ตอนที่ 345 ตาย!

ตอนที่ 345 ตาย!

หลัวเสว่ไขว้มือไว้ด้านหลังขณะมองหยวนตงด้วยสายตาเย็นชา

"เป็นเจ้าเอง!" หยวนตงกล่าวด้วยเสียงต่ำ เขาค่อนข้างกลัวหลัวเสว่เล็กน้อย เพราะความแข็งแกร่งของหลัวเสว่นั้นลึกลับอย่างมาก ถึงแม้จะเคยสู้ด้วยครั้งหนึ่ง เขาก็รู้สึกว่าหลัวเสว่นั้นอันตรายอย่างแท้จริง ความรู้สึกอันตรายนั้นยังมากกว่าหยางเย่ด้วยซ้ำ

"อันที่จริงข้าผิดหวังอย่างมาก!" หลัวเสว่ส่ายหัวพร้อมกล่าว "แต่เดิมข้าคิดว่าอัจฉริยะจากเขตแดนใต้ในรอบหนึ่งพันปีจะสามารถทำให้ประหลาดใจได้บ้าง โชคร้าย ไม่เพียงแต่เจ้าจะไม่ได้เป็นเทพยุทธ์ เจ้ายังสูญเสียกระทั่งจิตวิญญาณที่หยิ่งทรนง!"

"เจ้าทราบหรือไม่?" หยวนตงหัวเราะเล็กน้อย "ในอดีต ข้าคิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะที่เหนือกว่าผู้ใดในเขตแดนใต้ แต่เมื่อมายังสนามรบโบราณ ข้าทราบทันทีว่าตัวตนในอดีตนั้นน่าขันเพียงใด!"

"งั้นหรือ?" หลัวเสว่ตอบ "ดังนั้นก็ไม่ใช่เพราะหยางเย่ที่ทำให้เจ้าสูญเสียความมั่นใจ แต่เป็นเพราะอัจฉริยะจากเขตแดนอื่นใช่หรือไม่!"

"ข้าไม่เคยสูญเสียความมั่นใจ!" หยวนตงกล่าว "สิ่งที่ข้าต้องต้องการจะกล่าวคือ สนามรบโบราณทำให้ข้าตระหนักถึงข้อบกพร่องของตนเอง ข้าหยุดนิ่งนอนใจ และหยุดเชื่อว่าตนเองเก่งที่สุด ในสถานที่นี้ ข้าค้นพบว่าต้องแปลงเปลี่ยนยังไง และควรจะแข็งแกร่งขึ้นยังไง กล่าวคือ ข้าเข้าใจตัวเองมากยิ่งขึ้นขณะอยู่ในสนามรบโบราณ"

หลัวเสว่เงียบไป เขาเข้าใจว่าหยวนตงหมายถึงอะไร หยวนตงกำลังบอกว่าตนไม่ได้ท้อแท้ และจะฝ่าฟันอุปสรรคเพื่อพัฒนาตนเองให้ได้

กล่าวโดยง่ายคือหยวนตงได้รับการเปลี่ยนแปลงในสนามรบโบราณ และยังได้เปลี่ยนแปลงสภาพจิตใจ ถึงแม้ความแข็งแกร่งของเขาจะห่างไกลกับอัจฉริยะเหล่านั้น แต่ด้วยความสามารถที่เขามี มันยังไม่สายเกินไปที่จะไล่ตามพวกเขาทัน!

จากนั้นชั่วครู่หลัวเสว่ได้ส่ายหัวพร้อมเอ่ยขึ้น "โชคร้ายที่เจ้าต้องตายอยู่ดี!"

หยวนตงยิ้ม "อย่างแรก ข้าชื่นชมความมั่นใจของเจ้า อย่างที่สอง ข้าสงสัยอย่างมากว่าเหตุใดถึงมาสังหารข้า? ดูเหมือนพวกเราจะไม่มีความขุ่นเคืองต่อกันในอดีตไม่ใช่หรือ? แน่นอนว่าข้าไม่ได้แสดงความอ่อนแอ หรือร้องขอความเมตตา เพียงแค่สงสัยเท่านั้น ดังนั้นเจ้าสามารถเลือกได้ว่าจะตอบหรือไม่!"

"เจ้ากำลังจะตาย ดังนั้นจะทราบไปเพื่ออะไร?" หลัวเสว่ส่ายหัวก่อนจะชี้นิ้วออกมา เพียงชั่วพริบตา ฟ้าดินเริ่มแปรปรวน จากนั้นประกายสายฟ้าสีม่วงได้แหวกผ่านหมู่เมฆ มันวนโคจรอยู่เหนือน่านฟ้าราวกับมังกร!

ท่าทีหยวนตงเปลี่ยนไปทันทีที่เห็น ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ "ของวิเศษแห่งธรรมชาติ! เจ้าเป็นใครกันแน่? เหตุใดถึงมีของวิเศษแห่งธรรมชาติได้!?"

หลัวเสว่ไม่ตอบ เขาเปิดปากเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยคำ "ลงทัณฑ์!"

ไม่นาน สายฟ้าสีม่วงได้ฟาดลงมายังที่หยวนตงอยู่!

หยวนตงไม่นั่งรอความตายแน่นอน เขายื่นมือขวาออกไปพร้อมโคจรพลังปราณในร่างอย่างคลุ้มคลั่ง จากนั้นได้ตะโกนออกมาพร้อมใช้ฝ่ามือ "ฝ่ามือแยกสวรรค์!"

ปราณฝ่ามือได้พุ่งออกมาในทันใด มันปะทะเข้ากับสายฟ้าสีม่วง!

ปั้ง!

เสียงระเบิดดังก้องขึ้น ภายใต้สายตาอันงุนงงของหยวนตง ปราณฝ่ามือของเขาถูกทำลายในทันที จากนั้นสายฟ้าสีม่วงได้ผ่าลงมาอย่างรุนแรง...

ปั้ง!

เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง...

หลังจากนั้นหลุมลึกได้ปรากฏขึ้นตรงที่หยวนตงยืนอยู่ สำหรับตัวของหยวนตงได้หายไปโดยไม่เหลือร่องรอย...

เขาไม่ได้หนี แต่ถูกกำจัดแบบไม่เหลือซาก! ถูกต้อง หยวนตงถูกสังหารโดยสายฟ้าสีม่วง และเขาไม่ได้อยู่ในโลกนี้อีกต่อไป!

"มา!" หลัวเสว่ตะโกนเล็กน้อย จากนั้นสายฟ้าสีม่วงได้พุ่งออกมาจากใต้ดินราวกับงู และเลื้อยเข้าไปในร่างของเขา

หลัวเสว่พลิกฝ่ามือก่อนจะนำคัมภีร์สีดำออกมา มันมีตัวอักษรสลักอยู่ -หนังสือแห่งการพิพากษา

หลัวเสว่ขยับนิ้วเรียกแปรงออกมา เขาถือคัมภีร์ไว้ขณะมองไม่ยังคำแรกของหน้าแรก มันมีสองคำสลักอยู่บนนั้น -หยวนตง-

เขาขยับแปรงลบชื่อ จากนั้นพลังปราณสีม่วงได้โคจรรอบด้าน ไม่นานพลังงานสีดำได้ไหลออกมาเช่นกัน และพวกมันดูน่าสะพรึงอย่างยิ่ง

อาการตื่นเต้นปรากฏขึ้นภายในดวงตาหลัวเสว่เมื่อเห็น จากนั้นเขาเปิดปากเพื่อดูด ไม่นาน พลังงานสีดำได้ไหลเข้าปากของเขาเพื่อดูดกลืนพวกมัน ดวงตาของหลัวเสว่ปิดลงเล็กน้อยขณะที่มันไหลเข้าร่าง...

หลังจากนั้นชั่วครู่เขาเปิดตากว้าง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยพลังงานสีดำอยู่ชั่วครู่ก่อนจะกลายเป็นดวงตาปกติ!

หลัวเสว่สูดหายใจลึก จากนั้นเขามองไปยังคัมภีร์ในมือพร้อมเผยรอยยิ้มตรงมุมปาก "แม้จะไม่ใช่เทพยุทธ์ แต่พลังแห่งความตายในร่างเขาก็ยังบริสุทธ์ นอกจากหยางเย่ หยวนตงก็ยังเป็นคนที่ร้ายกาจที่สุดในเขตแดนใต้!"

ทันทีที่กล่าวจบ เขาเก็บคัมภีร์ในมือก่อนจะเผยประกายเย็นเยือก "สนามรบโบราณ หอคอยมังกรเร้นลับ ฮ่า ฮ่า พวกเจ้าทุกคนคือความปรารถนาของข้า..." ทันทีที่กล่าวจบ ร่างของหลัวเสว่ได้หายไปจากอย่างลึกลับ

......

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม หยางเย่ มู่หรงเหยา และผู้ใช้พลังปราณจำนวนหนึ่งของเขตแดนใต้ได้ปรากฏ ณ จุดที่หยวนตงถูกสังหาร ทุกคนเผยท่าทีเคร่งขรึมขณะมองหลุมลึกตรงหน้า

จากนั้นชั่วครู่หยางเย่ได้เอ่ยขึ้น "เขาตายแล้วแน่นอน!"

ทันทีที่กล่าวจบ ประกายแห่งความซับซ้อนปรากฏขึ้นผ่านดวงตา หยางเย่เคยคิดจะสังหารหยวนตงในอดีต แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็ได้เป็นพันธมิตรกัน ตอนนี้เขาเห็นหยวนตงถูกสังหาร หยางเย่ไม่ได้รู้สึกเสียใจ แต่เพียงแค่ถอนหายใจออกมา ‘ชีวิตนั้นช่างสั้นนัก!’

ถูกต้อง แม้จะมีชีวิตการเป็นอยู่ที่ดีในตอนนี้ แต่ในอนาคตนั้นอาจจะตายได้ตลอดเวลา

บางทีเหตุผลที่ยอดฝีมือพยายามฝึกฝนกันอย่างนักจนเลือดตาแทบกระเด็น พวกเขาอาจจะไม่ได้ทำไปเพื่อความมั่งคั่ง ชื่อเสียง หรืออำนาจ แต่อาจจะเป็นเพราะการเอาตัวรอด!

ถูกต้อง การเอาตัวรอด! มันเป็นสิ่งที่เรียกได้ง่าย แต่ทำนั้นยากอย่างยิ่ง

"ใครสังหารเขา?" มู่หรงเหยาเอ่ยขึ้น

หยางเย่ส่ายหัวก่อนจะเดินไปยังหลุม เขายื่นมือไปแตะที่ขอบหลุมก่อนจะขมวดคิ้วพร้อมเปิดฝ่ามือออก จากนั้นไม่นานประจุไฟฟ้าสีม่วงได้วิ่งเข้าแขนอย่างรวดเร็ว หยางเย่ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิมเมื่อเห็น เขารีบใช้พลังปราณของตนป้องกันทันที

"มันคืออะไร?" ทันใดนั้นมู่หรงเหยาเดินมาข้างหยางเย่ นางถามด้วยท่าทีสงสัยเมื่อเห็นประจุไฟฟ้าสีม่วง

หยางเย่กล่าวด้วยเสียงต่ำ "คนที่สังหารเขาแข็งแกร่งมาก! แม้ตัวจะไม่อยู่ที่นี่ แต่พลังสายฟ้ายังกระจายอยู่รอบด้าน..." เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ หยางเย่เงียบไปชั่วครู่ก่อนจะเผยท่าทีเคร่งขรึม!

เขาพยายามคิดว่าสายฟ้านี้คืออะไร เพราะรู้สึกว่ามันคล้ายกับเพลิงภูตนรก และยังเป็นของวิเศษแห่งธรรมชาติ ยิ่งกว่านั้นมันยังดูไม่ด้อยไปกว่าเพลิงภูตนรกหรือวายุโลกันตร์ของเขา!

หยางเย่สูดหายใจลึก 'อัจฉริยะมากมายที่ไม่เผยตัวในสนามรบโบราณ เราจะประมาทไม่ได้แม้แต่น้อยถึงแม้จะมีเพลิงภูตนรก และวายุโลกันตร์อยู่!'

ทันใดนั้น ผู้ใช้พลังปราณเกือบยี่สิบคนได้ปรากฏตัวขึ้น ชายหนุ่มผ้าคลุมสีขาวได้เดินออกมา สายตาเขามองไปยังหยางเย่ก่อนจะกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว "หยางเย่ เจ้าสังหารพี่ใหญ่ของข้างั้นหรือ?"

หยางเย่ขมวดคิ้ว เขามองมู่หรงเหยา จากนั้นนางได้เอ่ยขึ้น "เขาคือหยวนเหนียนจากโรงเรียนปราชญ์ หยวนตงเป็นพี่ชายของเขา พวกคนด้านหลังเองก็เป็นศิษย์โรงเรียนปราชญ์เช่นกัน"

ทันทีที่กล่าวจบ มู่หรงเหยาหันไปมองหยวนเหนียนพร้อมกล่าว "หยวนเหนียน ข้ามั่นใจว่าหยวนตงไม่ได้ถูกหยางเย่สังหาร!"

"เจ้ามั่นใจ?" หยวนเหนียนหัวเราะอย่างดุดัน "มู่หรงเหยา เจ้ากล้ามั่นใจได้ยังไง? เจ้าและหยางเย่เคยอยู่สำนักเดียวกัน ดังนั้นจะเอาอะไรมายืนยัน? ฮึ่ม! บางทีเจ้าอาจจะร่วมมือด้วยก็เป็นได้!"

ประกายแห่งความไม่พอใจปรากฏขึ้นผ่านดวงตามู่หรงเหยา "หยวนเหนียน หากไม่เชื่อข้า เจ้าคงจะเชื่อพี่น้องด้านหลังข้า หยางเย่อยู่กับพวกเราตลอดเวลา ดังนั้นเขาจะเอาเวลาไหนไปสังหารหยวนตง?"

"ถูกต้อง พี่ใหญ่หยวนเหนียน หยางเย่อยู่กับพวกเราก่อนหน้านี้ ดังนั้นเขาจะสังหารพี่หยวนตงได้ยังไง?"

"ถูกต้อง ต้องเป็นคนอื่นที่สังหารหยวนตงแน่นอน หยวนเหนียน เจ้าควรจะสำรวจให้ดีก่อนจะเอ่ย มิเช่นนั้นหยวนตงคงตายตาไม่หลับแน่นอนหากเจ้าแก้แค้นผิดคน!"

ท่าทีหยวนเหนียนไม่ปกติเล็กน้อยเมื่อได้ยิน เขาไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะกล่าวข้างหยางเย่ 'หยางเย่ไปสนิทกับพวกเขาเมื่อไหร่กัน? ยิ่งกว่านั้นพวกเขาแทบจะไม่คิดแก้แค้นให้หยวนตงด้วย...’

ไม่มีสักคนที่คิดอยากจะแก้แค้นให้หยวนตง? ล้อเล่นหรือไง! คนที่สังหารหยวนตงได้จะน่าสะพรึงเพียงใด? พวกเขาเองยังไม่อาจเอาชนะหยวนตงได้ ดังนั้นก็ไม่โง่พอจะไปแก้แค้นคนที่สังหารหยวนตงแน่นอน ส่วนใหญ่พวกเขาเป็นเพียงพันธมิตร และไม่ได้มาจากสำนักเดียวกัน ดังนั้นคงไม่มีใครกล้าเสี่ยงแน่นอน!

โลกนี้ผู้คนมักจะเห็นแก่ตัวเสมอ...

หยางเย่ส่ายหัว เขาไม่ต้องการกังวลเกี่ยวกับการตายของหยวนตง ดังนั้นจึงหันไปมองผู้ที่อยู่ด้านหลัง "ไปกันเถอะ ข้าจะส่งพวกเจ้าออกจากเขตแดนสนามรบโบราณเอง"

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มารดาของเขายังคงสำคัญกว่าสิ่งใด!

ทุกคนพยักหน้า เวลานี้หยวนตงได้ตายไปแล้ว ผู้ใช้พลังปราณจากเขตแดนใต้จึงไม่มีผู้นำอีกต่อไป หยางเย่มีความแข็งแกร่งที่ไม่ธรรมดา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าขัด หากขัดเขาเช่นนั้นก็เท่ากับรนหาที่ตาย

ขณะที่หยางเย่กำลังจะหันหลังจากไป หยวนเหนียนและผู้ใช้พลังปราณจากโรงเรียนปราชญ์ได้เดินมาขวางไว้ หยวนเหนียนเอ่ยขึ้น "หยางเย่ เจ้ายังไปไม่ได้ เรื่องที่เกิดขึ้นกับพี่ข้ายัง..."

หยวนเหนียนยังไม่คิดจะยอมให้เรื่องผ่านไปเช่นนี้...