NODS บทที่ 13 รีแมตซ์
บทที่ 13 รีแมตช์
"เอาล่ะ มาสรุปกัน กงเซียนอยู่ข้างหน้า บูตงและเยว่เหวินอยู่ตรงกลาง ส่วนฉันคอยคุมด้านหลัง" เยว่ฮันดื่มน้ำแร่อีกแก้ว เขาเหงื่อออกเล็กน้อยจากความกังวลและก็อาจจะเป็นเพราะแกงด้วยเล็กน้อย
“ใช่แล้ว ในกรณีที่แย่ที่สุด เราไม่สามารถทิ้งเยว่เหวินไว้ด้านหลังคนเดียวได้ โดยเฉพาะกับก็อบลินน่ารำคาญพวกนั้น” บูตงกำลังเล่นกับป้ายแท็กในมือของเขา
"แต่นายไม่ถือสาถ้าฉันถูกแทงข้างหลัง?" เยว่ฮั่นส่ายหัว
"มันสมเหตุสมผลแล้ว ที่จะดูแลผู้เล่นเกมรุกที่ดีที่สุดและผู้รักษาของเราให้ปลอดภัย" กงเซียนตอบกลับ
“อย่างน้อยเราก็สามารถระบุตัวตนของก็อบลินได้ หลังจากที่บูตงแสดงวิดีโอให้เราดู แต่มันก็ยังคงน่ากลัวที่เห็นบูตงร่วงหล่นเหมือนแมลงวัน” เยว่เหวินเอ่ยขึ้นขณะที่ยืดตัวขึ้นเล็กน้อย
"เอาล่ะ เตรียมตัวให้พร้อม เผื่อว่าพวกมันจะโจมตี ตอนที่เราเทเลพอร์ต" ทุกคนพยักหน้า และหยิบอาวุธออกมา เยว่ฮั่นและบูตงช่วยกงเซียนใส่ชุดเกราะเคนโด้ของเขา และพวกเขาก็ยืนอยู่ตรงทีวีของ สถานี 1 หลังจากนั้นทั้งสามคนก็สวมสนับเข่าและสนับศอก
“เอ๊ะ ก่อนไป เราควรเก็บของไว้ที่ไหน?” เยว่เหวินถาม
"มีตุ๊กตาแพนด้าจิ๋วอยู่ที่ชั้นวางบนผนังข้างทีวี วางป้ายแท็กไว้ใกล้ ๆ แล้วมันจะเปิดใช้งานระบบจัดเก็บข้อมูล โปรดใช้ด้วยความระมัดระวัง และมันใช้ได้สำหรับทั้งปาร์ตี้!" จินบอกพวกเขา ในขณะที่เขาเริ่มใส่จานสกปรกลงในเครื่องล้างจาน
"นั่นเป็นความคิดที่ฉลาดและไอเดียดีมากสำหรับการจัดเก็บ! บอสจินดูเหมือนจะมีจุดอ่อนที่แพนด้า" เยว่เหวินมองไปที่ของจิ๋ว เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถเอาแพนด้าออกจากชั้นวางได้แม้เธอจะมีแรงอยู่บ้างก็ตาม
"ฉันไม่มีทางเลือกในเรื่องนี้ แต่ฉันก็ต้องยอมรับว่าพวกมันน่ารักจริงๆ" จินคิดอย่างเงียบ ๆ
ปาร์ตี้ของทั้งสี่วางของของพวกเขาลงในแพนด้าจิ๋ว และแพนด้าจิ๋วก็เปล่งแสง เพื่อบ่งบอกว่ามีของดก็บอยู่ข้างใน คนจะสามารถขโมยสิ่งนี้ได้หรือไม่? บูตงอยากรู้อยากเห็น แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป เขาเชื่อว่าบอสจินไว้ใจได้ เพราะเขาค่อนข้างจะแปลกประหลาด
“พร้อมมั้ย?” ทั้งสี่คนยกป้ายแท็กไว้ใกล้ ๆ ทีวี และเมื่อยืนยันปาร์ตี้ของทั้งสี่แล้ว พวกเขาทั้งหมดก็ถูกเคลื่อนย้ายออกไปพร้อมกัน
ในขณะที่บูตงและคนอื่น ๆ กำลังวุ่นวายอยู่นั้น ผู้คนที่เดินอยู่รอบ ๆ ร้านก็เริ่มให้ความสนใจ บางส่วนถูกดึงดูดโดยกลิ่นหอมของแกงกะหรี่
บางคนมองไปที่ทั้งสี่คนที่กำลังหยิบอาวุธออกมา และรู้ทันทีว่าร้านค้าที่ไม่มีชื่อนี้เป็นร้านผู้จัดหาดันเจี้ยน คนอื่น ๆ รอให้ทั้งสี่คนถูกเคลื่อนย้าย เพื่อยืนยันความสงสัย
พนักงานออฟฟิศที่อยากรู้อยากเห็นสองสามคนเริ่มเดินเข้ามา หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ เพื่อดูการตกแต่งภายในร้านที่ถูกออกแบบมาอย่างดี พนักงานออฟฟิศคนหนึ่งบังเอิญมองไปที่หน้าจอทีวีที่สถานี 1 และเห็นว่ามันกำลังแสดงสตรีมสดของเด็กทั้งสี่ที่เข้าไปในดันเจี้ยน เขากวักมือเรียกคนที่เหลือและพวกเขาก็เริ่มรวมตัวกัน
"โอ้โฮโฮ สิ่งต่างๆเริ่มน่าสนใจ" จินกดเริ่มเครื่องล้างจาน ในขณะที่เขาเห็นว่าฝูงชนมีขนาดใหญ่ขึ้นเล็กน้อยรอบ ๆ สถานี 1 แม้ว่าระบบจะฆ่าเชื้อพื้นที่ทั้งหมดทุกๆห้านาทีด้วยเทคโนโลยีที่น่าขนลุกนั่นก็ตาม แต่จินก็แสร้งทำเป็นเช็ดเคาน์เตอร์บาร์เพื่อแอบฟังคนคุยกัน
"ถ้าบ้านของฉันมีโปรแกรมทำความสะอาด" จินถอนหายใจเล็กน้อย เขารู้สึกโล่งอกที่ไม่ต้องทำความสะอาดร้านอยู่ตลอดเวลา
"เจ้าเด็กขี้เกียจ!" หยุนส่งข้อความอิโมจิน่ารำคาญผ่านโทรศัพท์ของเขา
The party of four teleported successfully into the forest instance. "Oh my gosh, the air is so fresh in here!" Yue Wen was astonished the same way Bu Dong got affected when he came here for the first time...
ปาร์ตี้ของสี่คนเทเลพอร์ตเข้าไปในป่าได้สำเร็จ
"โอ้แม่เจ้า อากาศที่นี่สดชื่นจัง!" เยว่เหวินประหลาดใจเช่นเดียวกับที่บูตงรู้สึกเมื่อมาที่นี่เป็นครั้งแรก
"แต่สภาพแวดล้อมจะดูอุดมสมบูรณ์กว่าชีวิตจริง" กงเซียนเดินไปสัมผัสป่ารอบตัวเขา
“ถึงฉันอยากจะเดินเล่นรอบ ๆ นี้ แต่เรายังมีก็อบลินที่ต้องตามล่าและฆ่าอยู่นะ” บูตงเตือนสติคนทั้งกลุ่ม คนอื่น ๆ ไม่สามารถบ่นได้มากนัก เนื่องจากคนรวยบูจ่ายให้พวกเขา พวกเขาเตรียมอาวุธและเยว่ฮั่นใช้การฝึกฝนสไตล์ค้างคาวตาบอดของเขา เพื่อเริ่มตามหาก็อบลิน เขาปีนขึ้นไปบนต้นไม้และเริ่มกระซิบ
"ฉันได้รับสัญญาณทางทิศตะวันออกของตำแหน่งของเรา พวกเขากำลังเคลื่อนตัวมาที่ตำแหน่งของเราอย่างช้าๆด้วยความระมัดระวัง" เยว่ฮั่นปีนลงจากต้นไม้อย่างระมัดระวัง
"ทั้งสามตน?" กงเซียนถือดาบยักษ์สองมือในแบบเดียวกับที่เขาถือดาบไม้ไผ่
"ฉันไม่แน่ใจ แต่นั่นเป็นสัญญาณเดียวที่ฉันได้รับ และพวกเขากำลังเข้ามาหาเรา" เยว่ฮั่นลงมาและดึงดาบออก
“ไปทางทิศตะวันออกกันเถอะ อย่างน้อยเราก็อาจจะได้เปรียบในพื้นที่โล่ง” บูตงสั่งพวกเขา และพวกเขาก็ย้ายกันไปเป็นกลุ่ม พวกเขาจับคู่กันเพื่อที่จะได้บังหลังของกันและกัน
"นี่เป็นครั้งแรกที่เด็ก ๆ เล่นเหรอ? ทำไมพวกเขาถึงกลัวมอนสเตอร์? ผู้ชายตัวโตคนนั้นสวมชุดเกราะเคนโด้ด้วยซ้ำ" หนึ่งในฝูงชนหัวเราะขณะที่เขาแสดงความคิดเห็น
"ฉันเห็นเด็กมัธยมสองคนมาที่นี่เมื่อวานนี้ ดูเหมือนว่านี่จะเป็นการลองครั้งที่สองของพวกเขา"
"เฮ้ ฉันเคยเห็นเด็กคนนั้นที่อยู่ตรงกลางมาก่อน! ถ้าฉันจำไม่ผิด เขาคือบูตง!" ฝูงชนมองตามอย่างรวดเร็ว หลังจากพนักงานออฟฟิศแสดงความคิดเห็น บางคนก็จำได้ทันที
"บูตงไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดในการจัดอันดับของผู้จัดหาดันเจี้ยนรายใหญ่ 'King's Monsters' ในย่านการค้าเหรอ?”
"ใช่ ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นแชมป์ท้องถิ่นสองปีซ้อน!"
การพูดคุยเริ่มดุเดือดมากขึ้น และบางคนก็เริ่มทวีตในแชทกลุ่มของพวกเขา ดูเหมือนว่าบูตงจะเป็นซูเปอร์สตาร์ท้องถิ่นในร้านคู่แข่ง บางคนบอกว่าพ่อของเขาเป็นเศรษฐี แต่บูตงไม่ได้ใช้ทรัพยากรของพ่อแม่มากนักในการขึ้นมาเป็นผู้ฝึกฝนของดันเจี้ยนที่ดีที่สุดในท้องถิ่น
"ฉันเห็นการเคลื่อนไหวในพุ่มไม้!" บูตงตะโกน ในขณะที่เขาเคลื่อนไหวดาบลงในแนวตั้ง ทำให้เกิดคลื่นกระแทกหลายชุดไปยังทิศทางของพุ่มไม้ อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่รู้ว่าสิ่งนี้เป็นการเปิดช่องว่างให้กับก็อบลินโดยอัตโนมัติ เมื่อคนที่เหลือเสียสมาธิจากคลื่นกระแทก
ก็อบลินกริชขว้างกริชไปทางคนที่ตัวใหญ่ที่สุดในหมู่พวกเขา กงเซียน แต่กริชถูกเกราะเคนโดที่ทำด้วยไม้ และเกราะได้รับการเสริมแรงด้วยการเพาะปลูกของกงเซียน “สไตล์หอคอยของเต่า” ทำให้ทนทานต่อการลอบโจมตี
ก็อบลินกริชตะโกนขึ้นเพื่อยั่วยุผู้เพาะปลูก แต่บูตงบอกให้พวกเขาสงบสติอารมณ์ "เรามีคนมากกว่า และพวกมันยังไม่มีช่วงว่างที่จะโจมตี ฉันสงสัยว่าใครจะมีความอดทนมากกว่ากัน" บูตงเยาะเย้ยก็อบลินกริช
ผ่านไปห้านาที ก็อบลินดาบก็มาถึงและส่งสัญญาณไปยังบูตงราวกับว่าเขาต้องการต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่ง "จำไว้บูตง อย่าหลงกลพวกมัน!" เยว่ฮั่นเตือน ขณะที่บูตงยอมรับคำท้า อีกสามคนค่อยๆก้าวออกไป ในขณะที่คอยเฝ้าระวังก็อบลินกริชที่แอบอยู่
ก็อบลินดาบตีดาบไปรอบ ๆ บูตงก่อนจะพุ่งเข้าหาเขา "ฮ่า ๆ แกแพ้แล้วตั้งแต่ที่แกเริ่มเคลื่อนไหวก่อน" ด้วยภาพเงาของลิงสองตัวที่ส่งเสียงร้องอย่างโกรธเกรี้ยวบนหัวของบูตง เขาปัดดาบของก็อบลินด้วยสไตล์ความโกรธเกรี้ยวของลิง และมีโอกาสในการโจมตี เขาโจมตีไปที่หัวใจของก็อบลิน
อย่างไรก็ตามแทนที่ก็อบลินจะพยายามหลบการโจมตี แต่มันกลับเดินไปข้างหน้า และการโจมตีของบูตงก็ผ่านไป! บูตงสามารถฆ่าก็อบลินในครั้งนี้ได้อย่างง่ายดาย
อย่างน้อยเขาก็คิดอย่างนั้น
ก็อบลินทิ้งดาบ และจับตัวบูตงทันทีด้วยพลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ กรงเล็บที่สั่นเทาของเขาค่อยๆแทงลงไปที่บูตง และมันก็พยายามกัดเขา บูตงพยายามขยับตัว แต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือที่ด้านข้างของเขามีหอกอยู่ มันไม่ได้ไว้แทงเขา แต่ใช้เพื่อปัดขาของเขาทำให้เขาล้มลง
บูตงล้มลง และสมาชิกในปาร์ตี้ของเขาก็ให้ความสนใจไปที่เขาอีกครั้ง เวลานี้เหมาะสมที่สุดสำหรับก็อบลินกริชที่จะโจมตี โชคดีที่เยว่ฮั่นมีสไตล์ค้างคาวตาบอด และเขาหันกลับไปในจังหวะที่เหมาะสมเพื่อป้องกันการโจมตีแทนเยว่เหวิน อย่างไรก็ตามกริชได้แทงเข้าไปที่ไหล่ของเยว่ฮัน และเพื่อทำให้สถานการณ์ของเยว่ฮันแย่ลง กริชมียาพิษ
เยว่เหวินหันกลับมาและใช้ดาบไม้เท้าผลักก็อบลินกริชออกไป แต่ก็อบลินกริชนั้นรวดเร็วกว่ามาก! มันก้มลงหลบดาบไม้เท้า และมันก็กระโจนขึ้นไปในอากาศอีกครั้งโดยหวังว่าจะสามารถจับเยว่เหวินได้
ทันใดนั้นร่างสูงตระหง่านก็บินเข้ามา และพุ่งเข้าใส่ก็อบลินกริช ก็อบลินกริชกระเด็นไปข้างหลังหลายเมตร “ขอบคุณกงเซียน!” เยว่เหวินถอนหายใจ
“อย่าเพิ่งขอบคุณ จัดการมันก่อน!” กงเซียนรีบวิ่งไปที่ก็อบลินกริชที่กำลังเซ
เมื่อปาร์ตี้กำลังต่อสู้กับก็อบลินกริช ก็อบลินหอกก็สบโอกาสที่จะแทงไปที่บูตง ในช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นบูตงรีบยกแขนซ้ายขึ้นเพื่อป้องกันหอก
“อ๊ากกก!” เขาอดทนต่อความเจ็บปวดจากการที่หอกแทงใส่แขนซ้ายของเขา และใช้แขนขวาเพื่อฟันก็อบลินดาบที่ใกล้จะตาย ก็อบลินหอกถอนหอกของเขาออก และพยายามโจมตีอีกครั้ง
"ให้ตายเถอะ!! ก็อบลินพวกนี้โหดเหี้ยมมาก! พวกมันเป็นก็อบลินเกรด 1 จริงๆเหรอ?!" ฝูงชนเริ่มบ้าคลั่ง พวกเขาไม่ได้เห็นการต่อสู้ที่ดูดุเดือดกับมอนสเตอร์มานานแล้ว!
"ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาสวมสนับเข่าและสนับศอก! พวกเขาคงคาดว่าการต่อสู้เป็นแบบนี้จริงๆ!”
“ถ้าขนาดบูตงยังต้องดิ้นรนขนาดนี้ แล้วเราจะมีโอกาสชนะบ้างไหม?”
จินกอดอกหลังเคาน์เตอร์บาร์ และก้าวเข้ามาในช่วงเวลาที่กำลังดุเดือนที่สุด
“คุณยังกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นผู้ฝึกฝน?”
