Chapter 114:ฆ่าโดยไม่ตั้งใจ

“แกรู้เกี่ยวกับพวกทหารรับจ้างหรือเปล่า” ชายชุดดำ มองไปยัง เสี่ยวหลัว

เสี่ยวหลัวตอบว่า“ฉันเรียนรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกนี้เล็กน้อยจากพวกรายการทีวี”

“เนื้อหาในโทรทัศน์มันไร้สาระ พวกเขาเพียงแค่กุเรื่องขึ้นมา *” จากนั้นชายชุดดำ ก็พูดขึ้นพร้อมกับมีความเคียดแค้นอยู่ในน้ำเสียงของเขาว่า“ฉันสามารถบอกอะไรก็ได้ที่แกอยากรู้ ฉันเป็นทหารรับจ้างตัวจริงและมีลูกน้องอยู่ภายใต้ฉัน มากกว่าสิบคนซึ่งแต่ละคนต่างก็เป็นนักสู้มืออาชีพ”

“พี่ใหญ่คุณยังรับสมัครคนใหม่อยู่งั้นเหรอ? ฉันต้องการเรียนรู้วิธีการเป็นนักเลงอย่างพี่ใหญ่”

แม้ว่า จาง ซูซาน จะไม่เคยพบเจอกับสถานการณ์แบบนี้มาก่อน แต่เขาเข้าใจว่าจะทำอย่างไรเพื่อเพิ่มโอกาสในการอยู่รอด ขั้นตอนแรกคือการรักษาความพึงพอใจของมันและต้องเลียแข็งเลียขามันไว้

น่าเสียดายที่ จาง ซูซาน เลียผิดที่ไป ชายชุดดำใช้ปืนพกตบไปที่ใบหน้าเขาอย่างแรง มันแรงมากจนทำให้ฟันของ จาง ซูซาน มีเลือดไหลออกมา

ชายชุดดำตวาดเสียงดังว่า“ฉันบอกไปแล้วว่าฉันเป็นทหารรับจ้างที่ทรงเกียรติ! แกยังจะมาเรียกฉันว่านักเลงอีก ฉันไม่ใช่พวกกระจอกแบบนักเลงพวกนั้น!”

การแสดงออกทางสีหน้าของเสี่ยวหลัวเย็นชาขึ้น ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรังสีสังหาร หากเขาและชายชุดดำเป็นพวกเดียวที่อยู่ในรถ เขาก็คงจะลงมืออย่างไม่ลังไปแล้ว แต่ตอนนี้มี จาง ซูซาน ที่อยู่ที่นี่ ดังนั้นเขาจึงต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของ จาง ซูซาน ก่อนที่จะลงมือทำอะไร

ด้วยลูกตบเมื่อกี้ มันทำให้อารมณ์ร้อนของ จาง ซูซาน ขึ้นมาในทันที ซึ่งด้วยอารมณ์นี้ มันเริ่มทำให้เขาเริ่มเอาชนะความกลัวนี้ได้

จาง ซูซาน บังคับตัวเองให้สงบลง ปากของเขาขยับอีกครั้งเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ เขาชี้ไปที่มีดที่ห้อยลงมาจากเอวของชายชุดดำ "พี่ใหญ่ นั่นคือมีดงั้นเหรอ?"

“ใช่แล้ว มันถูกเรียกว่ามีด Cold Steel Gurkha Kukri มันเป็นส่วนหนึ่งของอุปกรณ์มาตรฐานของ กองทัพเรือสหรัฐ”

“พี่ใหญ่ระเบิดมือที่พี่ถือไว้ในมือซ้าย มันเป็นของจริงหรือเปล่า? พี่จะไม่ได้ซื้อมันมาจากร้านขายของเล่นหรอกนะ?”

“มันไม่ใช่ของเล่นเว้ย! มันเป็นระเบิดมือของจริง ที่ฉันออกแบบและสร้างด้วยตัวเอง และมันก็ทรงพลังมาก หากฉันจนมุมและไม่มีทางออก ฉันก็แค่ดึงนี่เบาๆ และทุกอย่างภายในระยะยี่สิบเมตร ก็จะแหลกเป็นจุล”

"พี่ใหญ่…"

ความอดทนของชายชุดดำเริ่มหมดลง จากนั้นเขาก็ชี้ปืนไปที่ จาง ซูซาน พร้อมกับพูดว่า "หยุดส่งเสียงร้องเจี๊ยกๆ ไปกับคำถามที่น่ารำคาญ ที่ไม่รู้จบจักสิ้นของแกได้แล้ว หรือว่าจะให้ฉันยิงแกดีห่ะ!"

“แต่พี่ใหญ่ พี่ไม่ได้รูปซิปกางเกง” จาง ซูซาน พูดขึ้นอีกครั้งอย่างแผ่วเบา

ชายชุดดำตวาดเสียงดังขึ้นมาในทันทีว่า: "ไอเชี้…ย ทำไมแกไม่พูดมันขึ้นมาก่อนหน้านี้ห่ะ?"

เสี่ยวหลัว เกือบที่จะหัวเราะออกมา พร้อมกับเหลือบตาไปมองที่ จาง ซูซาน ราวกับว่าเขากำลังส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง

“วี่ วอ วี่ วอ วี่ วอ!”

เมื่อได้ยินเสียงของไซเรน ที่ตามหลังมา ใบหน้าของชายชุดดำก็กลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง เขากดปืนลงไปที่หัวของเสี่ยวหลัวและสั่งว่า“สลัดพวกมันให้หลุด เร็ว!”

"ตกลง!"

มุมปากของเสี่ยวหลัวยกยิ้มขึ้น

เมื่อเห็นรอยยิ้มนี้ จาง ซูซาน จึงคว้าจับตัวรถเอาไว้แน่นเพราะเขารู้ว่าเสี่ยวหลัว กำลังจะเริ่มทำอะไรบางอย่างแล้ว

“บรื้นนน!”

เมื่อถึงทางโค้ง เสี่ยวหลัวก็หักรถออกไปอย่างรวดเร็ว จนล้อรถข้างซ้ายมันลอยขึ้นมาจากพื้น และขึ้นและไปเกยยังราวเหล็กที่กั้นไม่ให้รถหลุดออกมาถนน ด้วยเหตุนี้มันจึงทำให้รถ โคโรล่า สีขาว ลาดเอียงไปตามราวเหล็กที่สูงถึงสองเมตร

ภายในรถ จาง ซูซาน ค่อนข้างจะไม่สะทกสะท้านและสูญเสียการควบคุมอะไร เพราะเข็มขัดนิรภัยของเขามันกำลังรัดเขาเอาไว้อยู่ แต่ชายชุดดำเขาไม่มีทางที่จะรักษาความสมดุลเอาไว้ได้เลย

ในทันใดนั้นเอง เสี่ยวหลัว ที่นั่งอยู่ยังที่นั่งของคนขับ เขาก็เป็นเหมือนกับภูตผี ในขณะที่ จาง ซูซาน จับพวงมาลัยบังคับรถไว้ เพื่อที่จะนำรถกลับมาอยู่บนถนนสายหลักอีกครั้ง

"ฟุ๊บ!"

เสียงของมีดที่ฉีกผ่านอากาศดังขึ้น หลังจากนั้นชายชุดดำเขาก็รู้สึกหวิวๆที่ท้องของเขา เมื่อเขามองลงไปเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นเขาเห็นว่ามีด Cold Steel Gurkha Kukri ซึ่งเคยแขวนที่เอวของเขาตอนนี้มันกำลังแทงอยู่ตรงท้องของเขา ชายชุดดำเต็มไปด้วยความโกรธ ขณะที่เขากำลังจะตอบโต้ ในช่วงเวลาสั้นๆ ปืนพกและลูกระเบิดก็หลุดออกจากมือของเขา หลังจากที่รู้ตัวเขาก็หันไปมอง จากนั้นเขาก็เห็นชายหนุ่มผู้ที่เขาคิดว่าไม่เป็นอันตรายใดๆต่อเขาถือพวกมันอยู่

"อึก ~"

เขากลืนลงไปอึกใหญ่ เหลือเย็นไหลหลั่งออกมาจากตัวของเขา เขาเพิ่งจะพบกับความจริงที่ไม่น่าเชื่อ

“แกมีรอยสักแมงป่องอยู่ที่คอของแก และแกก็เป็นทหารรับจ้าง ดังนั้นบอกฉันมา แกเกี่ยวข้องกับทหารรับจ้างแมงป่องแดงอย่างไร” เสี่ยวหลัว ถามด้วยรอยยิ้ม เขานั่งข้างๆชายคนนั้น พร้อมกับชี้ปืนไปที่ศีรษะของชายชุดดำ

ชายในชุดดำเบิกตากว้าง "แก! แกรู้จักกลุ่มทหารรับจ้างของเราได้ยังไง? แกเป็นใคร?”

“ถ้าฉันคิดไม่ผิด แกคงจะเป็นผู้นำของกลุ่มที่หนีออกจากสันเขาหมูป่าสินะ และแกก็คงจะเป็นแมงป่องแดง” เสี่ยวหลัว พูดออกมาเบาๆ

แมงป่องแดงรู้สึกเย็นยะเยียบจากเหงื่อเย็นที่ไหลออกมาปกคลุมร่างกายของเขา เขาตวาดถามเสียงดังอีกครั้งว่า“แกเป็นใคร แกเป็นใคร!”

เสี่ยวหัวตอบด้วยรอยยิ้มที่ขี้เล่น“เพื่อนทั้งสิบคนของแก ล้วนตายด้วยมือของฉัน แล้วแกคิดว่าฉันเป็นใครหละ?”

อะไรนะ! ...

ราวกับว่าเกิดระเบิดขึ้นในสมองของ แมงป่องแดง เขาไม่เคยคิดเลยว่าศัตรูที่เขาตามหามันจะเป็นชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้

ดวงตาของเขาเบิกกว้างเหมือนกับจานรอง เขาจ้องมองไปที่เสี่ยวหลัวเขม็ง "มันเป็นไปไม่ได้. มันเป็นไปได้อย่างไร มันเป็นไปไม่ได้…"

เสี่ยวหลัวไม่สนใจสีหน้าที่ตกใจของเขาและพูดต่อไปว่า“แกโชคดีที่รอดชีวิต มาจากการกระโดดหน้าผา แกควรที่จะหนีออกจากประเทศของเรา แต่แกกลับมาวิ่งอาละวาดในดินแดนของเรา”

ในขณะที่เสี่ยวหลัวพูด เขาก็กดปืนที่อยู่ในมือของลงไปที่หน้าผากของแมงป่องแดง

แมงป่องแดงหน้าขาวซีด พร้อมกับพร้อมมองไปที่เสี่ยวหลัวเขม็ง “ฉันยอมรับว่าฉันจะต้องตายในมือของแก แต่ก่อนที่ฉันจะตายฉันอยากจะขอถามแกสักข้อ บอกฉันทีว่าแกเป็นใคร?”

เขาไม่สามารถที่จะยอมรับความจริงที่ว่า กลุ่มทหารรับจ้างของเขาถูกทำลายลงโดยศัตรูที่พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้ มันมากเกินไปสำหรับเขาที่จะยอมรับได้สำหรับเรื่องนี้

“แม้ว่าฉันจะบอกแก แต่แกคงจะไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูด”

"ปัง!"

เสี่ยวหลัว ลั่นไกปืนออกไปในทันที จากนั้นกระสุนมันก็พุ่งเข้าไปเจาะช่องว่างระหว่างคิ้วของ แมงป่องแดง กระสุนถูกมันพุ่งฉีกออกจากด้านหลังศีรษะของเขา และพุ่งตรงผ่านหน้าต่างกระจกรถยนต์

จาง ซูซาน ที่พยายามคุมรถยนต์อยู่ที่เบาะด้านหน้า เมื่อได้ยินเสียงปืน เขาก็สะดุ้งตกใจในทันที จากนั้นเขาก็ถอดกุญแจรถเพื่อหยุดรถ เมื่อรถหยุด เขาก็หันไปมองทางด้านหลัง ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เมื่อเห็นศพที่อยู่ที่เบาะหลัง

"แก ... แกฆ่าเขาจริงเหรอ?"

เสียงของเขาสั่นเครือ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว เขาไม่สามารถเชื่อและไม่กล้าแม้แต่จะคิดได้เลยว่าเสี่ยวหลัว จะฆ่าผู้ชายคนหนึ่งจริงๆ

“เขาสมควรตาย”

เสี่ยวหลัว ตอบอย่างแผ่วเบา จากนั้นเขาก็เปิดประตูรถแล้วเดินออกไป ถึงเวลาแล้วที่ จาง ซูซาน จะได้เห็นด้านนี้ของเขาและทำใจกับมัน

หลังจากนั้นไม่นาน มันก็มีรถตำรวจจำนวนมากมาถึงและเข้ามาล้อมรอบ รถ โคโรร่า สีขาว

หัวหน้าที่เดินนำพวกเขามาก็คือ ผู้หญิงที่มีใบหน้าที่สวยงามและมีผมสั้น เธอมีดวงตาที่สง่างามและบริสุทธิ์ เธอก็คือ กู่ กุ้ยหลิน นั่นเอง

“เจ้าหน้าที่ กู่ นานแล้วนะที่พวกเราไม่ได้เจอกัน!”

เสี่ยวหลัววางปืนและระเบิดมือที่เขาถือไว้ที่ท้ายรถ

“เสี่ยวหลัว?”

คิ้วของ กู่ กุ้ยหลิน ขมวดเข้าด้วยกัน ในขณะที่เธอเดินเข้ามา เมื่อเธอเห็นศพของแมงป่องแดงอยู่ที่ด้านหลังของรถ เธอก็มองเสี่ยวหลัวด้วยความประหลาดใจและถามว่า“คุณฆ่าเขาเหรอ?”

“ใช่แล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะฆ่าเขาเลยนะ เขาเอาปืนมาชี้ใส่หัวของฉันและสั่งให้ฉันขับรถ ดังนั้นเมื่อสบโอกาสฉันจึงแย่งปืนของเขามา และปืนมันก็ลั่น ดังนั้นมันก็เลยลงเอยด้วยการฆ่าเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจอย่างที่เห็นนี่แหละ” เสี่ยวหลัวยักไหล่เมื่อเขาพูดอธิบาย

ฆ่าอย่างไม่ได้ตั้งใจ?

เรื่องไร้สาระอะไรกัน!

นี่คือแมงป่องแดง จาก บริษัท แบล็กวอเตอร์ เลยนะ เขาเป็นทหารรับจ้างที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ เพื่อนร่วมงานของเธอตายและบาดเจ็บไปมากกว่า 20 คน แต่เขากลับมาบอกฉันว่าเขาฆ่าแมงป่องแดงไป โดยไม่ตั้งใจเนี้ยนะ?

ใบหน้าของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่รอบๆตัวของพวกเขาเปลี่ยนไป พวกเขาตกตะลึงอย่างมากกับเรื่องราวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นของเสี่ยวหลัว