Chapter 82:ถอดเสื้อออกซะ!

"หยุด. หยุดเดี๋ยวนี้!"

ดวงตาของชายตาเดียวเบิกกว้าง ในจิตใจตอนนี้ของเขารู้สึกสับสนมาก จากการขยับแขนขาของสมาชิกทีมและเสียงที่แหบห้าวที่ดังมาจากลำคอนั่น เขามั่นใจว่าชายร่างใหญ่ที่หน้าคล้ายกับคนจีนยังไม่ตาย มันเป็นเพราะเขายังไม่ตาย ชายตาเดียวถึงไม่ได้กล้าที่จะยิง แม้ว่าพวกเขาจะเป็นทหารรับจ้างที่เลือดเย็น แต่มันก็ไม่มีความจำเป็น ที่เขาจะต้องฆ่าเพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งของเขาเช่นนี้

อย่างไรก็ตามในขณะที่ชายร่างใหญ่ที่มีใบหน้าคล้ายคนจีน เข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขาก็รู้สึกถูกคุกคามมากยิ่งขึ้น และนั่นมันทำให้ขนทั้งหมดในร่างกายของเขาลุกชัน เขามั่นใจมากว่าถ้าเขาไม่ยิงออกไปตอนนี้ เขาจะต้องเป็นคนที่ตายเองแน่ๆ หลังจากที่ต่อสู้กับอุดมการณ์ของตัวไปไปพักหนึ่ง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้แล้ว เขาตวาดเสียงดังออกมาว่า "ไปลงนรกซะเถอะ เชี้…ยเอ้ย!"

เขาลั่นไกปืนไรเฟิลออกไปในทันที

เกือบจะในเวลาเดียวกัน เสี่ยวหลัวก็ดึงคมมีดของเขา ออกมาจากอกของชายร่างใหญ่ที่หน้าคล้ายคนจีน และรีบพุ่งตัวออกไปข้างหน้า กระสุนปืนไรเฟิลพุ่งทะลุผ่านชายร่างใหญ่ที่มีใบหน้าคล้ายคนจีน เสี่ยวหลัวหลีกเลี่ยงอันตรายและพุ่งเข้าไปหาชายตาเดียวอย่างรวดเร็ว คมมีดนี้เป็นเหมือนกับเขี้ยวเล็บของเสือ มันแผ่ไอเย็นออกมา

ชายที่ตาเดียว รู้สึกเพียงแค่ว่าคมมีด ที่พุ่งเข้ามามันราวกับสายฟ้า มันรวดเร็วจนเขาแทบมองไม่เห็น คมมีดที่พุ่งเข้ามาเขาใช้ปืนไรเฟิลของเขาเข้าไปรับคมมีดได้อย่างทันถ่วงที เขาโซเซไปมาสองสามก้าวก่อนที่เขาจะยืนหยัดอย่างมั่นคงได้ในที่สุด เขาหรี่ตาและจ้องมองมองไปที่ปืนไรเฟิลของตัวเอง ที่มันถูกตัดออกจนแยกเป็นสองท่อน การตัดมันราบเรียบเช่นเดียวกับการตัดด้วยเลเซอร์

"ปืนพังแล้วใช่ไหม?"

เสี่ยวหลัวชักคมมีดกลับมา ใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มขี้เล่น เมื่อครู่นี้เขาไม่ได้ต้องการจะฆ่าชายตาเดียวคนนี้ เขาแค่ตั้งใจจะฟันปืนไรเฟิลทิ้งไปเท้านั้น

อีเกิ้ล มองไปที่ชายหนุ่มคนจีนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ชายคนนี้เตี้ยกว่าเขาไปหลายเซน เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยว่า ชายหนุ่มที่ดูผอมบางคนนี้ จะเป็นคนๆกับคนที่เก็บเกี่ยวชีวิตของเพื่อนร่วมทีมของเขาไปสิบกว่าคน

อย่างไรก็ตามในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของทีมทหารรับจ้าง เขาได้ต่อสู้และใช้ชีวิตอยู่บนเส้นด้ายมาเกือบทศวรรษแล้ว อีเกิ้ล สงบสติลงอย่างรวดเร็วและเหวี่ยงปืนไรเฟิลทิ้งไปด้านข้าง เขาหยิบมีดที่ห้อยอยู่ที่เอวของเขาออกมา เขาตั้งท่าเตรียมที่จะต่อสู้ในทันที "ไอจีนเตี้ย ฉันจะทำให้แกต้องชดใช้สำหรับ สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ให้ได้!"

“พวกแกหลายคนเสียชีวิตด้วยมือของฉัน และตอนนี้แกคิดว่าแกจะเป็นข้อยกเว้นหรือยังไง?” เสี่ยวหลัว กล่าวสบประมาทอย่างเหยียดหยาม พร้อมกับเช็ดเลือดออกจากคมมีดของเขา

"แกต้องชดใช้ สำหรับความจองหองของแก!"

"ย๊ากกก ~"

อีเกิ้ล คำรามเสียงดังขณะที่เขา แทงมีดเข้าไปที่เสี่ยวหลัวอย่างรวดเร็ว มันไม่มีเทคนิคหรือภาพที่แฟนซีมาเกี่ยวข้องแต่อย่างใด มันเป็นเพียงแค่การเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าเพียงเท่านั้น มีดนั้นเล็งไปที่คอของ เสี่ยวหลัว เพื่อจบชีวิตของเขาด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

“คุณประเมินตัวเอง สูงเกินไปแล้ว!”

เสี่ยวหลัวยิ้มเยาะ ดวงตาของเขาหรี่แคบลง พร้อมกับก้าวถอยหลังพร้อมกับเอนตัวหลบคมมีดที่กำลังพุ่งเข้ามาที่คอของเขา ในเวลาเดียวกันนั้นคมมีดของเสี่ยวหลัวก็เคลื่อนไหวราวกับงูเลื้อย มันพุ่งเข้าไปหาลำคอของชายตาเดียวในทันที

“ฟิ้วว!”

เลือดเริ่มไหลออกมาจากร่างกายของชายตาเดียว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

เคลื่อนไหวเพียงหนึ่งครั้ง! ใช้เพียงก้าวเดียวเขาก็พ่ายแพ้แล้ว!

มันเป็นไปได้อย่างไร

เขาคืออีเกิ้ล เขาคือหัวหน้าของทหารรับจ้างแมงป่องแดง เขาเพียงคนเดียวก็สามารถฆ่าคนอื่นได้ภายในเสี้ยววินาที แต่ทำไมตอนนี้ ...

ดวงตาของ อีเกิ้ล เบิกกว้าง บนใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความงุนงง เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมมันถึงออกมาเป็นเช่นนี้

ท่าทางของเสี่ยวหลัวนั้นสง่างามเหมือนกับพวกนักดาบ ปากของเขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย แต่สิ่งนี้มันกลับทำให้เขามีออร่าเลือดเย็นเพิ่มมากขึ้น

"คุณสามารถกลับไปรวมตัวกับพี่น้องของคุณ ได้แล้วในตอนนี้!" เสี่ยวหลัวยิ้ม พร้อมกับดึงคมมีดออกมา เลือดสดสีแดงไหลออกมาจากลำคอของชายตาเดียว อย่างบ้าคลั่ง

อีเกิ้ล กรีดร้องออกมาและล้มลงไปที่พื้น เลือดของเขาไหลออกมาอย่างรวดเร็วมันทำให้ร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาเริ่มอ่อนแรงลง - เช่นเดียวกับดวงวิญญาณของเขาที่กำลังหลุดลอยออกไป

เสี่ยวหลัว ขว้างมีดเปื้อนเลือดของเขาทิ้งไป และหันหลังเดินจากไป

เสี่ยวหลัวเดินกลับไปที่แม่น้ำ และดึงตัวของชูเยว่ ออกมาจากโคลน ดวงตาของเธอปิดสนิท ใบหน้าของเธอในตอนนี้มันขาวซีดราวกับกระดาษบางแผ่นหนึ่ง ริมฝีปากสีแดงของเธอเปลี่ยนเป็นสีดำจากความเย็น และฟันของเธอสั่นคลอนอยู่ตลอดเวลา เธอเหมือนกับดอกไม้ที่อยู่ในเรือนกระจก ที่โดนพายุพัดผ่าน มันทำให้ผู้ที่เห็นเต็มไปด้วยความปวดร้าว

เสี่ยวหลัวพาเธอไปที่แม่น้ำและล้างสิ่งสกปรกออกจากร่างกายของเธอด้วยน้ำสะอาด ชูเยว่ ซึ่งฟื้นคืนสติกลับมาเล็กน้อยลืมตาของเธอขึ้น ในดวงตาของเธอมีความรู้สึกหวาดกลัวและน่าสงสารอยู่

“ฉัน…ฉันคิดว่านายทิ้งฉันไปแล้ว…”

ในขณะที่เธอพูดน้ำตาของเธอก็ไหลรินเต็มใบหน้าของเธอ ประสบการณ์ในวันนี้เพียงอย่างเดียวมันก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้เธอจดจำเขาไปชั่วชีวิต

เสี่ยวหลัว ไม่ได้มีอะไรมากมายที่จะพูดเพื่อปลอบโยนเธอ เขาออกคำสั่งกับเธอ:“ถอดเสื้อผ้าของเธอออกซะ!”

อะไรนะ ...

ชูเยว่คิดว่าเธอได้ยินผิดไป สายลมที่พัดผ่านมันทำให้ร่างกายของเธอสั่นเทามากยิ่งขึ้น เธอกุมมือของตัวเองไว้ที่หน้าอกแน่น ตอนนี้เธอไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวอะไร

เสี่ยวหลัว ขี้เกียจเกินกว่าที่จะอธิบาย เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออกในทันที

"นายกำลังทำอะไร? อย่าแตะต้องฉันนะ! อย่าแตะต้องฉัน!” ชูเยว่กรีดร้องเสียงดัง และตีไปที่หน้าอกของเสี่ยวหลัวอย่างดุเดือด เหมือนแมวที่โดนเหยียบหาง

เสี่ยวหลัว ไม่สนใจเธอ เขาถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอออกมาอย่างง่ายดาย แต่เขาไม่ได้ถอดชุดชั้นในสีดำของเธอออก ร่างกายส่วนบนของเธอเกือบเปลือยเปล่า ผิวของเธอขาวราวกับหยกชั้นดีมันน่าเย้ายวนใจมาก จากนั้นเสี่ยวหลัว ก็ถอดเสื้อผ้าของเขาออก แล้วโยนใส่ร่างของเธอ

ในขณะนี้ ชูเยว่ รู้สึกอบอุ่นอย่างไม่เคยมีมาก่อน ความหนาวเย็นทั้งหมดหายไป ร่างกายของเธอกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอเข้าใจผู้ชายคนนี้ผิดไป ดวงตาคู่ใหญ่ของเธอจ้องมองไปที่ เสี่ยวหลัว ซึ่งตอนนี้เขากำลังเปลือยเปล่า เธอไม่ทราบว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ในหัวใจของเธอมันกำลังมีกวางตัวน้อยที่วิ่งวนเวียนไปมาอยู่

“ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะวิ่งเหยาะๆไปรอบๆแถวนี้ เพื่อรักษาร่างกายให้อบอุ่น แทนที่จะมองมาที่ฉันแบบนี้”

เสี่ยวหลัวโน้มศีรษะของเขาลงมาและพูดต่อว่า “ผู้คนอาจจะไม่ป่วยทันทีหลังจากที่พวกเขาแช่อยู่ในน้ำเย็นเป็นเวลานาน แต่ถ้าพวกเขาไม่ทำให้ร่างกายอบอุ่น พวกเขาก็จะป่วยภายในเวลาไม่กี่นาทีนี้อย่างแน่นอน”

“โอ้!”

ใบหน้าของชูเยว่ ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นสีแดง เธอค่อยๆยืนขึ้นและขยับตัวอย่างระมัดระวัง “จอมโอ้อวด- เสี่ยวหลัว ขอบคุณ!”

“เธอควรจะเรียกฉันด้วยชื่อของฉัน ไม่ใช่ไปเรียกจอมโอ้อวดอะไรนั่น” เสี่ยวหลัว พูด

ชูเยว่หัวเราะและกล่าวว่า“ฉันเรียกนายว่าจอมโอ้อวดนั่นแหละดีแล้ว ฉันคุ้นเคยกับมันซะแล้วสิ”

เสี่ยวหลัวมีทัศนคติที่สูงส่งและเย็นชา เขามองไปที่เธอด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่าย: "อย่าเพิ่งยิ้มเลย, อันตรายมันยังไม่ผ่านพ้นไปเลย"

"ห่ะ? ถ้าอย่างนั้น ฉันจะต้องกลับไปซ่อนตัวอยู่ในโคลนอีกครั้งงั้นเหรอ?” ชูเยว่ ถามด้วยความตกใจ

“ไม่ต้อง เธอแค่ตามฉันมาก็พอ”

เสี่ยวหลัว เขาแค่อยากจะแกล้งชูเยว่เล่น เพียงเล็กน้อย ถึงแม้ว่ามันจะมีทหารรับจ้างคนอื่นๆอยู่อีก  แต่ในท้ายที่สุดแล้ว แม้ว่าตำรวจของเจียงเฉิงจะตอบสนองช้ามาก แต่มันก็น่าจะได้เวลาแล้ว ที่พวกเขาจะมาถึง

ทั้งสองคนเดินไปยังทิศทาง ของทางหลวงแห่งชาติ จากนั้นไม่นานเจ้าหน้าที่ตำรวจพิเศษจำนวนมากก็ปรากฏตัวขึ้นในป่าทึบข้างหน้า

"พวกเขาเป็นตำรวจ!"

ชูเยว่ตื่นเต้นมาก ไม่มีเวลาไหนที่จะน่าตื่นเต้นมากไปกว่าตอนนี้แล้ว

“เธอปลอดภัยแล้ว หากพวกเขาถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจะต้องบอกพวกเขาไปว่า มีคนแปลกๆคนหนึ่ง มาช่วยเธอเข้าใจไหม อย่าเปิดเผยถึงตัวตนของฉัน” หลังจากที่ เสี่ยวหลัว พูดจบ เขาก็พุ่งตัวเข้าไปในป่าทึบทันที ในไม่ช้าร่างของเขาก็หายไปจากสายตาของชูเยว่