ภายในห้องขนาดใหญ่ที่มีแสงส่องลงมา บนอาคารสูงใจกลางเมือง หญิงสาวที่มีรูปร่างโค้งได้สัดส่วน เวลาเดินเธอช่างมีความมั่นใจและสง่างามอย่างมาก เธอสวมชุดธุรกิจที่ดูดีเข้ากับตัวเธออย่างมาก

"เอามาให้ฉัน"

หวังเจียนยืนอยู่บนพื้นที่ปูด้วยพรมขนาดใหญ่ ข้างหน้าต่างรูปทรงฝรั่งเศษ ที่เมื่อมองลงไปจะเห็นเมืองชิงเฉิง เขามองไปที่หญิงสาวในเวลาสั้น ๆ ในขณะที่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

หวังเจียนอ่านเอกสารผ่าน ๆ เป็นเวลาสั้น ๆ แล้วเขาก็ดึงปากกาออกมา ปากกานี้มันดูดีและมีราคาแพงมาก เขาลงชื่อเอกสารอย่างรวดเร็ว ลายเซ็นอันยอดเยี่ยมที่ดูเหมือนมังกรบินและการเต้นรำของนกฟินิกซ์ [2]

"สวัสดี ? นั้นใคร ? " ขณะที่กำลังประทับตราบนเอกสาร โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น หวังเจียนมืองไปที่หมายเลขเรียกเข้าที่ไม่รู้จัก เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะรับสาย

นี้เป็นโทรศัพท์ส่วนตัวของเขาไม่ใช่ที่ไว้ติดต่อสำหรับธุรกิจ แต่เขาใช้มันเพื่อติดต่อกับเพื่อนฝูงเท่านั้น ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่เขาจะได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขไม่รู้จัก

"ผมหวังว่าคุณจะจำผมได้ บอสหวัง ผมคนที่ขายปลาไหลลายเลือดให้คุณเมื่อไม่กี่วันมานี้" เสียงตื่นเต้นของเป่ยเฟิงดังออกมาจากในโทรศัพท์มือถือของหวังเจียน

"อ่า คุณนั่นเอง ... เป็นยังไงบ้าง ? คุณเจอปลาไหลลายเลือดอีกตัวงั้นหรอ ?" หวังเจียนจำเป่ยเฟิงได้ทันที เพราะเจ้าเด็กนี้ทำให้เขาประหลาดใจรวมทั้งสร้างความประทับใจให้เขานิดหน่อย

"เปล่า คือว่า .. ผมแค่อยากชวนคุณมากินอาหารกลางวันหนะ"

วัตถุประสงค์หลักของเป่ยเฟิงคือการให้หวังเจียนกระจายข่าวเกี่ยวกับร้านอาหารใหม่ของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่คิดเงินถ้าหากเขามากินอาหารกลางวันกับเขา

"โฮ ๆ ไม่ได้หรอก เดียวฉันต้องไปประชุมอีกหลายครั้งในอาทิตย์นี้ แล้วดูเหมือนฉันจะไม่มีเวลาว่างพอหรอกนะ" หวังเจียนตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่อ้อมค้อมเล็กน้อย

"ขอโอกาศให้ผมหน่อย ผมสัญญาณว่ามันมีคุณค่าไม่น้อยกว่าปลาไหลลายเลือดแน่นอน" เป่ยเฟิงเป็นคนที่มีประสบการณ์ทำงานเกี่ยวกับด้านสังคมมาก่อน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหวังเจียนกำลังหาข้อแก้ตัวปฏิเสธคำเชิญของเขา ?

"ก็ได้ ๆ .. ฉันจะไปในบ่ายพรุ่งนี้" บทสนทนาจบลงด้วยความอึดอัดก่อนที่หวังเจียนจะตอบตกลง

"เยี่ยม ผมจะรอคุณที่เชิงเขาเมื่อคุณมาถึง ทำสิ่งที่คุณกำลังทำต่อไปเถอะ ผมไม่รบกวนแล้ว !" เป่ยเฟิงไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วกดวางทันที

"หืม ไอ้เจ้าเด็กน้อยนี้ดูซื่อดีแหะ ..." หวังเจียนหัวเราะออกมาเล็กน้อยหลังจากวางโทรศัพท์ลง

'เด็กคนนี้ทำให้ฉันประทับใจในตอนแรกไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนชอบใช้อำนาจของผู้อื่นหรอกนะ ? ลืมมันไปซะ เดียวพรุ่งนี้ก็รู้ด้วยตัวเอง' วังเจียนคิด

"ภารกิจเสร็จสิ้น !"

เป่ยเฟิงวางโทรศัพท์อย่างตื่นเต้น 'ฉันสงสัยจังว่าทำไมหวังเจียนถึงตอบตกลงง่ายจัง แต่ช่างมัน มันไม่สำคัญหรอก.. เพราะตราบเท่าที่เขามาแล้วได้ลองละก็ เขาต้องชอบมันแน่นอน'

เป่ยเฟิงรีบออกจากบ้านพร้อมกับเบ็ดสีม่วง เขารีบจนถึงขนาดไม่ได้หาเหยื่ออะไรทั้งนั่น เมื่อเขามาถึงบ่อเขาก็โยนเบ็ดลงไปทันที

ท่ามกลางเทือกเขาขนาดใหญ่ในอีกโลก ลึกเข้าไปในภูเขาจะมองเห็นพื้นที่ที่มีแต่มนุษย์อยู่จำนวนมากได้ พื้นที่เหล่านี้ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆและหมอก มันดูคล้ายกับที่อยู่ของเทพอย่างมาก

หนึ่งในเทือกเขามันดูคล้าย ๆ เป็นที่ราบสูง ดูคล้ายมีดาบไขว้กันอยู่ ในอดีตเมื่อก่อนที่ตรงนี้เคยเป็นแค่พื้นที่ราบขนาดใหญ่ที่ไม่มีอะไรเลย แต่เมื่อมีมนุษย์เข้ามาอาศัย ทุกอย่างมันก็ได้เปลี่ยนไป

ชาย หญิง จำนวนนับไม่ถ้วนที่ใส่เสื้อผ้าโบราณกำลังยืนอยู่บนยอดเขา ด้านหน้าพวกเขามีชายวัยกลางคนหลายคนกำลังทำหน้าตาน่ากลัวยืนอยู่บนอากาศ ! ใช่แล้วยืนอยู่บนอากาศ พวกเขากำลังแผ่อำนาจกดดันฝูงชนตรงหน้าอยู่

"ตอนนี้ ข้าจะเรียกชื่อของคนที่จะได้อันดับหนึ่ง .. ฉินเฟิน"

ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่กลางอากาศประกาศด้วยเสียงไม่แยแสต่อสิ่งใด เสียงของเขาดังก้องและชัดเจนทำให้ทุกคนบนภูเขาได้ยิน ระดับการควบคุมพลังของเขาดูแล้วน่าจะกล่าวได้ว่าถึงจุดสูงสุดของความสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว

ทันทีที่ชายหนุ่มถูกเรียกชื่อ ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความสุข เขาจัดเสื้อผ้าแล้วนำมือไว้ข้างหลังเดินเชิดหน้าอก ออกไปด้วยความภูมิใจเข้าไปหาชายวัยกลางคน

"ผู้ที่ได้อันดับหนึ่งจะได้รับเม็ดยาเริ่มต้น และ เคล็ดการหายใจแห่งแสง" ชายวัยกลางคนสะมือฝ่ามือ ทันใดนั้นก็มีของสองอย่างปรากฏขึ้นมาในอากาศ หนึ่งในนั้นเป็นขวดหยกภายในบรรจุด้วยเม็ดยาสีขาวขนาดเท่าไข่นกกระทะ อีกชิ้นคือหนังสือบาง ๆ ที่ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีขาวจาง ๆ

ขณะที่ของทั้งสองอย่างปรากฏ มันทำให้สายตาของฝูงชนเปลี่ยนไปเป็นสีแดงด้วยความอิจฉาทันที

ด้วยความช่วยเหลือของเม็ดยาเริ่มต้น มันจะช่วยทำให้การฝึกฝนก้าวกระโดดขึ้นทันที เพราะเม็ดยานี้เต็มไปด้วยพลังภายใน เมื่อกินมันเข้าไปจะทำให้พลังงานภายในกระจายทั่วร่างกาย ทำให้ร่างกายได้รับพลังงานที่คนปกติใช้เวลาหลายปีในการฝึกฝนเลยทีเดียว

สำหรับเคล็ดการหายใจแห่งแสงมันนั้นมีเพียงแค่ศิษย์ชั้นนอกที่อันดับสูงสุด 10 คนเท่านั้นที่จะได้มันไป จึงไม่แปลกใจที่ฝูงชนจะรู้สึกอิจฉาเมื่อมีคนได้มันไป

ด้วยคลื่นพลังงานบางอย่าง ของทั้งสองอย่างก็ถูกส่งต่อให้ฉินเฟิน

แต่ในช่วงเวลาที่ฉินเฟินกำลังหยิบของทั้งสองอย่างด้วยความตื่นเต้น ก็มีสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้น

มีเส้นดายบาง ๆ ดูเหมือนเส้นใยแมงมุมหล่นลงมาจากท้องฟ้า มันดูมีความยาวที่ไม่มีสิ้นและปลายสายของมันก็มีตะขอสีดำจาง ๆ ห้อยอยู่

'เม็ดยาเริ่มต้นมันเป็นเพียงแค่ขนมหวานเท่านั้น เคล็ดการหายใจด้วยแสงนี้สิคือรางวัลที่แท้จริง ! ด้วยตำราเคล็ดวิชานี้มันจะทำให้ฉันเหนือคนอื่น ๆ ได้ หากฉันสามารถฝึกมันสำเร็จ ทุก ๆ ขั้นของมัน พลังของฉันก็จะก้าวหน้าจนคนอื่น ๆ เทียบไม่ติด สำหรับพวกมันก็เป็นได้แค่ก้อนหินให้ฉันปีนขึ้นที่สูงเท่านั้น !' ในขณะที่ตำรากำลังจะลอยเข้าหาฉินเฟิน เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก จนดูเหมือนมีไอความร้อนลอยออกมาจากหน้าอกของเขา

ในขณะที่ปลายนิ้วของเขากำลังจะถึงตำรา ทันใดนั่นก็มีแสงสีดำปรากฏมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ในมุมมองของเขา อยู่ดี ๆ มันก้โผล่มาแล้วแนบตัวเองไปกับตำรานั่น เดียวนะ นั่นมันเหมือนตะขอตกปลา มันเป็นเบ็ดตกปลา ?

มันโผล่ขึ้นมาเร็วมาก แล้วอยู่ดี ๆ เจ้าเบ็ดนั่นก็ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับตำราเคล็ดการหายใจด้วยแสง !

"มันหายไปไหนกัน หวังหลิน !" ชายวัยกลางคืนถามด้วยน้ำเสียงหมองคล้ำ

"ท่านลุง ! เคล็ดการหายใจ อ๊าา ! มันกลับไปสวรรค์ซะแล้วววว !" ฉินเฟินอยู่ในอาการมึนงงและตะโกนออกไป [3]

"มันโผล่มาจากไหนกัน มันหายไปได้ยังไง อะไรกัน ? อย่าบอกนะว่ามันกลับไปสวรรค์จริง ๆ ?"

ซวนวูรู้สึกไม่พอใจอย่างมากที่อยู่ ๆ พิธีกรรมนี้ถูกขัดจังหวะในขณะที่เขากำลังจะต่อว่าฉินเฟินเจ้าเด็กนี้ก็ชูมือที่ว่างเปล่าออกมา และเริ่มกรีดร้องตะโกนไปทั่ว โดยไม่คำนึงถึงสถานะของตัวเองและคนที่นี่ ทุกสิ่งที่อย่างเกิดขึ้นโดยที่ไม่มีใครตั้งตัว อย่างไงก็ตามหลักจากที่ได้ตำหนิแล้วถามเขาแล้ว ซวนวูก็รู้สึกตกใจอย่างมากที่เคล็ดการหายใจแห่งแสงหายไปในท้องฟ้า เขาสบถสาปแช่งออกมาโดยไม่ตั้งใจ

"บัดซบ นี้มันเกิดอะไรขึ้น ! บิดาผู้นี้อยู่ที่นี้มาหลายปีแล้ว แต่นี้เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นเรื่องแบบนี้ !" [4]

ผู้เฒ่าชราหลายคนที่ลอยอยู่กลางอาการก็ตกใจไม่แพ้กัน สำหรับเคล็ดการเทคนิคการหายใจด้วยแสงมันเป็นสิ่งสำคัญอย่างมากสำหรับพวกเขา

"ท่านปู่ ... มัน มัน เคล็ดการหายใจด้วยแสงของข้า มัน..." ฉินเฟินกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ

"โอ้ ! ใช่แล้ว ! เร็ว เราต้องเอามันกลับมา !"

"ผู้ใดกล้าขโมยมัน ? ใครมันกล้าขโมยมันต่อหน้าต่อตาพวกเรากัน ?"

ขณะเดียวกันผู้เฒ่าหลายคนก็รู้สึกมึนงงเช่นกัน จะให้เขาไปตามหาตำราจากบนฟ้าที่ไม่รู้มันหายไปไหนเนี่ยนะ ? บ้าไปแล้ว

อย่างไงก็ตาม สิ่งที่พวกเขาทำได้ก็คือได้แต่จ้องมองเคล็ดการหายใจด้วยแสงหายไปแล้วหวังว่าอนาคตมันคงกลับมาหาพวกเขา

เป่ยเฟิงกำลังหมุนและดึงคันเบ็ดด้วยความเร็วเล็กน้อย การเคลื่อนไหวของมือและแรงในการทำแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ชายผู้อายุยี่สิบปีสามารถทำได้.. [5]

"เป็นไปตามคาดวันนี้คือวันโชคดีของฉัน !" เป่ยเฟิงมีความสุขอย่างมากที่วันนี้เขาสามารถเก็บเกี่ยวได้ !

ในขณะที่กำลังคิดว่าตัวอะไรจะโผล่มา ทันใดนั่นก็มีแสงสีขาวโผล่ออกมาจากน้ำวน

"ดิ๊ง ! ชาวประมงสามารถตกสมบัติระดับ 1 ได้ ตำราเคล็ดการหายใจด้วยแสง (เมื่อดูดซับแสงแรกจากดวงอาทิตย์;จะทำให้ร่างกายของคุณแข็งแรงขึ้น ทำให้แก่ช้าลง พร้อมทั้งปรับโครงสร้างของร่างกายให้สมบูรณ์) ประสบการณ์ +300 !"

เสียงของระบบตกปลาสวรรค์ดังออกมาจากจิตใจของเป่ยเฟิงอีกครั้ง

'ระดับ 1 เคล็ดการหายใจด้วยแสง ? มันมีการแบ่งแยกเป็นระดับด้วยงั้นเหรอ ?' เป่ยเฟิงยังคงมึนงงไม่หาย นอกจากนี้ยังเรื่องประสบการณ์นั่นอีก ! แล้วที่เขาตกได้เมื่อหลายวันก่อนทำไมไม่เห็นมันเพิ่มขึ้นเลยละ ?

'อย่าบอกฉันนะว่าไอ้เจ้าปลากับไก่นั่น มันไม่มีค่าพอในสายตาของระบบ' เป่ยเฟิงคิดว่าน่าจะเป็นเพราะแบบนี้แน่ๆ

อย่างไงก็ตามในเมื่อมันโผล่มาตรงหน้าเขาแล้วเขาจะมีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับมัน เขาส่ายหัวแล้วหยิบเคล็ดการหายใช้ด้วยแสงออกมา

เคล็ดการหายใจด้วยแสงนี้มันบางอย่างมาก มันมีความหนาเท่านิ้วเท่านั้น ผิวของหนังสือที่ดูเรียบเนียนทำให้อยากรู้ว่ามันทำมาจากอะไร เป่ยเฟิงรู้สึกหงุดหงึดทันทีที่เขาเห็นหน้าปกของมัน

'บัดซบ นี้มันภาษาอะไรกันเนี่ย ?!'

เป่ยเฟิงไม่สามารถทำอะไรได้เลย เขาได้แต่สาปแช่งตัวหนังสือที่มันดูเหมือนหนอนยึกยือ ๆ ในหน้าปกนี้

******

ฝากเพจด้วยงับ

https://www.facebook.com/Fishing-the-Myriad-Heavens-354050028359720/

*********

[1] TL / N : วลีจากเรื่องสามก๊กครับ จำไม่ได้แล้วว่าตอนไหนเหมือนกัน จำได้แค่จูกัดเหลี่ยง [ ขงเบ้ง ] เป็นคนพูด

[2] ED / N : หมายถึงลายเซ็นที่ดูสวยงามอย่างมาก ปกติคำนี้ใช้หมายถึงเวลามีใครเขียนอะไรได้สวยงามอย่างมาก

[3] TL / N : ผู้เขียนที่เขียนแบบนี้ประมาณคล้าย ๆ กับ วิญญาณของคนตายที่ได้กลับไปอยู่บนสวรรค์

[4] ED / N : เป็นการออกเสียงของพวกคนจีนที่เป็นพวกมีความภูมิใจและหยิ่งยโส ส่วนใหญ่จะแทนคำว่า พี่ชาย ปู่ พ่อ บลาๆ ถึงบางครั้งจะใช้ประจบคนอื่นก็เถอะ

[5] ED / N : เอิ่ม ส่วนท่อนนี้ผมคิดว่าเขากำลังทำหน้าตาแปลก ๆ แล้วน่าจะลืมความเจ็บปวดที่มันมองไม่เห็นไปแล้ว

***********

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด