บทที่ 94 แก๊สยาสลบ !
บทที่ 94 แก๊สยาสลบ !
สิ่งที่ใช้เพื่อทำให้สลบนี้มันไม่ได้ราคาถูกเลยทีเดียว เพราะเพียงแค่ชิ้นเดียวมันก็มีมูลค่ากว่า 100,000 หยวน !
ประโยชน์ของมันคือทำให้สูญเสียสติชั่วคราวหากสูดดมมันเข้าไป !
แก๊สยาสลบนี้มันมีสารเคมีที่หากสูดดมเข้าไปมากเกินไปมันจะทำให้บุคคลนั้นสมองตายจนเป็นอัมพาตได้ !
***
"จริง ๆ แล้วบอสเรานี่ก็คิดมากเกินไปมั่ง ... เขาแค่ได้ยินคำพูดของหลิวจี้แล้วก็ส่งพวกเรามาที่นี่แทน มันก็เป็นเพียงแค่ไอ้พวกที่เป็นปลาเล็ก ๆ ที่อยู่แค่ระดับเจียงแห่งความมืดแค่นั้น พวกคนหนุ่มสาวก็เป็นแบบนี้ พวกเขาจะไปมีประสบการณ์แบบพวกเราได้ยังไง ?"
กลุ่มคน 5-6 คนเดินผ่านป่าทึบเหมือนกับกลุ่มภูติผี
"ใช่ อาจจะเป็นเพราะเขานึกถึงความปลอดภัยของลูกชายมากกว่า ถ้าเขาไม่ได้ปิดประตูเพื่อฝึกฝนเคล็ดหมัดของเขา ไม่แน่เขาอาจจะมาที่นี่ด้วยตัวเองก็ได้"
สมาชิกในกลุ่มอีกคนหนึ่งรู้สึกไม่พอใจเช่นกัน เขารู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันไม่ระแวงเกินไปหน่อยหรือ
"หื้ม ! ไอ้เด็กจอมหยิ่งนี้มันมีดีที่พ่อของมันเท่านั้น !"
เสียงของพวกเขาพูดถึงจินรองด้วยความรังเกียจลึก ๆ จากมุมมองของพวกเขาถ้ามันไม่มีพ่อที่ทรงพลังและมีชื่อเสียงละก็ มันคงถูกฆ่าตายไปนานแล้ว
"เอาล่ะ เลิกคุยกันได้แล้ว มันจะดีที่สุดถ้าเราไม่ประมาท อย่าลืมว่าแม้แต่ผู้เชียวชาญระดับสูงสุดของเจียงแห่งความมืดก็ยังถูกลากลงไปในหลุมเพราะเขามาแล้ว !" ชูว สั่งออกมาอย่างเย็นชา
เห็นได้ชัดว่า ชูว อยู่ในตำแหน่งที่ค่อนข้างสูงในกลุ่มพวกนี้ เขาเปิดปากเตือนคนอื่น ๆ ในขณะที่เพิ่มความเร็วเข้าใกล้บ้าน
ในขณะนั้น ควันสีเขียวที่น่ากลัวก็ลอยเข้าไปในบ้านอย่างช้า ๆ เมื่อรับรู้ได้ถึงอันตราย หลุมดำและไม่รู้จักพอมันก็เริ่มขยับตัวขึ้นแล้วใช้หูของพวกมันฟังเสียงรอบ ๆ แทน
หลังจากนั้น ในความมืด แขนขาทั้งสี่ของมันก็ไร้เรี่ยวแรงก่อนจะค่อย ๆ ทรุดตัวลงหลับสนิท
"เอ๊ะ ? แย่แล้ว ! พวกเราอยู่ในกับดัก !"
ในขณะที่พวกเขากำลังปีนข้ามกำแพงมา พวกเขาก็ได้รับการต้อนรับด้วยกลิ่นหอมสดชื่นมันทำให้ชูวร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ
เขาหยุดสูดลมหายใจแล้วคิดบางอย่างในใจ 'บัดซบ พวกเขารู้ว่าเรากำลังจะมา ?'
แต่การหยุดสูดลมหายใจมันสายไปแล้ว ควันมันได้เข้าไปทำให้สมองของพวกเขารู้สึกหนักเป็นพิเศษ พวกเขาค่อย ๆ เดินช้าลง ๆ และจากที่พยายามสู้กับอาการง่วงนอนมานาน สุดท้ายพวกเขาก็ทรุดตัวหลับลงไป
ลึกลับที่ 1 และคนอื่น ๆ หลับไปนานแล้ว สำหรับแก๊สยาสลบพวกมันไม่ได้ทำอะไรพวกเขาไปมากกว่าทำให้พวกเขาหลับสบายขึ้นเท่านั้น
หลังจากนั้นสิบนาที ควันมันก็ได้กระจายไปทั่วบ้านของเป่ยเฟิง
"ดี พวกเราไปกันได้แล้ว ทำให้แน่ใจว่าไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ข้างหลัง !"
ฮันดันยกมือให้สัญญาณในการเริ่มงาน
กลุ่มคนพวกนี้ไม่สนใจที่จะซ่อนตัวอีกค่อไป พวกเขาเปิดเผยตัวตนในขณะที่เข้าไปในบ้าน
"พาต้า !"
ชายร่างผอมสวมชุดดำทั้งตัวเดินไปที่ประตูหลักแล้วสอดลวดเหล็กไปในช่องว่างแล้วเปิดประตู
หลังจากนั้นได้ให้แพนจินเป็นผู้นำ ทั้งกลุ่มได้เคลื่อนที่ไปที่ห้องที่มีหม้อใบใหญ่อย่างรวดเร็ว ภายใต้แสงสว่างจากคบไฟ หม้อน้ำอันเก่าแก่ได้ประกฏกลิ่นอายของประวัติศาสตร์อันยาวนานให้ปรากฏตัวขึ้นมาในสายตาของโจรพวกนี้
ฮันดันเดินขึ้นไปแล้วใช้นิ้วลูบไปที่หม้อด้วยดวงตาสว่างไสว
สำหรับคนธรรมดานั้นห้ามครอบครองสิ่งของขนาดใหญ่ ๆ รวมทั้งห้ามซื้อขายหรือซ่อนสิ่งพวกนี้เด็ดขาด แต่ว่ากฏหมายพวกนี้มันทำอะไรกับคนอย่างฮันดันไม่ได้ !
แม้ว่าอาชีพโจรปล้นสุสานจะไม่ได้มีอำนาจมากนัก แค่การซื้อขายจากคนรุ่นก่อนมันไม่อาจถูกมองข้ามได้ !
การซื้อขายมันอาจจะหายไปแล้วเมื่อเวลาผ่านไป แต่ความจริงคือมันยังคงอยู่และมันยังมีการซื้อขายกันอยู่ตลอดเวลา !
หม้อใบนี้ไม่ใช่หม้อธรรมดาและมันมีความเสี่ยงอย่างมาก แต่ตราบใดที่พวกเขาสามารถขายมันได้ พวกเขาก็จะเพลิดเพลินไปกับชีวิตที่มีแต่ความมั่งคั่งและสะดวกสบายได้ตลอดชีวิต !
"หนึ่ง สอง สาม ยก !"
พวกนักกล้ามทั้งหกคนคว้ามุมหนึ่งของหม้อน้ำ แต่ละคนส่งเสียงครวญครางเมื่อยกหม้อน้ำขึ้น !
หนึ่งจะต้องรู้ว่าหม้อใบนี้หนักถึง 1,000 จิน ! มันเป็นธรรมดาที่น้ำหนักดังกล่าวมันจะมากเกินไปสำหรับทั้งหกคน แต่นอกจากจะปรับลมหายใจให้เร็วขึ้นแล้ว มันก็ไม่ใช่ปัญหาของพวกเขาเลยในการขนหม้อใบนี้ไป
จะต้องรู้ว่าโจรปล้นสุสานไม่ใช่อาชีพของคนปกติ ! พวกเขาจะต้องต่อสู้กับกับดักในสุสานรวมทั้งต่อสู้กับโจรปล้นสุสานเช่นเดียวกัน มันจึงบอกได้เลยว่าโจรปล้นสุสานทุกคนนั้นคือผู้ทีมีความสามารถพิเศษ !
หากเป็นคนปกติพวกเขาคงตายไปแล้ว แต่ว่าทั้งหกคนแข็งแกร่งกว่าคนปกติเขาจึงรอดมาได้ !
"บัดซบ ท่านย่ามันเถอะ ! หม้อเลือดนี้โคตรหนัก !"
หนึ่งในคนที่กำลังยกอยู่เขากัดฟันพูดออกมาพร้อมกับเหงื่อที่ไหลบนหน้าของพวกเขา
"แค่คิดว่าพวกที่กำลังยกอยู่นี้คือน้ำหนักของทอง แกก็จะไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป !" อีกคนที่ยกอยู่บอกออกมา
"ใช่แล้ว ถ้าแรงของนายไม่ได้ถูกจำกัดไว้ฉันคงไม่มีทางรู้ได้เลยว่านายมีแรงมากแค่ไหน ! ถ้าให้ยกตัวอย่างละก็ ถ้าให้บอกยกอิฐที่หนัก 100 จิน นายอาจบอกว่ายกไม่ได้ แต่ถ้าบอกว่าให้ยกปึกเงินร้อยหยวนที่หนักรวมกันได้ 100 จิน แน่นอนว่านายต้องยกมันได้แน่ !" เสียงหัวเราะดังออกมา
"บัดซบ ใครบอกว่าฉันยกอิฐหนัก 100 จินไม่ได้ ? ต่อให้ 200 จิน ฉันก็จะวิ่งให้ดู !"
ผู้ที่ยกอยู่เกือบจะสะดุดเมื่อได้ยินคำเยาะเย้ยออกมา
ทั้งกลุ่มอยู่ในอารมณ์ที่ดีขึ้นมาก พวกเขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับเสียงหัวเราะนี้
แต่มีแค่ฮันดัน ฮีเจียเหว่ย และแพนจิน เท่านั้นที่กำลังทำหน้าตาน่ากลัวราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขา ดวงตาของพวกเขาเห็นคนหนุ่มที่ดูอ่อนแอยืนพงอยู่ใต้ต้นไทรพร้อมกับกอดอกของเขา
หากคนหนุ่มคนนี้ไม่ได้เปิดปากพูดออกมา คงไม่มีใครสังเกตเห็นการปรากฏตัวของเขาเลย !
"ทำไมแกไม่หลับไป ?" ฮีเจียเหว่ยถามด้วยความขุ่นเคือง
"โอ้ จริง ๆ แล้วฉันหลับไปแล้วละ แต่เพราะพวกนายทำเสียงดังมันเลยทำให้ฉันตื่น นี้ฉันคิดว่าพวกนายขาดแค่ฆ้องกับค้อนนี้คงจะสมบูรณ์แบบน่าดู .. ถึงแม้ว่าฉันอยากจะนอน แต่มันคงจะนอนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว !"
เป่ยเฟิงขมวดคิ้วของเขาแล้วบ่นออกมาด้วยเสียงโศกเศร้า
มุมปากของฮันดันกระตุกเล็กน้อยเมื่อฟังคำพูดของเป่ยเฟิง "น้องสี่ นายแน่ใจหรือเปล่าว่าแก๊สยาสลบมันถูกสร้างจากนายจริง ๆ ? มันเหมือนจะมีปัญหานะ !"
ฮีเจียเหว่ยส่ายหัวด้วยความสับสน "มันไม่น่าจะมีปัญหา ... ดู แม้แต่หมาสองตัวนั้นยังหลับเหมือนตายแล้วเลยไม่ใช่หรือ ? พวกมันไม่กระตุกเลยซักนิด !"
"แล้วพวกนายจะแบกหม้อกันไปถึงไหน ? วางมันลงซะ !"
ฮันดันรู้สึกปวดหัวเมื่อมองไปที่ไอ้พวกโง่ที่แบกหม้ออยู่
"ปัง !"
เสียงต่ำ ๆ ดังออกมาในขณะที่หม้อจมลงไปในพื้นดินที่อ่อนนุ่ม
"ไอ้เด็กเวร เมื่อกี้แกเป็นคนพูดกับฉันใช่ไหม ?" ชายที่ได้ยินคำบ่นของเป่ยเฟิงได้หักข้อนิ้วของเขาในขณะที่มองเป่ยเฟิงอย่างไม่เป็นมิตร
"ฉันเอง แล้วไง ?" เป่ยเฟิงหัวเราะเบา ๆ ในหัวใจ ก่อนที่จะมองไปที่เขาอย่างท้าทาย
"ฉันจะทำให้แกรู้ถึงความแข็งแกร่งที่ยกอิฐ 200 จินได้ในวันนี้ !"
"ตุ้ม !"
เขาเหวี่ยงหมัดของเขาไปที่หน้าท้องของเป่ยเฟิง !
แต่น่าแปลกใจที่เมื่อเขาชกออกไปมันกลับมีบางอย่างไม่ถูกต้อง ปกติแล้วหมัดของเขาจะต้องจมลงในร่างกายของฝ่ายตรงข้าม แต่ว่าตอนนี้แขนของเขากลับอยู่ค้างแล้วมันรู้สึกชาอย่างมาก !
เป่ยเฟิงมองไปที่หมัดตรงท้องของเขาในขณะที่พูดออกมาด้วยเสียงอ่อนโยน "มันไม่ดีถ้าไม่มอบของตอบแทน .. มา ฉันจะให้นายรู้ว่าหมัดของฉันถึงแม้มันจะขนอิฐไม่ได้ แต่ในเรื่องการต่อยตีนี้ขอให้บอก !"
"ปัง !"
เป่ยเฟิงส่งหมัดเบา ๆ ไปที่หน้าท้องของเขา มันทำให้เขาตัวงอแล้วล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง ร่างทั้งร่างของเขามันถูกคลื่นแห่งความเจ็บปวดที่น่ากลัวถาโถมเข้ามา มันราวกับว่าอวัยวะภายในของเขาถูกทำลายไป ! เขารู้สึกเจ็บปวดจนไม่สามารถเปิดปากพูดออกมาได้ !
"หื้ม จริงอยู่ที่ว่าเราตัดสินใจผิดพลาดและทำให้นายไม่พอใจ แต่ตราบใดที่เราได้หม้อไปในวันนี้โดยที่นายไม่ขัดขวางเรา เราสัญญาว่าจะให้กำไรครึ่งหนึ่งทันทีที่ขายมันได้ !"
ฮันดันหรี่ตาแล้วเปลี่ยนท่าทางของเขาในทันที เขาตระหนักได้ว่าเป่ยเฟิงนั้นไม่ใช่คนธรรมดาเช่นกัน
"พี่ใหญ่ !"
คนอื่น ๆ นั่นร้องประท้วงออกมาทันที พวกเขาจะทนดูกำไรหายไปถึงครึ่งหนึ่งได้อย่างไร ? ในขณะนั้นพวกเขาพยายามห้ามฮันดันและทำให้เขาเปลี่ยนใจ
