บทที่ 14 ความสามารถที่เปิดเผยต่อโลก (5)
ไม่มีใครเห็นการเคลื่อนไหวของเฟรย์
ไม่แม้แต่เพเรียนที่เติบโตมากับการเฝ้าดูการต่อสู้ของพ่อมดของราชวงศ์ตั้งแต่วัยเยาว์ หรือคุนสต์ที่ต่อสู้ทางเรือมาหลายสิบครั้ง
ราวกับว่าพวกเขากระพริบตาและโจรสลัดก็ถูกโยนลงทะเล
แต่ดัลลาร์ดรู้
‘ศิลปะการต่อสู้ของนักรบเวทย์มนต์?’
การกระทำของเขาเร็วเกินไป
ดัลลาร์ดเฝ้าระวังแต่เขาก็ไม่สามารถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้
เป็นครั้งแรกที่การจ้องมองของเขาลดลงเล็กน้อย
“ห๊ะ..นั่นมันอะไรกัน!”
โจรสลัดแขนเดียวกรีดร้องและดึงดาบของเขาออกมา โจรสลัดคนอื่นๆ ก็ตื่นตัวเช่นกันโดยพ่นคำหยาบคายออกมา
เจ้าตาเดียวอยู่ในตำแหน่งสูงของกลุ่มโรคสลัดเลือด เขาเก่งในการต่อสู้มากและที่สำคัญเขาขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมซึ่งทำให้เขาก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งที่สูง
ดังนั้นเมื่อเขาตกลงไปในทะเลพวกโจรสลัดก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ
เฟรย์มองไปรอบ ๆ ด้วยความเฉยเมย โดยที่รองกัปตันของโจรสลัดกลืนน้ำลายก่อนจะพูด
“ระ - ระวังด้วย มีบางอย่างแปลก ๆ เกี่ยวกับเด็กคนนั้น”
เฟรย์สามารถรับรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าเขาเป็นอีกคนหนึ่งที่มีตำแหน่งสูงในกองโจร
ไม่เหมือนโจรสลัดคนอื่นๆ เสื้อผ้าของเขาสามารถเรียกได้ว่าเป็นเสื้อผ้าแทนที่จะเป็นผ้าขี้ริ้วและเขาก็มีบอดี้การ์ดที่เป็นโจรสลัดสามคนอยู่รอบๆตัวเขา
ชิง!
จู่ๆร่างของเฟรย์ก็หายไปก่อนที่จะมาถึงตัวของรองกัปตันโจรสลัด
จากนั้นเขาก็ยกมือขวาขึ้นและวางฝ่ามือไว้ที่หน้าอกของรองกัปตันโจรสลัดเหนือหัวใจของเขา
เนื้อของเขาแยกออกจากกันเหมือนเต้าหู้และซี่โครงของเขาก็แตกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนไม้เก่าแห้งๆ
ดวงตารองกัปตันโจรสลัดเบิกกว้างด้วยความกลัว
“กั๊ก…”
“ท่านรอง!”
“ไอ้บ้า! ไอ้เลวนี่!”
บอดี้การ์ดของรองกัปตันเหวี่ยงดาบขณะที่พวกเขาตะโกน
แม้จะใช้มือเปล่าทะลวงอกของคนอื่น แต่การแสดงออกของเฟรย์ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย
สิ่งนี้ทำให้แม้แต่โจรสลัดที่ผ่านการสังหารและปล้นสะดมมามากมายก็ยังหวาดกลัว
เฟรย์ใช้ร่างของรองกัปตันเป็นเกราะป้องกันการโจมตีของพวกเขาจากใบมีด
ถ้าพวกเขาเป็นนักสู้ที่ดีพวกเขาจะสามารถตัดร่างกายของรองกัปตันได้ แต่พวกเขาเป็นเพียงอันธพาลธรรมดาๆที่รู้แค่เรื่องการเฉือนและแทงด้วยดาบ
เฟรย์โยนร่างของรองกัปตันใส่พวกเขาโดยไม่ให้โอกาสพวกเขาตอบโต้
"ฮึ!"
บอดี้การ์ดสองคนโดนร่างรองกัปตันและมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถหลบได้โดยการปล่อยดาบของเขา
เขาล้มลงกับพื้นจ้องมองเฟรย์ด้วยท่าทางหวาดกลัว
สาด (เสียงตกน้ำ)
“…”
“…”
เรือที่เคยมีเสียงดังมาก่อนตอนนี้กลับเงียบสนิท
ทุกคนบนเรือต่างจ้องมองไปที่เฟรย์
อย่างไรก็ตามแม้ว่าพวกเขาจะให้ความสนใจกับเฟรย์ เฟรย์ก็ยังเขย่ามือเขาโดยไม่แสดงออกอะไร
เลือดเหนียวๆกระเซ็นลงบนดาดฟ้า
‘เฟรย์เบลค .. ?’
เพเรียนจ้องมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ
เขาเคยได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้นักเรียนที่แย่ที่สุดในสถาบันได้กลายเป็นคนที่น่าทึ่งในเดือนที่ผ่านมา แต่มันเปลียนไปได้มากขนาดนั้นเลยหรอ?
'เขาฆ่าคนสี่คนในพริบตาโดยไม่ต้องกระพริบตา'
นอกจากนี้ทักษะศิลปะการต่อสู้ที่เฟรย์เพิ่งแสดงยังยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เพเรียนเคยเห็นมา
“น่าทึ่งมาก”
น้ำเสียงเยาะเย้ยของคุนสต์ได้จางหายไป
เขาไม่สามารถอธิบายด้วยคำว่าสง่างามได้แต่เขาก็แสดงให้เห็นถึงความสามารถพิเศษที่พิสูจน์ว่าเขาควรเป็นผู้นำของผู้พวกโจรสลัด
เขาพูดเพียงคำเดียวและหยุดยิ้ม แต่ออร่ารอบๆตัวเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
แม้แต่เพเรียนก็รู้สึกไม่สบายใจ
แต่เฟรย์กลับพูดโดยไม่ติดขัด
“พวกแกแย่มาก”
“…แกรู้ไหมว่าแกเพิ่งฆ่าใครไป”
“พวกที่มียศสูงๆละมั้ง”
“เขาเป็นเป็นรองกัปตันของฉัน”
“ฮู.. รองกัปตันของโจรสลัดเชียว ตำแหน่งใหญ่กว่าที่คิด”
คุนสต์พยักหน้าขณะที่มองเฟรย์ด้วยสายตาเย็นชา
"ใช่แล้ว แกต้องเป็นบอดี้การ์ดที่ปลอมตัวเป็นนักเรียนแน่ๆ”
เป็นที่เข้าใจได้ว่าทำไมคุนสต์ถึงคิดเช่นนั้น
แม้แต่โจรสลัดในกลุ่มของเขาถึงกับเหงื่อตกและพยายามหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเฟรย์ เฟรย์มองไปที่พวกเขาในขณะที่ปล่อยออร่าของเขาออกมา แต่การแสดงออกของเฟรย์ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยราวกับว่าเขาไม่รู้สึกอะไรเลย
นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนที่กำลังเรียนอยู่ในสถาบันสามารถทำได้
“…”
เฟรย์ไม่ได้กังวลที่จะแก้ไขความเข้าใจผิดของคุนสต์
อย่างไรก็ตามคุนสต์ถือว่านั้นเป็นการยืนยัน
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจและพูดด้วยความมุ่งมั่น
“มาทำข้อตกลงกัน”
“ข้อตกลง?”
“เมื่อกี้นี้ เห็นได้ชัดว่าแกเป็นนักเวทย์ที่มีทักษะที่ยอดเยี่ยม แต่แกสามารถช่วยนักเรียนทั้งหมดที่นี่จากเราได้หรือไม่?”
คุนสต์มองไปที่ดัลลาร์ดแวบหนึงราวกับจะกดดันโดยใช้การปรากฏตัวของเขา
เฟรย์หัวเราะเบาๆ ในขณะนั้นแต่คุนสต์ก็ยังคงพูดต่อไป
"ครึ่งหนึง มอบนักเรียนครึ่งหนึ่งบนเรือลำนี้เราจะไม่แตะต้องคนที่เหลือ”
โจรสลัดที่อยู่ใกล้ ๆ มองไปที่กัปตันของพวกเขาด้วยสายตาประหลาดใจ
เป็นที่รู้กันดีว่ากัปตันของโจรสลัดเลือดแทบจะไม่ยอมใครเลย
อย่างไรก็ตามการตัดสินของคุนสต์เป็นการตัดสินใจโดยใช้สัญชาตญาณ
‘หมอนี่มีพลังมากกว่าที่ฉันคิดไว้’
หลักฐานนี้คือความเงียบของดัลลาร์ด
ถ้าเขามีความมั่นใจที่จะปราบชายคนนั้นต่อหน้าพวกเขาเขาก็คงจะลงมือไปแล้ว
‘แม้แต่ลิชก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะเอาชนะเขาได้’
เห็นได้ชัดว่าดัลลาร์ดไม่ต้องการต่อสู้กับชายคนนี้เช่นกัน
เฟรย์เลิกคิ้วแล้วพูด
“ฉันฆ่ารองกัปตันของแก ฉันยังจัดการลูกน้องของแกอีกสามสี่คน แกจะไม่แก้แค้นหน่อยเหรอ?”
"แก้แค้น? แกเห็นโจรสลัดเป็นห่วงเป็นใยกันมากหรือไง?”
คุนสต์หัวเราะเผยให้เห็นฟันเหลืองๆของเขา
“ยกเว้นฉันแล้ว รองกัปตันถูกเปลี่ยนมาห้าครั้งแล้วในปีที่ผ่านมา จะพบว่ามันยากที่จะดำรงตำแหน่งเป็นเวลาครึ่งปี”
เฟรย์ดูเหมือนจะไม่เข้าใจความหมายของเขา
คุนสต์พูดต่อ
“แกคิดว่าข้อเสนอมันแย่เหรอ? แกไม่คิดว่าการนองเลือดโดยไม่จำเป็นนั้นคุ้มค่าหรอ? นอกจากนี้เราจะไม่แตะต้องนักโทษของเรา นั่นหมายความว่าคนยี่สิบคนที่เราจับไว้อยู่ตอนนี้จะถูกปล่อยทันทีเมื่อเราได้เงิน”
จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่เพเรียน
“แน่นอนว่าคนจากตระกูลจุนจะต้องถูกจับตัวไปโดยไม่มีเงื่อนไข ก็อย่างที่เห็น”
แม้ว่าบรรพบุรุษของตระกูลจุนจะมีอำนาจแต่ตราบใดที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในหมู่เกาะออสการ์แม้แต่จักรพรรดิก็ไม่สามารถทำอะไรได้แม้ว่าเขาจะนำกองทัพทั้งหมดของเขาก็ตาม
“…”
เฟรย์ดูเหมือนจะลังเล
คุนสต์คิดว่าเฟรย์เกือบจะเชื่อเขาแล้วและยิ้ม
“ฉันจะปล่อยให้แกเป็นคนเลือกเอง ส่งคนมาให้ทางนี้ 20 คนรวมทั้งเพเรียนด้วย”
ถ้าเขามีสามัญสำนึกเขาก็จะเลือกช่วยนักเรียนจากครอบครัวชนชั้นสูงที่มีอำนาจมากกว่า ด้วยวิธีนี้เขาอาจกล่าวได้ว่าได้ปกป้องนักเรียนคนสำคัญยกเว้นเพเรียน ดังนั้นหากเขาถูกลงโทษ โทษของเค้าจะเป็นโทษสถานเบา
เฟรย์มองเขาอย่างเงียบๆ
นักเรียนมองหน้ากันและเริ่มตัวสั่น
จนกระทั่งนักเรียนรับไม่ได้อีกต่อไปและตะโกนออกมา
“ฉันเลือกฉันสิเฟรย์! เมื่อฉันกลับไปหาครอบครัวฉันจะให้รางวัลกับคุณ!”
เธอพูดแบบนี้และกอดเฟรย์
เฟรย์มองเธอด้วยความสับสน
ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ทำการตัดสินอย่างถูกต้องเพราะเธอรู้สึกกลัว
“1-, 100 ทอง! ฉันจะให้คุณ 100 ทอง! ฉันจะให้มากกว่านี้ถ้าคุณต้องการ!”
100 ทองเป็นเรื่องยากสำหรับคนทั่วไปที่จะเก็บมาทั้งชีวิต
คำพูดของเธอดูเหมือนจะจุดชนวน
“อะไรกัน? ฉันต้องรอดด้วยนะ ! คุณรู้จักตระกูลพลาซิโกใช่ไหม? ฉันจะให้หนึ่งร้อยห้าสิบเหรียญทอง!”
“ไอ้บ้า! ฉันคือเอียนโคโรนา! ฉันจะให้คุณสองร้อยเหรียญทอง! เลือกฉันสิ!”
“เจ้าพวกนี้!”
พวกเขาไม่สนใจที่จะรู้ว่าเฟรย์เป็นอะไรอีกต่อไป
ไม่ว่าเขาจะเป็นเฟรย์เบลคนักเรียนที่มีผลการเรียนที่แย่ที่สุดของสถาบันหรือผู้คุ้มกันลับที่อยู่บนเรือตามที่คุนสต์กล่าว
สิ่งเดียวที่สำคัญสำหรับพวกเขาในตอนนี้คือเฟรย์ถือสิทธิในชีวิตและความตายของพวกเขา
“…”
การปรากฏตัวของนักเรียนที่ตะโกนชื่อสกุลและการต่อรองเพื่อชีวิตของพวกเขานั้นน่ารังเกียจอย่างเหลือเชื่อ
แม้แต่โจรสลัดที่ขึ้นชื่อเรื่องความบ้าคลั่งและไร้ยางอายถึงกับพูดไม่ออก
ในตอนท้ายผู้ที่รักษาความภาคภูมิใจในฐานะขุนนางและไม่ยอมก้มหัวอาจถูกนับได้เพียงหยิบมือเดียว
เฟรย์หลับตาลงและเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็มีพลังงานส่องแสงในตัว
"หุบปาก"
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เงียบสงบ แต่ทุกคนบนเรือได้ยิน
เสียงร้องไห้ของนักเรียนเงียบลงทันที
เขามองไปรอบๆ อย่างช้าๆและนักเรียนทุกคนก็ตัวสั่นเมื่อดวงตาของเฟรย์สบเข้ากับพวกเขา เมื่อเฟรย์มองไปที่แจ็ค แจ็คก็อดไม่ได้ที่จะกลัว
สิ่งสุดท้ายที่ดวงตาของเฟรย์พบคือไฟที่อยู่ในตาของดัลลาร์ด
[คุคุคุ]
ทันใดนั้นดัลลาร์ดก็หัวเราะออกมาอย่างเงียบๆ ทำให้คุนสต์หันมามองเขา
"เกิดอะไรขึ้น?"
[ฉันรู้สึกแปลกๆ ในมานาของผู้ชายคนนั้น มันเป็นมานาที่ไม่ที่ใครเหมือนและฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อนดังนั้นฉันจึงระวังตัว แต่…ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีอะไรพิเศษ]
ดัลลาร์ดหัวเราะอย่างมืดมนขณะที่รอยยิ้มเหยียดไปทั่วใบหน้าที่ไร้ผิวหนังของเขา
[อย่างมากเขาก็เป็นนักเวทย์ระดับ 5 ดาว ดูเหมือนว่าเขาจะมีทักษะที่ดีอยู่บ้าง แต่ฉันฆ่าผู้ชายแบบนี้ไปมากกว่าร้อยคนแล้ว]
ดัลลาร์ดยกมือสีดำ
ชูจั๊ก
รูปร่างที่มีสีดำเริ่มก่อตัวขึ้นภายในนิ้วของเขา
[ลิฟวิงมิสไซล์]
พลังงานสีดำบนปลายนิ้วของเขาก็เป็นรูปเป็นร่างก่อนจะยิงไปที่เฟรย์
เฟรย์เพียงแค่เอนหลังและหลบการโจมตี
[เหอะๆ]
ดัลลาร์ดหัวเราะ
ในขณะนั้นลิฟวิงมิสไซล์ที่เฟรย์หลบไปก็หันกลับมาและมุ่งหน้าไปที่เฟรย์อีกครั้ง
'หา...!'
เพเรียนตระหนักถึงสิ่งที่ดัลลาร์ดทำ มันไม่ใช่เวทมนตร์ที่ต้องกำหนดทิศทางไว้ล่วงหน้า
จากจุดเริ่มต้นความมหัศจรรย์ของลิฟวิงมิสไซล์คือเวทมนตร์ติดตาม
ดัลลาร์ดไม่จำเป็นต้องควบคุมเวทมนตร์นั้นเลย
ด้วยวิธีนี้ดัลลาร์ดจึงไม่มีปัญหาในการร่ายอีกเวทย์
[มือกระดูก]
คุกูกู
มือโครงกระดูกโพล่ขึ้นจากพื่นเรื้อ ดูเหมือนว่าจะมีมากกว่าสิบมือขณะที่พวกมันพุ่งเข้าหาเฟรย์
"ระวัง!"
เพเรียนตะโกนโดยไม่รู้ตัว
ด้วยมือกระดูกที่อยู่ด้านล่างและลิฟวิงมิสไซล์ที่ด้านหลังทำให้ดูเหมือนว่าในไม่ช้าร่างของเฟรย์จะกลายเป็นบ่อที่มีแต่เลือด
แต่ในขณะนั้นเฟรย์ได้หายตัวไป
ชิก
[กั๊ก .. !]
ทุกอย่างเกิดขึ้นในทันที
ทันทีที่เขาหายตัวไปเฟรย์ก็ปรากฏตัวอีกครั้งข้างหลังดัลลาร์ด มือของเขายื่นออกมาจากหน้าอกของดัลลาร์ดขณะที่ถือคริสตัลเรืองแสงที่เต้นเป็นจังหวะ
เพเรียนรู้ว่ามันคืออะไร
‘หัวใจ!!ดวงชีวิตของลิช .. ?’
ดวงตาที่ลุกเป็นไฟของดัลลาร์ดลุกเป็นประกายและเขาพูดติดอ่าง
[โฮ…นาย…ใช้บลิ้ง…]
การบลิ้งซึ่งทำให้ผู้ใช้สามารถ 'วาร์ป' ระยะทางให้แคบลงได้ภายในพริบตาเป็นคาถาที่รู้จักกันดีดังนั้นแน่นอนว่าดัลลาร์ดรู้ว่าเขาทำอะไร
อย่างไรก็ตามเขาอยู่บนเรือ มันน่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้การบลิ้งบนเรือที่กำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็ว!
‘เขาไม่จำเป็นต้องทำการคำนวณอย่างน้อยห้าครั้งในเวลาเดียวกันหรอ .. ?’
มีอย่างอื่นที่เขาสงสัย
‘เขารู้ตำแหน่งที่แม่นยำของหัวใจชีวิตได้อย่างไร…’
เมื่อวิสัยทัศน์ของเขามืดลงดัลลาร์ดก็บรรลุข้อสรุปในที่สุด
‘เขาจงใจถ่วงเวลา…’
ในขณะที่แสร้งทำเป็นลังเลภายใต้ข้อเสนอของคุนสต์ เขาสังเกตดูดัลลาร์ด
ถึงกระนั้นมันก็ไม่สมเหตุสมผล
ชายคนนั้นมองผ่านเขาและค้นพบหัวใจชิวิตของเขา แต่นั่นเป็นเพียงสิ่งที่อาร์ชเมจระดับ 7 ดาวขึ้นไปสามารถทำได้เท่านั้น
‘นักเวทย์ที่อ่อนแอกว่าฉันจะทำได้ยังไง?…’
ถ้าเขาต่อสู้ตั้งแต่แรกมันก็จะเป็นชัยชนะของเขาแน่ๆ
เฟรย์ไม่มีทางเอาชนะเขาได้ตั้งแต่แรกและทำได้เพียงแค่ยือเวลาเท่านั้น
แต่เขาพ่ายแพ้ต่อความสงบนิ่งที่น่าขนลุกของเฟรย์
แม้ว่าคุนสต์จะฆ่านักเรียนและสร้างบรรยากาศที่น่ากลัวเช่นนี้เฟรย์ก็ยังไม่ได้เข้ามาขัดขวาง
ดัลลาร์ดไม่สามารถเข้าใจความคิดของเฟรน์ได้โดยสมบูรณ์จนที่สุดเมื่อสติของเขาจางหายไป
เมื่อแสงไฟในดวงตาของเขาจางลงกระดูกของเขาก็แตกเป็นเสี่ยงๆ และกระจายไปในอากาศเหมือนฝุ่น
“…”
“…”
ความเงียบเข้าครอบงำเรืออีกครั้ง
ไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเห็น
ลิชผู้ยิ่งใหญ่ถูกฆ่าตายก่อนที่เขาจะได้แสดงพลังของเขาอย่างแท้จริง
ทุกคนจ้องไปที่เฟรย์อ้าปากกว้าง แต่แน่นอนว่าการแสดงออกของเฟรย์ยังคงเหมือนเดิม
เขามองไปที่คุนสต์และพูดช้าๆ
“ขอยกเลิกการเจรจาธุรกิจ...”
จากนั้นด้วยสีหน้าที่นิ่งสลบเช่นเคยเขามองไปที่โจรสลัดทั้งหมดและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“พวกแกทุกคนจะต้องตายอยู่ที่นี่”
