บทที่ 74 การพิสูจน์ทางสายเลือด ?
บทที่ 74 การพิสูจน์ทางสายเลือด ?
ทั้งลานกว้างเงียบกริบจนได้ยินเสียงใบไม้ที่หล่นลงมาจากต้นไทร การแสดงออกของฉินวูฟ่าดูแปลกประหลาดมากจนเหมือนกับว่าเขาถูกหมาหัวเราะเยาะใส่
'บัดซบ นี้มันเรื่องตลกอะไรกัน ? ฉันสูง 2 เมตร แต่ลูกฉันกลับเตี้ย ?'
ฉินวูฟ่ามองไปที่ฉินยี ใบหน้าของเขาดำจนเหมือนถ่าน "เจ้าแน่ใจหรือเปล่าว่าไม่ได้จำผิด ? เด็กคนนี้เป็นลูกของข้าจริง ๆ ใช่ไหม ?"
"ชะ ใช่แล้วขอรับ"
ฉินยีกลืนน้ำลายลงไปอย่างยากลำบาก แม้ว่าเขาจะถูกหมายหัวโดยฉินวูฟ่าในเรื่องนี้ แต่เขาก็ยังคงรวบรวมความกล้าพูดออกมา
"ไม่มีอะไรผิดพลาด ?"
ฉินวูฟ่าถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"ผู้น้อยพูดความจริงขอรับ !"
ฉินยีร้องคร่ำครวญในขณะที่มองฉินวูฟ่าที่เหมือนใกล้จะระเบิด เขารู้ดีว่าถ้าเกิดเขาทำผิดพลาด เขาจะต้องตายแน่นอน !
'บัดซบ ! นี่คงไม่ใช่ "เด็กที่เกิดจากความผิดพลาดของตระกูล" ที่มันมีตามละครหลังข่าวใช่ไหม ? '
เป่ยเฟิง ลึกลับที่ 2 กับคนอื่น ๆ พวกเขาดูงงงวย ถึงแม้ว่าละครในหนังพวกเขาจะคิดว่าส่วนใหญ่มันมีทั้งเกินจริงหรือไม่สมจริงบ้าง แต่ใครจะคิดว่าชีวิตละครแบบนั้นจะทำมาจากชีวิตคนจริง ๆ ได้ !
ตอนนี้มันเหมือนกับว่าเด็กชายผู้ยากจนและบอบช้ำที่ได้รับของขวัญจากสวรรค์ และจากนั้นก็ได้กลับไปอาบน้ำในที่มั่งคั่งและเต็มไปด้วยผู้หญิง ! นี่เป็นเรื่องในละครของเด็กยากจนที่ได้ประสบความสำเร็จสูงสุด !
"ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ "
ฉินวูฟ่าปรับเปลี่ยนใบหน้าแปลกประหลาดของเขาให้กลายเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน
"เด็กน้อย ข้าคือพ่อของเจ้า"
เมื่อมองเห็นจากนี้ สามารถพูดได้เลยว่าหัวหน้าตระกูลฉินนั่นมีพลังในการฝึกฝนที่สูงมาก เขาสามารถปรับเปลี่ยนใบหน้าหลังจากที่คุยกับฉินยีได้รวดเร็วจนน่าตกใจ
จากนั้นฉินวูฟ่าก็เดินไปหาเป่ยเฟิงพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน เป่ยเฟิงมองมันด้วยความไม่ต้องการ นี้มันเหมือนกับการเอาโคลนมาป้ายบนหน้าของเขา
'บัดซบ ! '
เป่ยเฟิงแทบจะไม่เชื่อกับสิ่งที่เขาเห็น ใครจะสามารถเปลี่ยนการแสดงออกของเขาได้เร็วขนาดนี้กัน ? และตอนนี้คน ๆ นี้ก็มาบอกว่าเขาคือลูกชายของเขา ?
"ฉันไม่ใช่ลูกของนาย ... นายบอกเองไม่ใช่หรอว่าเขาเป็นลูกของนาย ?" เป่ยเฟิงชี้ไปที่ไป่เซียง
"โอ้ ไม่ ไม่ ไม่ ข้ายอมรับว่าข้าจำผิดคน"
แม้ว่าฉินวูฟ่าจะมีใบหน้าที่หนาแต่มันก็เริ่มร้อนนิดหน่อยเมื่อได้ยินคำพูดนี้ 'ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกถึงความรู้สึกดีใจ ตื่นเต้นก่อนหน้านี้เลย ? ทำไมกันละ ?' เขาคิดอย่างเคือง
'บัดซบ ... นายจะบอกว่านายจำลูกชายตัวเองผิด ?'
เป่ยเฟิงไม่เต็มใจในเรื่องนี้ "นายไม่คิดจะดูเพื่อความชัวหรอ ? ดูความสูงของไป่เซียง เทียบกับฉัน ฉันคิดว่าเขาดูเหมือนลูกของนายมากกว่า !"
"นอกจากนี้ ฉันอายุมากกว่า 20 แล้ว อายุของเรามันดูไม่เข้ากันเลย ..." เป่ยเฟิงขมวดคิ้วแล้วกล่าวออกมา
"อายุที่แท้จริงของฉันคือ 48 ..." ฉินวูฟ่าตอบด้วยเสียง ๆ ในขณะที่เขาค่อย ๆ สงบจิตใจ
"อ๊ากก แขนของฉันนน !"
เสียงร้องไห้ของวังยงลอยออกมาจากด้านหลัง ทำให้เขาอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาอีกครั้ง
"แม่งเอ้ย ! ฉินยี ไปทำให้มันหุบปากซะ !"
จิตใจที่สงบของเขาเริ่มถูกสั่นคลอนอีกครั้ง ฉินวูฟ่ารีบพูดออกมาด้วยความเคือง
"ครับท่าน !"
ฉินยีก้าวไปข้างหน้าและพริบตาเขาก็ปรากฏตัวตรงหน้าวังยง เขาไม่แม้แต่จะปล่อยให้มีโอกาสตอบโต้ เขาเล็งไปที่ปากของวังยง
"ปัง !"
ร่างทั้งร่างของวังยงถูกยกขึ้นไปกระเด็นหลายเมตร ฟันของเขาหักเกือบทั้งหมดและมีเลือดไหลออกมาจากปากของเขาในขณะที่พุ่งผ่านอากาศไป ในช่วงนี้เขาดูน่าสงสารมากจนแม้แต่เป่ยเฟิงก็รู้สึกอยากจะขอโทษกับเขา !
เมื่อเขาถึงพื้น วังยงก็ไม่ได้ส่งเสียงครวญครางออกมาอีกเลยนั่นเพราะว่าเขาได้สลบไปแล้ว
"ไม่ว่าจะเป็นลูกชายของข้าจริง ๆ หรือไม่ จริงอยู่ที่มันไม่สามารถเชื่อถือได้ว่าเพราะคำพูดธรรมดา ๆ งั้นฉินเมิ่ง เอาสิ่งนั้นออกมา !" ความเงียบเริ่มกลับมาอีกครั้ง ฉินวูฟ่าสั่งออกมาอย่างรวดเร็ว
"ครับท่าน !"
ชายร่างผอมที่อยู่ด้างหลัง มีบางอย่างอยู่ในมือของเขา
"ไม่ว่าเจ้าจะเป็นลูกของข้าจริงหรือไม่ มันจะชัดเจนหลังจากการทดสอบ !"
ฉินวูฟ่ามองไปที่เป่ยเฟิงด้วยความมุ่งมั่น
"แล้วเราจะทดสอบกันยังไง ?"
เป่ยเฟิงไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ เขามองไปที่ฉินวูฟ่าแล้วถามออกมาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ของเขา
"มันง่ายมาก เราจะหยดเลือดเพื่อพิสูจน์สายเลือด !"
ฉินวูฟ่าพูดด้วยเสียงมั่นใจสะท้อนไปทั่วลานกว้าง
'แม่งต้องล้อเล่นแน่ ๆ ! '
อย่าพูดถึงเป่ยเฟิง แม้แต่ลึกลับที่ 2 กับ 3 ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ในขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับฉากตรงหน้าถึงกับไม่สามารถห้ามให้มุมปากของพวกเขากระตุกได้
'ไอ้วิธีโบราณนี้มันเหมือนกับผู้ป่วยบ้าที่เพิ่งจะหนีออกมาจากโรงพยาบาลบ้าใช่ไหม ? บางทีเขาอาจจะแค่วิ่งหนีมาแล้วบอกว่าหนุ่มหล่อหน้าตาดีคนนี้คือลูกชายของเขา ?'
เป่ยเฟิงสาปแช่งในใจ ความรู้สึกแปลก ๆ ก่อนหน้านี้ของเขาหายไปหมด เขามองไปที่ฉินวูฟ่าแล้วคิดถึงคำบางคำในหัว "ฉันถูกคนบ้าคุกคาม !"
"อุฟ ฮ่าฮ่า ! นายคิดว่านี้มันยุคไหนกัน หยดเลือดเพื่อพิสูจน์สายเลือด ? เฮ้ พี่ชาย นายเชื่อไหมว่าฉันก็สามารถพิสูจน์แบบนี้กับหมูแบบสุ่ม ๆ ได้เหมือนกัน ?"
ไหล่ของโจวบินสั่นอย่างรุนแรง ในขณะที่เขาหัวเราะออกมา
"... ฉินยี ทำให้มันหุบปากอีกคน ข้าต้องการให้มันดูเหมือนกับไอ้คนก่อนหน้านี้"
ฉินวูฟ่ามองไปที่โจวบินด้วยใบหน้ามืดดำเหมือนถ่าน นี่เป็นครั้งแรกที่ชีวิตของเขาต้องอับอายหลายครั้งในหนึ่งวัน
"หยุด ไม่ ! อย่าเข้ามา ! พี่ชาย ฉัน ฉันแค่ล้อเล่น !"
โจวบินเริ่มรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ คนพวกนี้เป็นใคร ? พวกผู้ชาย ผู้หญิง เด็ก คนพวกนี้ดูโหดร้ายมากกว่าคนปกติหลายเท่า !
"อย่ากลัว ฉันจะทำให้มันจบในพริบตา .."
ฉินยีเดินขึ้นไปแล้วหมุนตัวเตะขาซ้ายไปที่หน้าของโจวบิน !
ร่างกายของโจวบินไม่สามารถตอบสนองได้ ก่อนที่เขาจะรู้สึกตัวว่าเขาได้ทะยานบินไปตรงกับที่วังยงอยู่
"นายคิดจริง ๆ งั้นเหรอว่าการหยดเลือดมันสามารถพิสูจน์ทางสายเลือดของเราได้ ?"
เป่ยเฟิงดึงสายตาจากโจวบินแล้วพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ ๆ
"หื้ม ! เจ้าคิดว่าวิธีของข้ามันเหมือนกับในทีวี ?" ฉินวูฟ่าพูดด้วยความน่ากลัว
"โอ้ ?'
เป่ยเฟิงรู้สึกสนใจมาก มันไปได้มากว่ามีอะไรมากกว่าที่เขาเคยเห็น ?
การหยดเลือดเพื่อพิสูจน์สายเลือดมันได้ปรากฏในครั้งแรกในช่วงสามก๊ก มันเป็นที่ยอมรับอย่างกว้างขวางและใช้เป็นข้อสอบมาตรฐานทั้งหมด มันถูกพิจารณาว่าไม่มีอะไรผิดพลาดเลย
แต่ด้วยความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มันทำให้วิธีพวกนี้ถูกโยนออกไปหน้าต่างเรียบร้อย
"ขั้นแรก ให้หยดเลือดลงมาที่นี่" ฉินวูฟ่าชี้ไปที่กระป๋อง
แม้ว่าเขาพยายามรักษาความสงบไว้ แต่เสียงร่ำไห้สามารถได้ยินออกมาได้ในใจของเขา เมื่อเขาคิดว่ามันอาจจะล้มเหลวได้
ฉินเมิ่งเปิดฝากระป๋องออกมาอย่างระมัดระวัง มีแมลงขนาดเล็กสีชมพูอยู่ด้านใน มันแสดงท่าทางเบื่อหน่ายอยู่บนหน้า มันดูคล้ายกับเห็บมาก
"นั่นอะไร ?"
เป่ยเฟิงมองแมลงสีแดงเลือดด้วยความสนใจ
"นี่คือแมลงจิตวิญญาณ มันถูกฝึกฝนมาพิเศษโดยตระกูลฉิน ต้องบอกก่อนว่ามันเป็นแมลงกาฝาก มันชอบกินเลือดสด ๆ แต่หลังจากที่มันได้กินเลือดมาเป็นเวลานาน มันก็ไม่ดื่มเลือดของคนอื่น ๆ อีกนอกจากเลือดของตระกูลฉินของเรา" ฉินวูฟ่าอธิบายอย่างใจเย็น
ราวกับเพื่อจะพิสูจน์คำพูดของเขา ฉินวูฟ่าปรากฏตัวข้าง ๆ ลึกลับที่ 2 เขาใช้เล็บของเขาจิกไปที่ผิวหนังของลึกลับที่ 2 แล้วนำหยดเลือดไปหยดลงในกระป๋อง
‘ฉันไปทำอะไรให้พวกแกกัน ! ฉันไม่ได้บอกเลยว่าฉันไม่เชื่อแก ! ทำไมฉันต้องเป็นคนเดียวที่ถูกเอาทดลอง ?'
ลึกลับที่ 2 หันหน้ามองด้วยสีหน้าแค้นเคือง เขาได้แต่บ่นอยู่ในใจของเขา แต่หลังจากที่คิดถึงคนที่ดูเหมือนศพอยู่ใกล้ ๆ นี้ เขาก็ไม่กล้าที่จะไม่พูดความไม่พอใจของเขาออกมา
เป่ยเฟิงมองเข้าไปในกระป๋อง มันดูเหมือนกับทำมาจากวัสดุพิเศษ ถึงแม้เลือดจะถูกหยดลงสู่พื้น มันก็ยังดูสดใหม่และเป็นหยดเลือดอยู่ แมลงที่เหมือนเห็บตัวนี้มันมองไปที่หยดเลือดแล้วจากนั้นก็เมินด้วยความไม่สนใจ
"เอาละ ตานายแล้ว"
"ได้"
เป่ยเฟิงมองอย่างเงียบ ๆ จากนั้นดึงเข็มสีเงินออกจากกระเป๋าเสื้อ แล้วกดไปที่ปลายนิ้วเบา ๆ เพื่อให้มีหยดเลือดไหลลงมา
"บี๊บ บี๊บ !"
แมลงที่เหมือนเห็บก่อนหน้านี้ ตอนนี้อยู่ดี ๆ มันก็ตื่นตัวและเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปที่หยดเลือดของเป่ยเฟิง มันส่งเสียงร่าเริงสดใสทำให้เกิดเสียงดังไปทั่วลานกว้างทันทีที่มันเห็นหยดเลือดของเขา
ไม่มีใครรู้เหมือนกันว่าทำไมแมลงที่ตัวเล็กขนาดนี้สามารถส่งเสียงดังออกมาได้
ด้วยการกระโดดของมัน มันกระโดดออกมาจากกระป๋องแล้วไปที่นิ้วของเป่ยเฟิง ก่อนจะห่อหุ้มขาไว้รอบ ๆ นิ้ว แล้วค่อย ๆ ดูดเลือดด้วยความเอร็ดอร่อย !
ทั้งเป่ยเฟิงและฉินวูฟ่าตกตะลึงกับเหตุการณ์ประหลาดนี้ !
