Chapter 129:การแข่งขัน

เสี่ยวหลัวชงชาและเทชาอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาเทให้กับตัวเอง เขาจ้องมองไปที่ จาง หงต้า พร้อมกับถามว่า "จาง หงต้า ฉันได้ยินมาว่า คุณมาที่สนามกอล์ฟอยู่บ่อยๆงั้นเหรอ  ดังนั้นระดับของคุณก็น่าจะสูงสินะ คุณสนใจที่จะแข่งขันกับฉันหรือเปล่า"

จาง หงต้า เขาราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลก เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา และชี้ไปที่เสี่ยวหลัว พร้อมกับพูดว่า "พี่ฟางคุณได้ยินไหม? ไอหนุ่มคนนี้ เขากำลังบอกว่าเขาอยากจะเล่นกอล์ฟกับฉันหละ ฮ่าฮ่าฮ่า"

"เหล่าจาง ไหนๆเขาก็อยากจะเล่นกับคุณแล้ว คุณก็ตอบรับเขาไปสิ!"

ฝาง ฉงเหล่ มองไปที่ เสี่ยวหลัว ราวกับว่าเขากำลังมองดูคนโง่ ในบรรดาคนที่อยู่ในแวดวงของ เจียงเฉิง นั้นไม่มีใครที่ไม่รู้ความสามารถในการเล่นกอล์ฟของ จาง หงต้า ครั้งหนึ่งเขาเคยไปแข่งขันที่แห่งสหรัฐอเมริกาแล้วได้รับชัยนะกลับมา เมื่อนำทักษะตีกอล์ฟของเสี่ยวหลัว และ จาง หงต้า มาเปรียบเทียบกันแล้ว ก็จะได้เป็นสุภาษิตว่า "ลูกวัวไม่กลัวเสือ"

เสี่ยวหลัวเขาไม่สนใจเสียงล้อเลียนของชายทั้งสอง เขายื่นมือออกไปรับสัญญามาจาก ลั่วฉี และวางมันลงบนโต๊ะ

เสี่ยวหลัว มองไปที่ จาง หงต้า ด้วยรอยยิ้ม และพูดเสริมต่อว่า: "ถ้าฉันชนะ ประธานจาง จะต้องเซ็นสัญญาฉบับนี้ แต่ถ้าฉันแพ้ ฉันจะยก บริษัท หลัวฝาง ให้กับคุณ"

“คุณจริงจังงั้นเหรอ?”

ดวงตาของ จาง หงต้า เบิกกว้างและเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ถึงแม้ว่าบริษัท หลัวฝาง จะอยู่ในช่วงวิกฤต แต่มันก็มีวลีเก่าๆที่ว่า `อูฐที่ผอมโซก็ยังตัวใหญ่กว่าม้า’ ถ้าเขาได้ บริษัท หลัวฝาง มามันก็จะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับเขา

“ฉันหมายความอย่างที่ฉันพูดเสมอ” เสี่ยวหลัว กล่าว

“เพียงแค่คำพูด มันจะไปพิสูจน์อะไรได้”

จาง หงต้า กระดิกนิ้วของเขาแล้วเรียกพนักงานคนหนึ่งให้เดินเข้ามา และสั่งให้เขาบันทึกวิดีโอทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ต่อจากนี้เป็นต้นไป

มุมปากของเสี่ยวหลัวยกสูงขึ้น “คุณช่างเป็นคนที่รอบครอบในการทำงานจริงๆเลยนะครับ ประธานจาง”

“นี่เป็นสไตล์ในการทำงานตามปกติของฉัน ในเมื่อคุณต้องการแข่งขันกับฉัน ฉันก็จะตอบรับคำขอของคุณ ถ้าฉันชนะ บริษัท หลัวฝาง ก็จะตกเป็นของฉัน แต่ถ้าฉันแพ้ ฉันก็จะต้องสั่งซื้อขนมราคา 8 ล้านกับคุณ ถูกต้องไหม?” จาง หงต้า รู้สึกตื่นเต้นมาก ที่นัยน์ตาของเขามันมีแต่ความโล�

“แน่นอน!” เสี่ยวหลัว พยักหน้า

“เนื่องจากคุณ กล้าเดิมพันขนาดนี้ ฉันก็จะปฏิบัติต่อคุณด้วยความจริงใจ นอกเหนือจากคำสั่งซื้อ 8 ล้านหยวนแล้ว ฉันก็จะเพิ่มคำสั่งซื้อจากเมืองหนานฉางและเป่ยไห่ ด้วยทั้งหมดเป็น 15 ล้านหยวน หากคุณชนะคำสั่งซื้อราคา 15 ล้านหยวนนี้ จะเป็นของบริษัท หลัวฝาง!” จาง หงต้า กล่าวเสียงดัง เขาโยนเค้กชิ้นใหญ่ออกมา เพื่อที่จะให้เสี่ยวหลัวไม่เปลี่ยนใจ

15 ล้านหยวน!

สวี่ กว่างซ่ง และ ลั่วฉี ต่างก็พากันตกตะลึง พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า สถานการณ์การที่สิ้นหวังในตอนแรก มันจะกลับมามีความหวังอีกครั้ง และคำสั่งซื้อมันก็เป็นราคากว่า 2 เท่า จากตอนแรก แต่หลังจากที่คิดได้ว่านี่เป็นเพียงการเดิมพัน สวี่ กว่างซ่ง ก็สงบสติอารมณ์ลงไปในทันที ถ้าหากพวกเขาชนะก็จะได้รับคำสั่งซื้อราคากว่า 15 ล้าน แต่ถ้าหากว่าแพ้ ก็จะเสียบริษัทไป!

"ประธานเสี่ยว อย่าทำเช่นนั้น ทักษะการเล่นกอล์ฟของประธานจาง เป็นที่รู้จักกันดีในเมืองเจียงเฉิง คุณไม่มีโอกาสที่จะชนะเขา ฉันไม่เห็นด้วยกับคุณ ที่จะนำ บริษัท หลัวฝาง ไปเดิมพัน”

“หัวหน้าใหญ่ เราไม่ต้องการสัญญานี้อีกต่อไป ได้โปรดอย่าแข่งขันกับเขาเลย” ลั่วฉี พูดแนะนำเช่นกัน

เสี่ยวหลัวยกมือขึ้นเพื่อหยุดพวกเขา และมองไปทาง จาง หงต้า ด้วยท่าทางที่ยั่วยุ“ประธานจาง ตามคำพูดของคุณ คุณจะสั่งซื้อขนมเป็นราคา 15 ล้านหยวน ใช่ไหม”

จาง หงต้า พยักหน้าแล้วพูดว่า“ใช่แล้ว คุณได้ยินถูกต้องแล้ว”

“มันเป็นเรื่องยากที่จะเห็นเรื่องที่สนุกๆแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ ขอให้ฉันร่วมสนุกกับพวกคุณด้วยสิ”

ฝาง ฉงเหล่ โบกมือให้ผู้ช่วยของเขานำเช็ค ออกมา จากนั้นเขาก็เขียนจำนวนเงิน 5 ล้านหยวนลงไป พร้อมกับจ้องมองไปที่ เสี่ยวหลัว ด้วยเจตนาร้าย "ถ้าคุณชนะเงิน 5 ล้านหยวน นี้จะเป็นของคุณ แต่ถ้า จาง หงต้า ชนะ ฉันไม่ต้องการ บริษัท หลัวฝาง ของคุณ แต่สิ่งที่ฉันต้องการก็คือให้คุณคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน แล้วตบหน้าตัวเองอย่างแรง พร้อมกับพูดเสียงดังว่าตัวเองเป็นขยะ! "

"คุณดูถูกหัวหน้าใหญ่ของเราของเรางั้นเหรอ!" ลั่วฉี ตวาดขึ้นมาเสียงดัง

“ใช่! ฉันดูถูกเขา” ฝาง ฉงเหล่ ยิ้มเยาะ เขาไม่ได้ปฏิเสธคำพูดของเขาเลย

ลั่วฉี กัดฟันด้วยความโกรธ แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้

ฝาง ฉงเหล่ มองไปที่ เสี่ยวหลัว แล้วพูดอย่างเหยียดหยามว่า“คุณจะปฏิเสธคำขอของฉันไปก็ได้นะ ถ้าคุณไม่กล้า”

"เมื่อคุณต้องการส่งเงินมาให้ฉัน ฉันจะปฏิเสธไปได้อย่างไร" เสี่ยวหลัว เผยรอยยิ้มออกมา

ฝาง ฉงเหล่ พูดฮึมฮัม “ความกล้าหาญของคุณ มันน่ายกย่องมาก เพียงแต่คุณขาดประสบการ์ไปหน่อย”

เขาไม่มีทางเชื่ออย่างแน่นอนว่า เสี่ยวหลัว จะสามารถเอาชนะ จาง หงต้า ที่เป็นโปรกอล์ฟได้ มิเช่นนั้นเขาก็คงไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ เมื่อตอนที่ จาง หงต้า แพ้พนัน และจะต้องสั่งซื้อขนมไหว้พระจันทร์จาก เสี่ยวหลัว

เสี่ยวหลัวไม่ได้ตอบสนองอะไรต่อคำพูดของ ฝาง ฉงเหล่ เขาหันไปมอง จาง หงต้า แล้วพูดว่า“แล้วเราจะแข่งขันกันอย่างไรดี”

“แข่งกันแบบง่ายๆ เราจะเล่นกันเพียง 5 ลูก เมื่อตีเสร็จแต่ละครั้ง เราจะสรุประยะทางของลูกกอล์ฟ ว่าห่างจากหลุมไปเท่าไหร่ ใครก็ตามที่เข้าใกล้หลุมมากที่สุดก็จะเป็นคนที่ชนะไป” จาง หงต้า พูด ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูก

"โอเค งั้นเราก็แข่งขันกันตามกฎนี้" เสี่ยวหลัว ยิ้มอย่างเฉยชา

ครู่ต่อมาแคดดี้ ก็เดินไปเตรียมไม้กอล์ฟ ตอนนี้เจ้าหน้าที่คอยวัดระยะ ยืนอยู่ในเขตปลอดภัยแล้ว และพวกเขาก็พร้อมที่จะวิ่งออกไปทำงานได้ทุกเวลา

สวี่ กว่างซ่ง และ ลั่วฉี ที่ยืนอยู่ข้างๆ ในใจของพวกเขาในตอนนี้มันเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ ความเชี่ยวชาญในการเล่นกอล์ฟนั้น มันจะต้องใช้เวลาสะสมหลายปี สำหรับชายหนุ่มคนหนึ่งเช่นเสี่ยวหลัว ผู้ซึ่งดูเหมือนกับว่าเขาไม่รู้แม้แต่วิธีที่จะเล่นกอล์ฟ เขาจะมาแข่งขันกับใครบางคนที่มีประสบการณ์เหมือนกับ จาง หงต้า ได้อย่างไร และสิ่งที่แย่ที่สุดก็คือเขาได้ใช้ บริษัท หลัวฝาง มาเป็นการเดิมพันอีก มันจะมีอะไรอีกถ้านี่ไม่ใช่การฆ่าตัวตาย?

เพื่อป้องกันไม่ให้เสี่ยวหลัว ยอมแพ้และยกเลิกพนัน จาง หงต้า จึงรีบหยิบคิวและเดินไปที่คอร์ตตีลูก: "ฉันรอเริ่มก่อน"

จาง หงต้า เขาทำท่าทางแกว่งไม้กอล์ฟไปมาอย่างคล่องแคล่ว และมองไปที่หลุมกอล์ฟ จากนั้นเขาก็ตีลูกกอล์ฟไปอย่างแรง 'ปิก!' ลูกกอล์ฟลอยพุ่งขึ้นท้องฟ้าไปอย่างสวยงาม ผ่านอากาศก่อนที่จะตกลงไปบนพื้นหญ้าสีเขียวและกลิ้งไปข้างหน้า

เจ้าหน้าที่สนามกอล์ฟ รีบวิ่งไปเข้าไปในทันที จากนั้นเขาจึงใช้เทปวัด ที่เอาไว้ใช้วัดระยะทางของลูกกอล์ฟจากหลุม ออกมาและวัดมันในทันที

“1.3 หลา!”

เมื่อพนักงานรายงานผลลัพธ์ ลั่วฉี และ สวี่ กว่างซ่ง ก็มีอาการมือกระตุกขึ้นมาอย่างแรงในทันที นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว เขาเกือบจะตีลงหลุมในครั้งแรก! จาง หงต้า เขาเป็นนักกอล์ฟมืออาชีพอย่างไม่ต้องสงสัย

“Nice shot!” ฝาง ฉงเหล่ ปรบมือ “ด้วยทักษะของเหล่าจาง เหล่าจางสามารถเอาชนะทุกคนใน เจียงเฉิง ได้อย่างแน่นอน”

“พี่ฝาง พี่พูดเกินไปแล้ว ไม้กอล์ฟอันนี้ไม่ค่อยดีนัก มิฉะนั้นลูกกอล์ฟก็คงจะเข้าไปใกล้หลุมมากกว่านี้” จง หงต้า มีความมั่นใจในเรื่องนี้พอสมควร ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกว่าเขาพูดโอ้อวดอะไรออกไปแต่อย่างใด

“ฮ่าฮ่า! ลูกต่อไป ต้องเอาให้ลงหลุมเลยนะ!” ฝาง ฉงเหล่ หัวเราะ

จาง หงต้าไม่ได้พูดอะไร ความเงียบของเขาเป็นคำตอบที่ดีที่สุด เขาต้องการที่จะตีให้ลงหลุมในครั้งเดียว และทำให้เสี่ยวหลัวยอมรับความพ่ายแพ้ไปอย่างสมบูรณ์

"ประธานเสี่ยว ถึงตาคุณแล้ว อย่าแกว่งจนไม้กอล์ฟหลุดออกจากมือหละ” ฝาง ฉงเหล่ โบกให้กับเสี่ยวหลัว เขารอคอยที่จะดูว่าเสี่ยวหลัวจะทำตัวโง่ๆออกมาอย่างไร

“ผ่อนคลายเข้าไว้ประธานเสี่ยว นี่เป็นเพียงลูกแรก คุณยังมีอีกสี่ลูกหลังจากนี้” จาง หงต้า พูดด้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าเขาจะมองเขาอย่างไรเขาก็รู้สึกว่าเสี่ยวหลัวเป็นเพียงแค่เด็กน้อย – เขาจะมาแข่งขันกับเขาในเรื่องตีกอล์ฟได้อย่างไร?

"ไม่มีแรงกดดัน!"

เสี่ยวหลัวดื่มน้ำชาครั้งสุดท้าย จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วมุ่งตรงไปยังคอร์ตตีลูก

“ท่านประธาน ...”

ลั่วฉี มองไปที่เขาด้วยความวิตกกังวลเป็นอย่างมาก ไม่มีที่ว่างสำหรับข้อผิดพลาดเลย เพราะว่าระยะทาง 1.3 หลา นั้นอยู่ใกล้หลุมมาก เสี่ยวหลัว เขาจะตีลูกกอล์ฟให้เข้าไปในระยะ 1.3 หลา ได้อย่างไร

คิ้วของ สวี่ กว่างซ่ง ขมวดเข้าด้วยกัน ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่