บทที่ 144 เตรียมตัวย้ายออกไป
บทที่ 144 เตรียมตัวย้ายออกไป
เป่ยเฟิงถึงกับพูดไม่ออก สายเบ็ดตกปลาที่เสียหายเพียงครึ่งมิลลิเมตร แต่ระบบมันกลับบอกว่าต้องการคะแนนประสบการณ์ถึง 30,000 จุดเพื่อซ่อมมัน ?
'มันก็ไม่ได้หมายความว่าคะแนนมันจะหายไปโดยเสียเปล่าจริงไหม ? ฉันจะต้องให้มันชดเชยในทีหลัง !' เป่ยเฟิงคำนวณในใจถึงคะแนนที่ต้องใช้ในการก้าวไปยังชาวประมงระดับ 3 หากเขาใช้แต้มในการซ่อมครั้งนี้ เขาก็จะขาดแต้มถึง 5,420 แต้มถึงจะก้าวไปยังชาวประมงระดับ 3 !
"ยืนยัน !"
เป่ยเฟิงสาปแช่งอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ออกคำสั่ง ระบบมันจะขูดเลือดเนื้อมากเกินไปแล้ว นี้คือสิ่งที่เรียกว่าการขูดกระดูกชัด ๆ ! อย่าว่าแต่ 30,000 แต้มเลย หากมันต้องการ 300,000 แต้มเขาก็คงโดนบังคับให้จ่ายออกไปอย่างเดียว !
ค่าประสบการณ์ของเป่ยเฟิงหายไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดมันก็เหลือ 94,580 แต้ม ! จากนั้นก็มีแสงสีขาวปรากฏออกมารอบ ๆ เบ็ดตกปลาหยกขาว
แสงสีขาวดูลึกลับมันได้ห่อหุ้มตัวเบ็ดราวกับมันกำลังซ่อมแซมอยู่
"ดิ๊ง ! การซ่อมแซมเสร็จสิ้น !"
เสียงจากระบบดังขึ้นหลังจากผ่านไปเพียง 1 วินาที
ใบหน้าของเป่ยเฟิงเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท อะไรกัน ? 'บัดซบ ! มันจะไวเกินไปแล้ว !'
เขาหยิบตัวเบ็ดขึ้นมาก่อนจะทำให้มันหายเข้าไปในร่าง หลังจากนั้นก็หันมาสนใจกล่องแทน
มันมีแหวนสีขาวเงินอยู่ในกล่อง แหวนดูเรียบ ๆ แต่มันกลับมีลวดลายซับซ้อนอยู่ด้านข้าง ลวดลายมันราวกับมีไว้เพื่อแหวนแต่แรก มันเหมือนไม่ใช่สิ่งที่จะแกะสลักได้
เป่ยเฟิงหยดเลือดลงบนแหวน จากนั้นหยดเลือดก็ไหลไปตามลวดลายของมันก่อนจะค่อย ๆ กระจายไปรอบ ๆ ตัวแหวน !
เขาหยิบมันขึ้นมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะใส่มันไว้ที่นิ้วก้อยข้างขวาของเขา
หลังจากนั้นก็ใช้พลังจิตใส่ลงไปในแหวน เมื่อพลังจิตได้สัมผัสตัวกับแหวนมันก็ทำให้เป่ยเฟิงมึนงงชั่วขณะ มันมีพื้นที่ว่างเปล่า 30 ลูกบาศก์เมตรในใจของเขา
"แหวนมิติสุดยอด ! มันดูเล็กมากแต่ใครจะไปคิดว่ามันจะมีพื้นที่เก็บของเยอะขนาดนี้ !"
เป่ยเฟิงตะโกนออกมาด้วยความตกใจ ยิ่งเขารู้หลายอย่าง มันก็ยิ่งทำให้เขารู้ว่าตัวเองไร้เดียงสาแค่ไหน
ภูเขามิรุและเมล็ดมัสตาร์ดมันช่างเป็นสิ่งที่แปลกประหลาดสำหรับเป่ยเฟิงอย่างมาก ! ด้วยเทคโนโลยีปัจจุบันในโลกของเขา บางทีต่อให้เวลาพันหรือหมื่นปี ก็ยังไม่สามารถสร้างของแบบนี้ได้ !
เป่ยเฟิงตื่นเต้นอย่างมาก เขาแผ่พลังจิตไปรอบ ๆ ตัวรัศมี 3 เมตรก่อนจะคิดในใจ "เก็บ" เขายืนรอ แต่กลับเป็นว่าสิ่งของรอบตัวยังคงสงบนิ่ง
"เอ๊ะ ?" เป่ยเฟิงเกาหัวด้วยความขุ่นเคือง 'ทำไมมันไม่เหมือนที่คิดไว้ ... ทำไมพวกมันไม่ถูกดูดเข้าไปในแหวน ?'
เป่ยเฟิงก้มลงแล้วหยิบหินก้อนเล็ก ๆ ก่อนจะออกคำสั่งในใจของเขาอีกครั้ง
ในไม่ช้าหินก็หายไปและปรากฏอยู่ในแหวน
ตาของเขาสว่างเจิดจ้า เป็นไปได้ไหมว่าเขาต้องสัมผัสกับสิ่งของที่จะเก็บถึงจะเก็บมันเข้าไปในแหวนมิติได้ ?
เขาทดลองอีกหลายครั้งเพื่อยืนยันสิ่งที่คิด มีแค่สิ่งของที่เขาสัมผัสเท่านั้นถึงจะเก็บเข้าไปในแหวนได้
เป่ยเฟิงเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นใหม่ จิ้งจอกตัวน้อยก็กระโดดไปรอบ ๆ เขาด้วยความตื่นเต้น หลังจากที่มันเห็นว่าสิ่งของรอบ ๆ ตัวเป่ยเฟิงหายไปและปรากฏตัวออกมา
มันวิ่งวนรอบ ๆ เป่ยเฟิง ก่อนจะดมกลิ่นที่เสื้อผ้าของเขาก่อนจะมองเขาราวกับกำลังจะถามว่า "เอาไปซ่อนไว้ที่ไหนอะ ?"
"จิ้งจอกน้อย ข้าวหยกขาวที่เธอดูแลมันเป็นยังไงบ้าง ? มันบานหรือยัง ?"
เป่ยเฟิงมองมันด้วยความอ่อนโยนและถามออกมา
"มิ้ว มิ้ว !"
จิ้งจอกน้อยตอบกลับด้วยท่าทางหยิ่งและเชิดอกภูมิใจ มันลุกขึ้นยืนด้วยขาทั้งสองก่อนจะทำท่าแปลก ๆ โดยวางขาข้างหนึ่งไว้ด้านหลังและขาอีกข้างชูไปมา
เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูโง่งมของเป่ยเฟิง มันทำให้จิ้งจอกน้อยหงุดหงิดอย่างมาก 'ไอ้มนุษย์คนนี้โง่ชะมัด' หลังจากนั้นมันก็กลับมายืน 4 ขาและส่ายหัวอย่างขุ่นเคืองก่อนจะเดินนำหน้าและหันมามองเป่ยเฟิงให้ตามมันไปด้วยความกระตือรือร้น หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปยังที่ ๆ ได้ปลูกต้นข้าวหยกขาวไว้
เมื่อพวกเขามาถึงตรงจุดที่ปลูก ทันทีที่เห็นต้นพืชเป่ยเฟิงก็เกือบตะโกนออกมาด้วยความตกใจ 'โอ้ว ทำไมมันใหญ่ขนาดนี้ ?'
ลำต้นมีความหนาเท่ากำปั้นของผู้ใหญ่ นอกจากใบและกิ่งก้านของมันแล้ว มันยังมีความสูงถึง 3-4 เมตร !
บนหน้าผาถูกปกคลุมไปด้วยรากของมัน ไม่มีใครรู้เลยว่ารากของมันเจาะเข้าไปในหน้าผาลึกแค่ไหน
มันมีผลไม้สีเขียวจำนวนมากที่มองเห็นได้บนมงกุฏของต้น ดู ๆ แล้วมันมีถึง 50-60 ผล !
"เป็นไปได้ไหมว่าต้นข้าวหยกขาวมันกลายพันธุ์" เป่ยเฟิงเดินเข้าไปแล้วเอื้อมมือไปจับที่ลำต้น ตัวต้นมีขนาดเกือบเท่าไข่ไก่ แต่สำหรับผลของมัน ... มันไม่สามารถใช่ตรรกะธรรมดามาวัดได้ !
"ดิ๊ง ! พืชระดับ 2 ต้นข้าวหยกขาวกลายพันธุ์ ! (การกลายพันธุ์ของต้นขาวหยกขาวระดับ 1 การเติบโตและคุณภาพของผลไม้มากกว่าต้นขาวหยกขาวธรรมดาถึง 10 เท่า !) ประสบการณ์ที่ได้รับ : 0 !"
ตามที่คิดไว้ เมื่อนิ้วของเขาสัมผัสกับต้นพืช เสียงระบบก็แจ้งออกมาทันที
'เป็นไปได้ไหมว่าที่ต้นข้าวหยกขาวมันวิวัฒนาการเพราะมันได้เครื่องในของราชามังกรหิมะหยกดำมาเป็นปุ๋ย ! ' เป่ยเฟิงคาดเดา "ฉันอยากรู้ว่ามันจะวิวัฒนาการไประดับสูงกว่านี้ได้หรือเปล่า ? ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็เหมือนกลับว่าฉันจะร่ำรวยไปด้วยสมบัติเลยสิ !"
หลังจากทิ้งจิ้งจอกน้อยไว้กับต้นข้าว เขาก็เดินกลับมาที่บ้านและล้มตัวลงนอน
อากาศในตอนเช้าสดชื่นอย่างมาก เป่ยเฟิงตื่นขึ้นมาด้วยจิตใจและจิตวิญญาณที่สดชื่นแจ่มใส หลังจากฝึกฝนในตอนเช้าเสร็จแล้วเขาก็เดินลงมาชั้นใต้ดิน นำมือสัมผัสกับกองเนื้อปลามังกรแล้วออกคำสั่งเก็บทุกอย่างลงในแหวน
โดยไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆ ตอนนี้ชั้นใต้ดินก็ได้โล่งหมดแล้ว ทั้งเลือดและเนื้อของสัตว์ขนาดใหญ่ได้หายไปในอากาศเรียบร้อย
"ฟิ้ว ในที่สุดฉันก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเนื้ออีกต่อไป !" กองเนื้อขนาดใหญ่กินพื้นที่เพียง 1 ใน 3 ของมิติเท่านั้น เป่ยเฟิงเดินกลับมาที่ห้องและนำของใช้ส่วนตัวทั้งหมดของเขาใส่ลงไปในแหวนด้วยเช่นกัน
จากนั้นเขาก็เริ่มจัดการสิ่งของที่อยู่ในตัวบ้าน ไม่ว่าจะเป็นกระดูก เส้นเอ็น หรือเกร็ดของมังกร เขานำพวกมันทั้งหมดเก็บเข้าไปในแหวน
ต่อจากนั้นคือถังเหล้าขนาดใหญ่ที่ได้มาจากคางคกกับตะขาบเพื่อนรัก ตามด้วยเกร็ดของมังกรดำและอื่น ๆ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้มาจากอีกโลกถูกเก็บไว้อย่างปลอดภัยในแหวน
เป่ยเฟิงไม่ได้เตรียมที่จะย้ายออกไปในทันที สิ่งสำคัญคือเขาจะไม่สามารถตกปลาได้ซักพักหากย้ายออกไป
นอกจากนี้เขายังไม่รู้ด้วยว่าบ้านหลังใหม่ที่ลึกลับที่ 4 กำลังหาให้อยู่ตรงไหน ดังนั้นเป่ยเฟิงจึงคิดว่าเขาจะต้องก้าวไปยังชาวประมงระดับ 3 ก่อนที่จะย้ายออกไป
เนื้อปลามังกรขนาดใหญ่ได้หายเข้าไปในกระเพาะอาหารของเขา มันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและมีพลังงานไปทั่วตัว แต่ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกเจ็บปวดปะทุออกมา โดยไม่ลังเล เขาก็เริ่มฝึกเคล็ดปลดปล่อยกายาทันที
เป่ยเฟิงไม่แน่ใจว่าเขาต้องใช้เวลามากแค่ไหนถึงจะเปิดเส้นเลือดได้หมด ในตอนนี้หลังจากที่ได้กินเนื้อปลามังกรเข้าไป มันก็ทำให้เขาสามารถเปิดเส้นเลือดได้ถึง 3,000 เส้น !
'มันน่าจะยากยิ่งขึ้นถ้าต้องการเปิดเส้นเลือดในอนาคตใช่ไหม ? ศักยภาพในร่างกายของมนุษย์มันราวกับว่าไม่มีขีดจำกัดเลย เป็นไปได้ไหมว่าอีกโลกก็ยังไม่รู้ว่าศักยภาพของร่างกายมนุษย์มันจะเป็นอย่างไร ?'
เป่ยเฟิงคาดเดาอย่างเงียบ ๆ ตอนนี้ระยะทางในการก้าวไปยังระดับ 2 ดาวเล็กลงมาแล้ว มีช่องว่างเพียงเล็กน้อยราวกับว่ามันพร้อมที่จะถูกทะลวงด้วยลำแสงได้ทุกเมื่อ !
