บทที่ 145 ความแข็งแกร่งของหัวใจ !
บทที่ 145 ความแข็งแกร่งของหัวใจ !
"ต้องได้ ! วันนี้ฉันจะต้องทะลวงไปให้ได้ !"
เป่ยเฟิงเศร้าใจอย่างมากหลังจากฝึกรอบแรกเสร็จ แต่ดวงตาของเขาก็ลุกโชนไปด้วยจิตวิญญาณที่แผ่ออกมารอบ ๆ ตัวเขา ขนาดที่คนธรรมดาสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า !
นี่คือผลจากการที่เขามีพลังจิตขั้นสูง ! จิตวิญญาณที่แผ่ออกมามันเปรียบเสมือนดวงตาที่สามของเขา !
'บัดซบ ดูเหมือนว่าฉันจะต้องหันมากินเนื้อปลามังกรแบบปรุงสุกบ้างแล้ว !'
เป่ยเฟิงคิดในขณะที่เขาหยิบเนื้อซาซิมิบาง ๆ เข้าปาก
แม้ว่ามันจะอร่อย แต่เขาก็ไม่สามารถกินมันแบบดิบ ๆ ได้ทุกมื้อ จริงไหม ?
"ป่า !"
ตะเกียบของเขาหยุดชะงักและเขาตบหน้าผากตัวเองทันทีที่ตระหนักบางอย่างได้ 'ทำไมฉันโง่ขนาดนี้ ?'
เป่ยเฟิงตระหนักได้ว่าเนื้อปลามังกรถึงมันจะถูกปรุงด้วยหม้อสมุนไพรแต่สุดท้ายมันก็ไม่สุก แต่นั่นมันไม่ได้หมายความว่ามันไม่สามารถทำให้สุกได้ ! มันจะเป็นอย่างไรถ้าเขาหั่นมันเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วเอาไปทอดในกระทะ ?
เมื่อความคิดเข้ามาในหัว มันก็ทำให้เขาอยากจะทดลองสิ่งที่เขาคิด แต่ขณะเดียวกันเขายังคงสงบและอดทนที่จะไม่ทำการทดลอง เพราะในตอนนี้สิ่งสำคัญคือการก้าวข้ามไประดับต่อไป
เขายังคงเอาซาซิมิใส่เข้าไปในปากเรื่อย ๆ หลังจากกินไปหลายชิ้นเขาก็เริ่มฝึกอีกครั้ง
แต่น่าเสียดายที่กำแพงบาง ๆ มันกลับแข็งแรงพอสมควร มันดูเหมือนพร้อมที่จะถูกทำลายได้ทุกเมื่อ แต่ก็ยังไม่สามารถทำลายได้
"อะไรคือสิ่งที่ฉันขาดไป ?" เป่ยเฟิงถามตัวเองและตกอยู่ในความเงียบ
เขาหมั่นฝึกฝนและนอกจากนี้ยังมีทรัพยากรที่เพียงพอ หรือจะเป็นสิ่งที่อยู่ในใจเขา ?
ในขณะที่เป่ยเฟิงตรวจสอบตัวเอง เขาก็ตระหนักได้ว่าแท้จริงแล้วเขาได้แต่มัวเมากับพลังของตัวเองเพราะเห็นว่าตัวเองมีความแข็งแกร่งที่เพียงพอในการแลกเปลี่ยนความรู้กับผู้เชี่ยวชาญระดับโลกหลายคน
ทั้งหมดมันแค่เปลือกนอกเท่านั้น ! แท้จริงแล้วสิ่งที่เขาขาดไปนั่นก็คือสิ่งที่อยู่ในใจของเขา !
ก่อนหน้านี้เพราะความอ่อนแอมันจึงทำให้เขาทุ่มเทในการฝึกฝน ! แต่เพราะปัจจุบันเขามีความแข็งแกร่งมหาศาลแต่สิ่งที่อยู่ในใจมันคือปัญหาที่ทำให้เขาอ่อนแอลง
เป่ยเฟิงเปิดตาและยิ้มเบา ๆ ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะเข้าใจตัวเอง
แต่ความเข้าใจก็ส่วนความเข้าใจ การนำมันมาใช้จริงมันเป็นอีกเรื่อง ถึงแม้เขาจะสามารถเข้าใจตัวเองแต่มันก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาก้าวผ่านไปได้
เขาเลือกที่จะไม่บังคับมันอีกต่อไป เป่ยเฟิงรู้ว่าหัวใจเขายังไม่แข็งแรงพอ หากเขายังพยายามฝืนมัน สุดท้ายผลที่ออกมาคงจบไม่สวยแน่ ๆ
เมื่อเห็นชั้นสิ่งสกปรกเหมือนเลือดบนร่าง ทำให้เป่ยเฟิงย่นจมูกด้วยความรังเกียจก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ
ชั้นของสิ่งสกปรกถูกขัดถูด้วยความพยายามอย่างหนักของเขา ในท้ายที่สุดก็เหลือเพียงผิวหยาบ ๆ ที่เหมือนหยกของเขาเท่านั้น
"มิ้ว ! มิ้ว !"
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เป่ยเฟิงก็เดินออกมาใส่เสื้อผ้าสะอาดของเขา ทันใดนั้นจิ้งจอกน้อยก็วิ่งเข้ามาด้วยท่าทางน่าสงสารมาหาเป่ยเฟิง
"เกิดอะไรขึ้น ?" เป่ยเฟิงถามมันด้วยความขุ่นเคือง
"มิ้ว !"
จิ้งจอกน้อยไม่ได้พูดอะไร แต่มันกลับร้องไห้ออกมาและรีบวิ่งออกไปแทน
หลังจากนั้นเป่ยเฟิงก็รีบตามมันไป เมื่อเห็นว่าจิ้งจอกน้อยวิ่งไปทางต้นข้าวหยกขาว มันทำให้เขาคิดว่าน่าจะเกิดปัญหาบางอย่างขึ้น เป่ยเฟิงเริ่มกังวลอย่างมาก
"ฟ่อ ฟ่อ !"
เป่ยเฟิงเดินมาถึงที่เขาปลูกต้นข้าวไว้ เมื่อเขามองไปข้างหน้ามันเต็มไปด้วยงูจำนวนมหาศาล !
ต้นข้าวหยกขาวมันล้อมรอบไปด้วยงู มันมีทั้งงูพิษและงูธรรมดา พวกมันเลื้อยไปมาพร้อมกับแผ่ลิ้นไปรอบ ๆ ต้นข้าว หากมองไกล ๆ จะเห็นว่ามันคือแม่น้ำสีดำที่อยู่รอบ ๆ ต้นข้าว !
"ซู๊ด !" เป่ยเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ฉากตรงหน้ามันมากเกินไป งูนับไม่ถ้วนมารวมตัวกันโดยไม่ได้นัดหมาย มันราวกับฉากในภาพยนตร์สยองขวัญที่ทำให้คนมาเห็นรู้สึกอย่างวิ่งหนี !
เป่ยเฟิงสงบสติ เขาเติบโตบนภูเขาลูกนี้และไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีงูจำนวนมากมายอยู่ที่นี่ !
กลิ่นหอม ๆ ลอยเข้ามาในจมูกของเป่ยเฟิง มันทำให้เลือดและพลังฉีในร่างของเขาเดือดเล็กน้อย มันเป็นไปได้ไหมว่างูพวกนี้ถูกดึงดูดเพราะผลของต้นข้าวหยกขาว ?
ต้นข้าวหยกขาวมันเติบโตด้วยความเร็วที่น่าตกใจทุก ๆ วัน ลำต้นของมันตอนนี้หนาเกือบเท่าชาม และผลสีเขียวของมันก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลืองเล็กน้อย ตอนนี้มันมีความใหญ่เกือบเท่าผลองุ่น !
เป่ยเฟิงเรียกเย็นสุดขั้วออกมา คลื่นความเย็นค่อย ๆ กระจายออกมาจากตัวเขา
พวกงูเริ่มเลื้อยห่างออกจากเขา พวกมันกระจายเป็นวงกลมรอบ ๆ เขา งูคือสัตว์เลือดอุ่น พวกมันจะพึ่งพาดวงอาทิตย์เพื่อทำให้ตัวเองอุ่นขึ้นมันเป็นสัตว์ที่ไม่ใช่อากาศเย็น ๆ
ทันใดนั้นก็เกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ต้นข้าวหยกขาวใบของมันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลืองราวกับพร้อมจะร่วงโรยทุกเมื่อ !
ในทางต้นกันข้าม ผลไม้บนกิ่งเหมือนจะเติบโตเร็วขึ้น กลิ่นหอมหนา ๆ แผ่กระจายออกมาทำให้พวกงูตื่นเต้นอย่างมาก !
"ฟ่อ !"
งูเลือดแดงรูปร่างเหมือนตะเกียบพุ่งไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว !
งูที่เหลือก็รีบพุ่งตามไปด้วยเช่นกัน เมื่อเห็นฉากนี้ทำให้เป่ยเฟิงรู้สึกได้ว่าพวกงูมันทำตามสัญชาตญาณของตัวเองเท่านั้น !
"หยิน !"
นกแปลกประหลาดที่บินวนเหนือภูเขาก็พุ่งตัวลงมาจากฟากฟ้าและเกาะอยู่บนยอดต้นไม้ ดวงตาของมันจ้องไปยังต้นหยกขาวอย่างจดจ่อ โดยเฉพาะพวกงูที่ปรากฏตัวออกมารอบ ๆ
"บรู๊วววววว !"
เสียงโหยหวนโผล่ขึ้นมาจากระยะไกล มันคือฝูงหมาป่าหลายสิบตัวที่วิ่งมาทางต้นข้าวภายใต้การนำของหมาป่าสีเขียวขนาดใหญ่
หมาป่าสีเขียวมันมีขนสีเขียวเข้มและขนาดพอ ๆ กับวัวตัวเล็ก มันมีฟันแหลมคมที่ดูน่ากลัวและสยดสยอง
สัตว์ประหลาดทั้งสามมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองเป่ยเฟิงพร้อมกัน
'พวกมันกำลังก้าวข้ามสัญชาตญาณของสัตว์และกำลังจะได้สติปัญญา !' เป่ยเฟิงมองพวกมันด้วยความตกใจ
แม้ว่าพวกมันจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ธรรมดา แต่สำหรับเป่ยเฟิงพวกมันเป็นเพียงพวกนกแร้งในสายตาเขา พวกมันดูอ่อนแออย่างมากเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา !
สัตว์ทั้งสามจ้องมองเป่ยเฟิงราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกมัน ! สัญชาตญาณของพวกมันบอกว่ามนุษย์ตรงหน้าแข็งแกร่งกว่าพวกมันมาก ! สิ่งที่ทำให้มันรู้สึกถึงความแข็งแกร่งนั่นเพราะเลือดที่อุดมสมบูรณ์กับพลังฉีในร่างของเป่ยเฟิงที่พวกมันสัมผัสได้ !
ขณะเดียวกันผลของต้นข้าวหยกขาวก็เริ่มส่งกลิ่นหอมออกมาอย่างหนาแน่น ในเวลาเดียวกันสัตว์ทั้งสามก็หงุดหงิดมากขึ้นเช่นกัน
ในที่สุดงูน้อยก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป พวกมันกลายเป็นริ้วสีแดงพุ่งไปยังต้นข้าวราวกับสายฟ้า !
สัตว์อีกสองตัวก็ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้เช่นกัน พวกมันเริ่มเคลื่อนไหวเช่นกัน !
นกประหลาดคลี่ปีกอันกว้างใหญ่และพุ่งลงมา !
หมาป่าสีเขียวหอนยาว ๆ ก่อนจะกระโดดออกไปข้างหน้าด้วยขาทรงพลังของมัน !
การเคลื่อนไหวของสัตว์ทั้งสามเร็วเท่าสายฟ้า มนุษย์ธรรมดาไม่สามารถเห็นการเคลื่อนไหวของพวกมันได้ ! แต่ในสายตาของเป่ยเฟิง พวกมันเร็วกว่าผู้เชี่ยวชาญระดับเจียงแห่งความมืดเล็กน้อย พวกมันยังช้าพวกผู้ที่อยู่ระดับเจียงแห่งวิวัฒนาการอยู่มาก
"ชั้วะ !"
เป่ยเฟิงไม่ได้ขยับตัว แต่อย่างไรก็ตามเย็นสุดขั้วที่อยู่ในมือของเขาก็ฟาดไปด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ ! เย็นสุดขั้วกลายเป็นมังกรน้ำแข็งที่เต็มไปด้วยความรุนแรง มันปรากฏตรงหน้าของสัตว์ทั้งสาม !
สัตว์ทั้งสามรู้สึกเบลอเล็กน้อยก่อนที่จะเห็นว่ามีหอกยาวปรากฏตรงหน้าพวกมัน !
"ปัง ปัง ปัง !"
สัตว์ทั้งสามถูกทุบโดยเย็นสุดขั้วทำให้มันกระเด็นไปด้านข้าง
สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสารถูกทุบตีพร้อมกัน ถึงแม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก แต่พวกมันก็พยายามคลานขึ้นมาและมองไปที่เป่ยเฟิงด้วยความหวาดกลัว
