไมผู้คนต้องหันมาทางเธอขนาดนั้น
หรือว่าคนพวกนี้เป็นคนรู้จัก
แต่ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ไม่มีข้อมูลของคนพวกนี้อยู่เลย หรือจะแค่มองด้วยความบังเอิญ
จางเสี่ยวไม่รู้เลยในจังหวะที่จางเสี่ยวกำลังมองดูส้อมในมือ เด็กชายคนหนึ่งได้พูดขึ้นด้วยความแปลกใจ
“พ่อครับ ดูเหมือนเมื่อกี๊นี้ ผมจะรู้สึกว่าพี่สาวตะกละคนนั้นจะบวมขึ้นมานิดหน่อย”
