Chapter 121:หนึ่งคนหนึ่งมีด

หลังจากการปะทะกัน เจียงหู่ ก็รู้ได้ถึงพลังของเสี่ยวหลัวอย่างลึกซึ้ง เขาไม่สามารถเชื่อได้เลยว่าร่างผอมเพรียวนี้มันจะมีพลังอันน่าทึ่งเช่นนี้ อย่างไรก็ตามเขารู้สึกโล่งใจอยู่เล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามีดของ เสี่ยวหลัว ถูกทำลาย หากไม่มีมัน เขาก็มีความมั่นใจว่าจะสามารถฆ่าเสี่ยวหลัวให้ตายได้!

เสี่ยวหลัวขมวดคิ้วเมื่อเขามองดูมีดที่ถูกผ่าครึ่ง การที่มีดมาเชเต้แตกหัก มันก็เหมือนกับคนที่ทำแขนขาหายไปข้างหนึ่ง ตอนนี้มีดมันมีความยาวลดลงไปไม่น้อยเลย เขาจึงต้องโยนมันทิ้ง

"ไอเด็กเหลือขอ! ฉันจะเอาชีวิตแก!"

กั๋ว เจียงหู่ พุ่งเข้ามาหาเสี่ยวหลัวด้วยรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของเขา เมื่อเขาเหวี่ยงมีดเก้าวงแหวนที่อยู่ในมือของเขา ห่วงเหล็กทั้งเก้าอันมันก็ส่งเสียงดังเกร็งๆออกมา ใบมีดมันราวกับจะแหวกอากาศแยกออกจากกัน!

เสี่ยวหลัวถูกบังคับให้ต้องหลบเลี่ยงการโจมตี การโจมตีของ กั๋ว เจียงหู่ นั้นรวดเร็วเกินไป มันจึงทำให้เขาไม่มีโอกาสที่จะหยิบอาวุธขึ้นมาจากพื้นได้เลย

ใบมีดอันเย็นยะเยียบมันถูกเหวี่ยงเข้ามาใกล้กับลำคอของเสี่ยวหลัวหลายครั้ง ระยะห่างระหว่างใบมีดกับหลอดลมของเขามันมีระยะห่างจากกันเพียงหนึ่งถึงสองนิ้ว เฟิง อู๋ฮั่น และ พี่น้องทั้งสี่คนของเขา ทำได้เพียงแค่มองดู เพียงแค่มองมันก็ทำให้พวกเขามีเหยื่อเย็นไหลออกมาแล้ว พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปากหรือหายใจออกมาเสียงดัง

“วื๊ด,วื๊ด,วื๊ด!”

การโจมตีของ กั๋ว เจียงหู่ เริ่มเร็วขึ้น เขานั้นมีชื่อเสียงในด้านมือมีดเร็ว ตอนนี้เขากำลังพยายามอย่างเต็มที่ ในที่สุดเสี่ยวหลัวก็ไม่สามารถที่จะหลบเลี่ยงจากคมมีดได้พ้น ใบมีดของมีดเก้าวงแหวนมันเปรียบเสมือนกับเขี้ยวของสัตว์ร้าย มันสร้างบาดแผลที่ร้ายแรงให้กับแขนของเสี่ยวหลัวในทันทีที่ได้สัมผัส

“พี่ใหญ่ ปิดฉากมันซะ!”

ขวัญกำลังใจสมาชิกของ แก๊งมังกร ที่เหลืออีกกว่าเจ็ดสิบคนนั้น เพิ่มมากขึ้นเมื่อพวกเขาส่งเสียงเชียร์ กั๋ว เจียงหู่

กั๋ว เจียงหู่ เลียเลือดของเสี่ยวหลัว ที่ติดอยู่กับใบมีดเก้าวงแหวนและมองไปที่เสี่ยวหลัว อย่างเย้ยหยันพร้อมกับพูดว่า "มีดเก้าวงแหวนของฉันเป็นยังไง? มันแข็งแกร่งไหม? ฮิฮิ"

เสี่ยวหลัวมองไปที่บาดแผลของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขณะที่มองไปที่ กั๋ว เจียงหู่ อย่างเย็นชาและไม่ได้พูดอะไร การจ้องมองของเสี่ยวหลัวนั้นมันทำให้ กั๋ว เจียงหู่ รู้สึกไม่สบายใจ ราวกับว่าตอนนี้เขากำลังเป็นเหยื่อ ที่กำลังจะถูกล่าโดยสัตว์ร้ายอย่างไรอย่างนั้น

กั๋ว เจียงหู่ เขารีบพุ่งเข้าไปหาเสี่ยวหลัว อย่างรวดเร็วจนมีเส้นเลือดปูนออกมาบนหน้าผากของเขา ตอนนี้เขาราวกับเป็นวัวคลั่งที่พุ่งเข้าไปหาเสี่ยวหลัว มีดเก้าวงแหวนของเขาถูกยกขึ้นสูงเหนือศีรษะของเขา เขาใช้แรงทั้งหมดของร่างกายฟันลงไปที่เสี่ยวหลัวจากในอากาศ ในทันที

การฟันในครั้งนี้มันทรงพลังมาก จนก่อให้เกิดเสียงของสายลมคำราม!

"ตาย!"

กั๋ว เจียงหู่ คำรามเสียงดัง เขามีความรู้สึกว่า ถ้าเสี่ยวหลัว โดนการโจมตีในครั้งนี้ของเขาเข้าไป เสี่ยวหลัวจะต้องตายในทันทีอย่างแน่นอน

มุมปากของเสี่ยวหลัวยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่โหดเหี้ยม ดวงตาของเขาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง จากนั้นเขาก็ยกมือของเขาขึ้นมาประกบกับใบมีดเก้าวงแหวนของ กั๋ว เจียงหู่!

แปะ!

เสียงของการประกบมือดังสนั่นขึ้นมาในทันใด!

ดวงตาของ กั๋ว เจียงหู่ เบิกโพล่ง เขาอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากส่วนลึกในจิตใจของเขาในทันที:“เขาหยุดใบมีดด้วยมือเปล่าได้ยังไง!”

มันไม่น่าเชื่อ มันเป็นไปได้ยังไงกันเนี้ย!

ทุกคนที่มองดูอยู่เบิกตาของพวกเขากว้าง ด้วยความตกใจ ตัวของพวกเขาสั่นเทา ไม่ว่าจะเป็นแก๊งมังกร หรือ เฟิง อู๋ฮั่น พวกเขาต่างก็พากันตกตะลึง การหยุดใบมีดด้วยมือเปล่า? ผู้ชายคนนี้เขายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?

“มีดของแกน่าประทับใจ! ฉันอยากจะได้มัน!” เสี่ยวหลัว พูดออกมา

“ตายซะ!” กั๋ว เจียงหู่ คำรามขณะที่เขาออกแรงมากขึ้น เขาบังคับให้คมใบมีดขยับเข้าไปใกล้กับกะโหลกศีรษะของเสี่ยวหลัว

ทันใดนั้น เสี่ยวหลัว จู่ๆก็คลายใบมีดออกจากฝ่ามือของเขาในทันที ในขณะเดียวกันนั้นเขาก็หลบฉากออกมา ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านซ้ายของ กั๋ว เจียงหู่ อย่างกะทันหัน จากนั้นเขาก็ใช้ขาซ้ายเป็นแกนหมุน และส่งขาขวาของเขาเข้าไปกระแทกที่หน้าท้องของ กั๋ว เจียงหู่ เหมือนกับแส้เหล็ก แรงอันทรงพลังของเขาระเบิดออกมาเหมือนกับคลื่นสึนามิ!

"อ๊ากก!"

ร่างกายของ กั๋ว เจียงหู่ สั่นเทา ใบหน้าของเขาขาวซีด และร่างกายของเขาถูกส่งกระเดนออกไปพร้อมกับเสียงร้องที่โหยหวน

มีดเก้าวงแหวน กระเดนหลุดออกจากมือของ กั๋ว เจียงหู่ เสี่ยวหลัวคว้าจับมีดมาในทันที จากนั้นเขาก็โบกมีดที่อยู่ในมือของเขาไปในอากาศหลายครั้ง ไม่ว่าจะเป็นน้ำหนักหรือว่าความคมของใบมีด มันก็เป็นสิ่งที่สุดสุดทั้งนั้น เสี่ยวหลัวอดที่จะพูดชมขึ้นมา "มันเป็นอาวุธที่ดีจริงๆ!"

ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในช่องท้องของ กั๋ว เจียงหู่ นั้นรุนแรงมาก ราวกับว่ามันมีสว่านกำลังเจาะทะลวงอยู่ ด้วยความเจ็บปวดนี้ทำให้สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง

จากนั้นเขาก็ตะโกนใส่ลูกน้องของเขาที่กำลังตื่นตกใจ "ไอพวกเชี้..ย พวกแกกำลังยืนฝันกลางวันอยู่หรือไงห่ะ! ไปฆ่ามัน!”

กั๋ว เจียงหู่ เขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถที่จะต่อกรกับเสี่ยวหลัวได้ มันเป็นเหมือนกับเวทมนตร์ที่เสี่ยวหลัว สามารถเอาชนะเขาได้ด้วยมือเปล่า ตอนนี้ แม้แต่มีดเก้าวงแหวนของเขา ก็ยังอยู่ในมือของศัตรู หากเขาเข้าไปต่อสู้อีกครั้งด้วยตัวคนเดียว เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

สมาชิกที่เหลืออีกเจ็ดสิบกว่าคนของ แก๊งมังกร ตกอยู่ในความเงียบ และแลกเปลี่ยนสายตา กัน จากนั้นพวกเขาก็คำรามเสียงดัง แล้วพุ่งเข้าไปหา เสี่ยวหลัว ราวกับคลื่นยักษ์ที่ถาโถม

ไม่ว่ามันจะมีลูกแกะอยู่สักกี่ตัว พวกมันก็ไม่สามารถที่จะต่อสู้กับหมาป่าที่ร้ายกาจได้!

เสี่ยวหลัวหักคอของตัวเอง และกระโจนเข้าไปที่พวกเขาด้วยรอยยิ้มที่เลือดเย็น เขาโบกใบมีด เมื่อเห็นใครก็ตามที่อยู่ตรงหน้า เมื่อความแข็งแกร่งของเขารวมเข้ากับใบมีดเก้าวงแหวน มันก็ไม่มีใครสามารถที่จะเข้าใกล้เขาได้เลย เลือดสาดกระเซ็นไปทุกที่ที่เขาไป แขนขาฉีกขาดบินว่อนไปทั่วบริเวณ นี่มันคือการสังหารหมู่อยู่ฝ่ายเดียว!

ใบหน้าของ เฟิง อู๋ฮั่น และ พี่น้องทั้งสี่คนของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและความหวาดกลัว พวกเขาไม่เคยเห็นใครที่มีการเคลื่อนไหวที่น่าเกรงขามขนาดนี้มาก่อน คนเพียงคนเดียวสามารถต่อสู้กับคนร้อยคนได้ ความแข็งแกร่งและพละกำลังกับความกล้าหาญแบบใดกัน ที่เขาจะต้องมีถึงจะทำเช่นนี้ได้!

“เรื่องแบบนี้มันมีอยู่ในโลกจริงๆงั้นเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า…”

กั๋ว เจียงหู่ หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้เขามีความหวาดกลัวและความไม่อยากจะเชื่อ เขาคว้าปืนพกจากลูกน้องที่อยู่ข้างๆเขา ปืนพกนี้มีไว้สำหรับกรณีฉุกเฉิน เขาไม่เคยคิดที่จะใช้มันเลย ยกเว้นเพียงแต่ว่ามันเป็นทางเลือกสุดท้าย เพราะการครอบครองปืนในประเทศจีนนั้น มันร้ายแรงมาก

แต่ตอนนี้ ...

เขาปลดเซฟตี้ของปืนพกและเล็งมันไปที่ เสี่ยวหลัว ที่กำลังสังหารสมาชิกของแก๊งมังกรของเขาอย่างบ้าคลั่ง กั๋ว เจียงหู่ เขายิงไปที่เสี่ยวหลัว โดยไม่ลังเลในทันที

“ปัง!”

กระสุนมันพุ่งเข้าไปหา เสี่ยวหลัว โดยหวังว่ามันจะยุติความหวาดกลัวนี้ได้ มันเคลื่อนไหวเร็วมากจนไม่มีใครเห็นวิถีการยิงของมัน

ดูเหมือนว่าเสี่ยวหลัวจะรู้ตัว เสี่ยวหลัวหันหลังกลับมาและยกมีดเก้าวงแหวนขึ้นมาเพื่อป้องกันร่างกายของเขา

“เป็ง!”

กระสุนชนกับมีดเก้าวงแหวนที่ปกป้องหน้าออกของเสี่ยวหลัวเข้าอย่างจัง ผลกระทบอันทรงพลังนี้ มันทำให้แขนของเสี่ยวหลัวสั่นเทาจนมันทำให้เขายากที่จะถือมีด  มีดเก้าวงแหวนกระเดนหลุดออกจากมือของเสี่ยวหลัว และกระเดนเข้าไปเฉือนที่ต้นคอสมาชิกของแก๊งมังกรคนหนึ่ง จากนั้นมันก็พุ่งเข้าไปปักยังเสาของโกดัง ใบมีดสั่นสะเทือนจนส่งเสียงดัง หึ่งๆ ออกมา

เมื่อเสียงปืนดังขึ้นพวกสมาชิกแก๊งมังกร พวกเขารู้ดีว่ามันคือหัวหน้าของพวกเขา กั๋ว เจียงหู่ ที่เป็นคนยิงใส่เสี่ยวหลัว พวกเขาทุกคนรีบหาที่หลบซ่อนตัว เพื่อหลีกเลี่ยงจากการถูกลูกหลงจากกระสุนปืน

หนึ่งในนั้นกำลังเตรียมที่จะล่าถอย แต่ทันใดนั้นเองมันก็มีมือยักษ์มือหนึ่งเข้ามาหาเขาอย่างเงียบๆ นิ้วทั้งห้ากางออกก่อนที่จะคว้าคอของชายคนนั้นแล้วยกร่างของเขาขึ้นไปในอากาศ

“ปัง!”

เสี่ยวหลัวเขายกร่างของหนึ่งในสมาชิกของแก๊งมังกร ขึ้นมาเพื่อบังกระสุนในทันที กระสุนที่ถูกยิงออกมามันไม่ได้มีพลังมากพอที่จะเจาะทุลวง ดังนั้นเสี่ยวหลัวที่หลบอยู่ข้างหลังจึงยังปลอดภัย

“ไอเชี้..ยเอ้ย!” กั๋ว เจียงหู่ ตะโกนสถบเสียงดัง

กระสุนทั้งสองนัดล้มเหลวในการทำลายเสี่ยวหลัว แต่มันกลับฆ่าคนของตัวเอง ซึ่งเรื่องนี้มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดและโกรธแค้นมาก

“แกมีปืน แกไม่กลัวว่าตำรวจจะเชิญแกไปดื่มน้ำ…ชาเลยงั้นเหรอ” เสี่ยวหลัว ถามอย่างเฉยชา ขณะที่โยนศพของสมาชิก แก๊งมังกร ที่เอาขึ้นมาใช้เป็นเกาะมนุษย์ทิ้งไป

ในเวลาเดียวกัน เฟิง อู๋ฮั่น ก็มองไปที่เสี่ยวหลัว อย่างไม่กระพริบตา

“แก๊งมังกรไม่เคยกลัวตำรวจ! ไอขยะ ถ้าฉันไม่สามารถที่จะฆ่าแกได้ในวันนี้ ฉันจะไม่เรียกตัวเองว่าเสืออีกต่อไปฉันจะเรียกตัวเองว่าเป็นหนอน!” กั๋ว เจียงหู่ คำรามเสียงดังด้วยดวงตาสีแดงฉาน