Chapter 99:โชคดี?

พนักงานทอยลูกเต๋าคนใหม่ยังคงเขย่าลูกเต๋าอย่างต่อเนื่อง แต่เสี่ยวหลัวก็ไม่ได้วางเดิมพันใดๆ เขายังคงนั่งนิ่งอยู่ นักพนันคนอื่นๆ เริ่มรู้สึกวิตกกังวล

"พี่ชาย คุณยังจะเล่นอยู่อีกไหม? คุณไม่ได้วางเดิมพันไปห้ารอบติดต่อกันแล้วนะ"

“เขาอาจจะรู้สึกว่าโชคของเขากำลังเปลี่ยนไป ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะเสี่ยงโชคแล้วก็ได้”

"หึ ฉันก็หลงคิดว่าฉันพบกับดาวนำโชคของฉันแล้วในวันนี้ แต่มันกลับกลายไปเป็นแบบนี้ไปซะได้ ช่างเป็นเรื่องที่เสียเวลาจริงๆ”

เสี่ยวหลัวทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของพวกเขา จากนั้นเขาจึงเข้าไปกระซิบสองสามคำที่ข้างหูของ ซุน เจียนอัน

"นี่ ...... มันสามารถทำอย่างนี้ได้จริงๆงั้นเหรอ??" ซุน เจียนอัน การแสดงออกทางสีหน้าของเขาแปลกออกไป

"แค่ทำ ตามที่ฉันบอก" เสี่ยวหลัว พูด

พนักงานคนใหม่หัวเราะอย่างเหยียดหยาม เขาควบคุมลูกเต๋าได้อย่างสมบูรณ์ ไม่ว่าเสี่ยวหลัวจะวางเดิมพันอะไร เขาก็จะไม่มีทางชนะ!

“แกร๊ก แกร๊ก!”

เสียงของลูกเต๋ากระทบอย่างแรงอยู่ภายในกล่อง หลังจากผ่านไปหลายวินาทีเขาก็กระแทกกล่องลงไปที่โต๊ะอย่างรุนแรง

"สูง!"

เสี่ยวหลัวตะโกนออกมาเสียงดัง

นักพนันคนอื่นๆ เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหลัววางเดิมพันอีกครั้ง ที่ใบหน้าของพวกเขาก็ปรากฏความยินดีขึ้น พวกเขาวางชิปลงไปบน 'สูง' อย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

ในทางกลับกันเสี่ยวหลัวก็ไม่ได้ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย แต่มันมีเรื่องที่น่าแปลกอยู่อย่างหนึ่งมันคือ ซุน เจียนอัน ที่เคลื่อนย้ายหยิบชิปมูลค่าหนึ่งล้าน และวิ่งไปที่โต๊ะลูกเต๋าที่อยู่ใกล้เคียง และจากนั้นเขาก็วางชิปทั้งหมดลงไปใน "สูง" ทันที

“สี่,ห้า,หก สูง!”

พนักงานที่อยู่โต๊ะใกล้เคียงประกาศเสียงดังว่าที่โต๊ะของเขาออกเป็น 'สูง'

พนักงานทอยลูกเต๋าคนใหม่ เบิกตากว้างและมองไปที่เสี่ยวหลัว อย่างกับว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาด เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าเสี่ยวหลัว จะสามารถฟังเสียงของลูกเต๋าที่อยู่ที่โต๊ะข้างเคียงและคาดเดาผลลัพธ์ได้อย่างแม่นยำขนาดนี้

“ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาที่ดี!”

เสี่ยวหลัวยิ้มและเดินจากไป

*****

เสี่ยวหลัว วางชิปมูลค่าสองล้านลงบนโต๊ะของผู้จัดการเกิง ผู้จัดการเกิงจ้องมองไปที่เสี่ยวหลัวเขม็ง เขาไม่สามารถพูดได้ว่าอารมณ์ของเขาในตอนนี้มันเป็นยังไง เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เสี่ยวหลัว จะทำได้แบบที่เขาพูดจริงๆ จากเงินหนึ่งแสนไปเป็นสองล้าน และเขายังมีเงินเหลืออีกหกแสน! จะให้เขายอมรับสิ่งที่น่ารังเกียจนี้ได้อย่างไร

“หนี้ที่เขาเป็นหนี้คุณ น่าจะหมดแล้วใช่ไหม?” เสี่ยวหลัว ถามพร้อมยกคิ้วขึ้น

ปากของผู้จัดการเกิงกระตุก เขาตบมือของเขาลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง “เจ้าหนูแกโกงฉันงั้นเหรอ”

หากพูดว่าจะชนะ 2 ล้าน ก็จะชนะได้ 2 ล้าน งั้นเหรอ คิดว่าคาสิโนจะเป็นพวกการกุศลหรือไง

เสี่ยวหลัวยิ้มยี่ตา “พนักงานก็เป็นของคุณ ฉันแค่เดาผลลัพธ์ หากคุณต้องการกล่าวหาว่าฉันโกง โปรดให้ความกระจ่างแก่ฉัน ว่าฉันโกงอย่างไร”

ในตอนนี้ใบหน้าของผู้จัดการเกิงเปลี่ยนไปเป็นสีแดงจนหมดแล้ว เขาไม่เชื่อว่าเสี่ยวหลัวจะใช้กลโกงหรืออุบายใดๆ คาสิโนนั้นตรวจสอบลูกค้าของพวกเขาทั้งหมดด้วยกล้องวงจรปิด พนักงานจะสังเกตเห็น ได้ทันทีเมื่อเสี่ยวหลัวเคลื่อนไหวแปลกๆ แต่นี่เขากลับเล่นไปตามกฎ แล้วเขาชนะห้ารอบติดต่อกันโดยไม่แพ้เลยได้อย่างไร โชคของเขานั้นดีขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ? ในความคิดของเขานี่มันเป็นเรื่องที่ผิดปกติอย่างแน่นอน!

"คุณทำได้อย่างไร?" ผู้จัดการเกิงถามพร้อมกับจ้องมองเสี่ยวหลัวเขม็ง ถ้ากัดเสี่ยวหลัวได้เขาคงจะกัดไปแล้ว

“ฉันเกิดมาก็โชคดีแล้ว แล้วไว้พบกันใหม่!”

หลังจากพูดจบ เสี่ยวหลัวก็หยิบชิปที่เหลือหกแสนและเดินจากไป

ผู้จัดการเกิงนั่งบนโซฟาพร้อมกับขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แต่มันก็ไม่มีอะไรที่เขาจะทำได้แล้ว เขาไม่สามารถส่งลูกน้องของเขาเพื่อไปจัดการกับเสี่ยวหลัวได้ที่นี่ได้ เพราะว่ามันมีแขกอยู่ที่ชั้นล่าง ถ้าหากพวกเขาทะเลาะกัน มันก็จะทำลายชื่อเสียงของคาสิโนของเขา และบังคับให้พวกลูกค้าของเขาย้ายไปเล่นที่คาสิโนอื่น

... ...

“น้องชาย ขอบคุณ! ขอบคุณมาก!”

ซุน เจียนอัน เมื่อออกมาจากคาสิโนเขาก็คุกเข่าลงต่อหน้าเสี่ยวหลัวในทันที เพื่อซาบซึ้งในความช่วยเหลือที่เสี่ยวหลัวมีต่อเขา

เสี่ยวหลัวพยุงเขาให้ยืนขึ้น“คุณดูไม่เหมือนพวกนักพนันเลย ดังนั้นทำไมคุณถึงไปติดหนี้พวกนั้นสองล้าน ได้?”

“เห้อ” ซุน เจียนอัน ถอนหายใจอย่างขมขื่น “ฉันเป็นผู้จัดการที่ร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่งของ หลัวฝาง เมื่อตอนที่ธุรกิจกำลังไปได้ดี ฉันมีรายได้ประมาณสองหมื่นหยวนต่อเดือน แต่หลังจากเรื่องอื้อฉาวเรื่องความปลอดภัยของอาหาร การดำเนินงานและกระแสรายได้ จากลูกค้าที่มาซื้อของที่ร้านค้าของเรา ก็ลดลงต่ำสุดตลอดเวลา มีบางวันที่เราไม่ได้รับลูกค้าเลย เงินเดือนของฉันก็ลดลงจากสองหมื่นหยวน ไปเป็น 5,600 หยวน ต่อเดือน”

การดำเนินงานของ หลัวฝาง?

เสี่ยวหลัว รู้สึกประหลาดใจเมื่อพบว่า ซุน เจียนอัน เป็นผู้จัดการที่ร้านเบเกอรี่ของ หลัวฝาง จากนั้นเขาจึงถามลึกลงไปว่า“การที่เงินเดือนของคุณลดลง มันก็ไม่ได้หมายความว่า คุณจะไปเล่นพนันจนติดหนี้ได้หนิ”

ซุน เจียอัน รู้สึกพูดไม่ออก

“น้องชาย คุณไม่รู้เรื่องนี้ แต่เมื่อเร็วๆนี้ ฉันได้ซื้อบ้านที่ เจียงเฉิง ไป และนอกจากนี้ ฉันยังมีสินเชื่อรถยนต์ของฉัน ที่ต้องจ่ายอยู่ หนึ่งหมื่นห้าพัน หยวน ต่อเดือนอีก เงินเดือนภรรยาของฉันก็ถูกใช้เพื่อเป็นทุนการศึกษาของลูกชายทั้งสองคนของฉัน เมื่อสิ่งต่างๆยังเป็นปกติ ฉันก็สามารถจัดการพวกมันได้อย่างดี และด้วยเงินเดือนของฉัน มันก็เพียงพอที่จะครอบคลุมค่าใช้จ่าย อย่างไรก็ตามตอนนี้ เมื่อเงินเดือนของฉันลดลงเหลือเพียง 5,600 หยวน ฉันรู้สึกหมดหนทางไปแล้วจริงๆ”

“คุณลุง ตอนที่ลุงประสบปัญหาทางการเงินทำไมลุงไม่บอกพวกเรา พ่อแม่ของหนูสามารถช่วยลุงได้” ซุนยู้ พูด

ซุน เจียนอัน ยิ้มอย่างขมขื่นและตอบว่า“หลานสาวของฉัน ทุกครอบครัวมันก็มีปัญหาที่จะต้องจัดการ ฉันสามารถยืมจากพวกเขาได้ แต่ถ้าฉันต้องพึ่งพาพ่อของหลานทุกเดือน ฉันก็ไม่สามารถที่จะทำมันได้จริงๆ”

“ด้วยเหตุนี้ ลุง เลยตัดสินใจที่จะไปพนันงั้นเหรอ”

ซุนยู้ ค่อนข้างถูกกระตุ้น แม้แต่เธอก็รู้ว่าการพนันนั้น มักจะทำลายชีวิตคน แล้วทำไมลุงของเธอถึงไม่เข้าใจความจริงง่ายๆนี้? การเล่นพนันมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับโชคชะตา แต่มันขึ้นอยู่กับมือของเจ้าต่างหาก!

“ในตอนแรกฉันชนะได้มา 100,000 แล้ว แต่หลังจากนั้น…” เสียงของ ซุน เจียนอัน เริ่มอ่อนแรงลง ในที่สุดเขาก็หลับตาลงและสำนึกผิด

เสี่ยวหลัวอธิบายว่า“ลูกเต๋าพวกนั้นมันสามารถควบคุมได้ มันมีไมโครชิปและขั้วไฟฟ้าฝังอยู่ภายใน  ด้วยสิ่งนี้จะช่วยให้ดีลเลอร์ สามารถแก้ไขเกมและแสดงผลลัพธ์ที่พวกเขาเลือกได้ โดยพื้นฐานแล้ว คุณจะแพ้แน่นอนถ้าคุณเล่นการพนันที่คาสิโน”

ซุน เจียนอัน พยักหน้า “ตอนนี้ฉันได้บทเรียนแล้ว ฉันจะไม่ย้อนกลับไปยังสถานที่แบบนั้นอีกในตลอดชีวิตของฉัน!”

“ผมหวังว่าคุณจะทำตามที่พูด” เสี่ยวหลัว พูดแนะนำ

หลังจาก ซุน เจียนอัน พูดลาเสร็จ เขาก็ขึ้นรถแท็กซี่แล้วจากไป

เสี่ยวหลัวและซุนยู้ ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง ในขณะที่พวกเขากำลังเดินเคียงข้างกัน เสี่ยวหลัว เขาก็กำลังคิดเกี่ยวกับการดำเนินงานของ หลัวฝาง หากผู้จัดการยังเหลือรายได้เพียง 5,600 หยวน แล้วคนอื่นๆ มันจะเหลือน้อยเพียงใดกัน

ซุนยู้ วิ่งไปที่ร้านเล็กๆที่อยู่ข้างถนน เธอซื้อปากกาและกระดาษ แล้วก็รีบเขียนบางสิ่งอย่างลงไปอย่างรวดเร็ว

เสี่ยวหลัว รู้สึกสับสนกับการกระทำของเธอ แต่ก่อนที่เขาจะได้ถามอะไร เธอก็ส่งแผ่นกระดาษที่เธอเขียนมาให้ เสี่ยวหลัว

เขามองลงไปที่แผ่นกระดาษซึ่งเขียนจั่วหัวว่า ‘IOU’ และเนื้อหาที่ด้านล่างคือ: ‘วันนี้ซุนยู้ เป็นหนี้เสี่ยวหลัว สองล้าน หยวน (IOU:ย่อมาจาก I owe you แปลว่า ใบรับรองว่าเป็นลูกหนี้ )

ลายมือของเธอดูเรียบร้อยและสวยงามมาก

“พี่เสี่ยวหลัว ฉันจะคืนเงินสองล้านให้คุณ” ซุนยู้ พูดผ่านริมฝีปากสีแดงสดของเธอ

คืนเงิน?

เสี่ยวหลัวส่ายหัวแล้วหัวเราะ“ไม่ต้องกังวลหรอก ฉันไม่ได้เสียเงินเลย อันที่จริงแล้ว ฉันยังได้เงินมาอีกตั้ง 600,000 แสน”

“ไม่ ฉันต้องจ่ายคืนให้คุณ ไม่เช่นนั้นฉันจะรู้สึกละอายตัวเอง” ซุนยู้ ยืนยันอย่างดื้อรั้น เธอไม่อยากใช้ประโยชน์จากคนอื่น โดยเฉพาะกับผู้ชายที่เพิ่งจะได้รู้จักกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

“เธอไม่ต้องทำสิ่งนี้จริงๆ ถึงแม้ว่าฉันจะต้องการได้เงินคืน แต่นั่นมันก็เป็นภาระหน้าที่ของลุงของเธอ ไม่ใช่เธอ”

“ลุงของฉันก็คือครอบครัวของฉัน และหนี้ของเขาก็คือหนี้ของฉัน พี่เสี่ยวหลัว ฉันไม่สามารถจ่ายให้คุณได้ทั้งหมดในคราวเดียว  แต่ฉันสามารถจ่ายสองพันหยวนต่อเดือนได้ ฉันจะสามารถจ่ายเงินให้คุณได้มากขึ้น เมื่อเงินเดือนของฉันเพิ่มสูงขึ้น ในไม่ช้าธุรกิจของลุงฉันก็จะต้องดีขึ้นเช่นกัน และในวันหนึ่งเราก็จะสามรถล้างหนี้นี้ได้” ซุนยู้ กล่าว ตอนนี้ดวงตาที่น่ารักของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น