Chapter 102:ป่าเถื่อน (1)

พวกเขาทั้งห้าจ้องมองไปที่เสี่ยวหลัว เหมือนกำลังจ้องมองเหยื่อที่ติดกับดัก ตอนนี้ในชั้นบรรยากาศ มันมีกลิ่นของคาวเลือดจางๆ ลอยอยู่

เสี่ยวหลัวนึกถึงใครบางคนในเวลานี้และถามด้วยรอยยิ้มว่า: "คนที่ส่งมา ใช่ ไห่เฟิง หรือเปล่า”

เมื่อเดือนที่แล้วเขามีเรื่องอยู่นิดหน่อย กับฮัว ไห่เฟิง ซึ่งเป็นเศรษฐี ของฮัวไห่กรุ๊ป ที่ทำงานเก่าของเขา

"ฉันไม่รู้จักทั้ง ไห่เฟิง หรือ หีเฟิง อะไรทั้งนั้นแหละ!"

เฟิง อู่ฮั่น และลูกน้องของเขาที่ตอบสนองมาแบบนี้ มันเห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่รู้ว่า ฮัว ไห่เฟิงเป็นใคร พวกเขาจ้องมองไปที่เสี่ยวหลัว มีความตื่นเต้นปรากฏอยู่ที่มุมปากของพวกเขา พวกเขาพูดว่า "น้องชาย นี่เป็นงานชิ้นแรกที่พวกเราทำตั้งแต่ออกมาจากหมู่บ้าน มันเป็นเรื่องโชคร้ายแล้วที่น้องชายมาพบกับพวกเราในวันนี้”

"คุณต้องการที่จะต่อสู้จริงๆ งั้นเหรอ?"

เสี่ยวหลัวถอนหายใจด้วยความสัตย์จริง ตอนนี้เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโชคของเขานั้นดีหรือไม่ดี

ดวงตาของ เฟิง อู่ฮั่น นั้นเย็นชา เขาหันหน้าแล้วเดินออกไปไปไม่กี่ก้าวพร้อมกับออกคำสั่งว่า: "เสี่ยวอู่, จัดการ!"

"พี่เฟิง ทำไมพี่ไม่ทำเอง?" ชายที่มีดวงตาคล้าบกับเสือดาว ถามด้วยความงุนงง

เฟิง อู่ฮั่น ตบไปที่หัวของชายที่มีดวงตาคล้ายเสือดาวด้วยความโกรธ: "ฉันเป็นพี่ใหญ่ มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องลงมือเอง อย่าพูดไรสาระ รีบลงมือซะ!"

"โอ้ ... "

ชายทั้งสี่คำรามแล้ววิ่งเข้าไปที่เสี่ยวหลัวในทันที

เสี่ยวหลัวเขายังคงสงบนิ่งอยู่ ใบหน้าของเขายังคงเผยรอยยิ้มอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ต้นจนจบ วินาทีต่อมาร่างของเขาก็ขยับอย่างกะทันหัน นิ้วเท้าของเขาเจาะลงไปที่พื้นอย่างเงียบๆ จากนั้นร่างกายของเขาก็พุ่งขึ้นสู่อากาศ และตีลังกา 180 องศา อย่างสง่างาม เข้าไปใกล้กลุ่มชายที่สวมโซ่สีทองประมาณสองเมตร จากนั้นเท้าขวาที่เรียวยาวของเขา ก็กวาดพุ่งอออกไปในทันที

“ปัง,ปัง!”

หลังจากเสียงดัง ผู้ชายสองคนก็ถูกส่งกระเดนออกไปในทันที

หึม?

เฟิง อู่ฮั่น กับชายทั้งสองคนที่เหลือต่างก็ตกใจ พวกเขาไม่คิดเลยว่าชายที่ดูอ่อนแอคนนี้จะมีพลังที่มากมายขนาดนี้ได้

ที่มุมปากของเสี่ยวหลัวปรากฏรอยยิ้มขึ้น เขาพุ่งเข้าไปหาชายอีกสองคน ราวกับสายฟ้าสีดำและส่งลูกเตะออกไปอย่างไม่หยุดยั้ง เขาสะบัดเท้าอย่างรุนแรงและส่งลูกเตะลงไปบนใบหน้าของชายทั้งสองคน

พวกเขาตอบสนองอย่างช้าๆโดยการยกแขนขึ้นมาเพื่อที่จะป้องกันที่ใบหน้าของพวกเขา

แต่เมื่อเท้าของเสี่ยวหลัวพุ่งเข้ามาถึง พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือน พวกเขาไม่สามารถที่จะต่อต้านได้เลยแม้แต่น้อย พวกเขากระเดนถอยหลังกลับไปสี่ถึงห้าก้าว ในท้ายที่สุดพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงการล้มลงไปที่พื้นได้ แขนของพวกเขารู้สึกเหมือนกับมันเป็นเส้นก๋วยเตี๋ยวนิ่มๆ พวกเขาไม่สามารถขยับแขนของตัวเองได้เลยแม้แต่น้อย

“ f * ck นี่คืออะไร? ทำไมมันถึงทรงพลังมากขนาดนี้?”

เฟิง อู่ฮั่น ตกใจมากที่เสี่ยวหลัวสามารถทุบตีพี่น้องทั้งสี่คนจากกลุ่มของเขาได้ นี่มันเป็นพลังที่มากเกินไปแล้วสำหรับคนธรรมดา

ต้องรู้เลยว่า พวกเขาทั้งห้านั้นเคยปืนภูเขาด้วยมือเปล่ากันมาแล้ว และพวกเขาก็เคยต่อสู้กับสัตว์ร้ายที่มีน้ำหนักกว่าสองหรือสามร้อยปอนด์ เมื่อพวกเขาเข้ามาในเมือง พวกเขาคิดว่าพวกเขาจะอยู่ยงคงกระพันและอยู่เหนือโลก แต่ใครจะไปรู้หละว่า งานครั้งแรกที่พวกเขาได้รับนั้นจะเป็นคนที่จัดการกับพวกเขาได้ง่ายดายขนาดนี้

“ฝีมือไม่เลวเลย!” เสี่ยวหลัวพูดด้วยรอยยิ้ม “เฮ้ ก่อนหน้านี้ พวกคุณไม่ได้พูดว่าการรังแกคนนั้นไม่ดีหรอกเหรอ แล้วทำไมตอนนี้พวกคุณถึงทำแบบนี้หละ”

ใบหน้าของ เฟิง อู่ฮั่น เป็นสีแดงและเขาถูกบังคับให้ต้องป้องกันตัวเอง “พวกเรารับเงินจากคนอื่นเพื่อทำงาน จุดประสงค์ของเราไม่ได้เป็นการรังแกน้องชาย พวกเราแตกต่างจากกลุ่มที่น้องชายพบก่อนหน้านี้!”

“อย่ามัวแต่ยืนพูดอยู่เฉยๆเลย เข้ามาสิ!” เสี่ยวหลัว พูดท้าทาย พร้อมกับยกคิ้วขึ้น แม้ว่าชายทั้งห้าเหล่านี้จะน่าสนใจ แต่เสี่ยวหลัวก็ยังต้องการที่จะทบสอบพวกเขา

“ดี! ฉันจะแสดงให้น้องชายเห็น ว่าฉันมีดีแค่ไหน!”

“ย๊ากกก!”

รอยยิ้มบนใบหน้าของ เฟิง อู่ฮั่น หายไปและแทนที่ด้วยเสียงคำรามที่ราวกับหมีป่าของเขา

โลกเงียบสงัด สายลมพัดปลิว ถนนเต็มไปด้วยความอ้างว้าง เพราะเสียงคำรามของเขา

เฟิง อู่ฮั่น ปลดปล่อยบรรยากาศของสัตว์ป่าออกมา เขาส่งหมัดไปที่เสี่ยวหลัวในทันที ด้วยแรงจากกำปั้นของเขามันทำให้เกิดเสียงคำราม มันไม่มีเทคนิคที่แฟนซีใดๆ มันเรียบง่ายมาก มันก็แค่หมัดหลุนๆที่พุ่งตรงไปข้างหน้าเท่านั้น

“ว้าว มันน่ากลัวอยู่นิดหน่อยนะเนี้ย!” เสี่ยวหลัว พูด

ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่เสี่ยวหลัวก็ไม่ได้ถอย เขาส่งกำปั้นเข้าไปปะทะกับ เฟิง อู่ฮั่น ตรงๆในทันที เมื่อกำปั้นทั้งสองปะทะกัน มันก็ทำให้เกิดเสียงระเบิดที่ดังก้อง หลังจากนั้น ร่างของ เฟิง อู่ฮั่น ก็กระเดนถอยหลังกลับไป

ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว การโจมตีที่ดุเดือดของ เฟิง อู่ฮั่น ก็ถูกทำให้สลายหายไปในทันที

ร่างของ เฟิง อู่ฮั่น กระเดนถอยไปข้างอย่างแรง เขาทำให้ร่างกายสมดุลด้วยการ กึ่งนั่งคุกเข่า แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังกระเดนถอยหลังกลับไปประมาณหนึ่งเมตรก่อนที่จะหยุดลงอยู่ดี

สู๊ด!

ชายทั้งสี่คนสูดหายใจเข้าลึก เมื่อมองดูเสี่ยวหลัวในเสื้อเชิ้ตสีดำ ที่กำลังเปร่งออร่าที่ชั่วร้ายออกมา พวกเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้ ได้แต่กลืนน้ำลาย เสี่ยวหลัวในเวลานี้พวกเขาคิดว่าพวกเขาไม่สามารถเอาชนะผู้ชายคนนี้ได้เลย

“คุณคิดว่า ตัวเองจะสู้กับฉันได้อยู่อีกเหรอ?” เสี่ยวหลัว พูดประชดประชัน ขณะที่มองไปที่ เฟิง อู่ฮั่น เขาไม่ได้ออกแรงออกไปไปทั้งหมด ไม่เช่นนั้น เฟิง อู่ฮั่น คงจะพิการไปแล้ว

“แน่นอนฉันจะสู้!” เฟิง อู่ฮั่น คำรามแล้วพุ่งเข้ามาหาเขาในทันที

เขาพุ่งเข้ามาหาเสี่ยวหลัว อย่างรวดเร็วเหมือนกับเสือชีต้า เมื่อระยะห่างร่นลงไปเหลือสามสี่เมตร ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็ระเบิดพลังที่มหาสารออกมาและส่งกำปั้น ไปที่เสี่ยวหลัวอีกครั้ง

กำปั้นที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง ตอนนี้มันเหมือนกับกลายไปเป็นอาวุธสังหารซะแล้ว!

เสียงของอากาศที่ฉีกขาด มันดังเข้ามาใกล้ตัวของเสี่ยวหลัวเรื่อยๆ

ทั้งสี่คนที่มองดูอยู่ ตอนนี้หัวใจของพวกเขาเต้นระรัวจนเกือบจะกระโจนออกมาอยู่แล้ว พวกเขาคาดหวังว่าเสี่ยวหลัวจะถูกทำลาย และถูกล้มลงโดยพี่ใหญ่ของพวกเขา เฟิง อู่ฮั่น!

แต่ความเป็นจริงนั้นมันโหดร้าย มันไม่ได้เป็นไปตามที่พวกเขาคาดหวังเอาไว้เลย

"ปัง!"

เสียงที่ดังกึกก้องที่เกิดจากการปะทะ จางหายไปและกำปั้นที่มีรูปร่างคล้ายปืนใหญ่ของ เฟิง อู่ฮั่น ก็หยุดลงในมือขวาของเสี่ยวหลัว

รูม่านตาของ เฟิง อู่ฮั่น ขยายและปากของเขาก็อ้าปากค้างเล็กน้อย เขารู้สึกเหมือนกับว่าหมัดเหล็กของเขาดูดติดไว้ มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่ากำปั้นของเขาถูกหนีบจับด้วยคีมเหล็กคู่หนึ่ง

“พลังของคุณแข็งแกร่งและมั่นคงดี คุณคงจะฝึกฝนโดยการต่อสู้กับพวกสัตว์ป่าสินะ ปัญหาคือการเคลื่อนไหวของคุณนั้น มันไม่ยืดหยุ่นพอ กับคนที่ไม่รู้วิธีการต่อสู้มันไม่เป็นไร แต่สำหรับคนที่รู้วิธีการต่อสู้ คุณจะสูญเสียพลังในการทำลายของคุณไป”เสี่ยวหลัว พูดอธิบาย ขณะที่คลายกำปั้นของเขาลง

“ไร้สาระ!”

เฟิง อู่ฮั่น เขาไม่ยอมแพ้ เขาถอยกลับ เพื่อเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้อีกครั้ง

เขากระโดดขึ้นสูงและเอวของเขาก็ขนานกับหัวของเสี่ยวหลัว ร่างกายของเขาบินผ่านอากาศและเขาก็ใช้กำลังหมุนเพื่อออกแรงเตะ เท้านี้มุ่งตรงไปที่ศีรษะของเสี่ยวหลัว!

หากโดนลูกเตะที่รุนแรงนี้เข้าไปแม้แต่วัวป่าก็จะพลิกคว่ำ!

"เอาล่ะ!” เสี่ยวหลัวหัวเราะเบาๆ เขาก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อหลบลูกเตะอันดุเดือดของ เฟิง อู่ฮั่น จากนั้นมือขวาของเขาก็กลายไปเป็นกรงเล็บ จากนั้นเขาก็คว้าข้อเท้าของ เฟิง อู่ฮั่น และออกแรงหมุนร่างของ เฟิง อู่ฮั่น ไปรอบๆ 360 องศา พร้อมกับปล่อยมือไป

สหายทั้งสองของ เฟิง อู่ฮั่น ไม่มีเวลาที่จะหลบร่างของพี่ใหญ่ของพวกเขา ร่างกายของ เฟิง อู่ฮั่น มันเป็นเหมือนกระสุนปืนใหญ่ที่พุ่งเข้ามาชนพวกเขาเข้าอย่างจัง มันทำให้พวกเขาเจ็บปวดเป็นอย่างมาก