Chapter 103: ป่าเถื่อน (2)

ผู้ชายทั้งสองคนพยายามลุกขึ้นอย่างยากลำบาก และวิ่งไปข้างหน้าเพื่อช่วย เฟิง อู่ฮั่น พร้อมกับตะโกนว่า“ พี่เฟิง!

“ไปให้พ้น!” เฟิง อู่ฮั่น พยายามยืนขึ้น เท้าของเขาเจาะลงไปที่พื้นดินอย่างมั่นคง และจากนั้นเขาก็พุ่งตัวออกมาเหมือนเสือที่กำลังออกวิ่ง!

ในฐานะที่เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้าน เขานั้นเป็นเหมือนกับหายนะเดินได้ที่รู้จักกันดีที่สุดในการต่อสู้ เขามีความภาคภูมิใจ แต่เสี่ยวหลัวกลับทำให้ความภาคภูมิใจนั้นพังทลายลง มันทำให้เขารู้สึกละอายใจและโกรธมาก

เสียงหวีดแหลมของอากาศที่ถูกฉีกขาดดังขึ้น ความแข็งแกร่งของร่างของเขาตึงเคลียดจนถึงขีดสุด เขาพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างดุเดือดดังเช่นลูกธนูที่พุ่งออกมาจากเชือก ความเร็วของเขามันเร็วกว่าห้าถึงหกเท่าในตอนก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาดึงขีดจำกัดร่างกายของเขาออกมาจนหมดแล้ว

เท้าทั้งสองของเขากระแทกลงไปที่พื้นอย่างดุเดือด เขาพุ่งขึ้นไปในอากาศ และกระโดดข้ามระยะทางสามสี่เมตร จากนั้นเขาก็ส่งลูกเตะมุ่งหน้าไปที่คอของเสี่ยวหลัว

ดวงตาของเสี่ยวหลัวหรี่ลงเล็กน้อย พร้อมกับก้าวถอยหลังไป

เฟิง อู่ฮั่น ส่งพลังทั้งหมดของเขาไปที่ขาขวา ทันใจนั้นจู่ๆร่างของเสี่ยวหลัวก็หายไปจากสายตาของเขา ร่างกายของหลั่งเหงื่อเย็นออกมาในทันที ด้วยเหตุผลบางอย่างเสี่ยวหลัวกลับมาปรากฏตัวขึ้นที่ข้างหลังของเขาอย่างกะทันหัน การแสดงออกทางสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป แต่เขาก็สามารถตอบสนองได้อย่างรวดเร็วและบิดร่างกลับไป หลังจากนั่นเขาก็ส่งลูกเตะที่รวดเร็วราวกับพายุไปที่เสี่ยวหลัวในทันที

เสี่ยวหลัว ก้าวถอยหลังกลับสองสามก้าว เพื่อรอโอกาสที่เหมาะสม เขายื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อป้องกันลูกเตะของ เฟิง อู่ฮั่น อย่างเรียบง่าย

เฟิง อู่ฮั่น รู้สึกเหมือนถูกเยาะเย้ย เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังเต้นรำอยู่ในฝ่ามือของเสี่ยวหลัว มุมปากของเขากระตุก เขาพลิกตัวกลับมาและส่งลูกเตะไปที่เสี่ยวหลัวอีกครั้ง พร้อมกับตวาดเสียงดังลั่นว่า"ฆ่า!"

เสี่ยวหลัว เขาออกหมัด เผชิญหน้ากับ ลูกเตะของ เฟิง อู่ฮั่น โดยตรง

เมื่อหมัดและลูกเตะมาเผชิญหน้ากัน... ใบหน้าของเสี่ยวหลัวก็คงมีรอยยิ้มจางๆอยู่เสมอ เขาไม่รีบร้อนในขณะที่เขาต่อต้านลูกเตะสุดแข็งแกร่งนี้เลยแม้แต่น้อย

หลังจากการเผชิญหน้ากัน เฟิง อู่ฮั่น ก็ส่งหมัดออกไปมากกว่าหนึ่งโหลซึ่งแต่ละหมัด มันก็เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอันมหาสารของเขา!

แต่หมัดกว่าหนึ่งโหลของเขา มันก็ยังทำอะไรเสี่ยวหลัวไม่ได้ เสี่ยวหลัวยืนอยู่ตรงหน้า เฟิง อู่ฮั่น เขาสามารถหลบหลีกหมัดเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย

"ถึงเวลาที่จะจบเรื่องนี้แล้ว!" เสี่ยวหลัวพูดพร้อมกับมีรอยยิ้มปรากฏอยู่ที่มุมปากของเขา จากนั้นฝ่ามือขวาของเขาก็เป็นเหมือนกับงูพิษกำลังจะจับเหยื่อ มันพุ่งเข้าไปประทับบนหน้าอกของ เฟิง อู่ฮั่น อย่างรวดเร็วในทันที

พลังอันรุนแรงของฝ่ามือของเขาเขาเข้าไปปะทะกับร่างกายของ เฟิง อู่ฮั่น เข้าอย่างจัง  ร่างกายของ เฟิง อู่ฮั่น เป็นเหมือนกับว่าวที่ไร้สาย เขาสูญเสียการควบคุมและกระเดนถอยหลังกลับไปในทันที เขาล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง รสความหวานพุ่งขึ้นมาจากในลำคอของเขา เมื่อเขาอ้าปาก เลือดมันก็ไหลออกมาที่มุมปากของเขา ฟันทั้งสองซี่ของเขาก็ถูกย้อมจนเป็นสีแดงไปจนหมด

นอกจากนี้ โซ่ทองคำที่เขาสวมใส่ไว้ มันก็ขาดออกจากกันและตกอยู่ที่ข้างๆตัวเขา

“พี่เฟิง!”

ชายทั้งสี่คนตะโกนและรีบวิ่งเข้าไปช่วยเขา หลังจากช่วย เฟิง อู่ฮั่น พวกเขาก็รีบวิ่งเข้าไปหา เสี่ยวหลัว ต่อในทันที

เสี่ยวหลัวส่งหมัดและลูกเตะของเขาออกไปสองสามครั้ง หลังจากนั้นทุกคนก็ล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นด้วยความเจ็บปวด

สิ่งนี้มันน่าอนาถจริงๆ!

ดวงตาของ เฟิง อู่ฮั่น เต็มไปด้วยความเศร้า พวกเขาออกมาจากภูเขาและต้องการที่จะพัฒนาตัวเองในเมืองใหญ่และสร้างชื่อให้กับตัวเอง แต่อย่างไรก็ตามพวกเขานั้นมีระดับการศึกษาที่ต่ำมาก มันจึงทำให้พวกเขามีปัญหาในการหางาน พวกเขาเหลือเงินให้ใช้อีกไม่ถึง 2,000 หยวน แล้วและตอนนี้พวกเขายังหางานทำไม่ได้เลย

เมื่อตอนที่พวกเขาใช้เงินหมด มันก็มีชายแปลกหน้า มาหาพวกเขาและสัญญากับพวกเขาว่าจะให้เงิน 20,000 หยวน ตราบใดที่พวกเขาหักมือของชายคนหนึ่งทิ้ง แต่สิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดเลยก็คือ มันยากมากที่จะได้รับเงิน 20,000 หยวน เข้ามาในกระเป๋า เสี่ยวหลัวคนนี้เป็นสัตว์ประหลาด พวกเขาไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลย

เสี่ยวหลัวก้มตัวลงไปหยิบโซ่ทองคำขึ้นมา เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่ขี้เล่นว่า“ทำไมโซ่ทองคำ อันนี้ถึงได้ขาดง่ายขนาดนี้?”

เฟิง อู่ฮั่น ลุกขึ้นยืน แม้ว่าเขาจะกลัวเสี่ยวหลัว แต่เขาก็ตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า“มันเป็นโซ่ทองคำปลอม ฉันก็แค่ใส่ให้มันเท่ไปงั้น หลังจากที่โดนโจมตีด้วยพลังที่รุนแรงขนาดนั้น จะไม่ให้มันขาดได้ยังไง”

"อ๋อ มันถูกชุบด้วยทองที่ชั้นนอกนี่เอง แต่มันก็ค่อนข้างทำได้ดี หากฉันไม่ได้ดูใกล้ๆ ฉันก็ไม่สามารถบอกได้เลย ว่ามันเป็นทองคำปลอม”

เสี่ยวหลัว จับโซ่ทองคำยัดใส่กระเป๋ากางเกงของเขา "ฉันจะเอามันไปเป็นค่าชดเชย สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ล่ะกัน"

เมื่อพูดเสร็จเสี่ยวหลัวก็หันหลังกลับและเดินจากไป

เฟิง อู่ฮั่น ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขายกมือของเขาขึ้นเพื่อเช็ดเลือดที่ไหลอยู่ที่มุมปากของเขา

"โอ้ใช่!"

เสี่ยวหลัวหยุดเดินและหันหลังกลับมา

เฟิง อู่ฮั่น และเพื่อนทั้งสี่คนของเขาต่างก็ตกใจมาก การแสดงออกของพวกเขาผิดธรรมชาติไปมาก

เสี่ยวหลัวหัวเราะและพูดว่า“ไม่ต้องกังวล ฉันไม่ทำอะไรพวกคุณแล้ว ฉันขอแนะนำอะไรพวกคุณหน่อย พวกคุณอย่าทำตัวไร้ยางอายหยิ่งทะนงนักเลย ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่ไม่สามารถทำได้  ขอแค่มีความตั้งใจและความทุ่มเทอย่างเต็มที่เท่านั้น ทุกอย่างมันก็จะอยู่ในกำมือคุณ โลกนั้นอยู่ในกำมือของคุณแล้ว ขอแค่ให้พวกคุณมีความตั้งใจ!”

เมื่อคำพูดของเสี่ยวหลัวจบลง มันก็มีรถ โคโรร่า สีขาวขับเข้ามาจอดตรงหน้าของเขา จาง ซูซาน เดินลงมา ขณะที่ ถังเหริน และ เสี่ยวรุ่ยอิง นั่งอยู่ในรถ

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?" จาง ซูซาน ถาม พร้อมกับเหลือบมองมาที่พวกเขา

"ไม่มีอะไร"

เสี่ยวหลัวเปิดประตูรถและเข้าไปนั่ง

ใบหน้าของ จาง ซูซาน เต็มไปด้วยความสงสัย ในขณะที่เขาสตาร์ทเครื่องยนต์และขับรถออกไปอย่างช้าๆ

ผู้ชายที่มีดวงตาคล้ายกับเสือดาวถามว่า“พี่เฟิง พวกเราควรจะทำอย่างไรต่อไปดี”

พวกเขาได้รับเงินหนึ่งหมื่นหยวนจากผู้ว่าจ้างมาเป็นเงินมัดจำ แต่พวกเขากลับไม่สามารถทำงานให้สำเร็จได้ในท้ายที่สุด และยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็ใช้เงินไปเกือบหมดแล้วด้วย มันไม่มีทางที่พวกเขาจะคืนเงินได้เลยในตอนนี้

“พวกเรายังจะสามารถทำอะไรได้อีก? พวกเราจะสู้กับเขาแม้ว่าพวกเราจะตายก็ตาม” ชายคนหนึ่งพูดพร้อมกับกัดฟันของเขา

"หุบปาก!"

เฟิง อู่ฮั่น พูดพร้อมกับถอนหายใจออกมา“ถึงจะมีแกเป็นสิบคนก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้หรอก ฉันใช้กำลังทั้งหมดของฉัน แต่เขาก็ยังสงบนิ่งได้อยู่และไม่ได้รู้สึกกดดันเลย ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เขาสามารถฆ่าหมีดำได้ด้วยหมัดเดียว ถ้าเขาต้องการ”

ดวงตาของ เฟิง อู่ฮั่น เต็มไปด้วยความกลัว เสี่ยวหลัวนั้นได้ทิ้งความกลัวไว้ในใจของเขาแล้ว ในความเป็นจริงในใจของเขาตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก! โชคดีที่เสี่ยวหลัวไม่โหดเหี้ยมเกินไป มิฉะนั้นเขาก็อาจจะทำให้พวกเขาทั้งหมดพิการไปแล้วก็ได้

“พี่เฟิง เงินของเราเหลือใช้ได้อีกไม่กี่วันแล้ว นี่ยังไม่พูดถึงเรื่องของที่พักเลยด้วยซ้ำ! แม้กระทั่งอาหารมันก็เป็นปัญหาสำหรับเราแล้วในตอนนี้”

“เมื่อตอนที่พวกเราออกมาจากหมู่บ้าน ทุกคนก็มาส่งเรา พวกเราก็สัญญากับพวกเขาว่า พวกเราจะประสบความสำเร็จ แต่ตอนนี้…”

“ทุกคนบอกว่ามันเป็นเรื่องง่าย ที่จะหารายได้ในเมืองใหญ่ พวกเขาพูดว่าทุกที่ที่เต็มไปด้วยเงิน  ดังนั้นทำไมตั้งแต่ที่พวกเรามาที่นี่ นอกจากตึกระฟ้าที่อัดแน่น พวกเราไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเลย”

พวกเขาทั้งสี่คนสลดใจ พวกเขามาที่นี่ด้วยความมั่นใจเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้พวกเขารู้สึกว่าตัวเองนั้นไร้เดียงสาและไร้อำนาจอย่างแท้จริง เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในเดือนเดียวเท่านั้น!

เฟิง อู่ฮั่น โบกมือให้พวกเขาหยุดพูด แล้วพูดว่า“พอเถอะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่า มันจะไม่มีงานใดที่เหมาะสมสำหรับพวกเราในเมืองใหญ่แห่งนี้!”

“อืมมม!”

พวกเขาทั้งสี่พยักหน้า ตราบใดที่พวกเขายังมี เฟิง อู่ฮั่น อยู่พวกเขาก็จะไม่สูญเสียความหวังไป!