Chapter 123:บล็อกที่ 96 หมู่บ้านกง

กั๋ว เจียงหู่ นำสมาชิกแก๊งมังกรกว่า 70 คนที่รอดชีวิตเดินออกมาพร้อมกับยกมือยอมจำนน ต่อตำรวจ แต่ทันใดนั้นเองมันก็มีปากกระบอกปืนสีดำยื่นออกมาจากช่องหน้าต่างอย่างเงียบเฉียบ

"ปัง ปัง ปัง ~"

เสียงปืนสามนัดดังขึ้นมาทำลายความเงียบสงบลงในทันที กระสุนปืนทั้งสามนัดมันฉีกผ่านอากาศพุ่งตรงไปที่ตำรวจที่สวมเสื้อเกราะกันกระสุนทั้งสามคน ตำรวจทั้งสามที่ถูกยิงพวกเขาร้องโอดครวญออกมาในทันทีขณะที่ล้มลงไปที่พื้น

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนี้ มันเกิดขึ้นอย่างฉับพลันและไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ มันไม่เพียงแต่ทำให้พวกตำรวจตื่นตระหนกเท่านั้น มันยังทำให้พวกสมาชิกของแก๊งมังกรตื่นตระหนกด้วย แต่อย่างไรก็ตาม กั๋ว เจียงหู่ เขานั้นฉลาดพอที่จะเข้าใจได้ในทันทีว่า เสี่ยวหลัว มันจงใจยั่วยุพวกตำรวจ ด้วยวิธีการเช่นนี้มันจะทำให้เสี่ยวหลัวไม่ต้องลงมือทำอะไรเลย พวกหน่วย SWAT ที่ติดอาวุธหนักข้างนอกพวกเขาก็จะกำจัดศัตรูทั้งหมดของเสี่ยวหลัวออกไปให้เอง

กั๋ว เจียงหู่ หลั่งเหยื่อเย็นออกมาเขาอดไม่ได้ที่จะหวาดหวั่น ทันใดนั้นมันก็มีความรู้สึกหวาดกลัวที่พูดไม่ได้ผุดออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจของเขา

กั๋ว เจียงหู่ ไม่เคยคิดเลยว่าเสี่ยวหลัวจะกล้าที่จะทำอะไรแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกแปลกใจว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวอันตรายต่อสังคม! เสี่ยวหลัวเขานั้นใช้กลวิธียืมมีดฆ่าคน! และสิ่งที่ไม่น่าเชื่อที่สุดก็คือเขากลับยืมมีดมาจากพวกตำรวจ!

กั๋ว เจียงหู่ ชูมือขึ้นและโบกมือไปมาในทันที พร้อมกับตะโกนอย่างสุดเสียงว่า " เจ้าหน้าที่ พวกเราไม่ได้เป็นคนยิง! ... "

เขาพยายามที่จะทำให้พวกตำรวจสงบสติลง เพราะว่า พวกเจ้าหน้าที่ที่ถูกยั่วยุสามารถเปิดฉากยิงได้ง่าย!

กู่ กุ้ยหลิน เธอรู้สึกว่ามันมีบางอย่างแปลกๆ ขณะที่เธอกำลังจะสั่งให้ตำรวจอย่างเพิ่งยิง แต่ทันใดนั้นเอง มันก็มีกระสุนอีกนัดหนึ่งก็พุ่งตรงเข้ามาหาพวกเขาในทันที กระสุนมันได้เจาะไปที่กระจกหน้ารถยนต์ของรถตำรวจที่อยู่ข้างๆเธอ กระจกหน้ารถที่ถูกยิง แตกกระจัดกระจายไปทั่วทั้งพื้นที่ในทันที ทันใดนั้นเธอก็นอนราบลงไปบนพื้นโดยอัตโนมัติในทันทีที่ได้ยินเสียงปืน!

“ยิง! ! !” กัปตันทีมของหน่วย SWAT คำรามเสียงดังในที่สุดเขาก็ออกคำสั่งให้ยิง

“ปัง, ปัง, ปัง …”

ห่ากระสุนพุ่งออกไปราวกับสายฝน ประกายไฟที่เกิดจากกระสุนพุ่งเข้าไปใส่ กั๋ว เจียงหู่ และผู้คนของเขาในทันที “ ปัง, ปัง, ปัง!” กั๋ว เจียงหู่ และสมาชิกของแก๊งมังกร กว่าสิบคน ล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นพร้อมกับบาดแผลที่เกิดจากกระสุนปืนในทันที บาดแผลที่เกิดจากกระสุนปืน มันทำให้มีหลุมเลือดจำนวนมากปรากฏขึ้นบนร่างกายของพวกเขา

กั๋ว เจียงหู่ ล้มลงนอนลงในสระเลือด ร่างของเขากระตุกอย่างรุนแรง มันเป็นการดิ้นรนครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาตาย ดวงตาของเขาเบิกกว้างและมีเลือดไหลออกมาจากปากและจมูกของเขา

เขาจ้องมองเข้าไปในโกดังสิ้นค้า ด้วยสายตาที่ไม่เต็มใจ ตอนนี้เขาราวกับได้เห็นใบหน้าที่เยาะเย้ยจากเสี่ยวหลัวที่ปรากฏขึ้นมาในความมืดมิด

หากเขาสามารถย้อนเวลากลับไปได้อีกครั้ง เขาก็คงจะไม่พูดถึงเรื่องของการแก้แค้นออกมาอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าในใจของเขาจะเคียดแค้นมากแค่ไหนก็ตาม อย่างไรก็ตามตอนนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้วที่จะพูด เขาหมดโอกาสที่จะรู้สึกเสียใจแล้ว ในใจของเขาตอนนี้มันเต็มไปด้วยความรู้สึกเกลียดชังเป็นอย่างมาก

เมื่อ กู่ กุ้ยหลิน ลุกขึ้นมาจากฟื้น เธอก็มั่นใจว่า กั๋ว เจียงหู่ และคนของเขาไม่ได้เป็นคนยิงแน่ๆ กระสุนมันไม่ได้พุ่งเป้าไปที่อวัยวะสำคัญของเจ้าหน้าที่ มันพุ่งไปที่เกราะของพวกเขาแทน นอกจากบาดแผลภายนอกเล็กน้อยและอาการตกใจของเหล่าเจ้าหน้าที่แล้ว อาการบาดเจ็บของพวกเขามันก็ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตแต่อย่างใด ดังนั้นเธอจึงสรุปได้ว่าการโจมตีมันถูกวางแผนเพื่อบังคับให้ตำรวจยิงไปที่ กั๋ว เจียงหู่ และคนของเขา

“หยุดยิง! หยุดยิง!” เธอออกคำสั่งเสียงดัง พร้อมกับโบกมือของเธอ

เสียงปืนที่ดังสนั่นหยุดลงในทันใด แต่มันก็สายเกินไปแล้ว ทุกคนรวมไปถึง กั๋ว เจียงหู่ ได้ล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้นกันจนหมดแล้ว มันไม่มีใครรอดชีวิตมาได้เลย ซากศพของพวกเขานอนเกลื่อนเต็็มไปหมด - พวกเขาตายหมดแล้ว

ในเวลาเดียวกันเสี่ยวหลัว เขาก็รีบขึ้นไปที่ชั้นสองในทันที และกระโดดลงทะเลผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่ ความแข็งแกร่งของราชาทหารรับจ้างมันได้รวมไปถึงความสามารถการว่ายน้ำไว้แล้ว แต่ถึงกระนั้นเพื่อให้แน่ใจว่าการหลบหนีของเขาจะทำได้อย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ เสี่ยวหลัวจึงได้ใช้แต้มไปอีกห้าร้อยแต้ม เพื่อแลกเปลี่ยนกับความสามารถในการว่ายน้ำมาอีก ดังที่ เฟิง อู๋ฮั่น ได้พูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ว่า การดำน้ำควรจะดำให้ได้นานจน คนคิดว่าเราจมน้ำตายไปแล้ว!

เมื่อ กู่ กุ้ยหลิน นำทีมตำรวจเข้าไปสำรวจในโกดัง พวกเขาก็พบว่ามันไม่มีใครเหลืออยู่ข้างในโกดังเลย และมือปืนล่องหนมันได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

“เจ้าหน้าที่กู่ หน้าต่างที่ชั้นสองเปิดอยู่ มือปืนจะต้องกระโดดลงไปทะเลเพื่อหลบหนีไปอย่างแน่นอน” เจ้าหน้าที่ หวัง กล่าวรายงาน

“ทีมหนึ่ง ทีมสอง และ ทีมสาม - พวกคุณไปค้นหาตามแนวชายฝั่ง อย่าปล่อยให้คนที่น่าสงสัยหลุดรอดออกไปได้เด็ดขาด!” กู่ กุ้ยหลิน ออกคำสั่ง

"รับทราบ."

หลังจากที่ได้รับคำสั่ง พวกเขาก็เริ่มไปค้นหาตามแนวชายฝั่งในทันที

“ไอ้เวรเอ้ย”

กู่ กุ้ยหลิน กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างแรง ใบหน้าที่บอบบางของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ ไอมือปืนเวรนั่น มันหลอกตำรวจราวกับว่าพวกเขาเป็นลิงมันเป็นการดูถูกตำรวจมากเกินไปแล้ว ในอีกด้านหนึ่งเธอก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างแท้จริงจากความแม่นยำของมือปืนและความสงบนิ่งของเขา นี่มันเป็นลักษณะของนักฆ่าที่ฉาดฉลาดชัดๆ เมื่อคิดว่าบุคคลเช่นนี้ซ่อนตัวอยู่ในเจียงเฉิงแล้วนั้น มันเป็นข่าวร้ายอย่างแท้จริง!

เธอสาบานว่าเธอจะต้องค้นหาตัวตนของบุคคลนี้ให้ได้!

******

แม้ว่า กู่ กุ้ยหลิน จะออกคำสั่งกับตำรวจจำนวนมากเพื่อให้ค้นหาตามแนวชายฝั่ง แต่การค้นหามันก็เป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์ เสี่ยวหลัว และ เฟิง อู๋ฮั่น พวกเขาได้ออกไปจากที่นี่กันตั้งนานแล้ว

ในช่วงกลางคืนถัดมาที่บล็อก 96 ในหมู่บ้านกง ...

หลังจากที่ จาง ซูซาน เห็นเสี่ยวหลัว ฆ่าคน เขาก็ต้องการเวลาที่จะพักผ่อนจิตใจบ้าง เขานั่งดูหนังอยู่บนโซฟา หนังที่เขาดูนั้นมันเป็นหนังที่รุนแรงและเต็มไปด้วยเลือด ที่เขาดูหนังเช่นนี้ก็เพราะว่าเพื่อกระตุ้นตัวเอง ตอนนี้เขารู้สึกกังวลเล็กน้อยเพราะมันนานมากแล้ว แต่เสี่ยวหลัวเขาก็ยังไม่กลับมาสักที ขณะที่เขากำลังจะโทรศัพท์ไปหาเสี่ยวหลัว แต่ทันใดนั้นเองมันก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาก่อน

“แกลืมกุญแจอีกแล้วงั้นเหรอห่ะ!” จาง ซูซาน สถบขณะที่เขาเดินไปเพื่อเปิดประตู

ในทันทีที่เขาเปิดประตู เขาได้รับการต้อนรับจากใบหน้าที่เปื้อนเลือด ดวงตาของเขาเบิกกว้างและกรีดร้องออกมาเหมือนหมูที่กำลังจะถูกฆ่าในทันที

มันคือ เฟิง อู๋ฮั่น และ พี่น้องทั้งสี่คนของเขา ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้พวกเขามาถึงขีด จำกัด แล้วและพวกเขาก็ล้มลงไปบนพื้นในทันทีที่มาถึง

“คุณเป็นใคร พวกคุณเป็นใคร” จาง ซูซาน ถามเสียงแหลม พร้อมกับคว้าไม้กวาดที่อยู่ตรงผนังขึ้นมาถือ

มันเป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว เขาคิดว่าตัวเองได้เจอกับผีเข้าแล้ว

เฟิง อู่ฮั่น ยกศีรษะขึ้นมาและพูดออกมาด้วยความยากลำบากว่า “พี่ใหญ่เสี่ยว บอกให้พวกเรามาที่นี่…” เขาก็เหมือนกับอีกสี่คน ตอนนี้อาการของเขามันสาหัสมาก

“พี่เสี่ยว? พี่ใหญ่เสี่ยว?” จาง ซูซาน รู้สึกสงสัย

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมา มันคือเสี่ยวหลัวที่โทรมา

“มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น! ทำไมถึงได้มีคนตัวโชกเลือดห้าคนมาที่นี่” แม้ว่าเขาจะฝันร้ายเกี่ยวกับแมงป่องแดงที่ถูกฆ่าตาย แต่เขาก็ไม่ได้กลัวเสี่ยวหลัวแต่อย่างใด

“พวกเขาคือเพื่อนของฉันเอง ฉันแค่โทรมาบอกแก ให้แกช่วยฉันดูแลพวกเขาซักพัก ฉันจะกลับไปถึงในเร็วๆนี้”

“ไอเชี้..ยเอ้ยมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นว่ะเนี้ย สิ่งนี้มันเกี่ยวกับอะไร แล้วฉันควรจะดูแลพวกเขายังไง? เฮ้? เฮ้? เสี่ยวหลัว เฮ้? แม่งเอ้ย! แกกล้าวางหูโทรศัพท์ใส่ฉันงั้นเหรอ….ตู๊ดตู๊ด”

จาง ซูซาน เก็บโทรศัพท์ของเขากลับเข้าไปในกระเป๋าของเขาอย่างอารมณ์เสีย ตอนนี้ข้างหน้าเขามันมี เฟิง อู๋ฮั่น และเหล่าพี่น้องทั้งสี่คนของเขา กำลังนอนตัวเปียกโชกไปด้วยเลือดอยู่บนพื้น ทั้งร่างกายของพวกเขาเต็มไปด้วยบาดแผลที่เกิดจากมีด จาง ซูซาน ขมวดคิ้วจนพวกมันพันกันในทันที เมื่อมองดู

เขาเก่งในการดูแลสาวสวย แต่เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มดูแลเพื่อนตัวใหญ่สูงเจ็ดฟุต พวกนี้ยังไง!

"ฉันไม่ใช่นางพยาบาลน่ะเว้ยยยย! ฉันไม่สามารถดูแลไอพวกยักษ์ใหญ่พวกนี้ได้!"

จาง ซูซาน ม้วนแขนเสื้อขึ้นขณะที่เขากำลังสถบคำสาปแช่ง จากนั้นก็ลากคนเหล่านี้ไปที่โซฟา  แต่โซฟามันก็ไม่พอดีกับตัวของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงลงเอยอยู่ที่พื้นในห้องโถง

จาง ซูซาน เช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าผากของเขา ในขณะที่เขามองไปที่ร่างที่เหมือนกับซากศพของ เฟิง อู๋ฮั่น และเหล่าพี่น้องของเขา ที่นอนราบกับพื้นอย่างเรียบร้อย ปากของเขาก็สั่นเทาและเริ่มสถบคำสาปแช่งอีกครั้ง“แม่งเอ้ย! นี่มันให้ความรู้สึกเหมือนอย่างกับฉากที่ปรากฏอยู่ในภาพยนตร์เลยชัดๆ!”