Chapter 83: ยังคงเป็นตัวของตัวเอง

เมื่อ ชู หยุนเชียง รู้ว่าลูกสาวของเขาชูเยว่ ตกอยู่ในอันตราย เขาจึงรีบมาที่ สันเขาหมูป่าในทันที เมื่อเขามาถึง ตำรวจก็พบตัวของเธอแล้ว

ชายกว่า 50 คนแต่งกายด้วยชุดสูทมาตรฐาน ยืนอยู่ด้านหลังของ ชู หยุนเชียง ชูหยุนเชียง เขาไม่ใช่คนที่สูงอะไร ถือได้ว่าเขาอ้วนอยู่เล็กน้อย บนใบหน้าของเขาแสดงถึงความหนักอึ้ง แต่เมื่อเขาเห็นว่า ชูเยว่ ไม่ได้เป็นอะไร เขาจึงแสดงร้อยยิ้มที่แจ่มใสออกมา

“ตาเฒ่า! หนูคิดว่าหนูจะไม่ได้พบตาเฒ่าอีกแล้ว หือหือ ...”

ชูเยว่รีบวิ่งเข้าไปหา ชู หยุนเชียง และโผ่เข้าสู่อ้อมกอดในทันที พร้อมกับร้องไห้ออกมา ร่างอันบอบบางของเธอสั่นสะเทาราวกับกวางตัวน้อยที่หวาดกลัว ประสบการณ์ในช่วงบ่ายวันนี้ มันทำให้เธอหวาดกลัวและมันก็ทิ้งรอยแผลฝังลึกไว้ในจิตใจของเธอ เธอได้เห็นความตายและได้สัมผัสกับการต่อสู้ที่โหดร้ายของชีวิตและความตาย มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับได้เดินทางกลับมาจากนรก

"ไม่เป็นไร ทุกอย่างจบแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้ว!"

ชู หยุนเชียง ตบหลังเธอด้วยความรักและปลอบโยนเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ลูกสาวของเขาต้องพบกับสถานการณ์ที่เลวร้ายนี้ หากเป็นไปได้เขาอยากจะเป็นคนที่ถูกทำร้ายแทน หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับชูเยว่ เขาคงไม่อาจให้อภัยตัวเองได้

“หัวหน้า กู่ เราพบศพชาวต่างชาติ 17 คน ตัดสินโดยเสื้อผ้าและอุปกรณ์ของพวกเขาแล้ว พวกเขาน่าจะเป็นพวกทหารรับจ้าง”

ในขณะเดียวกัน เจ้าหน้าที่หวัง ก็รายงานสถานการณ์ต่อ กู่ กุ้ยหลิน:“ ทีมหน่วย SWAT ของเรากำลังค้นหาไปพื้นที่รอบๆ สันเขาหมูป่า ทันทีที่มีความคืบหน้าใดๆ พวกเขาจะรายงานกลับมาที่เราทันที”

“ใครเป็นคนที่ฆ่าทหารรับจ้างทั้ง 17 คน? บอดี้การ์ดของชูเยว่ งั้นเหรอ?” กู่ กุ้ยหลิน ถาม

เจ้าหน้าที่หวังส่ายหัวและกล่าวว่า“ไม่ใช่ครับ บอดี้การ์ดทั้งสองคนของชูเยว่ ได้รับบาดเจ็บจากการถูกยิง”

“งั้นมันจะเป็นใครไปได้อีก อย่าบอกฉันนะว่า นอกจากชูเยว่และบอดี้การ์ดของเธอแล้ว มันยังมีใครอีก ที่เราตรวจสอบพลาดไปในที่เกิดเหตุ” กู่ กุ้ยหลิน ถาม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย

“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ฝาง ฉงชิ่ง ที่โทรเรียกตำรวจ เขากล่าวว่ามีทหารรับจ้างจำนวนหนึ่งกำลังพยายามทำร้ายคุณชูเยว่ และเขาก็ไม่ได้พูดถึงใครอีกที่อยู่ในที่เกิดเหตุ ทีมหน่วย SWAT ก็ยังไม่พบร่องรอยของบุคคลอื่นที่ต้องสงสัยเลยครับ” เจ้าหน้าที่หวัง รีบตอบคำถามของหัวหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว

กู่ กุ้ยหลิน ขมวดคิ้วของเธอและมองไปที่ ชูเยว่ หากเธอต้องการจะรู้ว่าใครที่เป็นคนฆ่าทหารรับจ้างทั้ง 17 คน เธอก็ต้องถามชูเยว่  เองนี่เป็นวิธีที่เห็นผลชัดเจนที่สุด เธอค่อยๆเดินผ่าน บอดี้การ์ดชายทั้ง 50 คน ไปหา ชู หยุนเชียง และ ชูเยว่ และถามอย่างจริงใจ: "คุณชู คุณช่วยบอกฉันทีได้ไหมว่า ใครคือคนที่มาช่วยคุณ?

ขณะที่ชูเยว่ กำลังจะพูดชื่อของเสี่ยวหลัวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงคำพูดของเสี่ยวหลัวที่บอกกับเธอเมื่อเขาจากไป แม้ว่าเธอจะไม่ทราบถึงสาเหตุของเรื่องนี้ แต่เธอก็หยุดคำพูดของเธอได้ทันเวลา เธอส่ายหัว แต่ตอบกลับอย่างมั่นใจ“ฉันไม่รู้ ฉัน - ฉันไม่รู้อะไรเลย”

“เจ้าหน้าที่กู่ ลูกสาวของฉันยังคงตกใจอยู่ หากคุณต้องการถามคำถามกับเธอ ขอให้มาถามในวันหลังเถอะ นะ!”

ชู หยุนเชียง พูดขึ้นด้วยความรักที่มีต่อชูเยว่  น้ำเสียงของเขามันชัดเจน ไม่ว่าใครจะพูดอะไรมันก็ไม่มีผลกระทบอะไรต่อเขา เขาไม่สนใจ กู่ กุ้ยหลิน เขาพูดกับชูเยว่“เสี่ยวเยว่ กลับบ้านของเรากันเถอะ”

เล้งโจ่วและเล้งหยู่ พร้อมกับบอดี้การ์ดทั้ง 50 คน พวกเขาเดินเข้าไปในรถแลนด์โรเวอร์ และขับรถออกจากที่เกิดเหตุไปในทันที

“จิจิ รูปแบบนี้แหละมันถึงจะเป็นบอสชู แม้แต่พระเจ้าก็ไม่สามารถหยุดเขาได้?” เจ้าหน้าที่หวังพูด

ตำรวจคนอื่นมองเหตุการณ์นี้ อย่างเลื่อมใส พวกเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เลย มีบอดี้การ์ดทั้งหมดห้าสิบคน และทุกคนก็เป็นทหารกองกำลังพิเศษที่เกษียณแล้ว นอกจากนี้แล้วคนเหล่านี้ยังได้รับอนุญาตเป็นพิเศษจากรัฐบาลที่อนุญาตให้พวกเขาพกอาวุธปืนได้ ที่ เจียงเฉิง นั้นมีนักธุรกิจไม่เกินสิบคน ที่ได้รับการดูแลเป็นพิเศษเช่นนี้

"ถ้าคุณอิจฉา คุณก็สามารถส่งใบลาออกของคุณมาให้ฉันได้ ฉันจะอนุมัติให้ และคุณก็สามารถที่จะไปทำงานกับ ชู หยุนเชียง ได้ และฉันก็ขอแสดงความยินดีกับคุณล่วงหน้าด้วย" กู่ กุ้ยหลิน พูดพร้อมกับนำมือทั้งสองของเธอมาเท้าเอว

เจ้าหน้าที่หวัง ซ่อนใบหน้าอิจฉาของเขาลงไป และยิ้มด้วยรอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจ“หัวหน้ากู่ ผมแค่ล้อเล่น”จากนั้นด้วยใบหน้าที่จริงจัง เขายืนตัวตรงยื่นอกออกมาพร้อมพูดอย่างภูมิใจว่า “ผม หวัง ฮันเหียน ปฏิญาณว่าจะต่อสู้กับอาชญากรรมทุกประเภท! และจะทำงานเพื่อประชาชนเสมอ!”

กู่ กุ้ยหลิน เตะไปที่เขาอย่างแรง: "ใครให้คุณ มาร้องตะโกนคำปฏิญาณแบบนี้ หุบปากของคุณไปเลย!"

"ครับผม!"

หวัง ฮันเหียน อดทนความเจ็บปวดและตอบรับเสียงดัง

ทันใดนั้นเสียงของหัวหน้าทีมหน่วย SWAT ก็ดังขึ้นมาจากเครื่องวิทยุสื่อสาร:“เราพบร่องรอยของพวกเขาแล้ว พวกเขากำลังหนีไปทางตะวันตกเฉียงใต้!”

กู่ กุ้ยหลิน ขมวดคิ้วเธอหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมา และพูดว่า: "ระวังที่พื้นด้วย พวกทหารรับจ้างมืออาชีพ พวกมันมักจะวางระเบิด ในกระบวนการหลบหนี"

"ได้ครับ เจ้าหน้าที่ กู่!"

“ทุกทีม! ฟังคำสั่งของฉัน มุ่งหน้าไปทางตะวันออกเฉียงใต้และล้อมรอบพื้นที่ อย่าปล่อยให้พวกเขาหนีไปได้!”

หลังจากถ่ายทอดคำสั่งของเธอเสร็จ กู่ กุ้ยหลิน ก็สวมเสื้อกันกระสุนและนำทีมเสริมของเธอออกไป หวัง ฮันเหียน และเจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่นๆตกตะลึง พวกเขาคิดกับตัวเองว่า: เธอช่างเป็นเหมือนกับดอกไม้ในยามค่ำคืนจริงๆ ทั้งสวยและแข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน

......

เสี่ยวหลัวที่ถูกล้อมรอบด้วยตำรวจ เขาเอาชนะเจ้าหน้าที่หน่วย SWAT และเปลี่ยนไปเป็นเครื่องแบบของพวกเขา

เมื่อเขาสวมหมวกกันน็อกกันกระสุน มันเป็นเรื่องยากสำหรับเจ้าหน้าที่คนอื่น ที่จะตระหนักได้ว่าเขาไม่ได้เป็นหนึ่งในกลุ่มของพวกเขา ในขณะที่ตำรวจทุกคนกำลังมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ เสี่ยวหลัวก็แอบเข้าไปในถนนเล็กๆ แล้วออกไปจากสันเขาหมูป่า

“ฉันหวังว่าชูเยว่จะไม่ทรยศฉัน มิฉะนั้นฉันคงจะมีปัญหา!แน่ๆ!” เสี่ยวหลัว พึมพำกับตัวเอง

เขากังวลว่าหากตำรวจพบว่าเขาฆ่าทหารรับจ้างไป 17 คน ตามลำพัง เขาคงจะถูกรวมอยู่ในรายชื่อคนอันตรายสำหรับตำรวจแน่ๆ ก่อนอื่นเขาไม่ใช่ทหารที่ปลดเกษียณ ประการที่สองเขาไม่ได้เป็นสมาชิกขององค์กรหรือของรัฐบาลใดๆ แต่เขามีความแข็งแกร่งเช่นนี้ เขากลัวว่าพวกเขาจะทรมานเขาเพื่อให้เขาสารภาพทุกอย่าง

การถูกตำรวจให้ความสนใจมันก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ถ้าเขาถูกขึ้นบัญชีดำโดยรัฐบาล เขาก็คงจะถูกจับตามองดูอยู่ทุกย่างก้าวของเขาแน่ๆ

อย่างไรก็ตามถ้าเขาบอกคนอื่นเกี่ยวกับระบบอัจฉริยะ พวกเขาก็คงจะคิดว่าเขาเป็นคนบ้าและเป็นผู้ป่วยทางจิตอย่างแน่นอน

......

เสี่ยวหลัวขโมยเสื้อผ้าจากในหมู่บ้านบนภูเขา –เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ก่อนที่จะกลับไปที่หัวเย่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฆ่าใครบางคน แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายเมื่อฆ่าพวกเขา เขารู้สึกอึดอัดอยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“ระบบมันมีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับฉันหรือเปล่า ไม่ใช่ว่า ความสามารถของราชาทหารรับจ้าง มันเปลี่ยนอารมณ์ความรู้สึกของฉันไปแล้วงั้นเหรอ? แต่ทำไมฉันถึงยังรู้สึกอึดอัดอยู่หลังจากฆ่าใครซักคน?” เสี่ยวหลัว ถามขณะที่เขานอนอยู่บนเตียง

“ติ้ง! ความสามารถของราชาทหารรับจ้าง มันได้เปลี่ยนลักษณะของโฮสต์ไป อย่างไรก็ตามโฮสต์ ก็ยังเป็นโฮสต์อยู่ ดังนั้นมันจึงไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่า นี่เป็นครั้งแรกที่โฮสต์ได้ฆ่ามนุษย์คนอื่น ไม่ต้องกังวล มันเป็นเรื่องธรรมดาที่โฮสต์จะรู้สึกอย่างนี้” เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของเขา

“ฉันยังเป็นฉันอยู่งั้นเหรอ?”

เสี่ยวหลัวรู้สึกโล่งใจ ในตอนแรกเขากังวลว่าเขาจะกลายไปเป็นคนอื่น เพราะเขาได้รับความสามารถที่หลากหลายมา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นกังวลมากเกินไป  ความกังวลเหล่านี้ทั้งหมดปรากฏว่ามันไม่มีมูลความจริงใดๆเลย เขาได้รับความสามารถเหล่านี้โดยที่มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อร่างกายหรือจิตใจของเขา เขายังเป็นตัวของตัวเองอยู่