ลูหยางมองมือที่เต็มไปด้วยเลือดของเขา หลังจากนั้นเขาก็ถอยหลังออกมา แต่เขากลับไปสะดุดอะไรบางอย่างนิ่ม ๆ แทน เมื่อเขาหันกลับไปมองมันก็ทำให้เขาตกใจอย่างมาก มันมีรากแปลก ๆ อยู่ในดวงตาของพี่เค้อ !

"หยางน้อย นายจะตะโกนเพื่อ ?" ชายอีกคนรีบวิ่งกลับเข้ามาทันที เขาเห็นเด็กหนุ่มนั่งอยู่บนพื้นกำลังตัวสั่นด้วยความกลัว

"พะ พี่ ! พี่เค้อ ... พี่เค้อ !"

ฟันของลูหยางกระทบกันจนพูดไม่ชัด เขาเปิดและปิดปากซ้ำ ๆ ด้วยความพยายามที่จะพูดบางอย่าง แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่คำเดียว !

ลูเจียกุ๋ย [1] เริ่มกังวลด้วยเช่นกัน "พี่เค้อ ? มีอะไรเกิดขึ้นกับพี่เค้อ ? รีบบอกฉันมา !" เมื่อเห็นลูหยางกำลังตกใจอย่างมาก เขาจึงหันไปสนใจกับพี่เค้อด้วยตัวเขาเอง

"อ่าาาาาาาา !"

"แตะ แตะ แตะ !"

เสียงกรีดร้องอันน่าเสียดังขึ้นมาจากลูเจียกุ๋ยด้วยเช่นกัน เขาก้าวถอยหลังหลายก้าวแล้วล้มก้นกระแทกพื้น มันทำให้กล่องเครื่องมือที่เขาถือมันกระจายไปทั่ว หลังจากนั้นเขาก็หันไปรอบ ๆ แล้วเริ่มวิ่งหนีออกไปทันที !

"อ่าาา บัดซบบบ ! รอฉันด้วยย !"

ลูหยางตะโกนออกไปด้วยความโกรธเมื่อเห็นลูเจียกุ๋ยวิ่งหายไป ขาของเขามันไม่มีแรงพอที่จะลุกขึ้นยืนได้ เขาไม่สามารถที่จะวิ่งไปได้ !

"ทา ทา ทา !"

หลังจากผ่านไป 30 วินาที ลูเจียกุ๋ยก็เดินกลับมาอีกครั้ง

"เพื่อนคนนี้ถึงจะดูเลวแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะทิ้งคนอื่นไปเพื่อตัวเองได้ !" ลูหยางรู้สึกดีใจจนตาของเขาเริ่มแดงขึ้นมา เขามองไปที่ลูเจียกุ๋ยด้วยความชื่นชมในขณะที่ยื่นมือออกไป

"บัดซบ ! ทำไมแกยังไม่วิ่ง ?"

ก่อนที่ลูหยางกำลังคิดไปไกล ลูเจียกุ๋ยก็หยิบกล่องเครื่องมือขึ้นมาแล้วก็วิ่งหนีไปอีกครั้ง เขายังตะโกนด่าลูหยางด้วยในขณะที่วิ่งออกไป !

"สารเลว ! ลูเจียกุ๋ย ! บัดซบท่านปู่แกเถอะ !"

ใบหน้าของลูหยางกลายเป็นสีเขียวหลายจากที่เขาถูกทิ้งให้นั่งอย่างโง่งมพร้อมกับมือของเขาที่ยื่นคาไว้กลางอากาศ หลังจากนั้นในช่วงสั้น ๆ เขาก็นึกได้ว่าตอนนี้เขากำลังเป็นอะไร เขารีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปตามลูเจียกุ๋ย !

ในเวลาเดียวกัน ซองเหวินและซองฉินกำลังเพลิดเพลินกับอาหารเย็นแบบโฮมสเตย์ที่ร้านอาหารของชาวไร่ เมื่อเห็นว่าทั้งสามคนยังไม่กลับมา ซองเหวินก็ชื่นชมพวกเขาด้วยความสุข "ทั้งสามคนนี้ไม่เลว พวกเขาตั้งใจกันทำงานจริง ๆ !"

"ใครจะรู้ บางทีพวกเขาอาจจะหลับอยู่ก็ได้ !" ซองฉิงพูดออกมาในขณะที่เอาเป็ดเข้าไปในปาก

"แต๊ก แต๊ก !"

"ปัง !"

เสียงฝีเท้าด้วยความเร่งรีบดังออกมาจากหน้าประตูก่อนที่มันจะเปิดประตูออกมาอย่างแรง !

"เอ๊ะ ? พวกแกเคาะกันไม่เป็นหรือยังไง ?" ซองเหวินตะคอกกลับไปด้วยความขุ่นเคือง

"กะ กะ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว !"

ลูหยางสูดหายใจเข้าออกด้วยความยากลำบาก

"เรื่องใหญ่อะไร ? แกพบสมบัติ ?" ดวงตาของซองเหวินเต็มไปด้วยแสงสว่าง

"อึก อึก .. !" ลูหยางหยิบถ้วยน้ำแข็งบนโต๊ะแล้วรีบดื่มมันเข้าไปก่อนจะหันไปมองที่ซองเหวินพร้อมกับริมฝีปากที่สั่นเล็กน้อยในขณะที่วางถ้วยลง "พี่เค้อตายแล้ว !"

"พี่เค้อ ? ใครคือพี่เค้อบัดซบของแก? มันเกี่ยวอะไรกับฉัน ?" ความอดทนของซองเหวินหมดไป เขาทุบโต๊ะด้วยความโกรธ

ไอ้สองตัวนี้นอกจากจะดื่มน้ำของเขาโดยไม่ถามแล้ว มันยังมาบอกเขาว่าพี่เค้อตายแล้ว ? ใครจะไปรู้ว่ามันพูดถึงอะไร มันเป็นหมา แมว ใช่ไหม ?

"ปัง !"

"ไอ้แก่ ! แกกำลังขุดนรกอะไรอยู่กันแน่ ?"

ในขณะที่ซองเหวินกำลังโกรธ แต่ลูหยางกับลูเจียกุ๋ยกลับทุบโต๊ะแล้วชี้ไปที่ซองเหวินด้วยความโกรธ !

ซองเหวินรู้สึกเกือบจะหัวใจวาย เขารีบตระหนักถึงสถานการณ์ตรงนี้อย่างช้า ๆ เขาจ้างผู้ชาย สามคนเมื่อตอนเช้า แต่ตอนนี้กลับมีเพียงสองคนเท่านั้น เป็นไปได้ไหมว่าพี่เค้อที่ตายไปนั่นคือคนงานที่หายไป ?

"ไม่ต้องห่วง เราจะพูดเรื่องนี้อย่างช้า ๆ สิ่งที่ฉันให้พวกนายขุดลงไปเพื่อที่จะหารากไม้มาทำเป็นกำไล ! มันเกิดอะไรขึ้น ? บอกฉันมาให้ชัด ๆ ! " ซองเหวินมองด้วยความจริงจังบนหน้าเขา

ลูหยางเริ่มสงบลง หลังจากนั้นเขาก็เริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อซองเหวินได้ยินว่ามีรากออกมาจากรูและแทงเข้าไปในตาของพี่เค้อ มันก็ทำให้เขาและซองฉิงสงสัย มีรากออกมาจากรู ? พวกแกคงไม่ได้บอกว่ามันเป็นจิตวิญญาณหรือพวกสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใช่ไหม ?

อย่างไรก็ตาม ลูหยางและลูเจียกุ๋ยก็สาบานด้วยชีวิตว่าพวกเขาเห็นจริง ๆ เมื่อพวกเขาหันไปมองที่พี่เค้อเขาก็เห็นว่าพี่เค้อถูกฆ่าโดยรากแปลก ๆ !

ซองเหวินและซองฉิงเริ่มกังวลมากขึ้น พวกเขารีบเรียกตำรวจมาก่อนที่จะพาทุกคนไปยังหน้าผาด้วยกัน

พวกเขามาถึงอย่างรวดเร็ว มีเจ้าหน้าที่ไม่กี่คนเท่านั้นที่มาตรวจสอบสถานการณ์

"หัวหน้า มีศพอยู่ข้างใน จากการประเมินเบื้องต้นเขาเสียชีวิตจากสาเหตุที่ไม่เป็นธรรมชาติ สาเหตุของการตายดูเหมือนของมีคมบางอย่างพุ่งผ่านดวงตา แต่เรากลับไม่พบรากใด ๆ เลย"

เจ้าหน้าที่ตำรวจอายุ 20 กว่าปีปรากฏตัวออกมาหลังจากที่เข้าไปในอุโมงค์ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดอย่างมากในขณะที่รายงานสถานการณ์กับหัวหน้า

"เป็นไปไม่ได้ ! ฉันเห็นรากนั่นมันหนาเท่ามือเด็กโผล่ออกมาจากรูแล้วแทงเข้าไปในตาของพี่เค้อ !"

ลูหยางและลูเจียกุ๋ยร้องไห้ออกมาดัง ๆ

ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็ต้องการเข้าไปในอุโมงค์เพื่อดูด้วยตัวเอง มันทำให้เจ้าหน้าที่หนุ่มรีบพยายามหยุดพวกเขาไว้ แต่หัวหน้ากลับจับไหล่แล้วส่ายหน้าเบา ๆ เพื่อให้พวกเขาผ่านไป

อุโมงค์นี้ขุดมาประมาณ 3-4 เมตร มันมีความกว้าง 2 เมตร มีเลือดจำนวนมากกองอยู่ตรงหน้าผาโดยสามารถมองเห็นได้ผ่านแสงของโคมไฟ

"มันเป็นไปได้ยังไงกัน ?"

ลูหยางและลูเจียกุ๋ยร้องไห้ออกมาด้วยความไม่เชื่อ พี่เค้อผู้ตอนนี้หน้าคว่ำอยู่ข้าง ๆ กำแพง หลุมขนาดใหญ่ที่เท่ามือเด็กก็หายไป มันไม่มีร่องรอยของรากเหลือเลยแม้แต่น้อย

"ดู มันไม่มีรากหรือสิ่งที่พวกคุณอธิบายเลย !"

เจ้าหน้าที่หนุ่มเฝ้าดูปฏิกิริยาของลูหยางและลูเจียกุ๋ยด้วยความสงสัย

"คุณแน่ใจหรือเปล่าว่าไม่ได้มองผิด ?" เจ้าหน้าที่วัยกลางคนขมวดคิ้วในขณะที่หันไปถามลูหยางและลูเจียกุ๋ย

"เป็นไปไม่ได้ ! ไม่มีทางที่เราจะมองพลาดได้ !"

ลูหยางกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว

"เอาล่ะ เอาพวกเขาออกไปก่อน นายมาขุดตรงนี้ก่อน !"

เทียซงกัวชี้ไปยังเจ้าหน้าที่ทั้งสามคนที่อยู่ข้างหลังเขา

เจ้าหน้าที่ทั้งสามคนทำหน้าเหมือนท้องผูกในขณะที่มองหัวหน้าของเขา ... นี้มันไม่ได้มากเกินไปใช่ไหม ?

หลังจากนั้นพวกเขาก็แบกร่างของพี่เค้อออกไป เจ้าหน้าที่ก็เริ่มนำเครื่องมือมาขุดหลุม ในขณะที่คนอื่น ๆ เริ่มเดินออกไปพร้อมกับถ่ายภาพและบันทึกเสียงไว้

"นี้มันนรกอะไรกัน ? ผมว่าทั้งสองคนนั่นแหละที่น่าสงสัยที่สุด ! แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับรากที่ฆ่าคนได้กัน ? เท่าที่ผมเห็นมันไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นได้เด็ดขาด !"

เหอน้อยยกสิ่วออกมาไว้ในมือก่อนจะโบกมันไปมา

"ฮ่าฮ่า เงียบแล้วขุดไป ใครจะไปรู้ บางทีมันอาจจะมีรากที่ฆ่าคนอยู่ที่นี่ก็ได้ !"

เจ้าหน้าที่ทั้งสองคนหยอกล้อกันไปมา

"ฉันว่าหลุมนี้มันแปลก ๆ ..."

ก่อนที่จะรู้สึกตัว ก็มีรากสีดำพุ่งออกมาจากรู ! ก่อนที่เขาจะตอบสนองทัน รากสีดำก็แทงทะลุหน้าผากของเหอน้อยไปแล้ว !

ห้านาทีต่อมา เจ้าหน้าที่คนอื่นเริ่มเห็นว่าเหอน้อยเงียบผิดปกติ "เห้อน้อย นายไปพักได้แล้ว จะรีบทำงานไปถึงไหนกัน ?" เขาบ่นออกมาด้วยความไม่พอใจ

เมื่อไม่เห็นมีการตอบสนอง พวกเขาก็เริ่มรู้สึกถึงลางไม่ดีบางอย่าง เจ้าหน้าที่อีกคนรีบสะกิดเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองก็รีบเดินไปหาเหอน้อยด้วยกัน

"อ่าาาาาาา !"

"อ่าา ! มันมีจริง รากฆ่าคนมันมีจริง ! มันเป็นปีศาจจ !"

เจ้าหน้าที่ทั้งสองคนตะโกนออกมาด้วยความตกใจราวกับเห็นผีเมื่อมองไปที่เห้อน้อยที่ดวงตายังเบิกกว้างด้วยด้วยความกลัวบนใบหน้า มันมีรากบางอย่างอยู่บนหน้าผากของเขา

คนที่อยู่ข้างนอกเริ่มรู้สึกว่านี้มันร้ายแรงเกินไป พวกเขารีบปิดอุโมงค์และรายงานสถานการณ์ทันที

แต่การกระทำของพวกเขาเหมือนจะช้าเกินไป มีคนโพสต์ข่าวที่น่าตกใจบนอินเทอร์เน็ตโดยมีหัวข้อ "ต้นไม้ปีศาจ มันฆ่าคนไปแล้วถึง 2 คน !" พร้อมภาพและตำแหน่งแนบมากับโพสต์ !

ถึงแม้ว่าโพสต์จะถูกลบไปในเวลาเพียง 1 ชั่วโมงเมื่อมันปรากฏออกมาจากอินเทอร์เน็ต แต่ดูเหมือนว่ามันจะช้าเกินไป มีการเข้าดูหน้าเว็ปจำนวนกว่า 1 ล้านครั้งเมื่อมันถูกตั้งหัวข้อขึ้นมา !

คนรุ่นใหม่เป็นคนที่มีความอยากรู้อยากเห็นกับหัวข้อใหม่ ๆ มาก เมื่อพวกเขาเห็นภาพและสถานที่ที่ตั้ง ผู้คนจำนวนมากก็คลิกพร้อมกับทำให้โพสต์นี้กลายเป็นกระแสในช่วงสั้น ๆ

****

"ท่านหัวหน้าตระกูล ! ดูเหมือนว่าต้นสวรรค์กำเนิดจะปรากฏออกมาแล้ว !"

"ผู้อาวุโส ! ดูเหมือนว่าต้นสวรรค์กำเนิดจะเกิดที่ภูเขาชิงหลิง !"

"ฮ่าฮ่า ! โชคดีอะไรขนาดนี้ ! เร็ว เราต้องไปทำให้มันเป็นของเรา ! เราต้องรีบไปภูเขาชิงหลิง !"

ฉากที่ดูคล้ายกันปรากฏออกมาทั่วประเทศจีน มีกลุ่มอำนาจลึกลับจำนวนมากรีบเคลื่อนไหวเพื่อที่จะไปเมืองชิงหลิงทันที !

สถานการณ์นี้มันทำให้ทั่วประเทศแตกตื่น พวกเขารีบไปเมืองชิงเฉิงและในไม่ช้าเมืองแห่งนี้ก็จะกลายเป็นสถานที่ที่พร้อมจะระเบิดทุกเมื่อ !

[1] ED/N : ชื่อเหมือนกันแต่ไม่ใช่พี่น้องกัน คนจีนแซ่เหมือนกันเยอะ

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด