Chapter 170:สูญเสียสติสัมปชัญญะ

เมื่อ กู่ กุ้ยหลิน มาถึง เสี่ยวหลัว ก็เพิ่งจะดื่มน้ำในถ้วยหมด

กู่ กุ้ยหลิน นั้นมีรูปลักษณ์ที่สดใหม่และเรียบร้อยและหุ่นที่เพรียวบางของเธอก็บ่งบอกได้ถึงวิถีชีวิตที่กระฉับกระเฉง เธอไว้ผมสั้นและหน้าม้าเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอ กู่ กุ้ยหลิน นั้นมีเสน่ห์บางอย่างที่ดึงดูดสายตาทุกๆที่ที่เธอไป

“เจ้าหน้าที่กู่ คุณต้องการทำอะไร ทำไมถึงทำตัวเอิกเกริกแบบนี้” เสี่ยวหลัวพูดกับ กู่ กุ้ยหลินอย่างใจเย็นและหันไปมองรอบๆ ขณะที่เขาหย่อนถ้วยกระดาษลงในถังขยะที่อยู่ข้างๆเขา

กู่ กุ้ยหลิน หัวเราะเยาะ“เสี่ยวหลัว คุณไม่จำเป็นที่จะต้องเสแสร้งอีกต่อไปแล้ว คนที่ฆ่า เหอ หร่วนเหลียง เมื่อชั่วโมงก่อนในโรงรถใต้ดินใกล้กับแม่น้ำลี่ชุย คือคุณใช่ไหม! ยอมรับมาซะ!”

อะไรนะ?

เหอ หร่วนเหลียง ถูกฆ่า?

เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว ทั้งสามคน เสี่ยวรุ่ยอิง,ถังเหริน และ หู่ ซัวหรง ต่างก็พากันตกใจ พวกเขาจ้องมองไปที่ เสี่ยวหลัว ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง โดยที่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเสี่ยวหลัวได้ฆ่า เหอ หร่วนเหลียง ไปจริงๆ

โดยเฉพาะกับ เสี่ยวรุ่ยอิง ในสายตาของเธอ พี่ชายของเธอก็เป็นผู้ชายที่ซื่อสัตย์และห่วงใยครอบครัวของเขามาก ดังนั้นเขาจะไปเป็นผู้ร้ายได้ยังไง? ฝันร้ายที่สุดของเธอดูเหมือนจะเป็นจริง เธอรู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบรอบตัวเธอกำลังจะแตกสลาย

เสี่ยวหลัว เผยรอยยิ้มออกมาพร้อมกับพูดว่า:“เจ้าหน้าที่กู่ ในฐานะที่คุณเป็นตำรวจ คุณต้องรับผิดชอบในสิ่งที่คุณพูดด้วยนะ ถ้าหากว่าคุณไม่มีหลักฐานที่จะมาพิสูจน์ว่าฉันเป็นฆาตกร ฉันสามารถฟ้องร้องคุณในข้อหาหมิ่นประมาทได้เลยนะ”

"คุณขู่ฉัน?"

กู่ กุ้ยหลิน เริ่มมีน้ำโห“คุณต้องการหลักฐาน? สบายมาก! คุณช่วยถอดเสื้อและโชว์แผ่นหลังให้เราดูหน่อยได้ไหม”

รอยกระสุนที่หลังของเขามันเป็นหลักฐานที่ไม่อาจโต้แย้งได้ ตราบใดที่เธอสามารถยืนยันได้ว่าเขามีบาดแผล เสี่ยวหลัวก็จะต้องเป็นผู้ร้ายที่ฆ่า เหอ หร่วนเหลียง อย่างแน่นอน 100% อยากจะหลบซ่อนจากสายตาของเธอ? มันไม่มีประโยชน์! เมื่อเทียบกับการสูญเสียโอกาสในการกวาดล้างห่วงโซ่ของยาเสพติดในเมืองเจียงเฉิงแล้ว การจับกุม เสี่ยวหลัว นั้นมันทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความสำเร็จมากกว่า

เสี่ยวหลัว ยังคงนิ่งเงียบ ใบหน้าของเขาเย็นชา ขณะที่จ้องเขาจ้องมองไปที่เธอ โดยที่ไม่ได้พูดอะไร

ความเงียบอันเย็นยะเยือกนี้ มันทำให้เหล่าตำรวจเจียงเฉิง รู้สึกได้ถึงแรงกดดัน จนหัวใจของพวกเขาสั่นสะท้าน

และแล้วแรงกดดันนี้ก็สลายหายไปในทันที หลังจากที่เสี่ยวหลัวยิ้ม

"แน่นอนว่าได้ "

เสี่ยวหลัว ตอบรับต่อคำขอของ กู่ กุ้ยหลิน อย่างสบายๆ เขาปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างระมัดระวังและหันหลังให้กับทีมของ กู่ กุ้ยหลิน เสื้อผ้าถูกปลอดลงไปที่เอวของเขาและเผยให้เห็นแผ่นหลังอันว่างเปล่าต่อหน้ากลุ่มของตำรวจเจียงเฉิง ทั้งหมด

พวกเขาตะลึง มันไม่มีร่องรอยบาดแผลใดๆ ปรากฏบนแผ่นหลังของเสี่ยวหลัวเลยแม้แต่น้อย

“ไม่มีอาการบาดเจ็บ…มันเป็นไปได้อย่างไร!?”

บุคคลที่พูดออกมาคือผู้ช่วยของ กู่ กุ้ยหลิน หวัง ฮันเหียน เขาพูดออกมาด้วยความไม่เชื่อว่า“เรายิงเขาไปแน่ๆ ทำไมเขาถึงไม่ได้รับบาดเจ็บ?…”

กู่ กุ้ยหลิน ก็ตกตะลึงเช่นกัน เธอมั่นใจว่าเขาคือผู้ชายคนนั้น และท่าทางที่สับสนของเธอก็บ่งบอกทุกอย่าง เธอกระพริบตาสองสามครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ฝันไป แต่เธอก็ยังไม่พบบาดแผลใดๆ เรื่องนี้มันทำให้เธอรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก

“นั่นมันเป็นไปไม่ได้ ฉันเห็นได้ชัดเลยว่า…ฉันเจอกับผีหรือเปล่า?”

เธอพึมพำออกมา ในขณะที่เธอเดินไปหาเสี่ยวหลัว และเอื้อมมือออกไปแตะแผ่นหลังของเขาโดยไม่รู้ตัว เธอตรวจดูร่างกายของเขาอย่างระมัดระวัง ไม่ต้องพูดถึงบาดแผลของกระสุนปืนเลย มันไม่พบแม้กระทั้งรอยแผลเป็นแม้แต่นิดเดียว ผิวทุกส่วนของเขายังคงสมบูรณ์และเรียบเนียนราวกับงานศิลปะที่สวยงาม

เสี่ยวหลัวสวมเสื้อผ้าและติดกระดุมทีละเม็ด: "ฉันขอโทษที่ต้องบอกคุณอย่างนี้ว่า ฉันไม่ใช่ฆาตกรที่คุณกำลังตามหา" หลังจากติดกระดุมเสร็จแล้ว เสี่ยวหลัวก็ปรับคอเสื้อของเขาเล็กน้อยและส่งเสียงออกมาเบาๆว่า “ที่นี่คือโรงพยาบาล คุณต้องจะต้องเงียบ และคุณก็ควรที่จะนำคนเหล่านี้ออกไปได้แล้ว!”

เมื่อพูดจบ เสี่ยวหลัวก็มองข้าม กู่ กุ้ยหลิน และเดินมุ่งหน้าตรงไปยัง เสี่ยวรุ่ยอิง

กู่ กุ้ยหลิน ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่ามันจะไม่ใช่ เสี่ยวหลัว ไปได้ยังไง?

ตอนนี้สมองของเธอยุ่งเหยิงไปหมด สัญชาตญาณของตำรวจเจียงเฉิง บอกกับเธอว่า ฆาตกรเลือดเย็นคนนั้นคือเสี่ยวหลัวอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ถ้าเป็นเสี่ยวหลัวจริงๆ แล้วทำไมบนตัวของเขาถึงไม่มีบาดแผลอะไรเลยหละ?

มันไม่มีคำอธิบายในเชิงตรรกะนี้เลยแม้แต่น้อย!

“หัวหน้ากู่ ดูเหมือนว่าเราจะผิดพลาด เขาไม่ใช่ฆ่าตกร”

หลัง ฮันเหียน เดินเข้ามาและกระซิบกับเธอ ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกโล่งใจอย่างเงียบๆ เพราะว่าเขาไม่เห็นอาการบาดเจ็บที่หลังของ เสี่ยวหลัว เลย หลังจากนี้ เสี่ยวหลัว ก็อาจจะถูกตัดออกจาก ในฐานะผู้ต้องสงสัย ที่ฆาตกรรม เหอ หร่วนเหลียง

ไม่ใช่เขา? มันจะไม่ใช่เขาได้ยังไง!

กู่ กุ้ยหลิน แทบคลั่ง เธอทำงานในตำรวจเจียงเฉิง มาแปดปีแล้ว ข้อเท็จจริงนั้นไม่ได้เบี่ยงเบนไปจากการคาดเดาของเธอเลยสักครั้ง สิ่งนี้ไม่เพียงแต่จะทำร้ายความภาคภูมิใจและความมั่นใจของเธอหลังจากที่ประสบความสำเร็จในการไขคดีมาอย่างยาวนาน แต่มันยังทำให้เธอเริ่มตั้งคำถามถึงความสามารถของตัวเองในการดำเนินการสืบสวนคดีในอนาคตอีกด้วย

เหอ หร่วนเหลียง ที่เป็นคนเพียงคนเดียวที่สามารถทำให้หลักฐานเพียงพอที่จะทำลายตลาดยาของเจียงเฉิงทั้งหมดได้ตายลงไปแล้ว และตอนนี้ทิศทางในการสืบสวนตามหาฆาตกรก็ดูเหมือนจะผิด เมื่อมองไปยังท่าทีที่ผ่อนคลายของ เสี่ยวหลัว ที่เดินออกไปจากเธอ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกับว่ามันมีใครบางคนมาตบที่หน้าของเธอ กู่ กุ้ยหลิน รู้สึกเพียงว่าเลือดในร่างกายของเธอมันกำลังพุ่งสูงขึ้นอย่างต่อเนื่องและความโกรธของเธอมันก็ค่อยๆเข้ามาแทนที่เหตุผล เธอกำหมัดของเธอแน่นและในวินาทีต่อมา ร่างกายที่บอบบางของเธอก็พุ่งเข้าไปหาเสี่ยวหลัว เหมือนกับกระสุนปืนใหญ่ในทันที

“เสี่ยวหลัว !!!”

กู่ กุ้ยหลิน ตะโกนออกมาในขณะที่เธอพุ่งตัวเข้าไปหาเสี่ยวหลัวโดยที่ไม่มีการเตือนล่วงหน้า เธอเข้ามาใกล้กับเขาภายในไม่กี่วินาที และเหวี่ยงกำปั้นของเธอโจมตีใส่เสี่ยวหลัวในทันที

เสี่ยวหลัวตอบสนองโดยสัญชาตญาณโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองเลยแม้แต่น้อย เมื่อรู้สึกได้ถึงการโจมตีที่กำลังจะมาถึง เขาก็กระโดดหลบในทันที พร้อมกับกวาดเท้าขวาไปในอากาศตอบสนองต่อการโจมตี

"ปัง ~"

เท้าและหมัดพุ่งชนกันอย่างรุนแรง พร้อมกับเสียงคำรามจากแรงกระแทกอันทรงพลังที่เกิดจากหมัด ซาดซัดเข้าหาทั้งสองราวกับน้ำท่วม!

ขาขวาของเสี่ยวหลัว รู้สึกชาเล็กน้อย ขณะที่เขาล้มลงกับพื้นหลังจากที่เสียการทรงตัว

กู่ กุ้ยหลิน เองก็เซถอยหลังไปสองสามก้าว และกระแทกเท้าขวาลงไปบนพื้นเพื่อทรงตัวให้มั่นคง ตอนนี้เธอดูเหมือนกับเสือดาวตัวเมียที่กำลังโกรธแค้น เธอกัดฟันสีขาวไข่มุกของเธอ พร้อมกับใช้ขาขวาของเธอกวาดเตะไปที่เก้าอี้พลาสติกที่อยู่ตรงมุม

"ปัง ~"

เก้าอี้พลาสติกซึ่งเดิมยึดติดกับโครงเหล็กด้วยสกรู ได้หลุดลอยออกไปในอากาศเหมือนกับเต้าหู้บินภายใต้แรงของเธอ กู่ กุ้ยหลิน ส่งเสียงแหลมออกมาจากปากของเธออีกครั้ง เท้าขวาของเธอเหวี่ยงถ่ายเทแรงทั้งหมดออกไปลงบนขาขวาแล้วเตะเก้าอี้พลาสติกอย่างแรงในทันที

พลังที่รุนแรงอย่างบ้าคลั่ง มันแปรเปลี่ยนไปเป็นความเร็วของเก้าอี้พลาสติกในทันที เก้าอี้หมุนวนด้วยความเร็วสูง คำรามแหวกอากาศ พุ่งบินตรงเข้าไปหาเสี่ยวหลัว ราวกับพายุ

ความเร็วและความแข็งแกร่งในการระเบิดของความโกรธของ กู่ กุ้ยหลิน นั้นมันทำให้บางคนในสถานที่นั้นตกใจ โดยเฉพาะกับ หวัง ฮันเหียน และกลุ่มตำรวจเจียงเฉิง มันยากที่จะจินตนาการว่า นี่คือความแข็งแกร่งของผู้หญิงคนหนึ่ง

ใบหน้าของเสี่ยวหลัว แปรเปลี่ยนไปเป็นเย็นชา ในขณะที่เขาส่งลูกเตะออกไป

งดงามเรียบง่ายและไม่เทอะทะ!

เก้าอี้พลาสติกที่ดูเหมือนกับสัตว์ร้ายถูกลูกเตะของเสี่ยวหลัวเบี่ยงไปทางผนังทางเดินในทันที

"พอได้แล้ว!"

เสี่ยวหลัว รู้สึกโกรธ เขาออกแรงผลักดันตัวเองพุ่งออกไปข้างหน้าในทันที พร้อมกับเหยียดแขนซ้ายออกไป แขนซ้ายของเขามันเป็นราวกับเหล็กกล้าที่เย็นเฉียบเล็งไปที่คอของ กู่ กุ้ยหลิน!

ดุร้ายและไร้ความปรานีไม่มีใครเทียบได้และทรงพลัง!