ฮูวฮันมินปิดประตูห้องครัวก่อนจะเดินไปที่เคาเตอร์ห้องครัว มันมีผลไม้ขนาดเท่าไข่ไก่วางอยู่ 10 ลูก หนึ่งในนั้นถูกหั่นเป็น 2 ชิ้น โดยเนื้อของมันถูกสับอยู่ตรงที่กระดานพร้อมกับข้าวที่ต้มอยู่

"เป็นไปได้ไหมว่านี้คือโจ๊กที่ฉันกินทุกวัน ?"

ฮูวฮันมินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ทำไมเขาถึงไม่เคยเห็นผลไม้ชนิดนี้มาก่อน ?

"แก๊ก !"

ฮูวฮันมินหยิบผลไม้ชิ้นที่ใหญ่ที่สุดขึ้นมาก่อนจะใส่ลงในปาก

มันมีรสชาติที่หวานเหมือนดอกไม้อยู่ในปากของเขา แม้ว่ามันจะเย็นและแตกต่างจากโจ๊กที่อบอุ่นที่เขากิน แต่รสชาติของมันก็ไม่ต่างกันมากนัก !

"ลืมมันไปซะ วิญญาณจิ้งจอกมันก็แค่ของปลอม แต่ผลไม้แปลก ๆ พวกนี้น่าจะมีราคาดีในตลาด สำหรับเจ้าจิ้งจอกตัวน้อย ฉันมั่นใจได้ว่าผู้หญิงร่ำรวยในเมืองจะเต็มใจที่จะจ่ายเพื่อขนของมัน ! ถ้าโชคดีบางทีฉันอาจจะพอที่จะซื้อภรรยามาให้ตัวเอง !"

ฮูวฮันมินพึมพำกับตัวเองก่อนที่เขาจะหยิบมีดขึ้นมาแล้วมองไปที่จิ้งจอกตัวน้อยที่กำลังสั่นอยู่

"จิ้งจอกน้อย ฉันเคยช่วยชีวิตเธอไว้ครั้งหนึ่ง ถึงเวลาที่เธอต้องมาตอบแทนความเมตตาของฉันแล้ว ... ฉันต้องการขนของเธอ !"

ฮูวฮันมินยกมีดขึ้นเดินเข้าไปใกล้ ๆ จิ้งจอกตัวน้อย

จิ้งจอกน้อยมันกลัวอย่างมาก มันพยายามใช้เท้าเล็ก ๆ ของมันกอดผลไม้ก้อนเล็ก ๆ ไว้ในขณะที่พยายามทำความเข้าใจกับสถานการณ์ปัจจุบัน

ในตอนนั้นเอง สายเบ็ดบาง ๆ ก็ลงมาจากท้องฟ้าผ่านกระท่อมแล้วเข้าไปในห้องครัว ! ควันสีเขียวได้ลอยกระจายไปในห้องครัวอย่างช้า ๆ

ตะขอที่ว่างเปล่าตอนนี้มันได้ไปติดอยู่ตรงแขนของฮูวฮันมินในขณะที่เขากำลังล้มตัวลงฟัน !

"บัดซบ ! ทำไมฉันตกได้มนุษย์ ? ฉันจะทำยังไงดี ?" เป่ยเฟิงเกาหัวพึมพำออกมา จากประสบการณ์ของเขาแล้ว มันมี 2 วิธีที่จะเอาตะขอออกจากเป้าหมาย 1 จะต้องออกแรงมหาศาลเพื่อที่จะให้ปลายอีกด้านมันหลุดออกมา !

ส่วนวิธีที่ 2 ก็คือไปเอามันออกด้วยตัวเอง

"เป็นไปได้ไหมว่ามันจะไอ้เพื่อนไร้ประโยชน์จะเอามันออกด้วยตัวเองได้ ?"

เป่ยเฟิงเดาะลิ้นด้วยความหงุดหงิด ทำไมเขาตกอะไรที่เกี่ยวกับมนุษย์ได้ด้วย ?

"ชั้ว !"

"ซี๊ดด ! เจ็บชิบ !"

นิ้วของฮูวฮันมินกำลังจะได้สัมผัสกับจิ้งจอกน้อย ในเวลาเดียวกันเขาก็รู้สึกได้ว่าเขาไม่สามารถขยับได้มันราวกับว่าเขาถูกไฟฟ้าช็อต

ไม่มีใครสังเกตถึงแสงสีดำแปลก ๆ ที่ได้วิ่งผ่านขนของจิ้งจอกน้อยไปยังฮูวฮันมิน

จิ้งจอกน้อยลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรีบวิ่งไปอีกทาง

"พระเจ้าบัดซบ ! ไอ้ตะขอเบ็ดนรกนี้มาจากไหนกัน ?" ฮูวฮันมินสาปแช่งเสียงดังในขณะที่ดึงเบ็ดออกจากแขนของเขาแล้วโยนมันไปด้านข้างด้วยความโกรธ

เป่ยเฟิงตกใจอย่างมากเมื่อมองไปที่ตะขอ ด้วยรัศมีการมองเห็นในระยะ 5 เมตรเขาเห็นได้ว่าฮูวฮันมินไม่ได้รับกระทบจากพลังของเบ็ด เขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระแล้วดึงตะขอออกมาอย่างง่ายดาย !

'เกิดอะไรขึ้น ? มันก็แค่คนธรรมดา ทำไมมันถึงไม่ได้รับผลจากตะขอ ?'

เป่ยเฟิงมองอย่างไร้ความหมาย

แม้แต่สัตว์ขนาดมหึมาอย่างซาราแมนเดอร์ยักษ์ ที่ไม่มีใครสามารถสู้ได้มันก็ยังได้รับผลจากตะขออย่างสมบูรณ์ !

ห้องครัวมันมีขนาดใหญ่มาก และฮูวฮันมินก็ได้ปิดประตูไว้ นอกจากนี้หน้าต่างก็สูงเกินไปจนจิ้งจอกน้อยไม่สามารถหลบหนีไปได้ มันได้แต่หลบหนีจากมุมหนึ่งไปอีกมุมหนึ่งเท่านั้น

ห้องครัวของฮูวฮันมินนั่นมันไม่มีอะไรเลยจนขนาดที่หนูมาเห็นยังต้องหลั่งน้ำตาออกมา นอกจากถังข้าวขนาดเล็กกับฟืน มันก็ไม่มีอะไรอีกเลย จิ้งจอกตัวน้อยตอนนี้มันทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่หลังถังข้าวเท่านั้น

หลังจากที่โยนตะขอออกได้แล้ว ฮูวฮันมินก็ได้ไปไล่ล่าจิ้งจอกน้อยต่อไป แต่หลังจากก้าวได้ก้าวเดียว เขาก็รู้สึกได้ว่าหัวเขาหนักอย่างมาก "บัดซบ ! ตะขอมียาพิษ !"

"ตุ้บ !"

เขาแทบจะไม่สามารถพูดออกมาได้ก่อนที่จะล้มลงพร้อมกับมีเสียงนอนหลับออกมา

นี้คือผลกระทบจากการเผาแท่งยาสลบ ไม่เพียงแต่ฮูวฮันมิน แม้แต่จิ้งจอกน้อยก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงผลกระทบนี้ได้ สุดท้ายมันก็ค่อย ๆ สลบอย่างไม่เต็มใจพร้อมกับอุ้งเท้าที่ยังคงกอดผลไม้ไว้แน่น

มองไปที่ห้องครัว เป่ยเฟิงอยากจะร้องไห้ออกมาด้วยความไม่พอใจ "ฉันตกได้ครั้งเดียวใน 3 วัน ! ฉันไม่สามารถกลับมามือเปล่าได้ ! ลืมไปซะ อะไรทำได้ก็ต้องทำ !"

เป่ยเฟิงยืนขึ้นแล้วโยกเบ็ดอย่างระมัดระวังไปที่จิ้งจอกตัวน้อย ในที่สุดตะขอก็สามารถเกี่ยวหูของมันได้แล้วก็ได้ส่งมันทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า !

ในกระท่อมเพื่อนบ้านของฮูวฮันมิน มีเด็กน้อยกำลังนั่งอยู่หน้ากองไฟ เขากำลังใช้ไม้ยาว ๆ เขี่ยกองไฟเพื่อที่จะทำอาหารของเขา

สำหรับตัวกระท่อมมันได้ทาขึ้ผึ้งไว้ด้านนอก ในไม่ช้าเปลวไฟเล็กน้อยก็ค่อย ๆ ลอยเข้าไปในกระท่อมผ่านหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ โดยมันได้ลอยเข้าไปในห้องครัวของฮูวฮันมิน

เปลวไฟได้หล่นลงไปที่กองฟืนแห้ง ๆ และด้วยความช่วยเหลือจากลม มันทำให้เกิดเปลวไฟสีเขียวเล็ก ๆ อย่างช้า ๆ มันราวกับมีชีวิตและกำลังเติบโตด้วยความเร็วที่น่าตกใจ

ในไม่ช้า กระท่อมไม้ก็กลายเป็นแหล่งเชื้อเพลิงชั้นยอด เปลวไฟลุกโหดกระหน่ำกลายเป็นเปลวไฟขนาดใหญ่ มันมีควันพุ่งขึ้นสูงจนสามารถมองเห็นได้จากระยะไกล !

ชาวบ้านรีบวิ่งมาพร้อมกับถังน้ำเพื่อดับไฟก่อนที่มันจะแผ่กระจายไปที่หมู่บ้าน ในไม่ช้าก็สามารถดับไฟได้หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ตอนนี้กระท่อมของฮูวฮันมินได้กลายเป็นสีเทาแล้วโดยส่วนใหญ่มันได้ยุบกองรวมกันเป็นขึ้เถ้าเรียบร้อย

มีเพื่อนที่กล้าหาญรีบวิ่งเข้าไปในกระท่อมเพื่อหาผู้รอดชีวิต แต่เขาก็ถูกบังคับให้ถอยออกจากไอร้อนที่รุนแรงหลังจากเข้าไปใน 2 นาทีเท่านั้น

ในที่สุดหลังจากเวลาผ่านไปชาวบ้านก็ได้เดินเข้าไปแล้วพบศพของฮูวฮันมิน เขาถูกเผาเกินกว่าจะเยียวยาและมันได้ส่งกลิ่นที่น่ารังเกียจของเนื้อที่ถูกเผาในห้องครัว

เป่ยเฟิงเข้าไปยกจิ้งจอกน้อยขึ้นมาจากบ่อน้ำ เขามองไปที่ขนที่เรียบของมันกับหัวที่น่ารัก เขาไม่สามารถต้านทานความรู้สึกในการเอามือไปลูบขนของมันได้

"ดิ๊ง ! ได้รับสมบัติระดับ 5 จิ้งจอก หายนะจากธรรมชาติของมนุษย์ ! (จิ้งจอกตัวนี้มีลักษณะเหมือนจิ้งจอกธรรมดาที่ไร้เดียงสา พวกมันมักจะพยายามตอบแทนบุญคุณให้ดีที่สุดกับผู้ที่ช่วยชีวิตของมัน นี้คือสายพันธุ์ที่แปลกที่สุดของจิ้งจอก ระดับพลังของมันไม่สามารถวัดได้ ! มันอาจจะแข็งแกร่งที่สุดหรืออาจจะอ่อนแอที่สุดในหมู่สัตว์อสูร ความแข็งแกร่งของมันคือสามารถฆ่าเทพและปีศาจได้ ส่วนที่อ่อนแอที่สุดคือมันสามารถถูกฆ่าโดยมนุษย์ธรรมดา !

ความสามารถของมันแบ่งออกได้เป็นสามประเภท

หมายเลข 1 : หายนะจากมนุษย์ !

หมายเลข 2 : หายนะจากธรรมชาติ !

หมายเลข 3 : หายนะจากธรรมชาติของมนุษย์ !

ความสามารถจะถูกใช้ผ่านการสัมผัส !)

ประสบการณ์ที่ได้รับ : 26,000 ! ประสบการณ์ที่ต้องการเพื่อเลื่อนขั้นเป็นชาวประมงระดับ 3 : 70,300 !"

"ดิ๊ง ! สมบัติระดับ 1 ข้าวแม่น้ำขาว ! (นี้คือจิตวิญญาณของข้าว มันมีโอกาสน้อยมากที่จะเกิดข้าวพิเศษนี้ โดยปกติมันจะปรากฏออกมาทุก ๆ 3 เดือน มันประกอบไปด้วยพลังฉีจากสวรรค์และโลกจำนวนเล็กน้อย การบริโภคอย่างยาวนานจะทำให้ร่างกายแข็งแรงและมีอายุยืนยาวขึ้น)

ประสบการณ์ที่ได้รับ 300 ! ประสบการณ์ที่ต้องการเพื่อเลื่อนขั้นเป็นชาวประมงระดับ 3 : 70,000 !"

เป่ยเฟิงตกใจอย่างมาก แต่ทันใดนั้นเขาก็สงบสติอย่างรวดเร็ว จิ้งจอกตัวน้อยนี้มันเป็นสัตว์อสูรระดับ 5 ! มันดูเหมือนกับไม่เป็นอันตรายใด ๆ มันคือจิ้งจอกตัวน้อยแต่มันกลับเป็นถึงสัตว์อสูรระดับ 5 ! เขาไม่ได้กังวลเลยว่าจะจัดการมันยังไง เพราะเพียงแค่ได้มันมาเขาก็ได้ประสบการณ์จำนวนมากตอบแทน !

ในขณะที่เขายืนยิ้มอย่างอารมณ์ดี เป่ยเฟิงก็จำอะไรบางอย่างได้แล้วหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวราวกับว่าเขาเห็นผี เส้นผมทั้งหมดในร่างของเขาลุกชั้นขึ้น "บัดซบ ฉัน ... ฉันจะโดนคำสาปไหม ?"

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด