Chapter 184:ฉันคือ เหลยเฟิง

รถชะลอตัวเมื่อมาถึงทางแยก จากนั้นโดยไม่คาดคิดและไม่มีการเตือนใดๆ มันก็มีรถบรรทุกขนาดใหญ่พุ่งเข้ามาทางขวา และชนเข้ากับรถโคโรลาสีขาวของ เสี่ยวหลัว เข้าอย่างจัง ด้วยแรงที่เทียบเท่ากับน้ำหนักของภูเขา อุบัติเหตุในครั้งนี้มันคงจะถึงแก่ชีวิตอย่างแน่นอน

ตูมมม!

ท่ามกลางเสียงที่ดังกึกก้อง รถโคโรลาสีขาว ถูกชนตรงกลางเข้าอย่างจัง จนรถมันยุบลงไปเหมือนกับกระดาษ เศษแก้วแตกกระจัดกระจายไปเป็นพันชิ้นลอยเกลื่อนกลาดไปทั่วทั้งสถานที่เกิดเหตุในทันที

รถโคโรลา กระเด็นออกไปประมาณ 40 เมตร จากจุดที่ถูกกระแทก มันกลิ้งไปหลายครั้งก่อนที่จะหยุดนิ่ง เส้นทางแห่งการทำลายล้างเต็มไปด้วยเศษซากปรักหักพังตามจุดที่รถไถลไป

ตัวรถนอนตะแคงหงายอยู่บนถนน พร้อมกับมีเสียงสัญญาณไซเรนดังขึ้นมาท่ามกลางถนนที่ว่างเปล่าแห่งนี้

รถบรรทุกหยุดลงและประตูทั้งสองข้างก็เปิดออก พร้อมกับมีชายสองคนกระโดดลงมาจากมัน ต้าหยวน ที่มีผมสีทอง และ เล้งเปา ที่สวมแว่นสายตา เดินไปที่รถโคโรคาสีขาวที่นอนคว่ำอยู่

ต้าหยวน มองไปที่เพื่อนของเขาด้วยรอยยิ้มที่โหดร้ายที่ปรากฏอยู่บนใบหน้า“ไอเด็กเวรนั่น มันน่าจะตายไปแล้วใช่ไหม?”

“ถ้ายังไม่ตาย มันก็คงจะอยู่ห่างจากความตายไปอีกไม่ไกล” เล้งเปา พูดออกมาอย่างเย็นชา ในขณะที่เขาดันกรอบแว่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

"ไม่ว่ามันจะตายหรือไม่ตาย ฉันก็จะไปแทงมันซ้ำอีกครั้ง!"

ต้าหยวน เผยรอยยิ้มที่โหดร้ายออกมา จากนั้นเขาก็ดึงมีดออกจากเอวของเขา และเดินไปที่รถที่พลิกคว่ำ

แต่ในขณะนั้นเอง มันก็มีเสียงดังออกมา ประตูรถทางด้านขวาปลิวออกมาจากตัวรถอย่างแรงในทันที เสี่ยวหลัว ที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด ยื่นมือออกมาจับที่ขอบหน้าต่างแล้วปีนออกมาจากด้านใน แล้วกระโดดลงไปที่พื้นเบาๆ

"ว้าว แกยังไม่ตายจริงๆด้วยแหะ!"

สีหน้าประหลาดใจปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของ ต้าหยวน และจากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างตื่นเต้น“ดีมาก ที่แกยังไม่ได้ตายไป ฉันจะได้สามารถผ่อนคลายกล้ามเนื้อและกระดูกของฉันได้ ฮิฮิ ...”

เล้งเปา ที่อยู่ในระยะไกลสังเกตเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติและพูดเตือนเขาว่า: "อย่าประมาทศัตรู!"

"ไม่ต้องห่วงไอเด็กเวรนี่ มันถูกโจมตีอย่างหนักแค่ลุกขึ้นขึ้นยืนยังแทบที่จะทำไม้ได้ การฆ่ามันเป็นแค่เรื่องง่ายๆ" ต้าหยวน หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

สภาพในปัจจุบันของ เสี่ยวหลัว นั้นแย่มาก มันมีบาดแผลทั่วทั้งร่างกายของเขา ที่เกิดขึ้นมาจากการกระแทกอย่างแรงของรถบรรทุกขนาดใหญ่ พลังการทำลายล้างในตอนนั้น มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก ถ้าหากว่าเขาไม่ได้แลกเปลี่ยน เย่จินจิง และใช้พลังภายในของเขา เพื่อปกป้องเส้นเลือดหัวใจเอาไว้ เขาก็คงจะตายคาที่ไปแล้ว

ในขณะนี้พลังภายใน มันกำลังแล่นไปทั่วทั้งร่างของเขาอย่างบ้าคลั่ง และความตั้งใจที่จะฆ่าก็ปรากฏขึ้นมาเหมือนกับกระแสน้ำ

เสี่ยวหลัว เหมือนกับสัตว์ร้าย ที่กำลังจ้องมองไปที่ ต้าหยวน เสี่ยวหลัว พูดออกมาอย่างช้าๆว่า "แก - ตาย!"

ความโกรธเข้าครอบงำจิตใจของเขาจนหมด

"แกมันก็แค่ไอขยะที่กำลังจะตาย แกยังกล้าที่จะมาพูดกับฉันแบบนี้อีกงั้นเหรอห่ะ!?"

ต้าหยวน ที่ทั้งร่างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ กระแทกพื้นรุนแรงและร่างกายของเขาก็พุ่งตัว ไปทางเสี่ยวหลัวเหมือนกับกระสุนปืนใหญ่ พร้อมกับมีดที่อยู่ในมือของเขาในทันที จากนั้นวิถีมีดอันเยือกเย็น ก็พุ่งแทงไปที่คอของเสี่ยวหลัวอย่างรุนแรง ด้วยความตั้งใจที่จะฆ่า!

ก่อนที่เสี่ยวหลัวจะถูกแทง มือซ้ายของ เสี่ยวหลัว ก็ดูเหมือนว่ามันจะโผล่ขึ้นมาจากอากาศราวกับเป็นคีบเหล็ก และพุ่งออกไปรัดที่ข้อมือที่ถือมีดของต้าหยวน เอาไว้แน่น และจากนั้นหมัดขวาของเขาก็ส่งเสียงคำรามที่รุนแรงออกมา พุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและกระแทกเข้าไปที่หน้าอกของ ต้าหยวน อย่างรุนแรง

ตูม! ! !

พลังอันสยดสยองแผ่กระจายออกไปอย่างบ้าคลั่งไปยังบริเวณโดยรอบซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่จุดตัด กวาดพัดไปทั่วทั้งร่างกายของต้าหยวน

"อัก ~"

หน้าอกสั่นสะท้านและเกิดความปั่นป่วน และมันก็มีเลือดไหลออกมาจากปากของ ต้าหยวน พร้อมกับร่างที่ลอยขึ้นมาจากพื้นโดยตรง และพุ่งกระเดนไปด้านหลังอย่างไม่สามารถควบคุมได้

แต่ ต้าหยวน ก็มีความสามารถอยู่มากเช่นกัน เขาหมุนจุดศูนย์ถ่วงกลางอากาศทันที และในที่สุดเขาก็ตกลงมาอย่างมั่นคง ต้าหยวนคุกเข่าลง และมีเลือดไหลออกมาอีกหนึ่งคำ ความเจ็บปวดที่รุนแรงมันแล่นมาจากหน้าอกของเขา เขาก้มลงมองลงมา เขาก็อดไม่ได้ที่จะดวงตาเบิกกว้างเพราะว่าซี่โครงของเขามันหักลงไปหลายซี่ และหน้าอกของเขามันก็ยุบลงไป จนมีเลือดไหลซึมออกมาย้อมเสื้อผ้าของเขาจนกลายเป็นสีแดงบนหน้าอกของเขา ในเลือดสีแดงฉาน เขายังเห็นหัวใจของเขาที่กำลังเต้นอย่างเต็มตา

ต้าหยวน ตกใจกลัวเขาเคยฝึกกังฟูมาก่อน และมีกำลังภายในที่ปกป้องอวัยวะของเขาอยู่ แต่เขากลับถูกหมัดต่อยจนซี่โครงหักไปหลายซี่ และหน้าอกของเขาก็ยังยุบลงไปอีก ทั้งหมดนี้มันเป็นไปได้อย่างไร? !

"ต้าหยวน ระวัง!" เล้งเปา ร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ต้าหยวน ก็เงยหน้าขึ้นมาและเห็นร่างของเสี่ยวหลัว ที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขา เท้าของเสี่ยวหลัวเหยียบลงไปที่พื้นจนเกิดความปั่นป่วน และข้ามผ่านระยะทางกว่าสิบเมตรมาหาเขาในทันที จากนั้นเสี่ยวหลัวก็หยุดตัวลงทันที โดยใช้เท้าซ้ายเป็นแกน และส่งลูกเตะอันทรงพลังตรงไปที่คางของต้าหยวน เพื่อสังหารในบัดดล

รวดเร็วรุนแรงและไม่มีช่องว่าง!

"ปัง~"

เมื่อลูกเตะของเสี่ยวหลัว โดนที่คางของต้าหยวน ต้าหยวนก็รู้สึกว่าสมองทั้งหมดของเขามันกำลังสั่นสะท้าน ต้าหยวนหมดสติลงไปก่อนที่เขาจะทันได้ส่งเสียงกรีดร้องออกมา ร่างของเขาบินออกไปเหมือนกับกระสุนปืนใหญ่และพุ่งไกลออกไป 20 ถึง 30 เมตร

จมูกและปากของเขามีเลือดไหลออกมา คางแตกลูกตาซ้ายหลุดออกจากเบ้าตา ภายใต้อิทธิพลของพลังอันแข็งแกร่งนี้ ร่างกายของต้าหยวน กลิ้งกระเดนออกไปเหมือยกับว่าวที่สายเชือกขาด ในตอนนี้เขาไม่มีรูปลักษณ์ของมนุษย์หลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย มันเป็นภาพที่น่าสังเวชเป็นอย่างยิ่ง

สู้ดดดด……

เล้งเปา สูดลมหายใจเข้าลึก และอ้าปากค้างด้วยความหวาดกลัว ตั้งแต่การเตะของเสี่ยวหลัว ไปจนถึงตอนที่ ต้าหยวน ล้มลงกับพื้น มันใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่ลมหายใจ เขาไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะเข้าไปช่วย ต้าหนวน เลย

"ถึงตาแกแล้ว!"

เสียงของเสี่ยวหลัวนั้นปราศจากอารมณ์ใดๆ ราวกับว่ามันมาจาก ขุมนรก ใบหน้าของ เสี่ยวหลัว เต็มไปด้วยเลือด และเสื้อผ้าบนร่างกายของเขาก็ขาดหลุดรุ่ย

แต่ร่างกายของเขามันก็เผยให้เห็นถึงจิตวิญญาณของการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ดวงตาที่บ้าคลั่งของเขาเมื่อรวมเข้ากับฉากหลังแล้วนั้น มันทำให้จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขาเหมือนกับสัตว์ร้ายที่กระหายเลือด

เล้งเปาสั่นสะท้านไปทั่วร่างกาย เขาคิดว่านี่คือสัตว์ประหลาดอย่างแท้จริง เขาไม่สามารถอนุมานด้วยสามัญสำนึกได้เลยว่า เสี่ยวหลัวที่ถูกรถบรรทุกขนาดใหญ่ชน แต่เขากลับยังมีพลังที่ทรงพลังเช่นนี้ได้อย่างไร

เขาไม่คิดท้าทายเสี่ยวหลัวอีกต่อไป หลังจากที่ครุ่นคิดไปอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็หันหลังกลับไปหยิบศพของต้าหยวน ขึ้นมาและรีบวิ่งหนีออกไปจากที่เกิดเหตุอย่างเร่งรีบในทันที

เสี่ยวหลัว อ้าปากค้างขณะเฝ้าดูเล้งเปาจากไป จนกว่าเล้งเปาจะหายออกไปจากสายตาของเขา หลังจากที่เล้งเปาหายออกไปจากสายตา เสี่ยวหลัว เขาก็ไม่สามารถพยุงตัวของเขาได้อีกต่อไป เขาหลับตาลงและร่างของเขาก็ร่วงลงสู่พื้นเหมือนกับก้อนโคลนในทันที

แม้ว่าเขาจะได้รับการปกป้องจากเย่จินจิง แต่เขาก็ถูกชนอย่างแรง จากรถบรรทุกที่มีความเร็วมากกว่า 90 ไมล์ อวัยวะภายในและหลอดเลือดหัวใจของเขาได้รับการปกป้องโดยพลังภายใน แต่ร่างกายของเขานั้นไม่ใช่ และบาดแผลที่เกิดขึ้นบนร่างกายของเขานั้นก็ร้ายแรงพอสมควร เศษแก้วจำนวนมากฝังอยู่ในเนื้อและหลอดเลือดของเขาเหมือนกับปรสิต

...

หลังจากที่ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เสี่ยวหลัว ก็ฟื้นคืนสติลืมตาขึ้นมา และเขาก็พบว่าตัวเองมาอยู่ที่โรงพยาบาล ขณะที่เขาอยากจะขยับแขนขา แต่เขาก็รู้สึกราวกับว่าแขนและขาของเขามันถูกดึงรั้งเอาไว้ ทันใดนั้นเองเสี่ยวหลัวก็ตระหนักได้ว่า มันมีผ้าพันแผลพันอยู่ทั่วร่างกายของเขา ผ้าพันแผลสีขาวพันรอบตัวเขามันทำให้เขาดูเหมือนกับมัมมี่

ในขณะนั้นเอง ชายที่มีรูปร่างสูงใหญ่และใบหน้าท้วม ก็เดินเข้ามาพร้อมกับชามที่ใส่เกี้ยวร้อนๆเอาไว้อยู่ เมื่อเขาเห็นว่าเสี่ยวหลัวตื่นขึ้นมาแล้ว และกำลังดิ้นรนอยู่บนเตียงของผู้ป่วย เขาก็ตกใจมาก เขารีบวางเกี้ยวลงและเดินไปข้างหน้าเพื่อบอกให้เสี่ยวหลัวสงบสติอารมณ์“พี่ชาย คุณไม่ควรจะเคลื่อนไหวอะไรตอนนี้ หมอได้เอาเศษแก้วออกจากร่างกายของคุณไปมากกว่า 100 ชิ้น และหมอก็ได้ใช้เวลานานมากเพื่อเย็บบาดแผลของคุณ ถ้าคุณขยับเเผลมันก็จะเปิดออกได้ง่าย และคุณก็จะต้องทนทุกข์ทรมานอีกครั้ง”

"คุณเป็นใคร" เสี่ยวหลัวถาม

"ฉัน?"

ชายร่างท้วมสะดุ้ง จากนั้นเขาก็ยิ้มออกมา“ฉันชื่อเหลยเฟิง จำฉันได้ไหม? ฉันเห็นคุณนอนหมดสติอยู่ที่ข้างถนน และมันก็ไม่มีใครกล้าที่จะช่วยคุณเลย ดังนั้นฉันจึงได้โทรไปที่ 120 เพื่อที่จะนำตัวของคุณมาที่โรงพยาบาล และฉันก็ได้ดูแลคุณมาทั้งวันทั้งคืน แล้วมันจะเป็นใครอื่นใดไปได้ยังไง ถ้าไม่ใช่ฉัน เหลยเฟิง คนนี้”