ตอนที่ 133 เขาชอบผู้หญิง
“เอ่อ...”
เฉียวเมียนเมียนค่อนข้างรู้สึกหดหู่ เมื่อเธอได้ยินเสียงบ่นของเขา
เหมาเยซื่อออกมาจากกลุ่มเพื่อนเพราะเธอ?
“เอ๋? ...”
เสียงเฉียวเมียนเมียนทำให้ชายคนนั้นสนใจทันที
หยางเชาชิงดูเหมือนจะค้นพบบางสิ่งบางอย่างและอุทานว่า
“พี่สะใภ้เหรอ?”
เฉียวเมียนเมียนหน้าแดงเมื่อได้ยินเขาพูดกับเธอแบบนี้ เธอเม้มริมฝีปากและพูดอย่างเงียบ ๆ
“คุณหยาง สวัสดีค่ะ”
“ว้า!” หยางเชาชิงอุทานด้วยความตื่นเต้น
“เป็นพี่สะใภ้จริง ๆ ด้วยเหรอ สวัสดีพี่สะใภ้ ผมชื่อหยางเชาชิง เป็นเพื่อนของพี่รอง แม้ว่าเราจะไม่ใช่พี่น้องกันจริง ๆ แต่ก็ใกล้ชิดกันยิ่งกว่าพี่น้องเสียอีก”
“โอ้”
เฉียวเมียนเมียนยิ้มอย่างเชื่องช้า
“เช่นนั้นเหรอคะ?”
“ครับ” หยางเชาชิงรู้สึกกระวนกระวายใจ
“ตอนที่พี่รองบอกผมว่าเขาพบผู้หญิงคนหนึ่ง ผมคิดว่าเขาล้อเล่นซะอีก ใครจะรู้ว่ามันคือเรื่องจริง ผมจะไม่ล้อเลียนเขาว่าเป็นคนป่าเถื่อนอีกต่อไปแล้ว”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
“ให้ตายเถอะ ผมตื่นเต้นและมีความสุขแทนเขามากเลย ผมไม่กังวลอีกแล้วว่าเขาจะโสดไปตลอดชีวิตอีกต่อไป”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
“พี่สะใภ้ คุณไม่รู้หรอก ว่าพี่รองแปลกแค่ไหน ก่อนที่คุณจะเข้ามา เขาไม่เคยมีผู้หญิงอยู่ข้างกายมาก่อน มีเด็กผู้หญิงหลายคนตกหลุมรักเขาตลอดหลายปี แต่เขาไม่สนใจพวกนั้นเลย เอาเข้าจริง ๆ เขาเกลียดผู้หญิงอย่างมาก สาว ๆ อย่าได้แตะตัวเขาเลย ทำราวกับว่าตัวเองจะถูกข่มขืนยังล่ะ”
เฉียวเมียนเมียนนิ่งฟังเขาเพียงอย่างเดียว
“คุณคิดไหมว่านี่มันโรคอะไรกัน ผมล่ะเป็นห่วงเขามาก เพราะเขาต่อต้านผู้หญิง ผมกลัวว่าจริง ๆ เขาจะชอบผู้ชายแทน ลองคิดดูสิเราโตมาด้วยกัน และเขาเห็นผมเปลือยในห้องอาบน้ำก็หลายครั้ง ถ้าเขาเป็นผู้ชายจริง แล้ววันหนึ่งมาบอกผมว่าเขาชอบผมมาโดยตลอด ผมจะทำยังไง? หากเป็นแบบนั้นเราคงเป็นพี่น้องกันอีกต่อไปไม่ได้จริงไหม?”
“แม่ว่าผมจะไม่ต่อต้านเกย์ แต่ผมก็ไม่ได้เป็นหนึ่งในนั้นแน่นอน! โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้านั่นเป็นเพื่อนผมแล้วด้วย! น่ากลัวจริง ๆ”
ไม่มีเสียงตอบรับจากเฉียวเมียนเมียน
ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า คุณหยางคนนี้ช่างพูดช่างเจรจาเสียจริง
นี่ไม่ใช่เรื่องเกินจริงไปหน่อยเหรอ
เพียงเพราะเหมาเยซื่อดูเหมือนจะไม่สนใจผู้หญิง เขาจึงคิดถึงความเป็นไปได้ที่เหมาเยซื่ออยากจะอยู่กับเขาอย่างโรแมนติกนี่นะ?
เขากังวลเรื่องนี้มานานแล้ว
ช่างเป็นการจินตนาการที่สูญเปล่าเสียจริง เขาคงไม่ได้กลายเป็นคนเขียนบทหรอกนะ
เหมาเยซื่อรู้เกี่ยวกับความคิดนั้นของเขาหรือไม่?
“ผมกังวลและสับสนมานาน แต่ตอนนี้ผมก็สบายใจได้ในที่สุดแล้ว ดูสิถ้าผู้ชายที่โดดเด่นอย่างพี่รอง กลายเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกันขึ้นมา ไม่เสียดายของแย่ ไหนจะหน้าตา ไหนจะรูปร่างนั้น ว่ามั๊ย? แค่คิดว่าเขาจะอยู่คู่กับผู้ชายก็...”
“เอ่อ คุณหยางคะ”
เฉียวเมียนเมียนไม่สามารถทนกับมันได้อีกต่อไป และต้องตัดบทเขาออกไป
“คุณไม่ต้องกังวลมากไปหรอกค่ะ เหมาเยซื่อเขาปกติดี เขาชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชาย”
